Veganiste sinds haar 16de, nog veel jonger toen ze zich al om dieren ging bekommeren, compassie voelend in een wereld die niet of nauwelijks compassie kent.
Ze heeft die eigenschap zeker niet van een vreemde, ook haar moeder heeft zich altijd voor de dieren ingezet.
En als we vragen: “ welke redding heeft het meeste indruk op je gemaakt” zegt ze nadenkend: ”weet je, ik heb in de tussentijd zoveel dieren gered, eigenlijk is elke redding dramatisch.

Kinai, de hond die het zwaar te verduren heeft gehad maar nu toch nog een gelukkig leven leidt.

Er is er wel 1 die eruit springt. Dat is de redding van Kinai. Dat arme dier werd achter een auto gebonden en over de rijksweg gesleurd. Zijn halve lijf was helemaal ontveld. Zijn heup was gebroken, van zijn staart was nog maar de helft over… Wat heb ik gehuild…”

Die foto’s van Kinai toen laten we niet zien. Wij moesten zelf al huilen bij de beelden en het afschuwelijke idee wat het dier is aangedaan.
Laura, die een opleiding tot dierenartsassistente heeft gevolgd, verzorgde Kinai 9 lange maanden zelf. Met speciale honing en verband om de celgroei van de huid te stimuleren.
Nu, na al die tijd, is Kinai uiteindelijk een geweldige hond die zijn verleden niet met zich meedraagt, geen rancune voelt maar gewoon uit het leven haalt wat er inzit. “Nu heb ik het leuk, dus nu geniet ik”.

Prachtig om te zien. Ontroerend zelfs.

De dag begint voor Laura en haar moeder met hetzelfde ritueel zoals in elk goed asiel. Poep ruimen, eindeloos poetsen, voeren, water verversen…Dan is er al een groot deel van de dag om.

Daarna wordt er geprobeerd om elk dier een beetje persoonlijke aandacht te geven. Absoluut noodzakelijk om de dieren sociaal te maken en te houden anders kunnen ze niet ter adoptie worden aangeboden. Interactie is van levensbelang voor de gevoelens van een dier zelf. Te weten dat ze ‘gezien’ worden.

Kijk naar de filmpjes van honden die in kennels zitten. Ze verdringen zich voor de tralies en blaffen oorverdovend, smekend om aandacht. Vaak is de aandacht belangrijker dan eten op dat moment. Een hond waar totaal geen aandacht aan wordt besteed wordt niet veel later depressief en reageert helemaal niet meer op zijn omgeving. Dat is ook heel typerend voor slechte asielen, vaak van de overheid. Daarvan zie je filmpjes waarop dieren te zien zijn die helemaal niet meer reageren als er iemand langs loopt.

Die volkomen apathisch in een hoekje zitten, uitgeblust. Met ogen die alle hoop verloren hebben. Alle lust tot leven zijn ze kwijt.

Heus, de emoties van een dier verschillen in dat opzicht niet veel van die van een mens.

Het wordt moeilijk als de jongere en energiekere honden gefrustreerd raken door het chronische gebrek aan ruimte.

En dat is precies de reden voor ons project. Want het asiel moet hoognodig een stuk groter worden. De spanning tussen de honden kan soms hoog oplopen en gevechten kunnen dan heel snel ontstaan.

Ze zijn al langer bezig om uit te breiden maar kunnen alleen steeds een stapje verder bouwen als er wat donaties binnen komen.

Laura vertelt ook nog dat ze graag één keer op straat zou lopen zonder bij elke stap dieren in nood tegen te komen.

En dat ze één keer in slaap wil kunnen vallen zonder gepieker over hoge kosten en ziektes.

Misschien kunnen wij in ieder geval die laatste wens in vervulling laten gaan.

NL16 INGB 0004 7841 60 t.n.v. Stichting Dierennood o.v.v. 'Hulpproject 142'

en wij zorgen dat je geld echt alleen voor dit goede doel besteed zal worden. Bij ons is er namelijk geen aftrek voor salarissen, huisvesting, leaseauto's of overbodige franje.