Wij werden op dit asiel attent gemaakt door de Nederlandse Diana van Bommel. Zij werkt er als vrijwilliger. Is begin van dit jaar van Nederland naar Griekenland verhuisd, mede omdat ze graag in dat asiel vrijwilligerswerk wilde doen. Om de Griekse Abir met haar moeizame werk te kunnen helpen.

Abir is een alleenstaande moeder, voor wie het opvangen en verzorgen van haar ca. 85 honden en 165 katten in en buiten haar asiel steeds zwaarder werd.

Vrijwel alle dieren komen van de straten van Athene. Velen werden er gewond gevonden, veelal door een ongeluk in het drukke verkeer.

Diana had daar al wel eens in de vakanties vrijwilligerswerk gedaan, maar heeft onlangs besloten om er permanent te gaan wonen om Abir en haar vele dieren nog meer te kunnen helpen...

(plaatjes vergroten als je erop klikt)

Afgelopen zomer is door een van de vele bosbranden het asiel voor een groot gedeelte afgebrand waardoor alle honden naar een andere locatie moesten worden gebracht. Het was helaas niet mogelijk om de afgebrande kennels opnieuw op te bouwen.

Door een wonder hebben alle dieren het overleefd. Abir belde snel verschillende mensen en die kwamen met hun auto’s om de honden op te halen en in veiligheid te brengen.

De honden daar zitten nu in zandkennels, dat als het regent, heel modderig en nat wordt waar de dieren niet of nauwelijks in kunnen verblijven. Zeker niet in de winter....

Een oplossing zou kunnen zijn om stevige houten pallets te kopen, waar de honden op kunnen liggen.

Hun eigen katten zaten allemaal bij elkaar in een groot hok, maar helaas is daar de gevaarlijke niesziekte uitgebroken, dus moest Diana snel een nieuw hok bouwen in haar eigen huis voor de zieke dieren...

Ook zouden zij erg geholpen zijn met het vervangen van de oude en lekkende waterslangen, zodat er gemakkelijker water kan worden gegeven, zeker in de bloedhete zomers zoals van dit jaar.

Abir zit financieel helemaal klem. Als alleenstaande moeder moet zij de zorg voor haar eigen dochter combineren met de honderden dieren in en buiten haar asiel.

Zowel fysiek als mentaal eist het enorm veel van haar.

Zij is niet de jongste meer en het wordt met de dag zwaarder voor haar om dit allemaal te blijven doen. Ze heeft enorm veel pijn aan haar handen en kan ze regelmatig niet meer goed gebruiken, door het jarenlange zware werk.

Zij heeft het grootste deel van haar geld willen gebruiken om vrijwel al haar asielhonden te kunnen laten steriliseren. Maar het lukt haar nu niet meer om dit te kunnen blijven doen voor de steeds nieuwe dieren die door toeristen en lokale bewoners bij haar asiel afgeleverd worden.

Het moeilijkste vindt Diana eindelijk nog dat ze dagelijks beseft dat veel van de dieren die het asiel binnenkomen, daar wellicht nooit meer uit zullen komen…

De meeste van hen zullen er oud worden en zij gunt hen zo dat er ooit een thuis voor hen komt. Maar het adopteren bij de Grieken zelf is vrijwel uitgesloten en adopties naar andere landen gaan ook heel moeizaam.

Deze twee geweldige vrouwen geven letterlijk alles om de dieren die zij nu onder hun hoede hebben, zo goed mogelijk te verzorgen. Maar ook in de wijde omgeving zijn er nog meer zwerfdieren afhankelijk van het voer van Abir en Diana. Vooral in de winter als er geen toeristen zijn.

Wij hebben dit asiel en beide vrouwen goed gecheckt op betrouwbaarheid en dat zag er allemaal heel positief uit. Alle reden om voor hen en hun dieren dit hulpproject op te zetten. Je donatie is weer heel belangrijk en zal zeer gewaardeerd worden!

Wat is het toch geweldig dat er op zoveel plekken waar ook ter wereld mensen zijn die hun hele leven opofferen om zwerfdieren in noodsituaties te redden.

Maar er dan ook de volle verantwoordelijkheid voor willen nemen om deze dieren in een eigen asiel te blijven verzorgen. Dag in, dag uit, jaar in, jaar uit...

HIER HUN FACEBOOK-LINK
Respect! Heb jij dat ook voor Abir en Diana? Doneer dan als blijk van waardering...

NL16 INGB 0004 7841 60 t.n.v. Stichting Dierennood o.v.v. 'Klein Project 122'

en wij zorgen dat je geld echt alleen voor dit goede doel besteed zal worden. Bij ons is er namelijk geen aftrek voor salarissen, huisvesting, leaseauto's of overbodige franje.

In Roemenië in de hoofdstad Boekarest woont Gabriela Boboc, samen met haar 140 honden. Je zou bijna denken dat dat aantal wel te behappen valt, wij zijn al veel grotere asielen gewend.

Maar als we horen dat bijna de helft van de 140 honden gehandicapt is, wordt het ineens toch een heel ander verhaal.

Het begint allemaal zo’n tien jaar geleden. Gabriela is verkoopmanager bij een groot bedrijf. Ze werkt elke dag tot 19.00 uur en geeft in de avonduren danslessen. Op dat moment heeft ze zeven gehandicapte honden van haarzelf.

(plaatjes vergroten als je erop klikt)

Als ze op een avond naar huis rijdt, vindt ze langs de kant van de weg een doos met 12 verwaarloosde pups. Uitgehongerd, allemaal met demodex in vergevorderde staat en allemaal besmet met parvo.

Zo begint haar leven als fulltime dierenhelper! Ze huurt en renoveert een verlaten magazijn en haar asiel is een feit.

Al snel beginnen mensen, en zelfs andere dierenhelpers uit de omgeving, haar te bellen als er een verlamde hond wordt gevonden. Meestal na een auto-ongeluk, al dan niet opzettelijk … Al deze stakkers worden door Gabriela opgevangen en liefdevol verzorgd.

Niet voor niets wordt ze door velen de ‘reddende engel’ genoemd. Iedereen weet hoe moeilijk het is om in barre omstandigheden voor een groot aantal gehandicapte dieren te zorgen.

Bijna niemand wil honden met een handicap adopteren. Haar gezonde honden zijn groot en volwassen, maar ook deze verlaten maar zelden haar asiel. De meeste mensen willen een kleine hond en het liefst een pup.

Gabriela heeft geen hulp, noch vanuit haar eigen land, noch van een buitenlandse organisatie. Alles wat nodig is voor de verzorging van de dieren komt voor haar eigen rekening.

Kosten voor de dierenarts, medicijnen, voer en hokken. Antivlooien- en tekenmiddelen. Maar ook luiers, verband, tape en smeersels voor de verlamde dieren.

Aan onderhoud van haar asiel durft ze al helemaal niet te denken. Gelukkig zijn er wat mensen die haar helpen met voer, handdoeken en manden. Een enkele keer krijgt ze een donatie. Maar doorlopend is er gebrek aan alles.

Het enige wat er ALTIJD en in OVERVLOED is, is de liefde van Gabriela voor haar ‘kinderen’ zoals ze haar honden zelf noemt …

Danslessen geven kan ze niet meer. Ze heeft reuma in haar handen van het vele wassen van de jasjes, matten en kleden. Maar ook van het leegdrukken van de blazen van de incontinente honden. Een zwaar en tijdrovend karwei als het er zoveel zijn.

Er zijn 5 honden met neurologische problemen. Deze kunnen hun bewegingen niet coördineren. Zoals Anabelle die zelfs met haar aangepaste rolstoel moeite heeft met lopen (zie video).

Verder nog 5 blinde honden, 2 honden met poten aan één kant en 2 honden zonder voorpoten. Dan zijn er ook nog 42 verlamde honden.

Om jullie een beetje een idee te geven van de ernst van de situatie en de hoeveelheid werk dat dit alles met zich mee brengt laten we Gabriela zelf aan het woord:

“Dit is waar mijn leven om draait: Gemiddeld 2 operaties per week, bloed afnemen, slapeloze nachten, angst, hoop, vechten... Mijn dag begint om 06.00 uur ‘s morgens...

Sommige dieren hebben hulp nodig om te plassen, anderen kunnen niet ontlasten, ze moeten gewassen, geschoren, ontwormd, gevaccineerd en getest worden.
Daarna verschoon ik 60 ledikantjes, 60 dekens en om 14.00 uur rond ik het eerste deel van mijn werk af. Dan kom ik buiten waar er nog 60 gezonde honden staan te wachten die willen eten, drinken, rennen en vers stro nodig hebben.

Het is 16.00 uur als de zieke dieren naar de dierenarts moeten. Rond 19.00 uur zit ik dan achter de computer om jullie foto's en video's te laten zien. Zo hoop ik nog wat donaties te krijgen en hoop ik dat iemand valt voor een van mijn honden.”

Het grootste struikelblok zijn de dierenartskosten. Ze heeft meestal schulden, want er zijn altijd wel onderzoeken en/of operaties nodig met zoveel gehandicapte dieren. Gelukkig krijgt ze van haar arts de kans om in termijnen te betalen, zodat de druk om geld bij elkaar te krijgen iets minder is.
Maar de zorgen blijven!! Altijd!

Wij hebben veel respect voor deze vrouw die ook een heel ander ‘luxe’ leven had kunnen leiden, met haar prima vroegere baan. Maar zij heeft bewust ervoor gekozen om haar hele leven in dienst te stellen voor dieren die helemaal afhankelijk zijn van een lief iemand zoals zij.

Zullen we proberen haar zorgen tenminste deels te verlichten? Hoe fijn zou dat zijn voor Gabriela? Maar vooral voor al die stakkers die volledig afhankelijk zijn van haar!

NL16 INGB 0004 7841 60 t.n.v. Stichting Dierennood o.v.v. 'Klein Project 120'

en wij zorgen dat je geld echt alleen voor dit goede doel besteed zal worden. Bij ons is er namelijk geen aftrek voor salarissen, huisvesting, leaseauto's of overbodige franje.

Jullie hebben het al gemerkt dat wij tussen de nieuwe aanvragen ook met wat eerdere hulpprojecten op herhaling gaan. Gewoon omdat er helden tussen zitten, die jullie en onze aandacht opnieuw erg verdienen en weer hard nodig hebben.

Een man die we al jaren bewonderen, niet alleen om zijn grote dierenliefde in het algemeen, maar mede om zijn moedige reddingen is Milan Stojanovic. Wij zien regelmatig zijn video’s voorbijkomen en houden soms de adem in.

Hij kruipt in riolen, laat zich zakken in smalle en diepe putten, wordt gebeten door doodsbange honden, maar altijd weer weet hij ze te pakken te krijgen. En natuurlijk in veiligheid te brengen waarna de dieren al snel door hebben dat hij helemaal geen enge man is, maar hun grote redder.

(plaatjes vergroten als je erop klikt)

Zijn naam is Milan Stojanovic, zijn asiel is Mladenovac Shelter in de gelijknamige plaats in Servië. Op dit moment (maart 2024) wonen er 330 volwassen honden, 20 pups en 15 katten.

Voor al die kleintjes is niet alleen speciaal (= duur) puppyvoer nodig, maar ze moeten ook regelmatig worden ontwormd en gevaccineerd. En als ze wat ouder worden ook gesteriliseerd natuurlijk.

Bovendien, jullie weten het zo langzamerhand, vrijwel alle honden komen in slechte toestand binnen dus de dierenartskosten rijzen de pan uit. De schulden worden nooit eens minder en de zorgen ook nooit.

Milan is altijd bereid om te helpen. Niet alleen zijn eigen dieren in zijn asiel en in de wijde omgeving, maar ook andere dierenhelpers.

Zo vroegen wij hem onlangs om advies hoe de oude Zeljko het beste geholpen kon worden met het repareren van het dak. Zie ons Kleine Project 116 hiernaast.

Direct gaf Milan aan, dat hij ging kijken hoe dat het beste kon gebeuren en op zoek zou gaan naar iemand die die reparatie voor Zeljko kan uitvoeren.

Terwijl andersom in Servië vrijwel niemand hem helpt... Hij krijgt dan ook bijna geen donaties binnen.

Bekijk in elk geval een van de video's hieronder om een idee te krijgen van Milan's werk
Professioneel geproduceerd met hoge kwaliteit beeld en geluid.

Hij is al bijna twintig jaar grandioos bezig voor al die dieren in nood. Dag en nacht gaan zijn zijn reddingen door en het vele, vele andere werk. Al sinds 2005!

Toentertijd werd elk dier dat van straat werd gehaald door de overheid dezelfde dag nog bruut vermoord. In die tijd is Milan begonnen met redden en al gauw had hij er 75.

Doden is sinds 2009 niet meer de gang van zaken, maar dat betekent helaas wel dat de gemeenteasielen overvol zitten en een regelrechte hel zijn voor ieder dier dat daar terecht komt.

Het enige wat Milan nog overeind houdt is de hoop. Hoop op een betere toekomst zowel voor het asiel als voor de dieren.

Hoop op een bijdrage van iemand.

En elke dag is er ook weer de hoop dat er iemand langs komt en een dier mee naar huis neemt. IJdele hoop in een land als Servië.

Of dat er iemand reageert op de berichten die op zijn Facebook zijn geplaatst. Iemand die een kleinigheid stort of – nog veel beter – een hond of kat adopteert.

Kijk eens op zijn Facebook en bewonder deze man zoals wij hem bewonderen. Zie zijn dagelijkse reddingen en je kunt niet anders dan het met ons eens zijn.

Maar de meeste dagen is hij al blij als hij aan het eind van een lange dag alle dieren een eenvoudige maaltijd kan geven en kijkt dan naar ze in het besef dat zijn vierpoters tenminste droog en veilig kunnen slapen.

Want in de ogen van de dieren is het geen asiel maar een veilige plek om in te wonen, voor vele de rest van hun leven...

Daarom zeggen wij vaak: 99% van de mensen komt nooit in een (buitenlands) asiel en eveneens 99% van de dieren komt daar nooit meer uit…

NL16 INGB 0004 7841 60 t.n.v. Stichting Dierennood o.v.v. 'Klein Project 118'

en wij zorgen dat je geld echt alleen voor dit goede doel besteed zal worden. Bij ons is er namelijk geen aftrek voor salarissen, huisvesting, leaseauto's of overbodige franje.

Foto's kun je groter maken, door erop te klikken.

Wij kwamen in contact met Marian Kraay, woonachtig in Turkije en aangesloten bij een Nederlandse stichting, die zich het lot van deze dieren zeer aantrekt.

Vooral in en rondom de grote stad Alanya doen ze prachtig, maar ook heel zwaar werk voor de meest hulpbehoevende zwerfdieren. Letterlijk dag en nacht is Marian daarvoor in touw!

Hulpgroep Alanya Zwervertjes is vier jaar geleden opgericht met als hoofddoel het steriliseren/castreren van straatkatten in Alanya op inmiddels 18 locaties. Waarbij ook voer voor de hongerige dieren wordt uitgedeeld.

Ieder jaar hebben ze hun activiteiten verder kunnen uitbreiden en inmiddels voeren ze elke dag al meer dan 1700 straatkatten en -honden.

Ook verstrekken ze medische acute hulp en werken daarvoor samen met twee dierenartsen, waarmee ze speciale afspraken hebben kunnen maken. In november vorig jaar is er nog een extra locatie voor honden bijgekomen.

Er werd gesmeekt om hulp omdat de honden in een gebied helemaal geen eten konden vinden en om eventueel de belangrijke sterilisaties.

Alle vrijwilligers zetten zich met hart en ziel in voor 'hun' zwervertjes. Zoals ook Steffie Arslan, die momenteel 8 kittens voert met de fles en de rechterhand van Marian is. Zodra de kittens groot genoeg zijn wordt er gezocht naar een adoptant.

Maar het houdt niet op met het verstrekken van voer: de kansloze katten die niet verwilderd zijn en meestal uit een huis gezet zijn, worden zoveel mogelijk door hen opgenomen en ook daarvoor wordt een nieuw huisje gezocht.

Tot nu toe hebben ze al zo'n 100 dieren in Nederland kunnen herplaatsen.

 
 

Omdat de prijzen van sterilisaties, voer en medische hulp in Turkije de laatste tijd met tientallen procenten enorm zijn gestegen, zijn ze zeer dringend op zoek naar extra financiële hulp om hun hulp voor de zwerfdieren in ernstige nood te kunnen voortzetten.

Jullie en wij weten dat Turkije een echt moeizaam land voor zwerfdieren is. Als er dan een Nederlandse vrouw die daar woont zich dat lot aantrekt en er al in geslaagd is om een prachtig netwerk van hulp voor zwerfdieren op te zetten, dan hebben we daar grote bewondering voor.

Brazilië kennen we eigenlijk vooral als een land met veel zon, lachende mensen en vrolijke Bossa Nova muziek.

De dagelijkse werkelijkheid voor de meeste mensen en zeker ook voor de dieren op straat is helaas compleet anders. In de meeste gebieden van dit grootste land van Zuid-Amerika heerst grote armoede.

Voor Nederlander Eric Jansen was dat eerder een uitdaging, dan een probleem en als groot dierenvriend wilde hij juist veel zwerfdieren gaan helpen, toen hij zo'n vijftien jaar geleden naar Fortaleza aan de noordkust van het land emigreerde.

Daar is hij inmiddels getrouwd met een Braziliaanse vrouw en samen met haar werken ze keihard om toeristen het naar de zin te maken.

Maar hun grote passie is het opvangen, verzorgen, steriliseren en dan in goede gezondheid weer terugzetten van grote aantallen zwerfdieren, vooral poezen en katten.

In hun omgeving wordt er door de overheid helaas weinig aan gedaan, dus steken zij er samen met een team aan andere vrijwilligers heel veel tijd, moeite en geld in.

Eric heeft mede voor het vervoer van zieke en gewonde zwerfdieren zelfs een oud Volkswagen-busje gekocht, dat dagelijks gebruikt wordt als dierenambulance.

Ondanks dat zij er zelf veel van hun privégeld in stoppen, zouden ze nog veel meer kunnen doen, vooral met de belangrijke sterilisaties, als zij wat extra geholpen konden worden. Vandaar dat hij een vriendelijk beroep op ons heeft gedaan.

Zo heeft hij onlangs een hele kattenkolonie van een soort vuilnisstortplaats gered en naar zijn eigen huis en tuin overgebracht. Vrijwel alle katjes hadden zwaar ontstoken ogen en velen mankeerden nog veel meer, bleek bij de bezoeken aan de lokale dierenarts.

Alle opgevangen dieren moeten natuurlijk worden gevaccineerd en ook gesteriliseerd, waardoor de kosten de pan uitrijzen.

Maar ook achtergelaten ezeltjes helpt Eric regelmatig en zij weten hem al te vinden, als hij in zijn oude oranje VW-busje komt aanrijden...

Ook worden er door hen op diverse locaties waar veel zwerfdieren zijn, voederplekken ingericht. Met zelfs meestal een klein hutje met een dak om de zwakke dieren te beschermen tegen de meestal fel brandende zon.

Wij werken nu al een ruim een jaar met hun samen en zijn inmiddels heel enthousiast geworden wat Eric en zijn vrouw allemaal al hebben weten te bereiken voor al die zwerfdieren.

Wij vinden dan ook dat ze nu een hulpproject verdienen, waarmee ze alweer grote plannen voor hebben om de donaties heel goed te besteden om nog meer arme zwerfdieren in hun wijde omgeving te kunnen helpen.

Mogen we weer een beroep op je doen? Iedere euro wordt absoluut heel goed en heel verstandig besteed en vooral met sterilisaties weten jullie zelf hoe ontzettend veel dierenleed daarmee voorkomen kan worden!

Doneren kan door een bedrag over te maken via onze bankrekening:

NL16 INGB 0004 7841 60 t.n.v. Stichting Dierennood o.v.v. 'Klein Project 116'

en wij zorgen dat je donatie echt alleen voor dit hulpproject besteed zal worden.
Bij ons is er geen aftrek voor salarissen, huisvesting of overbodige franje.

Of doneer via onderstaande knop:

Dit is ons kleine project nummer 112… Is het toeval dat 112 ook het noodnummer is?

Wie zal het zeggen. Maar voor de honden van Hope for Catas Strays is een noodmelding echt wel ‘noodzakelijk’.

Ja, er zijn eigenlijk andere asielen eerst aan de beurt, maar als je naar de foto’s kijkt dan snappen jullie waarom we deze keuze maken.

De Roemeense Catalina Voica heeft momenteel ruim 300 honden en katten. En zie hoe heel veel hokken zo verschrikkelijk slecht, lek en gammel zijn dat ze de naam ‘hok’ niet verdienen. De arme dieren, die straks bij herfststormen en slagregens en wat later de ijzige noorden- en oostenwinden, sneeuw en vriesnachten, in deze krotjes moeten ‘schuilen’ zijn niet te benijden. Vraag is of ze het überhaupt overleven, of ze ooit nog een lente zullen meemaken.

Plaatjes vergroten als je erop klikt. (Niet op mobiel)

Een klein verhaaltje over Hope for Catas Strays.

Catalina is al ruim 10 jaar (en ze is zelf pas 31!) bezig met het redden, veilig stellen, verzorgen en uitplaatsen van zwerfhonden en katten in Boekarest, Roemenië.

Daarnaast heeft zij het als enige (!) buitenstaander voor elkaar gekregen om de gruwelijke dodingsstations in Cornetu en Buftea wekelijks te bezoeken en de arme stakkers die daar op hun dood wachten tenminste nog iets van voer en een klein beetje aandacht te geven. Iedere keer slaakt zij weer een noodkreet als de dodingsdatum in de buurt komt om zoveel mogelijke dieren eruit te halen.

De afgelopen jaren is het haar met haar topteam gelukt om de dodingslijst telkens te reduceren waardoor de dodingen opgeschort worden.

Maar daarvoor hebben zij natuurlijk heel veel hulp nodig. Geld, middelen, en vooral ook het delen en bekendmaken van de hopeloze dieren die zo hard een levenskans verdienen.

Daarnaast heeft zij het voor elkaar gekregen om een kliniek midden in Boekarest te openen waar natuurlijk ook de lokale bevolking terecht kan met hun dieren. De rekeningen van de dierenarts liepen op een gegeven moment zó hoog op dat er is gekozen om dan zelf maar een kliniek te beginnen. Ook daar worden gemiddeld zo'n 40 a 50 honden en katten dagelijks verzorgd.

Sinds 3,5 jaar is er ook een Nederlandse tak van de shelter. Inmiddels is deze stichting officieel zodat er, met een beetje geluk, ook dieren hier in Nederland geadopteerd kunnen worden.

Brigitte Cuypers reist elke 3 maanden voor enkele weken naar Roemenië. Slaapt bij Catalina in haar sobere appartementje en werkt dan net zo hard mee. Brigitte heeft veel respect voor Catalina die, naast haar 16-urige werkdag, thuis nog een man en een 3-jarig zoontje heeft om voor te zorgen.

Ook Brigitte mag inmiddels het dodingsasiel binnen. En dat went nooit, bekent ze. In Buftea is ze ook binnen geweest en ze zegt: daar doden ze niet. Tenminste… niet zelf. Ze laten de honden eenvoudig, goedkoop, maar toch effectief gewoon verhongeren … Dood zúllen ze!

In het asiel van Mogosoaia proberen ze ook een ingang te krijgen… ook zo’n berucht asiel.☹

Terug naar de hokken.

Momenteel zitten er dik 200 honden, grotendeels uit de ‘kill shelters’. Heel veel getraumatiseerde honden ook, die mogen blijven waar ze zijn omdat het niet verantwoord is om deze in een gezin te plaatsen. Ook deze honden die letterlijk door het leven getekend zijn verdienen het om een toevluchtsoord te hebben en dat hebben ze bij Catalina.

Dat betekent wel dat het constant een enorm gevecht is om alles te onderhouden, de dieren en het terrein.

En nu zijn de hondenhokken bijna allemaal versleten...

Facebook pagina

De barre weersomstandigheden eisen hun tol... extreme zomers, extreme winters. De houten hutten zijn kapot of finaal verrot en geven niet meer de broodnodige bescherming tegen de kou die eraan staat te komen.

Daarbij zijn er meer dan 60 puppies, die ze uit de kill shelters hebben gehaald, inmiddels zó gegroeid dat ze niet meer samen in 1 hondenhok kunnen slapen.

Dus is er ook nog een groot tekort ontstaan 😰.

 

Daarom laten wij van Dierennood nu een SOS uitgaan.

Het mag toch niet gaan gebeuren dat een groot deel van de honden, die het toch al slecht hebben getroffen in hun leven, ook nog de vriesdood gaan sterven?

Dat is niet waarvoor Catalina en Brigitte hun leven hebben gered.

Help ze alsjeblieft met een dak boven hun kop! Vermeld daarbij het noodnummer: 112.

 

Je kunt deze dieren direct helpen door een bedrag over te maken naar:

NL16 INGB 0004 7841 60 t.n.v. Stichting Dierennood o.v.v. 'Klein Project 112’

en wij zorgen dat je donatie echt alleen voor dit hulpproject besteed zal worden.

Bij ons is er geen aftrek voor salarissen, huisvesting of overbodige franje.

Of doneer via onderstaande knoppen:

 

Het asiel heet ‘Dobra Nada’, dat betekent ‘Goede Hoop’. Wat een mooi gekozen en passende naam voor de dieren die daar mogen wonen.

De naam werd ooit bedacht door ene meneer Laslo Boka, jarenlang de drijvende kracht van het asiel in Servië (in de buurt van Novi Sad) en de redder van talloze dieren.

Hij kreeg hulp van een lieve dierenvriendin, Snezana, met haar schat aan ervaring in de dieren-reddings-wereld. Maar Snezana woonde en woont nóg ver weg van het asiel, heeft geen auto en zelfs geen rijbewijs.

Plaatjes vergroten als je erop klikt. (Niet op mobiel)

Dagelijks reist ze zo’n 50 km om het asiel te bereiken. Als ze boft dan krijgt ze een lift van iemand, maar in andere gevallen zal ze een kaartje moeten kopen voor de bus. Onnodig te vertellen dat de bussen daar niet elke 15 minuten rijden …

En dan, in augustus 2020 overlijdt Lazlo vrij plotseling, slechts 64 jaar oud.

Grote schrik en veel verdriet. Met daarbij de paniek! Snezana blijft achter met de zorg voor 62 honden en 18 katten. En dat terwijl ze niet eens in de búúrt woont.

Gelukkig kan Laslo’s vrouw, Gita, zich snel weer herpakken. En neemt een flink deel van de dagelijkse verzorging over.

Als Gita de dieren van haar man verzorgt, voelt ze zijn aanwezigheid. Dan wéét ze dat hij over haar schouder meekijkt en goedkeurend knikt …

De problemen waren natuurlijk enorm, zo kort na Laslo’s dood. Financieel op de allereerste plaats. Er was Covid alom en die zorgde voor duurder voer en minder donaties, geen adopties maar wel meer dieren die op straat belandden …

Deze twee dappere vrouwen hebben bovendien allebei nog een dagelijkse baan, dat moeten ze wel vol blijven houden want anders zouden ze de dieren niet kunnen blijven verzorgen.

Ondanks hun lange, lange werkdagen blijven ze daarnaast hun best doen om de viervoeters, die Laslo allemaal eigenhandig gered heeft en waar hij zo zielsveel van hield, het best mogelijke te geven.

Dat werk is zwaar voor de twee vrouwen van 55 en 65. Er wordt heel wat gesjouwd. 650 kilo brokken voor de honden in één maand tijd.

En 70 kilo kattenbrokjes + 300 blikjes nat voer. Tel daarbij op dat het schoonmaken moet gebeuren in een asiel zónder stromend water of elektra. En je hebt een aardig idee hoe het op de koude winterdagen moet zijn als je net van je werk komt.

Om 4 uur ’s middags wordt het al donker en dus kouder. Je probeert om het niet te voelen en er niet aan te denken, je gaat door ‘op de automatische piloot’.

Als je dan ein-de-lijk rond middernacht in je bed rolt, ben je te moe om te slapen. Je pijnlijke lijf is niet warm te krijgen en je hoofd tolt van alles waar je vandaag wéér niet aan toe gekomen bent …

Op dit moment moeten de dieren hoognodig hun entingen krijgen. Terwijl er eigenlijk nauwelijks geld is voor voldoende voedsel.

We zouden natuurlijk niets liever willen dan Gita en Snezana hiermee te helpen.

Doen jullie weer mee alsjeblieft?

Dit is de betreffende Facebook: https://www.facebook.com/profile.php?id=100065058691539

 

Je kunt deze dieren direct helpen door een bedrag over te maken naar:

NL16 INGB 0004 7841 60 t.n.v. Stichting Dierennood o.v.v. 'Klein Project 110’

en wij zorgen dat je donatie echt alleen voor dit hulpproject besteed zal worden.

Bij ons is er geen aftrek voor salarissen, huisvesting of overbodige franje.

Of doneer via onderstaande knoppen:

 

Egypte. Het land waar menig toerist zich te goed doet aan overdaad en geniet van de zon en lekker eten in oogverblindend witte luxe resorts en hotels.

Maar in de steden, zoals de hoofdstad Cairo, waar meer dan 20 miljoen mensen wonen, zijn de straten heet, droog, stoffig en ongelofelijk smerig. Overal ligt puin en troep. Uitgemergelde zwerfdieren leiden hier een troosteloos en uitzichtloos bestaan. Maar niet alleen honger drijft ze soms tot wanhoop, vaak zijn ze gewond en/of hebben ze last van schurft, demodex, vlooien en teken.

Ze dwalen in grote groepen door de straten, altijd op zoek naar eten en zich niet bewust van het gevaar van het chaotische verkeer.

Daar tussendoor manoeuvreert Sarah Salah Anwar, moederziel alleen, om deze dieren nog enig comfort en liefde te geven.

Plaatjes vergroten als je erop klikt. (Niet op mobiel)

Zes jaar geleden begon zij met het voeren van de zwerfdieren. Altijd geholpen en gesteund door haar beste vriendin Mariam Samir, een bekende dierenredder en activiste in Egypte, die vorig jaar omkwam bij een noodlottig auto-ongeval. Nu doet Sarah haar rondes alleen en heeft zij ook nog de verantwoordelijkheid voor de 4 achtergebleven honden van Mariam. Haar lieveling Felfel, met maar één oog, bezoekt ze nog regelmatig. Pensionkosten worden door haar betaald.

Elke dag of avond loopt Sarah haar rondes. Vaak zelfs meerdere keren. Haar half jaar oude zoontje laat ze achter bij haar moeder. Ze loopt te zeulen met zakken gekookte rijst en kipafval. Allemaal verpakt in afzonderlijke zakjes om iedere hond apart te kunnen voeren en zo tegelijkertijd hun medicijnen te geven. Kipafval is het enige wat te krijgen is en is ook nog enigszins betaalbaar.

Soms huilt ze, omdat de last gewoon te zwaar is. Zowel mentaal als fysiek. Maar van opgeven wil zij niet weten. Met een baan, een zoontje met longproblemen dat regelmatig extra zuurstof nodig heeft en haar man die op dit moment werkeloos is, valt het allemaal niet mee …

Om geld uit te sparen maakt Sarah foto’s van gewonde of zieke dieren om daarmee aan haar dierenarts om raad te vragen. Haar dierenarts begrijpt de situatie en probeert haar zoveel mogelijk tegemoet te komen. Zij zegt welke behandeling het beste resultaat zal geven en beveelt ook de juiste medicijnen aan. Het medicijn is dan het enige waarvoor betaald moet worden.

Die honden worden na behandeling geplaatst in één van de toch al overvolle asielen die zelf te kampen hebben met gebrek aan alles. Maar het is de enige oplossing.

Zoveel mogelijk behandelt Sarah “haar honden” op straat. Zoals Sultan met - zoals de dierenarts het noemde - een gebroken oog! Drie keer per dag zocht ze hem op om zijn oog schoon te maken en te druppelen. Het resultaat is verbluffend, Sultan is een prachtige gezonde hond geworden. Nog altijd wordt hij door Sarah gevoerd en in de gaten gehouden.

Om elke dag weer het lijden van deze honden te zien doet onnoemelijk pijn. Maar meer dan dit, en de enkele sterilisatie die ze laat doen, kan ze niet. Eenvoudigweg omdat het geld hiervoor ontbreekt.

Adopties zijn er niet. Noch in haar eigen land noch in het buitenland. Want wie kent Sarah Salah Anwar en haar honden? Bijna niemand.... Laten we hopen dat daar, door middel van dit project, verandering in kan komen!

Intussen doet Sarah wat ze kan met het weinige dat ze heeft. Sinds ze weet van het project heeft ze een “perfect plan” uitgedacht heeft ze ons al laten weten.

“I want to sterilize the female dogs to reduce the number. I will buy chicken and vegetables and every two days I will feed a group so in one week all the dogs will eat. I will also buy medicine for the dogs with fleas and ticks because their bodies are covered with it.”

(Ik wil de teefjes steriliseren om het aantal honden te verminderen. Ik wil kip en groente kopen en elke 2 dagen een groep voeren zodat alle honden die week gegeten hebben. Ik wil medicijnen kopen voor de dieren met vlooien en teken, hun hele lijf zit onder.)

Alleen al het vooruitzicht geeft haar energie en maakt haar gelukkig! Want ze heeft het ook nog voor elkaar gekregen dat haar dierenarts 20% (!) korting gaat geven als ze 10 dieren tegelijk laat steriliseren. Goed gedaan, Sarah! Daar worden wij ook enthousiast van.

Wij kunnen het waar maken. Helpen jullie weer mee?

Je kunt deze dieren direct helpen door een bedrag over te maken naar:

NL16 INGB 0004 7841 60 t.n.v. Stichting Dierennood o.v.v. 'Klein Project 109’

en wij zorgen dat je donatie echt alleen voor dit hulpproject besteed zal worden.

Bij ons is er geen aftrek voor salarissen, huisvesting of overbodige franje.

Of doneer via onderstaande knoppen:

“Mijn naam is Vlatko Zatkoski, ik ben 36 jaar oud en ik woon in een dorp genaamd Krivogastani, Noord-Macedonië. Ik probeer al meer dan 12 jaar de omstandigheden van de zwerfdieren hier te verbeteren. Ik ben de enige dierenvriend in de wijde omgeving die ze hebben.”

Zo begon, een hele tijd geleden, de aanvraag van Vlatko. Terwijl hij niet wist dat wij hem al een tijd op zijn Facebook volgden. Hij was bij ons aanbevolen door Adrie Beyen van Angel’s Choice die verschillende asielen in Noord-Macedonië bijstaat.

Vlatko is beveiliger van beroep, maar door de enorme corruptie in zijn land èn door het feit dat hij 70 honden en 30 katten moet verzorgen is het moeilijk om een vast contract te krijgen. Veelal moet hij blij zijn met onregelmatige klussen die hij krijgt aangeboden en de verdiensten zijn vaak niet veel meer dan een paar honderd euro per maand.

Hij redt sowieso alle dieren die hulp nodig hebben, steevast zitten er ook egeltjes en vogels in zijn tuin.

Hij schrijft verder:

“Mensen rondom mij hebben meestal geen of weinig opleiding en zien dieren niet als levende wezens met eigen gevoelens en behoeftes. Soms leidt dit tot confrontaties (zelfs fysiek) omdat ik toch een dier wil redden.

Ooit werd ik aangevallen door een man met een hooivork.. Ik had een snee boven en onder mijn mond en moest voor hechtingen naar het ziekenhuis. Dat was even schrikken maar het stopte mij niet …

Er is altijd een tekort aan donaties èn aan capaciteit om alle zieke en gewonde dieren te helpen die ik op mijn rondes tegenkom.

Op een veld, dat van mijn familie is, heb ik nu een afgesloten terrein, maar dat is meestal te klein voor alle dieren die ik daar wil onderbrengen.

Er zijn sowieso geen goede voorzieningen, onvoldoende hokken, onvoldoende bescherming tegen weer en wind. Eigenlijk is het gewoon een modderzooi …

Niet wat je voor de dieren zou wensen …

In mijn dorp en omgeving wordt er op honden geschoten of ze worden vergiftigd. Ik rapporteer alle incidenten aan de politie, maar die wil niet helpen. Ze lachen me alleen maar uit …

Ik probeer ook steeds om zoveel mogelijk dieren te steriliseren om de populatie zwerfhonden en - katten te reduceren. Natuurlijk wordt dit niet van overheidswege gedaan. Het tempo waarin ik dit nu kan doen is te laag bij gebrek aan donaties.

Wat een dilemma; geef ik geld aan voer (als ik niet voer gaan ze dood…) of geef ik mijn geld aan steriliseren? Maar als ik niet steriliseer, dan komen er nog meer buiken om te vullen …

Soms lukt het, samen met Angel’s Choice, om een sterilisatieproject te realiseren.

Vlatko is er oneindig dankbaar voor, maar Adrie heeft nog meer rescuers die ze probeert te steunen dus het is nooit genoeg om de populatie daadwerkelijk terug te dringen.

Vooral het feit dat wel 90% van de straathonden teefjes zijn maakt het moeilijker en duurder om sterilisaties uit te voeren. De meeste kettinghonden zijn reuen.

De bevolking denkt dat die betere ‘bewakers’ zullen zijn. En de 10% van de mannelijke zwervers bevruchten aan de lopende band de grote hoeveelheid vrouwtjes...

Ook Vlatko zou het best geholpen zijn als hij structurele steun kreeg en meer adoptanten zou kunnen vinden. Dat valt niet mee.

Vooral dat laatste is een groot dilemma voor vrijwel iedere rescuer.

Kunnen we hem in ieder geval helpen met een flinke hoeveelheid voer, wat extra hokken en een kattenhuis misschien?

Je kunt deze dieren direct helpen door een bedrag over te maken naar:

NL16 INGB 0004 7841 60 t.n.v. Stichting Dierennood o.v.v. 'Klein project 107’

en wij zorgen dat je donatie echt alleen voor dit hulpproject besteed zal worden.

Bij ons is er geen aftrek voor salarissen, huisvesting of overbodige franje.

Of doneer via onderstaande knoppen: