Werkpaarden en -ezeltjes zijn de meest mishandelde en misbruikte dieren in de wereld …

Deze dieren hebben een heel hard bestaan. In hun dagelijkse leven is er weinig mededogen. De dieren worden al jong ingezet voor – veel te – zwaar werk. Er worden lasten op hun rug gelegd waardoor ze haast door de poten zakken of ze moeten karren voorttrekken die overbeladen zijn.

Voeg daarbij de hoge werkdruk zonder rustmomenten, de zweepslagen en de uren in de brandende zon zonder voldoende eten of drinken en je kunt je voorstellen dat de dieren er regelmatig letterlijk bij neervallen. Er is weinig empathie voor de harde werkers, ze worden slechts gezien als werktuig.

Plaatjes vergroten als je erop klikt. (Niet op mobiel)

Als dat werken dan niet meer lukt worden ze aan hun lot overgelaten om te sterven op de vuilnisbelt, in een greppel langs de weg of gewoon op straat. En dan kun je gerust spreken van zwerfpaarden en zwerfezeltjes …

Het Australische echtpaar Jill en Warren Barton zijn fervente paardenliefhebbers en wilden meer dan 10 jaar geleden graag iets goeds gaan doen voor paarden in nood. Zo kwamen zij terecht in Egypte waar ze vrijwilligerswerk gingen verrichten in een paardenopvang aldaar.

Alles wat ze dachten te weten over dierenleed werd volkomen teniet gedaan door het zien van het onbeschrijfelijke leed met eigen ogen.

Terug in Australië kregen ze de verschrikkelijke omstandigheden maar niet uit hun hoofd. En zodoende verruilden ze hun, destijds luxe, bestaan om zich volledig te gaan wijden aan het helpen van paarden en ezels.

Zij hebben in Giza, vanuit het niets, een zelfstandig opererende dierenkliniek en -opvang opgericht die zich richt op de lokale werkdieren in Cairo en omgeving. Ze werken met vrijwilligers en zijn dat eigenlijk zelf ook.

Ze ontfermen zich over zieke en gewonde, mishandelde en zwáár verwaarloosde paarden en ezels. Ze behandelen hen en geven voorlichting aan de eigenaren zodat de dieren hopelijk een betere toekomst tegemoet gaan.

Tenslotte is de bevolking arm en hebben ze zelf de dieren hard nodig om wat inkomsten te garanderen. Het is in hun eigen belang om de dieren meer te ontzien en langer gezond te houden.

Egypt Equine Aid (EEA) werkt samen met dierenartsen uit meer ontwikkelde landen die ook tot taak hebben om Egyptische dierenartsen op te leiden en bij te scholen, de kennis van Egyptische dierenartsen is doorgaans niet zo best. Vaak werken ze bijvoorbeeld met vuile naalden waardoor de dieren tetanus oplopen.

In Egypte alleen al zijn naar schatting 3 miljoen (!) paarden en ezels die worden gebruikt voor transport, (land)bouw en toerisme. Ja, zelfs in de toeristensector moet er nog een hoop verbeteren. Zolang toeristen gebruik blijven maken van paarden en ezelritjes in en om de piramides zal het werk van EEA hard nodig blijven. Onder het kleurige zadel is de rug vaak helemaal rauw en onder die vrolijke neusband is de huid vaak diep ingekerfd.

De meeste mensen in Egypte geloven dat dieren geen pijn lijden. Onvoorstelbaar toch? Zolang het dier nog enigszins kan staan en lopen moeten ze doorgaan. Desnoods met slaag en afstraffing.

Nog een ander en even hardnekkig probleem waar het team vaak mee te maken krijgt, is het bijgeloof en de culturele tradities in de samenleving. Zo wordt bijvoorbeeld om het kwaad te weren een roestige spijker in de huid gestoken of stukken touw door de huid heen getrokken. Wonden, opzettelijk toegebracht door brandmerken of sneden in de huid worden geacht ziektes te genezen … Je zou toch zeggen dat ze in de loop der tijd hebben geleerd dat de wonden alleen maar gaan ontsteken en dat er nog nooit een dier beter van is geworden … maar nee, er wordt niet van geleerd blijkbaar.

Educatie en voorlichting over hun werkdieren is dan ook hard nodig om de band tussen mens en dier te verbeteren. De onvermoeibare vrijwilligers van EEA doen al het mogelijke om enige verbetering te bewerkstelligen.

In al die jaren hebben ze inmiddels duizenden paarden en ezels kunnen helpen.

Gemiddeld zo’n 75 (!) dieren per dag. De lokale bevolking weet hen steeds beter te vinden en komen soms na dagenlang lopen met een gewond dier, vaak staand of liggend op een kar, naar de kliniek. De meest voorkomende problemen die de artsen en vrijwilligers tegenkomen zijn: ondervoeding, uitdroging, maag-darm problemen door slechte voeding, uitputting, tetanus infecties, open wonden, huidaandoeningen, hoefaandoeningen en gebroken ledematen. Een lange lijst … We hadden moeite om foto’s bij het project te vinden die niet al te erg zouden shockeren. Er moeten dagelijks dieren worden ingeslapen die in zo’n slechte toestand binnenkomen dat ze niet meer te redden zijn, euthanasie is dan nog de enige optie nadat ze, indien mogelijk, nog hebben kunnen genieten van een lekkere maaltijd en rust en liefde.

Naast de kliniek bevindt zich ook nog een opvang. Voor sommige paarden en ezels betekent dat nog een fijne, rustige oude dag. Het is ze zó gegund!

Verder deelt de EEA benodigdheden voor de verzorging uit, zoals goed passende halsters, zachte neusbanden, vliegenmaskers, paardendekens en zadeldekens om de kans op verwonding te voorkomen. En geven ze extra trainingen aan Egyptische dierenartsen en studenten diergeneeskunde en verzorgers.

Is het nog nodig om te vermelden dat de kliniek kampt met geldtekort en alleen drijft op donaties?

Het is hemeltergend wat daar gaande is maar men verricht fantastisch werk onder zeer moeilijke omstandigheden en ze hebben al zóveel kunnen bereiken in de laatste jaren.

Heel erg knap in een land als Egypte.

Het echtpaar wordt dan ook omschreven als zeer bekwaam, zeer liefdevol en zeer gemotiveerd.

Maar het is een lange weg naar betere leefomstandigheden voor de dieren en iedere dag is de hulp broodnodig.

Er kan nog maar een beperkt aantal dieren worden geholpen maar zoveel meer werkpaarden en -ezeltjes hebben hulp nodig. Van ons!

Egypt Equine Aid betrekt via sociale media donateurs en volgers dagelijks bij hun werk en de ontwikkelingen. Zo kun je hun fantastische werk zelf zien via hun Facebook en Website

Je kunt deze dieren direct helpen door een bedrag over te maken naar:

NL16 INGB 0004 7841 60 t.n.v. Stichting Dierennood o.v.v. 'Hulpproject 168’

En wij zorgen dat je donatie echt alleen voor dit hulpproject besteed zal worden.

Bij ons is er geen aftrek voor salarissen, huisvesting of overbodige franje.

Of doneer via onderstaande knoppen:

Klik HIER voor de update

Er was een tijd dat Cristina Barsateanu, uit een klein stadje in Teleorman Country, Roemenië, op onze ‘kleine-projecten-lijst’ stond.

Maar het gaat vaker zo: tijdens de lange wachttijd is Cristina’s roedel gegroeid van 51 honden en 39 katten naar – schrik niet – 176 honden en 64 katten …

Meer dieren betekent een grotere verantwoordelijkheid, meer werk, meer stress en véél meer problemen.

“En eigenlijk”, bekent Cristina, “zijn de zorgen zo hoog opgelopen dat ik het haast niet aankan. Er is nog zoveel te doen, nog zoveel nodig. De winter is nu op z’n hevigst voor de dieren en ik kan ze niet voldoende warmte geven en niet voldoende voer om weerstand te bieden tegen de ijzige kou.”

Hoog tijd voor een project dus, een gróót project.

Haar verhaal begint als zoveel andere. 8 jaar geleden verhuisde ze van de stad naar het platteland en de schok was enorm.

Het was (en is nog) schrikbarend om te zien hoe de mensen hier met dieren omgaan en hoe de overheid steeds de andere kant opkijkt.

Alle dieren die er rondliepen waren zonder uitzondering uitgemergeld en stuk voor stuk als de dood voor mensen.

Daar begon het mee, Cristina keek als enige niet een andere kant op en hielp de één na de ander. En ja hoor, al snel werd het een gewoonte voor iedereen om hun ongewenste dieren maar naar Cristina te brengen. Plus natuurlijk al die pups en kittens waar, maar geen eind aan leek te komen.

In eerste instantie was ze allang blij dat de dieren bij haar werden afgeleverd en niet ergens ‘in the middle of nowhere’ werden gedumpt.

Maar het aantal groeide wel èrg hard. Daarom begon ze de mensen te vertellen over gratis sterilisaties in andere stadjes. Een aantal mensen wilden hun dier wel laten helpen maar om daar nou zelf moeite voor te doen? En omdat Cristina zelf geen auto had, moest ze iemand betalen om haar te rijden. Ze had natuurlijk ook geen benches of kooien, maar stapelde de dieren in simpele kratjes op elkaar in de auto. 15 stuks in 1 keer. Thuis werden alle geholpen dieren nog enkele dagen bij haar verzorgd tot ze veilig naar hun eigenaar konden of genoeg waren aangesterkt om weer de straat op te gaan.

Let wel: Cristina heeft geen personeel en sowieso weinig medestanders … Haar enige medestander is haar eigen moeder.

Cristina’s inspanningen om méér dieren te kunnen steriliseren werden uiteindelijk beloond. Regelmatig komt er tegenwoordig een veterinaire rijdende kliniek op bezoek, betaald door een Duitse stichting. Over de kosten hoeft ze zich dus geen zorgen te maken, maar al het voorwerk en alle nazorg zijn en blijven voor Cristina.

Ook nu is er geen hulp van de autoriteiten of zelfs maar vrijwilligers om haar te helpen. Ze heeft er een dagtaak aan om de mensen op de hoogte te brengen van de binnenkort te houden gratis sterilisatiemogelijkheid, alle dieren in te plannen en vooral te zorgen dat de dieren ook daadwerkelijk op het goede moment aanwezig zijn.

Wat vaak betekent dat ze de dieren zelf op moet halen. Steeds een stresssituatie. En natuurlijk houdt ze de dieren een paar dagen lang bij zich na de operatie. Ook dieren met een eigenaar kan ze vaak niet vertrouwen dat ze hun hond of kat goede nazorg gaan geven. Sommigen zouden de honden dezelfde dag weer aan de ketting leggen …

Een keurig aangelegd asiel heeft ze ook niet. Alle dieren zitten in haar huis en tuin, die nu letterlijk óverbevolkt is. Het ontbreekt haar – en dus de dieren – aan alles.

We hebben gevraagd wat het meest belangrijk was. En dat was niet één ding maar drie.

Allereerst zijn er in het oude huis 2 kamers die gerenoveerd zouden kunnen worden met onze donaties. Daar zouden de pups, de oude en kwetsbare honden en de dieren die extra verpleging nodig hebben, droog en warm(er) kunnen verblijven.

Ten tweede alsjeblieft nieuwe degelijke wind- en waterdichte hondenhokken. Er zijn er veel te weinig en de hokken die er zijn bieden weinig tot geen bescherming.

En ten derde zou ze graag een groot buitenverblijf voor de katten bouwen. Al haar katten zitten alleen maar binnen. Dat is niet leuk en niet gezond voor ze. Buiten los rondlopen kunnen ze niet, dan worden ze doodgereden of vallen ze ten prooi aan de kwaadwillenden.

O ja… dan is er nog een vierde wens maar Cristina durft echt niet zó ver te dromen. Een strookje land dat aan haar tuin grenst en te koop is. Wat zou het fantastisch zijn als de honden daar op gezette tijden zouden kunnen rennen en spelen in plaats van hun leven te slijten in kennels. Er worden wel dieren geadopteerd, maar vele zullen hun hele leven daar blijven zitten.

En toch zijn de honden haar al zo dankbaar, vertelt ze. Zo is het hartverwarmend om te zien hoe ze opleven en veranderen van bang naar vriendelijk kwispelend als ze me zien. Van alleen een lijf van huid en botten naar een gezond lijf met vlees op de botten, van een kale huid vol zweren naar een glanzende vacht.

Een moment van echte liefde en aandacht en de dieren zijn ‘happy’. Wie zou ze dat misgunnen?

Wie helpt er mee om de dieren ‘happy’ te kunnen maken?

Je kunt deze dieren direct helpen door een bedrag over te maken naar:

NL16 INGB 0004 7841 60 t.n.v. Stichting Dierennood o.v.v. 'Hulpproject 165’

En wij zorgen dat je donatie echt alleen voor dit hulpproject besteed zal worden.

Bij ons is er geen aftrek voor salarissen, huisvesting of overbodige franje.

Of doneer via onderstaande knoppen:

Klik HIER voor een update

Daniela Popovici woont met al haar dieren in Desa, Roemenië.

Al in haar kindertijd was ze dagelijks omringd door de talrijke dieren in het huishouden van haar, eveneens dieren liefhebbende, ouders. Toen kon zij nog niet vermoeden dat zij in de toekomst zelf de redder en hoop zou worden van vele honderden verlaten, zwervende, mishandelde en zieke zielen.

De zomer van 2015 was de start van Daniela’s jeugddroom: zoveel mogelijk dieren redden. Het begon klein, heel klein. Op een kerkhof werd zij in haar hart getroffen door de smekende oogjes van een hulpeloos schepseltje. Het was hooguit enkele weken oud. Naderbij gekomen zag Daniela waarom het meisje haar zo vol verwachting aankeek: haar achterpootjes waren verlamd, ze kon niets meer dan liggen en schuifelen op de grafsteen.

Natuurlijk liet Daniela haar daar niet liggen, ze tilde de pup op, knuffelde haar en gaf haar de mooie naam Mariuta. Dierenartsbezoeken, voedsel en onvoorwaardelijke liefde, dit alles heeft het voor de kleine Mariuța Popovici mogelijk gemaakt om nu een gelukkig leven te leiden.

Haar achterpootjes is ze jammer genoeg kwijt, maar inmiddels is ze uitgegroeid tot de mascotte van het asiel.

En daarna ging het vlot, heel vlot. Momenteel zijn er maar liefst 700 honden, 160 (!) paarden, natuurlijk heel veel katten en enkele koeien, geiten, ezels, schapen en pluimvee. En het aantal neemt alleen maar toe.

Het is hartje winter en het runnen van zo’n megagroot asiel in de winter vergt nog meer energie van mens en dier dan in de warmere maanden. Alle dieren hebben extra voer nodig. Dat hebben wij al vaker uitgelegd.

Alle lichamen, ook die van ons, hebben dagelijks meer calorieën nodig om warm te blijven bij lage temperaturen. En láág zijn ze. 15 graden vorst is heel normaal.

Maar och jee, de honden binnen de hekken van haar asiel moeten nu al op rantsoen. Dat betekent dat ze magerder worden, hun weerstand verliezen en vatbaarder worden voor ziektes zoals longontsteking en kennelhoest. Dure medicijnen zijn dan het gevolg. Geld wat beter besteed had kunnen worden om goed eten te kopen.

Daniela smeekt ons op haar knieën: “please, help. Otherwise they all end up where they are found …”

“Help alstublieft, anders eindigen ze allemaal waar ze ooit zijn gevonden …”

Er zijn al zoveel zwerfdieren die wanhopig de straten afstruinen op zoek naar ‘iets’, wat dan ook. Maar al te vaak eten ze van ellende afval wat absoluut niet eetbaar is, soms zelfs kiezeltjes om maar een vol gevoel te hebben. Maar natuurlijk bezorgen die steentjes of dat verrotte afval hen nog veel meer buikpijn ☹ Regelmatig horen we van mensen die denken dat de dieren in vrijheid een beter leven hebben dan degene die in een kennel zitten.

Dat zou zeker het geval zijn als er meer dierenvrienden waren en minder gevaar van dierenhaters. Meer dierenvrienden die de dieren wat zouden voeren en minder dierenhaters die er alles aan doen om ze het leven zuur te maken. Extra gas geven om het dier aan te rijden, zelfs als het nog in de berm loopt, gif strooien, een luchtbuks op ze richten …

Het asiel Mariuta is de enige opvang in een wijde omgeving. 80% van de dieren die hier zitten zouden al lang geleden een nare en pijnlijke dood zijn gestorven.

Datzelfde geldt voor alle andere dieren die er nu veilig zitten. 160 paarden, ga er maar aan staan. Ook paarden worden gevonden langs de kant van de weg. Ook zij waren ooit aangereden, verwaarloosd, zwaar mishandeld, gedumpt. Het opknappen van zulke grote dieren brengt enorme kosten met zich mee, dat laat zich raden.

En op dit ogenblik zijn de weilanden waarop ze ’s zomers verblijven óf stijf bevroren óf er ligt een dik pak sneeuw.

Hooi, stro, snijmaïs, biks, voedzame pellets, ze zijn niet aan te slépen. En de winter duurt nog zo lang, in Roemenië zeker tot april.

Daniela heeft zo’n duizend monden en bekken te voeren, elke dag is het maar de vraag of het een beetje wil lukken.

Indrukwekkend … dat is het woord dat ons te binnen schiet bij het asiel Mariuta.

Tip van haar en van ons:

Elke dag dat jij aan een gedekte tafel zit … denk dan even aan de vele dieren van Mariuta.

Save. Love. Respect.

Dat is het credo van Mariuta.
Bewonder vooral de prachtige website https://mariuta.ro/

En volg hen op hun Facebook: https://www.facebook.com/asociatia.mariuta/

Je kunt deze dieren direct helpen door een bedrag over te maken naar:

NL16 INGB 0004 7841 60 t.n.v. Stichting Dierennood o.v.v. 'Hulpproject 164’

En wij zorgen dat je donatie echt alleen voor dit hulpproject besteed zal worden.

Bij ons is er geen aftrek voor salarissen, huisvesting of overbodige franje.

Of doneer via onderstaande knoppen:

Klik HIER voor een update

Vorige winter hadden we al een project voor Andreea willen maken, maar het kwam er niet van. Zoveel aanvragen, zo weinig maanden in een jaar.

We konden alleen maar een bericht plaatsen op onze Facebook om te laten zien hoe de honden in sneeuw en ijs moesten zien te overleven.

Daar zijn toen heel wat reacties op gekomen van mensen die – misschien voor het eerst – geconfronteerd werden met de omstandigheden in een Roemeens asiel.

Die het met eigen ogen konden zien en begrijpen waarom een deel van de dieren het eind van de winter niet haalt …

En dat terwijl Andreea al zoveel vooruitgang heeft geboekt.

Jaren geleden kon ze -eindelijk- de gemeente overtuigen van het belang om de zwervers van de straten van de stad te halen. En de gemeente stemde -eindelijk- toe, gaf een stuk land, hek eromheen en er werd beton gestort. In ‘the middle of nowhere’ een open vlakte waar noordenwind, oosterstorm en striemende hagelbuien vrij spel hebben.

Geen water, geen elektra en ook geen dak! Binnen 2 dagen waren er al zeventig honden binnengebracht die op het steenkoude, natte beton moesten liggen. Afschuwelijk toch?

Andreea sleepte met grote flessen drinkwater, maar als de sneeuw te hoog lag en ze met de auto het asiel niet kon bereiken, zat er niets anders op dan de laatste 500 meter te voet af te leggen. Sjouwend met eten en drinken.

Onvoorstelbaar wat Andreea zelf en de honden voor ontberingen moesten doorstaan. Ze bedelde om pallets opdat de dieren in ieder geval niet vastvroren aan het beton.

Dat laatste is letterlijk! Een natte vacht vriest vast en als een dier opstaat … trekt-ie de haren uit zijn lijf ☹

Er werd zeildoek gedoneerd vanuit het buitenland, maar na al het moeilijke werk om de zeilen als dak en aan de zijkanten aan te brengen, vlogen ze bij de eerste sneeuwstorm de lucht in …

Ondertussen brachten de hondenvangers de één na de andere hond binnen met als gevolg dat de dieren begonnen te vechten. Er was te weinig ruimte èn te weinig eten.

Zo kreeg Andreea er nog grotere problemen bij: de zorg voor gewonde honden. Er was zelfs geen dierenarts die haar ergens mee helpen kon. De binnengebrachte honden waren niet gesteriliseerd en ook zwangere teefjes werden bij haar gedropt. Die bevielen in de open lucht op het koude beton... Ze overleefden bijna geen van alle.

Onbekend maakt onbemind. Niemand had oog voor een eenzame vrouw en haar worsteling om de honden in leven te houden.

Uiteindelijk adopteerde de Nederlandse Irene een klein straathondje en ‘ontdekte’ zo het asiel van Targu Frumos. Zij heeft, samen met de Nederlandse stichting Newlife4Straydogs, langzamerhand voor wat verbetering gezorgd.

Er kwamen in de loop der tijd kennels met plastic platen aan de zijkant om de gure wind wat tegen te houden en enkele binnenhokken gingen al zorgen voor meer veiligheid en beschutting. In 2018 kwam er zowaar een DAK!

De situatie bij Andreea nu is dat het asiel bomvol zit. Haar ergste zorg is nu: waar haal ik eten vandaan? De gemeente zorgt voor drie zakken voer per dag. twintig kilo per zak. Adult-voer, voor volwassen honden. Drie héle zakken voor 200 honden?

Dan zitten er ook nog veertig jonge honden en zo’n zestig pups. Deze dieren hebben nog geen tijd gehad om een dikke vacht te kweken en zijn erg kwetsbaar. Daarvoor zouden ze eigenlijk speciaal voer moeten krijgen wat iets duurder is. Maar wat Andreea niet kan bekostigen.

Een paar maanden geleden hoopte Andreea op puppyvoer via Animal Webaction. Als je op hun website klikt, kun je een dierenhelper gratis voer schenken. In dit geval voor maar liefst 81 pupjes. Helaas werd er niet genoeg geklikt en de pupjes van Andreea kregen geen sikkepit.  (Daarnaast willen we die site van harte aanbevelen. Ook wij van Dierennood klikken er dagelijks op. We delen het altijd op onze Facebook-pagina.)

Dat was niet de eerste en enige keer dat Andreea heeft gehuild. Ze heeft het zwaar om alle buikjes te kunnen vullen.

Ook voor de zwakkere en oudere honden moet er snel meer voedzaam voer komen. De dood staat op de loer.

En er is zéker dringend behoefte aan meer warme en stevige hokken. Niet alle honden hebben het geluk om in zo’n lekvrij en tochtvrij exemplaar te kunnen slapen.

Kijk wat er nog voor lekkende, in elkaar zakkende krotjes staan. Het doet toch pijn om te weten dat ook hierin sommige honden de winter moeten doorkomen. Denk aan hen als je morgen diep weggedoken in je kraag buiten loopt … deze dieren kunnen zelfs niet in de luwte schuilen ☹

Andreea zelf zegt:

In my town, I am seen like the crazy lady with the dogs! I have absolutely no support from anyone but I keep going, I am used to it by now. Sometimes I feel sad, sometimes hopeless, sometimes I truly believe that what I am doing is making a change, it varies. It's definitely a lot of ups and downs!

In mijn stad kent men me als de gekke hondenvrouw. Ik krijg geen enkele steun, maar ik ben het zo langzamerhand gewend. Ik ga dóór. Soms voel ik me verdrietig, soms hulpeloos en hopeloos, soms geloof ik echt dat ik verschil maak. Het is een leven van ups en downs.

Daarom deze winter ab-so-luut een project voor Andreea met haar inmiddels 200 honden!

Help je weer mee?

Je kunt deze dieren direct helpen door een bedrag over te maken naar:

NL16 INGB 0004 7841 60 t.n.v. Stichting Dierennood o.v.v. 'Hulpproject 163’

En wij zorgen dat je donatie echt alleen voor dit hulpproject besteed zal worden.

Bij ons is er geen aftrek voor salarissen, huisvesting of overbodige franje.

Of doneer via onderstaande knoppen:

Klik HIER voor een update

Echte helden zijn geen denkers maar doeners. Ze springen in waar ze nodig zijn, zonder eerst te verzinnen of het wel handig, verstandig of zelfs veilig is.

Slechts enkele dagen na het uitbreken van de oorlog in Oekraïne besloten Tom, oprichter van Breaking the Chains, en zijn vriend Steve met een bus vol dierenvoer naar Oekraïne te reizen. En ze zijn daar nooit mee gestopt.

Breaking the Chains … een naam die veelvuldig rondzong in het begin van de oorlog. Vrijwel zeker hebben jullie erover gehoord, hen bewonderd en hun avonturen gevolgd.

Tom had op dat moment al 17 jaar in het Britse leger gediend en met zijn vriend Steve, ook een ex-militair, twijfelde hij geen moment en vertrok …

Zij waren op dat moment niet de enigen die richting Oekraïne vertrokken, maar door hun militaire vaardigheden en kennis durfden zij zich te begeven naar regio’s die voor vele andere hulpverleners toen onbereikbaar waren.

Wellicht hebben jullie het verslag gelezen van ‘ons’ asiel ‘Shelter Friend’ In de stad Dnepropetrovsk, in de media kortweg ‘Dnipro’ genoemd. Tom en Steve waren degenen die zelfs zó diep het oorlogsgebied in gingen om ook bij Marina een voorraad voer te brengen.

Daarna vonden ze in centraal Oekraïne een plek die ze als uitvalsbasis en opslagplaats konden gebruiken, een redelijk veilige plek waar vrijwilligers voer en medische benodigdheden heen konden brengen en van waaruit Tom en Steve de spullen naar verdere en onveilige gebieden konden vervoeren. Vele duizenden kilometers en vele lange dagen volgden.

Al snel werden ze bekend en kregen ze de ene melding na de andere. Ze stuitten op asielen die door de eigenaren waren verlaten en waar niemand meer voor de dieren zorgde, ze kwamen ten hemel schreiende toestanden tegen van dieren die gewoon nog aan de ketting waren achtergelaten door de mensen die vluchtten, ze kwamen dieren op straat tegen die ernstig gewond waren door de bombardementen en als ze niet fysiek gewond waren dan waren ze wel ernstig getraumatiseerd door alle herrie van de raketinslagen, de chaos in de ruïnes van de steden en dorpen, de paniek overal.

Misschien ook wel mooi om te vermelden dat Marina, van het asiel ‘Shelter Friend’, ondanks alle oorlogsdreiging en het feit dat ze zelf honderden honden en katten in haar asiel opvangt, nog een stap verder ging om ook een dodingsstation in Oekraïne leeg te halen … Tja, een dodingsstation … bemand door mensen die geen zier om dieren geven … ze lieten ze gewoon verhongeren …

Marina, en later Tom, heeft er een aantal gered. En wij, van Dierennood, moeten nu bekennen dat we nog nooit zoiets gezien hebben. We waren helemaal verbijsterd toen we zagen hoe die arme, arme dieren werden mis(be)handeld. Elk dier in het dodingsstation bleek een grote afschuwelijke, mensonterende tattoo op de gevoelige buik te hebben gekregen. Ik moet zeggen, het benam ons de adem …

Maar goed, de gewonde en getraumatiseerde dieren werden door Tom en Steve meegenomen naar de ‘veilig plek’ en verder door dierenartsen en vrijwilligers geholpen.

Het aantal volgers op Social Media bleef groeien en verzoeken voor hulp vanuit heel Oekraïne bleven binnenkomen, soms honderden per dag! Elke dag weer moest er worden afgewogen aan wie er die dag hulp geboden kon worden en aan wie niet..

Die keuze iedere dag weer te moeten maken is verschrikkelijk en al snel was het team het er over eens dat ze moesten uitbreiden. In Roemenië werd een nieuwe veilige plek gecreëerd om zowel de dieren als de vrijwilligers te kunnen huisvesten. De exacte locatie van ‘de compound’ en het asiel geven we om veiligheidsredenen niet vrij.

Deze mensen wagen dag in dag uit hun leven en opereren soms op maar enkele honderden meters van het front. Elke missie wordt nauwkeurig gepland en bij Tom staat de veiligheid van zijn team voorop. Om diezelfde reden is er ook geen aparte Facebookpagina van de shelter. Daarvoor vragen zij – en wij – begrip.

Tussen alle geredde honden en katten waren er nog meer bijzondere dieren die hulp nodig hadden. Bijvoorbeeld 9 leeuwen uit een dierentuin in Odessa of het bijzondere verhaal van Bolik, de grizzlybeer en Elsa, de wolf. Beide zaten ergens in het oosten van het land in gevangenschap. Bedreigd door de oorlog en beide in een veel te klein verblijf, zogenaamd voor het vermaak.

Gewapend met een slijptol werden de dieren uit hun vreselijke hok bevrijd en na een lange rit met veel bekijks onderweg (wie rijdt er nu immers met een beer en een wolf rond in oorlogstijd?) werden Bolik en Elsa naar een reservaat gebracht in Roemenië. TJ, de chauffeur van dienst, beleefde op dat moment, naar eigen zeggen, één van de mooiste momenten in zijn leven!

Bovenstaande klinkt allemaal geweldig en dat is het ook, maar het heeft echt letterlijk bloed, zweet en tranen gekost en boven alles een hoop doorzettingsvermogen van alle betrokkenen. De teams in het veld hebben tienduizenden kilometers afgelegd en zijn bijna continue zowel fysiek als mentaal tot het uiterste gegaan.

Hun voertuigen gaan door de slechte wegen in Oekraïne bijna wekelijks kapot. De vrijwilligers ter plaatse werken ook van ‘s morgens vroeg tot ‘s avonds laat. De dieren onder hun hoede zijn vaak dieren die onmiddellijk hulp nodig hebben doordat ze bijvoorbeeld verlamd zijn geraakt door beschietingen of het instorten van hun huis, zwaar ondervoed, gewond of ernstig ziek.

Regelmatig zijn amputaties nodig en worden kogels verwijderd en dus is er heel veel zorg nodig. Goede hygiëne, maar ook quarantaine van de dieren die nieuw binnenkomen, is noodzakelijk. De vrijwilligers, waaronder inmiddels ook een aantal lokale Oekraïners, doen echt fantastisch werk.

De meeste dieren komen getraumatiseerd binnen, maar door de onvoorwaardelijke liefde die ze van de vrijwilligers krijgen en doordat zij dag en nacht met de honden en katten samenleven, veranderen ze bijna allemaal na enkele weken in de meest liefdevolle en aanhankelijke dieren.

Het is echt fenomenaal om te zien wat het team, de dierenartsen en de vrijwilligers samen bereiken. Regelmatig staat iedereen te janken door de verbluffende resultaten van al dit harde werk.

Och, er is zoveel meer te vertellen. Over de chimpansee Johnny die, ondanks zijn eigen honger, Tom de helft van zijn banaan gaf…

Van een andere Johnny, de door kogels verlamde Stafford, die al kruipend door niemandsland de Oekraïnse soldaten wist te bereiken. 9 uur duurde de rit voor het team om Johnny op te halen maar die liet zich ook van zijn dapperste kant zien. Hij kreeg een rolstoel aangemeten en gaf meteen gas. Als een malle rent hij nu dagelijks zijn rondjes.

En laten we Phoenix niet vergeten. Een hinkende husky-achtige hond met 3 bebloede poten, zijn vacht vol modder, aan het front van de stad Mykolaiv. De beschietingen gingen dag en nacht door terwijl de beelden van Phoenix rond gingen op Facebook. Toch besloot het team Phoenix en nog een aantal andere dieren te gaan halen. Helaas moet Phoenix door zijn verwondingen beide achterpoten missen en een gedeelte van zijn voorpoot. Maar kijk hem nu eens: met rolstoel en een prothese. Hij was vies, verwaarloosd, ernstig gewond, verlaten, getraumatiseerd… En nu is Phoenix onze held!

Dit is waar zij het voor doen. Naast de verschrikkelijke dingen die ze helaas te vaak meemaken, zien zij dat zoveel dieren die kansloos achterbleven, getraumatiseerd ronddwaalden of ernstig gewond en voor dood werden achtergelaten, weer helemaal opbloeien doordat ze de verzorging, liefde en respect krijgen die ze verdienen.

Er zijn nog dagelijks uitdagingen voor het team. Nu de berichtgeving over de oorlog in Oekraïne is afgenomen, neemt ook het aantal donaties af. Met de winter voor de deur is de grootste uitdaging om zoveel mogelijk diervoeding af te leveren op plaatsen in Oekraïne waar dit het hardst nodig is.

Voeding wordt met de dag duurder in Oekraïne en is op veel plaatsen schaars. Er zal dus vanuit Europa zoveel mogelijk voeding moeten worden ingezameld om dit, voordat de barre winter invalt, te verdelen en zoveel mogelijk dieren te voorzien van een voorraad waarmee men de winter doorkomt.

Wanneer er bijvoorbeeld sneeuw komt te liggen op de veelal kapotgeschoten wegen is het levensgevaarlijk om de weg op te gaan. En hoe mooi een winterlandschap ook kan zijn, wanneer de hele wereld wit is, worden bewegingen van een transport veel makkelijker waargenomen waardoor de veiligheid afneemt.

Ook zijn landmijnen niet zichtbaar en bestaat de kans dat grote delen van het land afgesloten worden van de buitenwereld. Voer en het transport daarvan zijn dus op dit moment erg belangrijk en hebben prioriteit. Daarnaast gaan alle kosten voor voertuigen, transport, medicatie, dierenartskosten en de verzorging van de dieren gewoon door.

Buiten kijf staat dat zonder de geweldige financiële hulp van donateurs uit alle delen van de wereld, het team bovenstaande nooit had kunnen bereiken. Elke dag weer zijn zij dankbaar voor de steun en support die ze mogen ontvangen. Zonder die hulp zouden vele honderden dieren door honger of verwondingen inmiddels waarschijnlijk niet meer bij ons zijn.

Helaas gaat de oorlog nog steeds door, het eind is nog niet in zicht. Maar de belangstelling voor Oekraïne ebt langzaam weg. De kranten en het journaal brengen weer ander nieuws.

Voor Breaking the Chains is stoppen geen optie. Er zijn nog ontelbare dieren in grote nood en er komen er elke oorlogsdag méér bij.

Blijf deze grote helden alsjeblieft steunen zolang het nodig is.

Iedere donatie, ook een kleine, helpt.

Je kunt deze dieren direct helpen door een bedrag over te maken naar:

NL16 INGB 0004 7841 60 t.n.v. Stichting Dierennood o.v.v. 'Hulpproject 162’

en wij zorgen dat je donatie echt alleen voor dit hulpproject besteed zal worden.

Bij ons is er geen aftrek voor salarissen, huisvesting of overbodige franje.

Of doneer via onderstaande knoppen:

Klik HIER voor een update

In Roemenië woont Alina Condorachi met haar 158 honden midden in de bergen, 3 kilometer van de stad Uricani.

Idyllisch? Nou nee. Je zou er niet willen wonen want haar naaste buurman is het gemeenteasiel van Uricani.

Eén van de vele beruchte dodingsasielen in Roemenië. Alle honden, ook jonge gezonde dieren, worden na 14 dagen meedogenloos vermoord.

Mooier kunnen we het niet benoemen.

Zeer regelmatig komen we op Alina’s facebookpagina zulke berichten tegen: “Deze twaalf honden hebben nog tot eind volgende week …”

Daarbij staan dan twaalf foto’s of video’s met de liefste snuiten die, tegen de tralies gedrukt, sméken om aandacht of misschien smeken ze wel voor hun leven omdat ze vóélen dat hun eind nabij is.

Steeds weer voelen we dan een steek in ons hart.

Foto's vergroten als je erop klikt. (niet op mobiel)

Wat moet Alina dan wel niet voelen, iedere keer dat zij het asiel bezoekt.

Met eten voor de stakkertjes die niet aan eten toekomen omdat de bewakers maar mondjesmaat voeren zodat de grote en sterke honden alles voor de kleine, bangere hondjes wegkapen.

Vrijwel dagelijks worden er nieuwe honden binnengebracht en Alina weet dan: jouw tijd gaat nú in …

Als het ook maar enigszins mogelijk is haalt ze wat dieren eruit. Maar dan moet er èn geld zijn èn plek in haar eigen asiel.

Dat laatste is net zo schaars als het eerste.

Het zou geweldig zijn als er meer kennels konden komen en meer hokken. Want op dit moment zijn adopties een megagroot probleem.

Sinds de oorlog, eind februari, zijn niet alleen alle prijzen verdubbeld, de grenzen van Engeland zijn ook al maanden gesloten. Buitenlandse dieren mogen niet naar binnen. Op het moment dat wij dit schrijven heeft Engeland al 2 keer beloofd dat de grenzen weer open zouden gaan.

Maar steeds werd die belofte weer ingetrokken. Nu is de datum verschoven naar eind oktober. We vrezen het ergste voor dit hele jaar …

Niemand schijnt de honden te willen helpen. En als er geen doorstroom is, kan Alina geen honden meer redden.

Een ware verschrikking, elke dag geconfronteerd te worden met zoveel dieren waar je niets voor kunt betekenen.

Al die onschuldige ogen die je in je dromen blijven achtervolgen. Nou ja, in je nachtmerries.

Wat kunnen we doen voor deze dieren? Allereerst geld voor voer. Voer voor haar eigen asiel en voor de dieren in de doding.

Geld voor uitbreiding van de kennels met daarin goede schuilhokken. De winters in de bergen zijn zeer streng. Regelmatig is Alina dan een tijd lang afgesloten van de bewoonde wereld door hevige sneeuwval.

Vaak reageert iemand bij het zien van een hond achter de tralies op haar Facebook : “haal deze er maar uit, ik betaal de dertig euro die de hond kost.”

Helaas blijft het natuurlijk niet bij een dier uit een doding halen. Dan moet het dier nog gevaccineerd, gesteriliseerd en vaak is er nog meer medische zorg nodig.

En weer voer, misschien nog wel jarenlang omdat er geen adoptant voor hem of haar komt. En al die kosten komen alleen op Alina neer. Degene die het dier heeft vrijgekocht meldt zich niet meer …

En heeft – ten onrechte – het goede gevoel overgehouden: ‘ik heb een leven gered’.

Op dit moment ziet Alina als een berg op tegen de naderende herfst en winter. Ze heeft geen idee of ze stro zal kunnen kopen. Niet eens voor haar eigen dieren om een beetje warm te blijven, laat staan voor de getraumatiseerde stakkers in de doding. De hokken die daar staan verdienen niet eens de naam ‘hok’. Het geheel is ronduit tragisch om te zien. Hoe kan de wereld zo wreed zijn?

Ze voelt zich zo machteloos en wordt zo moedeloos.

Dit is weer één van die projecten waarbij we kunnen beloven: je helpt niet alleen een dier aan voer of warmte. Je redt lètterlijk een kostbaar leven!

We scrolden door haar foto’s en video’s en zagen – veel te vaak – bij de foto’s staan: ‘died …’  –  overleden – echt ongelooflijk triest.

Help mee alsjeblieft (!) om ietsjes vaker ‘saved’  –  gered – bij de foto’s te kunnen zetten.

Je kunt deze dieren direct helpen door een bedrag over te maken naar:

NL16 INGB 0004 7841 60 t.n.v. Stichting Dierennood o.v.v. 'Hulpproject 160’

En wij zorgen dat je donatie echt alleen voor dit hulpproject besteed zal worden.

Bij ons is er geen aftrek voor salarissen, huisvesting of overbodige franje.

Of doneer via onderstaande knoppen: