Jullie hebben het al gemerkt dat wij tussen de nieuwe aanvragen ook met wat eerdere hulpprojecten op herhaling gaan. Gewoon omdat er helden tussen zitten, die jullie en onze aandacht opnieuw erg verdienen en weer hard nodig hebben.

Een man die we al jaren bewonderen, niet alleen om zijn grote dierenliefde in het algemeen, maar mede om zijn moedige reddingen is Milan Stojanovic. Wij zien regelmatig zijn video’s voorbijkomen en houden soms de adem in.

Hij kruipt in riolen, laat zich zakken in smalle en diepe putten, wordt gebeten door doodsbange honden, maar altijd weer weet hij ze te pakken te krijgen. En natuurlijk in veiligheid te brengen waarna de dieren al snel door hebben dat hij helemaal geen enge man is, maar hun grote redder.

(plaatjes vergroten als je erop klikt)

Zijn naam is Milan Stojanovic, zijn asiel is Mladenovac Shelter in de gelijknamige plaats in Servië. Op dit moment (maart 2024) wonen er 330 volwassen honden, 20 pups en 15 katten.

Voor al die kleintjes is niet alleen speciaal (= duur) puppyvoer nodig, maar ze moeten ook regelmatig worden ontwormd en gevaccineerd. En als ze wat ouder worden ook gesteriliseerd natuurlijk.

Bovendien, jullie weten het zo langzamerhand, vrijwel alle honden komen in slechte toestand binnen dus de dierenartskosten rijzen de pan uit. De schulden worden nooit eens minder en de zorgen ook nooit.

Milan is altijd bereid om te helpen. Niet alleen zijn eigen dieren in zijn asiel en in de wijde omgeving, maar ook andere dierenhelpers.

Zo vroegen wij hem onlangs om advies hoe de oude Zeljko het beste geholpen kon worden met het repareren van het dak. Zie ons Kleine Project 116 hiernaast.

Direct gaf Milan aan, dat hij ging kijken hoe dat het beste kon gebeuren en op zoek zou gaan naar iemand die die reparatie voor Zeljko kan uitvoeren.

Terwijl andersom in Servië vrijwel niemand hem helpt... Hij krijgt dan ook bijna geen donaties binnen.

Bekijk in elk geval een van de video's hieronder om een idee te krijgen van Milan's werk
Professioneel geproduceerd met hoge kwaliteit beeld en geluid.

Hij is al bijna twintig jaar grandioos bezig voor al die dieren in nood. Dag en nacht gaan zijn zijn reddingen door en het vele, vele andere werk. Al sinds 2005!

Toentertijd werd elk dier dat van straat werd gehaald door de overheid dezelfde dag nog bruut vermoord. In die tijd is Milan begonnen met redden en al gauw had hij er 75.

Doden is sinds 2009 niet meer de gang van zaken, maar dat betekent helaas wel dat de gemeenteasielen overvol zitten en een regelrechte hel zijn voor ieder dier dat daar terecht komt.

Het enige wat Milan nog overeind houdt is de hoop. Hoop op een betere toekomst zowel voor het asiel als voor de dieren.

Hoop op een bijdrage van iemand.

En elke dag is er ook weer de hoop dat er iemand langs komt en een dier mee naar huis neemt. IJdele hoop in een land als Servië.

Of dat er iemand reageert op de berichten die op zijn Facebook zijn geplaatst. Iemand die een kleinigheid stort of – nog veel beter – een hond of kat adopteert.

Kijk eens op zijn Facebook en bewonder deze man zoals wij hem bewonderen. Zie zijn dagelijkse reddingen en je kunt niet anders dan het met ons eens zijn.

Maar de meeste dagen is hij al blij als hij aan het eind van een lange dag alle dieren een eenvoudige maaltijd kan geven en kijkt dan naar ze in het besef dat zijn vierpoters tenminste droog en veilig kunnen slapen.

Want in de ogen van de dieren is het geen asiel maar een veilige plek om in te wonen, voor vele de rest van hun leven...

Daarom zeggen wij vaak: 99% van de mensen komt nooit in een (buitenlands) asiel en eveneens 99% van de dieren komt daar nooit meer uit…

NL16 INGB 0004 7841 60 t.n.v. Stichting Dierennood o.v.v. 'Klein Project 118'

en wij zorgen dat je geld echt alleen voor dit goede doel besteed zal worden. Bij ons is er namelijk geen aftrek voor salarissen, huisvesting, leaseauto's of overbodige franje.

Foto's kun je groter maken, door erop te klikken.

Wij kwamen in contact met Marian Kraay, woonachtig in Turkije en aangesloten bij een Nederlandse stichting, die zich het lot van deze dieren zeer aantrekt.

Vooral in en rondom de grote stad Alanya doen ze prachtig, maar ook heel zwaar werk voor de meest hulpbehoevende zwerfdieren. Letterlijk dag en nacht is Marian daarvoor in touw!

Hulpgroep Alanya Zwervertjes is vier jaar geleden opgericht met als hoofddoel het steriliseren/castreren van straatkatten in Alanya op inmiddels 18 locaties. Waarbij ook voer voor de hongerige dieren wordt uitgedeeld.

Ieder jaar hebben ze hun activiteiten verder kunnen uitbreiden en inmiddels voeren ze elke dag al meer dan 1700 straatkatten en -honden.

Ook verstrekken ze medische acute hulp en werken daarvoor samen met twee dierenartsen, waarmee ze speciale afspraken hebben kunnen maken. In november vorig jaar is er nog een extra locatie voor honden bijgekomen.

Er werd gesmeekt om hulp omdat de honden in een gebied helemaal geen eten konden vinden en om eventueel de belangrijke sterilisaties.

Alle vrijwilligers zetten zich met hart en ziel in voor 'hun' zwervertjes. Zoals ook Steffie Arslan, die momenteel 8 kittens voert met de fles en de rechterhand van Marian is. Zodra de kittens groot genoeg zijn wordt er gezocht naar een adoptant.

Maar het houdt niet op met het verstrekken van voer: de kansloze katten die niet verwilderd zijn en meestal uit een huis gezet zijn, worden zoveel mogelijk door hen opgenomen en ook daarvoor wordt een nieuw huisje gezocht.

Tot nu toe hebben ze al zo'n 100 dieren in Nederland kunnen herplaatsen.

Omdat de prijzen van sterilisaties, voer en medische hulp in Turkije de laatste tijd met tientallen procenten enorm zijn gestegen, zijn ze zeer dringend op zoek naar extra financiële hulp om hun hulp voor de zwerfdieren in ernstige nood te kunnen voortzetten.

Jullie en wij weten dat Turkije een echt moeizaam land voor zwerfdieren is. Als er dan een Nederlandse vrouw die daar woont zich dat lot aantrekt en er al in geslaagd is om een prachtig netwerk van hulp voor zwerfdieren op te zetten, dan hebben we daar grote bewondering voor.

Brazilië kennen we eigenlijk vooral als een land met veel zon, lachende mensen en vrolijke Bossa Nova muziek.

De dagelijkse werkelijkheid voor de meeste mensen en zeker ook voor de dieren op straat is helaas compleet anders. In de meeste gebieden van dit grootste land van Zuid-Amerika heerst grote armoede.

Voor Nederlander Eric Jansen was dat eerder een uitdaging, dan een probleem en als groot dierenvriend wilde hij juist veel zwerfdieren gaan helpen, toen hij zo'n vijftien jaar geleden naar Fortaleza aan de noordkust van het land emigreerde.

Daar is hij inmiddels getrouwd met een Braziliaanse vrouw en samen met haar werken ze keihard om toeristen het naar de zin te maken.

Maar hun grote passie is het opvangen, verzorgen, steriliseren en dan in goede gezondheid weer terugzetten van grote aantallen zwerfdieren, vooral poezen en katten.

In hun omgeving wordt er door de overheid helaas weinig aan gedaan, dus steken zij er samen met een team aan andere vrijwilligers heel veel tijd, moeite en geld in.

Eric heeft mede voor het vervoer van zieke en gewonde zwerfdieren zelfs een oud Volkswagen-busje gekocht, dat dagelijks gebruikt wordt als dierenambulance.

Ondanks dat zij er zelf veel van hun privégeld in stoppen, zouden ze nog veel meer kunnen doen, vooral met de belangrijke sterilisaties, als zij wat extra geholpen konden worden. Vandaar dat hij een vriendelijk beroep op ons heeft gedaan.

Zo heeft hij onlangs een hele kattenkolonie van een soort vuilnisstortplaats gered en naar zijn eigen huis en tuin overgebracht. Vrijwel alle katjes hadden zwaar ontstoken ogen en velen mankeerden nog veel meer, bleek bij de bezoeken aan de lokale dierenarts.

Alle opgevangen dieren moeten natuurlijk worden gevaccineerd en ook gesteriliseerd, waardoor de kosten de pan uitrijzen.

Maar ook achtergelaten ezeltjes helpt Eric regelmatig en zij weten hem al te vinden, als hij in zijn oude oranje VW-busje komt aanrijden...

Ook worden er door hen op diverse locaties waar veel zwerfdieren zijn, voederplekken ingericht. Met zelfs meestal een klein hutje met een dak om de zwakke dieren te beschermen tegen de meestal fel brandende zon.

Wij werken nu al een ruim een jaar met hun samen en zijn inmiddels heel enthousiast geworden wat Eric en zijn vrouw allemaal al hebben weten te bereiken voor al die zwerfdieren.

Wij vinden dan ook dat ze nu een hulpproject verdienen, waarmee ze alweer grote plannen voor hebben om de donaties heel goed te besteden om nog meer arme zwerfdieren in hun wijde omgeving te kunnen helpen.

Mogen we weer een beroep op je doen? Iedere euro wordt absoluut heel goed en heel verstandig besteed en vooral met sterilisaties weten jullie zelf hoe ontzettend veel dierenleed daarmee voorkomen kan worden!

Doneren kan door een bedrag over te maken via onze bankrekening:

NL16 INGB 0004 7841 60 t.n.v. Stichting Dierennood o.v.v. 'Klein Project 116'

en wij zorgen dat je donatie echt alleen voor dit hulpproject besteed zal worden.
Bij ons is er geen aftrek voor salarissen, huisvesting of overbodige franje.

Of doneer via onderstaande knop:

Door Ria Alonso

Dit is ons kleine project nummer 112… Is het toeval dat 112 ook het noodnummer is?

Wie zal het zeggen. Maar voor de honden van Hope for Catas Strays is een noodmelding echt wel ‘noodzakelijk’.

Ja, er zijn eigenlijk andere asielen eerst aan de beurt, maar als je naar de foto’s kijkt dan snappen jullie waarom we deze keuze maken.

De Roemeense Catalina Voica heeft momenteel ruim 300 honden en katten. En zie hoe heel veel hokken zo verschrikkelijk slecht, lek en gammel zijn dat ze de naam ‘hok’ niet verdienen. De arme dieren, die straks bij herfststormen en slagregens en wat later de ijzige noorden- en oostenwinden, sneeuw en vriesnachten, in deze krotjes moeten ‘schuilen’ zijn niet te benijden. Vraag is of ze het überhaupt overleven, of ze ooit nog een lente zullen meemaken.

Plaatjes vergroten als je erop klikt. (Niet op mobiel)

Een klein verhaaltje over Hope for Catas Strays.

Catalina is al ruim 10 jaar (en ze is zelf pas 31!) bezig met het redden, veilig stellen, verzorgen en uitplaatsen van zwerfhonden en katten in Boekarest, Roemenië.

Daarnaast heeft zij het als enige (!) buitenstaander voor elkaar gekregen om de gruwelijke dodingsstations in Cornetu en Buftea wekelijks te bezoeken en de arme stakkers die daar op hun dood wachten tenminste nog iets van voer en een klein beetje aandacht te geven. Iedere keer slaakt zij weer een noodkreet als de dodingsdatum in de buurt komt om zoveel mogelijke dieren eruit te halen.

De afgelopen jaren is het haar met haar topteam gelukt om de dodingslijst telkens te reduceren waardoor de dodingen opgeschort worden.

Maar daarvoor hebben zij natuurlijk heel veel hulp nodig. Geld, middelen, en vooral ook het delen en bekendmaken van de hopeloze dieren die zo hard een levenskans verdienen.

Daarnaast heeft zij het voor elkaar gekregen om een kliniek midden in Boekarest te openen waar natuurlijk ook de lokale bevolking terecht kan met hun dieren. De rekeningen van de dierenarts liepen op een gegeven moment zó hoog op dat er is gekozen om dan zelf maar een kliniek te beginnen. Ook daar worden gemiddeld zo'n 40 a 50 honden en katten dagelijks verzorgd.

Sinds 3,5 jaar is er ook een Nederlandse tak van de shelter. Inmiddels is deze stichting officieel zodat er, met een beetje geluk, ook dieren hier in Nederland geadopteerd kunnen worden.

Brigitte Cuypers reist elke 3 maanden voor enkele weken naar Roemenië. Slaapt bij Catalina in haar sobere appartementje en werkt dan net zo hard mee. Brigitte heeft veel respect voor Catalina die, naast haar 16-urige werkdag, thuis nog een man en een 3-jarig zoontje heeft om voor te zorgen.

Ook Brigitte mag inmiddels het dodingsasiel binnen. En dat went nooit, bekent ze. In Buftea is ze ook binnen geweest en ze zegt: daar doden ze niet. Tenminste… niet zelf. Ze laten de honden eenvoudig, goedkoop, maar toch effectief gewoon verhongeren … Dood zúllen ze!

In het asiel van Mogosoaia proberen ze ook een ingang te krijgen… ook zo’n berucht asiel.☹

Terug naar de hokken.

Momenteel zitten er dik 200 honden, grotendeels uit de ‘kill shelters’. Heel veel getraumatiseerde honden ook, die mogen blijven waar ze zijn omdat het niet verantwoord is om deze in een gezin te plaatsen. Ook deze honden die letterlijk door het leven getekend zijn verdienen het om een toevluchtsoord te hebben en dat hebben ze bij Catalina.

Dat betekent wel dat het constant een enorm gevecht is om alles te onderhouden, de dieren en het terrein.

En nu zijn de hondenhokken bijna allemaal versleten...

Facebook pagina

De barre weersomstandigheden eisen hun tol... extreme zomers, extreme winters. De houten hutten zijn kapot of finaal verrot en geven niet meer de broodnodige bescherming tegen de kou die eraan staat te komen.

Daarbij zijn er meer dan 60 puppies, die ze uit de kill shelters hebben gehaald, inmiddels zó gegroeid dat ze niet meer samen in 1 hondenhok kunnen slapen.

Dus is er ook nog een groot tekort ontstaan 😰.

Daarom laten wij van Dierennood nu een SOS uitgaan.

Het mag toch niet gaan gebeuren dat een groot deel van de honden, die het toch al slecht hebben getroffen in hun leven, ook nog de vriesdood gaan sterven?

Dat is niet waarvoor Catalina en Brigitte hun leven hebben gered.

Help ze alsjeblieft met een dak boven hun kop! Vermeld daarbij het noodnummer: 112.

Je kunt deze dieren direct helpen door een bedrag over te maken naar:

NL16 INGB 0004 7841 60 t.n.v. Stichting Dierennood o.v.v. 'Klein Project 112’

en wij zorgen dat je donatie echt alleen voor dit hulpproject besteed zal worden.

Bij ons is er geen aftrek voor salarissen, huisvesting of overbodige franje.

Of doneer via onderstaande knoppen:

Het asiel heet ‘Dobra Nada’, dat betekent ‘Goede Hoop’. Wat een mooi gekozen en passende naam voor de dieren die daar mogen wonen.

De naam werd ooit bedacht door ene meneer Laslo Boka, jarenlang de drijvende kracht van het asiel in Servië (in de buurt van Novi Sad) en de redder van talloze dieren.

Hij kreeg hulp van een lieve dierenvriendin, Snezana, met haar schat aan ervaring in de dieren-reddings-wereld. Maar Snezana woonde en woont nóg ver weg van het asiel, heeft geen auto en zelfs geen rijbewijs.

Plaatjes vergroten als je erop klikt. (Niet op mobiel)

Dagelijks reist ze zo’n 50 km om het asiel te bereiken. Als ze boft dan krijgt ze een lift van iemand, maar in andere gevallen zal ze een kaartje moeten kopen voor de bus. Onnodig te vertellen dat de bussen daar niet elke 15 minuten rijden …

En dan, in augustus 2020 overlijdt Lazlo vrij plotseling, slechts 64 jaar oud.

Grote schrik en veel verdriet. Met daarbij de paniek! Snezana blijft achter met de zorg voor 62 honden en 18 katten. En dat terwijl ze niet eens in de búúrt woont.

Gelukkig kan Laslo’s vrouw, Gita, zich snel weer herpakken. En neemt een flink deel van de dagelijkse verzorging over.

Als Gita de dieren van haar man verzorgt, voelt ze zijn aanwezigheid. Dan wéét ze dat hij over haar schouder meekijkt en goedkeurend knikt …

De problemen waren natuurlijk enorm, zo kort na Laslo’s dood. Financieel op de allereerste plaats. Er was Covid alom en die zorgde voor duurder voer en minder donaties, geen adopties maar wel meer dieren die op straat belandden …

Deze twee dappere vrouwen hebben bovendien allebei nog een dagelijkse baan, dat moeten ze wel vol blijven houden want anders zouden ze de dieren niet kunnen blijven verzorgen.

Ondanks hun lange, lange werkdagen blijven ze daarnaast hun best doen om de viervoeters, die Laslo allemaal eigenhandig gered heeft en waar hij zo zielsveel van hield, het best mogelijke te geven.

Dat werk is zwaar voor de twee vrouwen van 55 en 65. Er wordt heel wat gesjouwd. 650 kilo brokken voor de honden in één maand tijd.

En 70 kilo kattenbrokjes + 300 blikjes nat voer. Tel daarbij op dat het schoonmaken moet gebeuren in een asiel zónder stromend water of elektra. En je hebt een aardig idee hoe het op de koude winterdagen moet zijn als je net van je werk komt.

Om 4 uur ’s middags wordt het al donker en dus kouder. Je probeert om het niet te voelen en er niet aan te denken, je gaat door ‘op de automatische piloot’.

Als je dan ein-de-lijk rond middernacht in je bed rolt, ben je te moe om te slapen. Je pijnlijke lijf is niet warm te krijgen en je hoofd tolt van alles waar je vandaag wéér niet aan toe gekomen bent …

Op dit moment moeten de dieren hoognodig hun entingen krijgen. Terwijl er eigenlijk nauwelijks geld is voor voldoende voedsel.

We zouden natuurlijk niets liever willen dan Gita en Snezana hiermee te helpen.

Doen jullie weer mee alsjeblieft?

Dit is de betreffende Facebook: https://www.facebook.com/profile.php?id=100065058691539

Je kunt deze dieren direct helpen door een bedrag over te maken naar:

NL16 INGB 0004 7841 60 t.n.v. Stichting Dierennood o.v.v. 'Klein Project 110’

en wij zorgen dat je donatie echt alleen voor dit hulpproject besteed zal worden.

Bij ons is er geen aftrek voor salarissen, huisvesting of overbodige franje.

Of doneer via onderstaande knoppen:

Egypte. Het land waar menig toerist zich te goed doet aan overdaad en geniet van de zon en lekker eten in oogverblindend witte luxe resorts en hotels.

Maar in de steden, zoals de hoofdstad Cairo, waar meer dan 20 miljoen mensen wonen, zijn de straten heet, droog, stoffig en ongelofelijk smerig. Overal ligt puin en troep. Uitgemergelde zwerfdieren leiden hier een troosteloos en uitzichtloos bestaan. Maar niet alleen honger drijft ze soms tot wanhoop, vaak zijn ze gewond en/of hebben ze last van schurft, demodex, vlooien en teken.

Ze dwalen in grote groepen door de straten, altijd op zoek naar eten en zich niet bewust van het gevaar van het chaotische verkeer.

Daar tussendoor manoeuvreert Sarah Salah Anwar, moederziel alleen, om deze dieren nog enig comfort en liefde te geven.

Plaatjes vergroten als je erop klikt. (Niet op mobiel)

Zes jaar geleden begon zij met het voeren van de zwerfdieren. Altijd geholpen en gesteund door haar beste vriendin Mariam Samir, een bekende dierenredder en activiste in Egypte, die vorig jaar omkwam bij een noodlottig auto-ongeval. Nu doet Sarah haar rondes alleen en heeft zij ook nog de verantwoordelijkheid voor de 4 achtergebleven honden van Mariam. Haar lieveling Felfel, met maar één oog, bezoekt ze nog regelmatig. Pensionkosten worden door haar betaald.

Elke dag of avond loopt Sarah haar rondes. Vaak zelfs meerdere keren. Haar half jaar oude zoontje laat ze achter bij haar moeder. Ze loopt te zeulen met zakken gekookte rijst en kipafval. Allemaal verpakt in afzonderlijke zakjes om iedere hond apart te kunnen voeren en zo tegelijkertijd hun medicijnen te geven. Kipafval is het enige wat te krijgen is en is ook nog enigszins betaalbaar.

Soms huilt ze, omdat de last gewoon te zwaar is. Zowel mentaal als fysiek. Maar van opgeven wil zij niet weten. Met een baan, een zoontje met longproblemen dat regelmatig extra zuurstof nodig heeft en haar man die op dit moment werkeloos is, valt het allemaal niet mee …

Om geld uit te sparen maakt Sarah foto’s van gewonde of zieke dieren om daarmee aan haar dierenarts om raad te vragen. Haar dierenarts begrijpt de situatie en probeert haar zoveel mogelijk tegemoet te komen. Zij zegt welke behandeling het beste resultaat zal geven en beveelt ook de juiste medicijnen aan. Het medicijn is dan het enige waarvoor betaald moet worden.

Die honden worden na behandeling geplaatst in één van de toch al overvolle asielen die zelf te kampen hebben met gebrek aan alles. Maar het is de enige oplossing.

Zoveel mogelijk behandelt Sarah “haar honden” op straat. Zoals Sultan met - zoals de dierenarts het noemde - een gebroken oog! Drie keer per dag zocht ze hem op om zijn oog schoon te maken en te druppelen. Het resultaat is verbluffend, Sultan is een prachtige gezonde hond geworden. Nog altijd wordt hij door Sarah gevoerd en in de gaten gehouden.

Om elke dag weer het lijden van deze honden te zien doet onnoemelijk pijn. Maar meer dan dit, en de enkele sterilisatie die ze laat doen, kan ze niet. Eenvoudigweg omdat het geld hiervoor ontbreekt.

Adopties zijn er niet. Noch in haar eigen land noch in het buitenland. Want wie kent Sarah Salah Anwar en haar honden? Bijna niemand.... Laten we hopen dat daar, door middel van dit project, verandering in kan komen!

Intussen doet Sarah wat ze kan met het weinige dat ze heeft. Sinds ze weet van het project heeft ze een “perfect plan” uitgedacht heeft ze ons al laten weten.

“I want to sterilize the female dogs to reduce the number. I will buy chicken and vegetables and every two days I will feed a group so in one week all the dogs will eat. I will also buy medicine for the dogs with fleas and ticks because their bodies are covered with it.”

(Ik wil de teefjes steriliseren om het aantal honden te verminderen. Ik wil kip en groente kopen en elke 2 dagen een groep voeren zodat alle honden die week gegeten hebben. Ik wil medicijnen kopen voor de dieren met vlooien en teken, hun hele lijf zit onder.)

Alleen al het vooruitzicht geeft haar energie en maakt haar gelukkig! Want ze heeft het ook nog voor elkaar gekregen dat haar dierenarts 20% (!) korting gaat geven als ze 10 dieren tegelijk laat steriliseren. Goed gedaan, Sarah! Daar worden wij ook enthousiast van.

Wij kunnen het waar maken. Helpen jullie weer mee?

Je kunt deze dieren direct helpen door een bedrag over te maken naar:

NL16 INGB 0004 7841 60 t.n.v. Stichting Dierennood o.v.v. 'Klein Project 109’

en wij zorgen dat je donatie echt alleen voor dit hulpproject besteed zal worden.

Bij ons is er geen aftrek voor salarissen, huisvesting of overbodige franje.

Of doneer via onderstaande knoppen:

“Mijn naam is Vlatko Zatkoski, ik ben 36 jaar oud en ik woon in een dorp genaamd Krivogastani, Noord-Macedonië. Ik probeer al meer dan 12 jaar de omstandigheden van de zwerfdieren hier te verbeteren. Ik ben de enige dierenvriend in de wijde omgeving die ze hebben.”

Zo begon, een hele tijd geleden, de aanvraag van Vlatko. Terwijl hij niet wist dat wij hem al een tijd op zijn Facebook volgden. Hij was bij ons aanbevolen door Adrie Beyen van Angel’s Choice die verschillende asielen in Noord-Macedonië bijstaat.

Vlatko is beveiliger van beroep, maar door de enorme corruptie in zijn land èn door het feit dat hij 70 honden en 30 katten moet verzorgen is het moeilijk om een vast contract te krijgen. Veelal moet hij blij zijn met onregelmatige klussen die hij krijgt aangeboden en de verdiensten zijn vaak niet veel meer dan een paar honderd euro per maand.

Hij redt sowieso alle dieren die hulp nodig hebben, steevast zitten er ook egeltjes en vogels in zijn tuin.

Hij schrijft verder:

“Mensen rondom mij hebben meestal geen of weinig opleiding en zien dieren niet als levende wezens met eigen gevoelens en behoeftes. Soms leidt dit tot confrontaties (zelfs fysiek) omdat ik toch een dier wil redden.

Ooit werd ik aangevallen door een man met een hooivork.. Ik had een snee boven en onder mijn mond en moest voor hechtingen naar het ziekenhuis. Dat was even schrikken maar het stopte mij niet …

Er is altijd een tekort aan donaties èn aan capaciteit om alle zieke en gewonde dieren te helpen die ik op mijn rondes tegenkom.

Op een veld, dat van mijn familie is, heb ik nu een afgesloten terrein, maar dat is meestal te klein voor alle dieren die ik daar wil onderbrengen.

Er zijn sowieso geen goede voorzieningen, onvoldoende hokken, onvoldoende bescherming tegen weer en wind. Eigenlijk is het gewoon een modderzooi …

Niet wat je voor de dieren zou wensen …

In mijn dorp en omgeving wordt er op honden geschoten of ze worden vergiftigd. Ik rapporteer alle incidenten aan de politie, maar die wil niet helpen. Ze lachen me alleen maar uit …

Ik probeer ook steeds om zoveel mogelijk dieren te steriliseren om de populatie zwerfhonden en - katten te reduceren. Natuurlijk wordt dit niet van overheidswege gedaan. Het tempo waarin ik dit nu kan doen is te laag bij gebrek aan donaties.

Wat een dilemma; geef ik geld aan voer (als ik niet voer gaan ze dood…) of geef ik mijn geld aan steriliseren? Maar als ik niet steriliseer, dan komen er nog meer buiken om te vullen …

Soms lukt het, samen met Angel’s Choice, om een sterilisatieproject te realiseren.

Vlatko is er oneindig dankbaar voor, maar Adrie heeft nog meer rescuers die ze probeert te steunen dus het is nooit genoeg om de populatie daadwerkelijk terug te dringen.

Vooral het feit dat wel 90% van de straathonden teefjes zijn maakt het moeilijker en duurder om sterilisaties uit te voeren. De meeste kettinghonden zijn reuen.

De bevolking denkt dat die betere ‘bewakers’ zullen zijn. En de 10% van de mannelijke zwervers bevruchten aan de lopende band de grote hoeveelheid vrouwtjes...

Ook Vlatko zou het best geholpen zijn als hij structurele steun kreeg en meer adoptanten zou kunnen vinden. Dat valt niet mee.

Vooral dat laatste is een groot dilemma voor vrijwel iedere rescuer.

Kunnen we hem in ieder geval helpen met een flinke hoeveelheid voer, wat extra hokken en een kattenhuis misschien?

Je kunt deze dieren direct helpen door een bedrag over te maken naar:

NL16 INGB 0004 7841 60 t.n.v. Stichting Dierennood o.v.v. 'Klein project 107’

en wij zorgen dat je donatie echt alleen voor dit hulpproject besteed zal worden.

Bij ons is er geen aftrek voor salarissen, huisvesting of overbodige franje.

Of doneer via onderstaande knoppen:

Klik HIER voor een update

Haar naam is Ana. En zo stellen we haar aan jullie voor. Ana- zonder-achternaam.

Want Ana heeft hele nare en gewelddadige vijanden. En als we vertellen wat ze doet dan hebben jullie een idee van de gevaren en zullen jullie ongetwijfeld begrip hebben voor onze keuze.

Onder de vele geredde honden die Ana onder haar hoede heeft zijn namelijk ook pitbulls, rottweilers en soortgelijke hondenrassen.

Niet omdat Ana nu het meeste van ‘stoere rassen’ houdt. Maar omdat onverlaten juist deze stoer uitziende soorten gebruiken om hondengevechten mee te houden.

We schrijven nu ‘onverlaten’ maar het zijn natuurlijk gewoon criminelen met dollartekens in de ogen. De honden-maffia noemt men ze.

Vaak worden grote honden – het kunnen zeker ook andere rassen zijn of zelfs mixjes, als ze er maar sterk uitzien – op straat opgepikt of zelfs gestolen uit iemands tuin.

En worden dan ‘heropgevoed’. Oftewel zo bruut aangepakt dat de meest vredelievende hond agressief wordt.

En de enkeling die dan nog een watje blijkt te zijn … die is gewoon de klos als oefenmateriaal …

Er wordt ook gefokt met de rassen. De grootste reuen en teefjes worden geselecteerd alsmede degene met de meeste bravoure. Vaak krijgen ze een loodzware ketting om. Op deze manier worden de nekspieren extra sterk, iets wat een vechthond nodig heeft.

De oortjes worden, zonder verdoving natuurlijk(!), afgeknipt. Zodat de tegenstander daar geen houvast aan vindt.

Enfin, het verhaal is duidelijk.

Er wordt grof geld verdiend aan de hondengevechten en de handel in geschikte honden. Daarom zijn die lui ronduit gevaarlijk voor een vrouw als Ana.

Zij redt deze dieren, haalt ze uit hun gruwelijke omstandigheden, steelt ze zelfs als ze de kans krijgt. De dieren die een gevecht verloren hebben worden ver weg in de wildernis gedumpt, ze zijn er verschrikkelijk aan toe, vaak met diepe wonden. Maar och, het zijn ‘losers’, ze zijn het geld niet waard om ze op te knappen.

Ana kent die dumpplekken waar de ‘losers’ uiteindelijk terecht komen.

Alsmede de trieste, doodgewone straathondjes die opgepakt werden om te dienen als oefenmateriaal. Waar de agressief gemaakte honden op los gelaten worden met het commando: Pak ze! Verscheur ze!

Als je nu denkt: al die dieren moeten maar een spuitje … we snappen dat. Maar … ‘die dieren’ waren en zijn in wezen niet anders dan andere dieren.

Van oorsprong waren de meeste van hen normale aardige dieren vóór ze in handen kwamen van sadisten die alle liefs uit hen sloegen. Eenmaal terug in de handen van Ana worden ze geresocialiseerd.

Allereerst worden de dieren apart gehouden. Ze weten namelijk niet beter dan dat ze moeten aanvallen? Ze zitten in aparte kennels, Dan, met liefde en geduld, komt hun ware aard weer tevoorschijn.

Ze mogen, onder toezicht, met elkaar in contact komen. En dan leren ze: de hond ‘next door‘ is niet mijn vijand … we kunnen samen leuk spelen! En mensen zijn niet állemaal gemeen. En inderdaad, Ana krijgt haar dieren zover dat ze soms zelfs weer in een gezin kunnen wonen. Kwaadheid zát immers nooit bij hen ingebakken? Het werd ze ingepeperd. Nu kunnen ze uiteindelijk weer hun vredelievende zelf zijn!

Kijk vooral even naar de foto’s van Pasha. Zijn hele leven geketend, ziek, halfdood van de honger, misbruikt als vechthond. Door de goede zorg van Ana en niet te vergeten haar liefde en eindeloos geduld is Pasha niet alleen een mooi en gezond dier, maar heeft zelfs in een hondenshow gelopen. Tussen alle bezoekers door en liet hij zich knuffelen. Dé trots van Ana. Het grootste – en zoveelste – bewijs van haar goede werk.

❤️UPDATE OF BEAUTIFULL PASHA❤️❤️❤️my sweethart, my precious boy was on dog show and he was georgeous, I am so proud of him❤️🥰🎉🥰he showed what Urgent rescue, vet care, good food, lot of love and patience and work on socialization can do❤️🥰❤️from dog that was chained and starved almost to death, with so many health issues, used in dogfighting, to STUNNING BOY ❤️🥰🎉my sunshine was adorable, everyone wanted to cuddle him❤️🥰 he represented my rescue work in best possible way, MY PRECIOUS BOY, MY LOVE❤️🥰🎉❤️

THIS IS HOW MY DOGS LOOK UNDER MY CARE❤️❤️❤️THANK YOU ALL SO MUCH FOR SUPPORT TO MY RESCUE❤️❤️❤️GOD BLESS YOU ALL ❤️❤️❤️

Het is wel duidelijk waarom Ana een beetje voorzichtig moet zijn. We geven nu ook geen link naar haar Facebook.

Die hondenmaffia is zo machtig en zo bang voor verlies van inkomsten dat ze Ana met liefde de das om willen doen.

En dat ‘das’ kun je wel letterlijk nemen.

Wij zijn in ieder geval tégen de hondengevechten en vóór mensen zoals Ana. Wij willen heel graag bij de honden weer hun eigen, lieve karakter terugbrengen. Zoals de dieren in oorsprong waren. Dan worden de honden zelf ook veel gelukkiger.

Help je mee om meer honden te redden van die afschuwelijke geldbeluste handelaren en gokkers?

Alle donaties gaan op verzoek van Ana rechtstreeks naar de dierenartsen en de voerleveranciers.

Je kunt deze dieren direct helpen door een bedrag over te maken naar:

NL16 INGB 0004 7841 60 t.n.v. Stichting Dierennood o.v.v. 'Klein project 104’

en wij zorgen dat je donatie echt alleen voor dit hulpproject besteed zal worden.

Bij ons is er geen aftrek voor salarissen, huisvesting of overbodige franje.

Of doneer via onderstaande knoppen:

Een ongelooflijk grote en tragische ramp heeft kortgeleden plaatsgevonden in het Midden-Oosten.

De omvang daarvan wordt met de dag groter en het aantal doden is nu gestegen tot meer dan 40.000. Het aantal gewonden is waarschijnlijk drie of vier maal zo hoog.

Daarbij worden alleen cijfers genoemd van de menselijke slachtoffers. Maar het leed voor de dieren zal minstens zo erg zijn!

Jullie kennen ons en wij willen zo snel mogelijk met behulp van jullie donaties ook hulp voor dieren mogelijk maken.

Wij hebben dit snel tussendoor opgenomen als ons Klein Project 103, maar natuurlijk hopen wij dat het een opbrengst wordt van een Groot Maandproject...

Uiteraard is en blijft altijd ons uitgangspunt dat wij zo goed mogelijk controleren dat iedere euro goed terecht komt en (zwerf)dieren daarmee concreet geholpen worden.

De beelden die dagelijks op de T.V., in de kranten en op internet te zien zijn, laten duidelijk zien hoe groot en tragisch deze ramp helaas blijkt te zijn. En de aantallen slachtoffers gaan dagelijks verder omhoog...

Laten wij met elkaar zoveel mogelijk geld inzamelen om dieren in nood daar zo goed mogelijk te helpen.

Ook voor dieren in deze voor hen al moeizame en zelfs tragische landen is hulp hard nodig!

Doe je met ons mee?

Maak dan alsjeblieft een bedrag over naar:

NL16 INGB 0004 7841 60 t.n.v. Stichting Dierennood o.v.v. 'Klein Project 103’

en we zorgen dat je donatie goed terecht komt en prima besteed zal worden.

En je weet dat er bij ons geen aftrek is voor salarissen, huisvesting of overbodige franje.

Of doneer via onderstaande knoppen: