Want ja inderdaad , in dit asiel worden de honden om de zoveel tijd gedood. Als ze tenminste niet al gestorven zijn door honger, dorst of ziekte.

En wij weten dat dit doden niet humaan of zachtzinnig gebeurd.

Als je als hond hier terecht komt is dat het ergste wat je kan overkomen.

Elke dag worden er nieuwe dieren binnengebracht, in de hokken gegooid en aan hun lot overgelaten.

Het lijkt wel of deze honden het voelen dat hun overlevings kansen zo goed als nihil zijn.

Is er in de gemeenteasielen een oorverdovend lawaai van blaffende honden en honden die tegen de tralies springen om aandacht, in een dodingsasiel is het meestal angstaanjagend stil. Soms hoor je het blaffen van een enkele hond die net is binnengebracht. Maar het is de geur van dood die hier overheerst.

De meeste dieren liggen apatisch, verstopt in of achter de hokken. Zij hebben de hoop op leven al opgegeven.

De authoriteiten weigeren stelselmatig vrijwilligers toe te laten om deze honden te voeren of medicijnen uit te delen.

Toch is er voor de honden uit Golesti een lichtpuntje in de vorm van een jonge vrouw. Lenuta Nedelcu.

Omdat haar oom tot voor kort Burgemeester van Focsani was wordt haar als enige toegestaan het asiel te betreden , de honden te voeren en er zelfs honden (al dan niet met hulp van donaties) uit te halen.

De zieke en zwakke honden en alle moeders met pups worden door haar meegenomen naar haar huis waar in korte tijd de kratten met pups staan opgestapeld in haar badkamer ,en haar tuin uit zijn voegen barst met alle zieke en zwakke dieren.

Met toestemming van haar oom kan ze de overige geredde dieren plaatsen in het gemeente asiel wat eigendom is van de”townhall”. Geen topasiel, maar de honden zijn er veilig en belangrijker nog, dit is geen dodingsasiel!

Met hulp van een groepje vrouwen uit heel europa kan Lenuta een stuk grond kopen en omheinen. Het is een prachtig begin van haar eigen asiel zodat ze de honden uit haar huis en tuin een beter onderdak kan bieden. Maar dan is het geld op, zodat de afbouw op zich moet laten wachten.

En dan..... slaat het noodlot toe. Er komen verkiezingen, en de oom van Lenuta moet weg. Er is een nieuwe Burgemeester gekozen, en wel een heel dieronvriendelijke.

Lenuta krijgt onmiddelijk de opdracht haar asiel in snel tempo af te bouwen en de 120 honden die nu nog onderdak hebben in het gemeenteasiel over plaatsen naar haar prive asiel. Het gemeenteasiel wordt gesloten. “Townhall kan het geld wel beter gebruiken” Als haar dit niet lukt worden alle 120 honden teruggebracht naar het dodingsasiel en wacht hen toch nog een afschuwelijke dood!!

De tijd dringt, ze krijgt maar heel kort de tijd en er staan bij lange na nog niet genoeg hokken om de 120 honden onderdak en beschutting te bieden. Ze heeft nog minstens 70 hokken nodig maar het geld is op. Ze heeft zelfs niks meer om materialen te kopen om hokken zelf te bouwen. Lenuta is ten einde raad en vraagt dringend om hulp. Het leven van 120 honden staat op het spel.

Maak ajb vandaag nog een donatie over naar:

NL16 INGB 0004 7841 60 t.n.v. Stichting Dierennood o.v.v. 'Hulpproject 145'

en wij zorgen dat je donatie echt alleen hiervoor besteed zal worden. Bij ons is er geen aftrek voor salarissen, huisvesting of overbodige franje.