Klik HIER voor een update

Wat een geweldig stel, het Duitse echtpaar Jens en Sandra Fissenebert, die tijdens hun reizen zijn ‘blijven steken’ in Tanzania.

Hun verhaal leest als een spannend jongensboek en zou zó in het populaire tv programma ‘Ik vertrek...’ kunnen.

Helaas hebben wij geen 200 bladzijden of een heel uur om hun avonturen te vertellen.

Jens, een logistiek medewerker en Sandra, een verpleegkundige, vertrokken bijna 20 jaar geleden met hun hond Luca in een oude landrover.

In het eerste land dat ze aandeden, Kroatië, redden ze al een straathond met een gebroken rug: Jadran. Ze lieten hem opereren en hielpen hem zelf weer op de poot met oefeningen en zwemmen in de zee. Na 3 maanden was Jadran zover dat ze verder konden reizen maar nu met z’n vieren.

Gedurende hun reizen stuitten ze menigmaal op dieren die hun hulp nodig hadden en niet één keer keken ze een andere kant op. Zo zijn ze zo’n beetje half Afrika doorgetrokken.

In Tanzania bestond hun roedel inmiddels uit 7 honden en waren ze tot de conclusie gekomen dat ze met hun ervaringen toe waren aan een vaster verblijf. Een echt dierenverblijf waar ze doorlopend konden helpen. Dieren genoeg in de omgeving die hen nodig hadden.

Mede doordat Sandra altijd verpleegkundige is geweest en door hun ervaringen onderweg zijn ze nu prima in staat om de meeste verwondingen en ziektes zelf te behandelen. Maar dat is niet altijd toereikend en dan is een doorgewinterde dierenarts hard nodig. Want natuurlijk zien ze de meest nare verwondingen voorbijkomen.

De mensen in de omgeving, vooral de kinderen, brengen nogal eens een slachtoffertje. Soms gevonden maar ook weleens met moedwillig (?) toegebrachte verwondingen. Vooral in het weekend, als de mensen vrij zijn en de kinderen geen school hebben, is het druk aan hun poort.

Huisdieren moeten verplicht een rabiës enting krijgen, parasieten bedreigen de dieren daar vele malen vaker en erger dan hier, vergiftiging komt heel veel voor en menigmaal vertonen de dieren slangenbeten.

Of nog erger. Want daar was Vivo. Wat betekent: ‘ik leef’. Van een naamloos hondje naar een hond met een naam die op zijn lijfje geschreven is.

Onfortuinlijke Vivo was met beide voorpoten in een valstrik van ijzerdraad beland. We kunnen alleen maar raden maar hoogstwaarschijnlijk heeft hij vrij lang vastgezeten en zich stilgehouden om de pijn niet erger te maken.

Toen moet hij op een gegeven moment toch zijn gaan sjorren en trekken om los te komen… Ongelooflijke pijn moet hij zichzelf hebben gedaan.

Eén poot was volledig afgesneden en de andere voor een deel en bovendien volkomen ontveld door de scherpe draad.

Hoe hij heeft overleefd en zelfs nog kruipend kon voortbewegen is een groot wonder.

En het allergrootste wonder is nog wel dat hij toch nog steeds een allerliefst, zachtaardig diertje is...

Er zijn altijd een stuk of 40 vaste bewoners, veelal ernstig gehandicapt, dieren die op tijd hun medicijnen moeten krijgen of speciaal dieetvoer. Pups zonder moeder die dag en nacht om de 3 uur een fles moeten krijgen…

Pas nog, een zwervertje had vlees gestolen dat mensen buiten hadden laten liggen. Tja, dan is de verleiding te groot natuurlijk. Met als gevolg dat er gif is gestrooid in de hele omgeving waardoor niet alleen de dader werd gestraft…

Ach, ook in Afrika zijn de zorgen net zo groot als bij ons in Europa. Dus ook de financiële zorgen. Vrijwel niemand kan daar een behandeling voor zijn dier betalen.

Maar juist omdat men gratis bij Jens terecht kan, als er iets aan de hand is met hun hond of kat, kunnen mensen zelf een huisdier nemen. Precies daarom worden er wel 80 dieren per jaar geadopteerd.

Op dit moment is de nieuwe kliniek zo goed als klaar. Een alles-in-een-gezondheidscentrum waar dieren worden gerehabiliteerd, behandeld en van waaruit een nieuw thuis kan worden gezocht.

Er komt een dierenarts die meteen aan de slag kan, er zijn meerdere kennels om dieren in quarantaine te plaatsen.

Weldra zullen er nog veel meer dieren van profiteren.

En heel erg belangrijk is ook de voorlichting die zij kunnen geven. Mede omtrent de vaccinaties tegen hondsdolheid. Een van de redenen waarom de bevolking de honden wil doden.

Angst voor vreemde honden zal dan afnemen en dat spaart dierenlevens.

Wat ontbreekt is het laatste zetje. Nou ja, een flinke zet. Voor de kliniek en de vaccinaties.

De mooie maar – voor ons – onuitsprekelijke naam Mbwa Wa Africa betekent ‘Honden van Afrika’.

Wij helpen dieren overal dus ook aan de voet van de berg Meru, aan de rivier met de tongbrekende naam Ngongongare in Tanzania.

Je kan deze dieren helpen door een bedrag over te maken naar

NL16 INGB 0004 7841 60 t.n.v. Stichting Dierennood o.v.v. 'Klein project 83'

en wij zorgen dat je donatie echt alleen voor dit hulpproject besteed zal worden.
Bij ons is er geen aftrek voor salarissen, huisvesting of overbodige franje.

Of doneer via onderstaande knoppen: