Klik hier voor het project

Arme Alina Condorachi, ze woont op een steenworp afstand van het dodingsasiel Uricani.

En als de wind haar kant opstaat kan ze de dieren horen blaffen en huilen …

Want huilen doen ze letterlijk in dat ellendige verblijf.

De winter is op die plek hard, de sneeuw jaagt in vlagen door de kennels.

We schreven al dat die dieren een keer per dag voer krijgen, maar nèt niet genoeg voor allemaal. Dus verdringen de grotere honden de kleinere.

Als Alina kan, gaat ze bijvoeren en ze stuurt ons filmpjes en schrijft:

“I don't have words to thank you … want kijk, de honden hebben vandaag al eten gehad, maar zie hoeveel honger ze nog hebben”.

Het geld heeft ze allemaal al opgebruikt. Voer, stro en wat materiaal om de kennels een beetje op te lappen.

Maar vooral de sterilisatiekosten hakten er flink in.

Alle pups die Alina dit jaar heeft gered werden allemaal groot achter de tralies. Dus moest er gesteriliseerd, gevaccineerd, ontwormd worden.

Doordat Engeland vele maanden de grenzen dichthield was er geen uitstroom. De kans dat volwassen dieren alsnog worden geadopteerd is nihil. Het is triest dat ze hoogstwaarschijnlijk hun leven daar moeten slijten.

Alina is er verdrietig om, maar, zegt ze, ze zijn tenminste veilig en gezond.

De nieuwe kennels staan dus nog steeds op de wensenlijst.

Het geld was hard nodig om de winter door te komen.

“Without your help honestly we couldn't survive to this winter
you have been a gift from God in these months, indeed a gift..”

Wat hadden we haar en de honden graag nog méér gegund.

Doneren kan natuurlijk altijd nog voor ‘kennels voor Alina. HP 160’
 
Facebook