Klik HIER voor een update

Twee powervrouwen zijn het, Jasmina Sokolovska en Elena Piponska. Werkend in een verdraaid moeilijk land en dan ook nog in een plaats waar dieren zó weinig gewaardeerd worden dat de plaatselijke dierenartsen niet eens raad weten met huisdieren. Alleen de geneeskundige basis kennen ze, voor elk huisdier met een ziekte of wond die een beetje meer kennis vereist moeten de meiden 180 km (!) rijden naar Skopje, drie hele uren.

Dierenartsen in het Oostblok worden voornamelijk opgeleid als veearts. Koeien, varkens, schapen, voor dit soort dieren worden ze geconsulteerd. Dat zijn de dieren die geld moeten opbrengen. Huisdieren zijn niet de moeite en het geld waard. Vaak kan een afgestudeerde (!) dierenarts niet eens een hond of kat steriliseren. Dat schijnt men niet te hoeven leren, toch?

En er zijn heel véél gevallen waarvoor hulp van een betere arts nodig is. Dierenmishandeling is aan de orde van de dag. JA, het is verboden … NEE, er wordt niemand bestraft.

En er is geen straat, geen plein, geen plekje in heel Noord-Macedonië zonder zwerfdieren. Ze zitten letterlijk overal.

En zoals we helaas vaker moeten vertellen: grofweg de meerderheid van de bevolking schijnt een hartgrondige hekel te hebben aan dieren.

Jasmina geeft ons een lange lijst van afschuwelijke voorbeelden die ze tegenkomen.

Echt zó naar dat we het niet gaan opsommen. Als jullie net zo’n levendige fantasie hebben als wij, dan willen we het jullie niet aandoen. We hebben er zelf heel veel moeite mee …

En je beseft dan meteen dat het niet gewoon met mishandeling te maken heeft in de vorm van een schop of steen naar de kop om een dier weg te jagen. Dit is puur sadisme en wordt ingegeven door diepe haat!

Staat compassie in heel Noord-Macedonië al op een laag pitje, in de kleinere steden zoals Berovo en op het platteland is de situatie nog vele malen erger. Ook de dieren die wel een eigenaar hebben worden niet gesteriliseerd, niet gevaccineerd,

Zelfs hun teken en vlooien worden niet verwijderd. En als het dier ondanks alles toch oud wordt of vroegtijdig ziek, dan vindt iedereen het schijnbaar normaal om het dier in diepe ellende en pijn dood te laten gaan.

En de overheid is weer eens niet geïnteresseerd, volstrekt incapabel en niet genegen om zich druk te maken.

Geen dag gaat voorbij of Jasmina en Elena komen gruwelen tegen. En maken het ons nóg eens duidelijk: niemand wordt ooit bestraft.

Daarom steriliseren ze zo veel als maar kan. Vorig jaar liefst 150 dieren. Nee, vergeleken met ‘de grote stad’ lijkt het niet veel, maar voor een provinciestadje als Berovo is het een hele prestatie. En toch, tot september hadden ze al 98 pups gevonden. En de laatste berichten spreken van 42 pups in de laatste 27(!) dagen. ☹ Ondanks dat de meiden regelmatig voor gratis sterilisaties willen zorgen, weigert een deel van de eigenaren hun dier te laten helpen. Nee, dan is het handiger (?) om de nestjes pups en kittens in een zak te stoppen en te verdrinken of langs een snelweg te zetten, dan worden ze vanzelf overreden.

En die vondsten zorgen voor de megaschulden bij de dierenarts: puppymelk, puppyvoer, vaccinaties, ontworming en over een poosje moeten ze ook allemaal gesteriliseerd of gecastreerd. Zucht …

Tel daarbij op dat de meiden ook zorgen dat veel straathonden en katten voedsel en een antiparasietenbehandeling krijgen.

Zij zijn de enige mensen in de hele omgeving die dit werk doen. En hebben in de loop der jaren toch maar mooi 350 geredde dieren op hun naam staan. En zo staan deze twee vrouwen alleen te vechten voor de dieren in deze ellende. Zonder hulp van instanties. Om een verschil te maken voor de dieren die niet voor zichzelf op kunnen komen.

Hun doel en grootste vreugde is voor geredde dieren een gouden mandje te vinden in een beter land. Waar ze bij mensen kunnen wonen die echt van hen houden.

Dat kan Dierennood niet beloven. Hooguit misschien dat één van onze donateurs verliefd kan worden op een hond of kat?
https://www.facebook.com/elena.dragana.1

We zouden geen project voor hen maken als het niet weer crisis was. De tientallen pups en kittens trekken een grote wissel op hun budget.

Kunnen we in ieder geval binnenkort een mooie donatie aan hen gaan overmaken zodat de pups en kittens een goede start in hun leven krijgen?

Je kunt deze dieren direct helpen door een bedrag over te maken naar:

NL16 INGB 0004 7841 60 t.n.v. Stichting Dierennood o.v.v. 'Klein project 102’

en wij zorgen dat je donatie echt alleen voor dit hulpproject besteed zal worden.

Bij ons is er geen aftrek voor salarissen, huisvesting of overbodige franje.

Of doneer via onderstaande knoppen:

Klik HIER voor een update

Haar naam is Spiridoula, ze is 62 jaar en ze heeft een asieltje in Chalikounas op het Griekse eiland Corfu.

En binnen no-time had ze onze sympathie.

Misschien helpt het als we een klein stukje van haar privéleven delen. Niet te veel, dat willen we niet.

Maar lezers die net zo oud zijn, of ouder, weten hoe het ‘vroeger’ was. En vergeet daarbij niet dat de bevolking op het platteland van Griekenland toen zeer arm was.

Spiridoula heeft een hard leven achter zich. Opgegroeid in een klein dorpje werd ze op haar elfde (!) tewerkgesteld bij een rijke familie in Athene.

Zonder in details te treden kunnen we stellen dat ze geslagen en vernederd werd … Een kind van die leeftijd …

Op haar achttiende kwam ze terug naar haar dorp. Lichamelijk en geestelijk kapot gemaakt. En dat is zeker een van haar redenen om verwantschap te voelen met de wezens die hetzelfde moeten ondergaan: geslagen worden, vernederd, gereduceerd tot niets.

Dat heeft haar gevormd tot de vrouw wie ze nu is. Alles draait om de dieren, ze voelt ze aan, ze delen een verleden.

Als ze iets heeft geleerd is het wel dat er geen wezen zonder waarde is.

Het lijkt wel of de dieren het net zo aanvoelen, we geloven dat het ook inderdaad zo is.

We kregen dit ontroerende, persoonlijke verhaal van de Nederlandse Conny van Ginkel, die al 27 jaar op Corfu woont en Spiridoula helpt.

Wat is Spiridoula een lieve dierenvriendin, schrijft Conny. Niemand die zoveel indruk op mij heeft gemaakt als zij.

7 dagen per week is ze bezig voor de dieren. Er is zoveel méér dierenleed dan een toerist kan ontdekken.

Spiridoula geeft al haar tijd en eigen geld aan de dieren. Het zou me niet verbazen als haar eigen warme maaltijd er vaak bij inschiet ….

Spiridoula werkt in een wasserette. Al haar geld gaat op aan voer, medische kosten … moeten we het allemaal nog opnoemen?

Maar haar loon is niet genoeg, nooit genoeg. Nu hakt ze ( we verzinnen het niet!) op haar vrije zondag bomen! Bij een dierenarts nota bene om wat extra’s te verdienen.

Een vrouw van over de zestig …

Conny helpt haar waar ze kan. Samen struinen ze buurt en vuilnisbelten af op zoek naar oud materiaal. Gaas, hekwerk, oude deuren, pallets of iets wat als afscheiding geschikt is.

Haar opvang zit veel te vol en moet nodig wat worden uitgebreid. Er moet ‘wat lucht’ komen anders gaan de dieren in gevecht met elkaar.

Er zitten nu 80 dieren, honden en katten. En ze voert daarbij veel straatdieren. Als er wat geld is wordt er ook gesteriliseerd. De water en elektrarekening van haar huis is al heel lang niet betaald.

Evenals de rekening van de dierenarts.

Conny vertelt nog hoe ze moet huilen telkens als ze getuige is van de reddingen van Spiridoula. Van verdrinking, vergiftiging, van dieren onder erbarmelijke omstandigheden …

Zoiets van dichtbij meemaken is heel anders dan er over lezen.

Spiridoula is haar held. En nu ook die van ons.

Ze heeft wel eens gezegd: “gelukkig heb ik weinig vrienden … ik zou toch geen tijd voor ze hebben …”

Lieve mensen, kunnen we aan Spiridoula bewijzen dat ze heel veel vrienden heeft? Dierenvrienden wel te verstaan?

 

Bekijk en lees vooral haar inspirerende website: https://www.happyfacerescue.com/about.php

Je kunt deze dieren direct helpen door een bedrag over te maken naar:

NL16 INGB 0004 7841 60 t.n.v. Stichting Dierennood o.v.v. Klein project 97

en wij zorgen dat je donatie echt alleen voor dit hulpproject besteed zal worden.

Bij ons is er geen aftrek voor salarissen, dikke auto's, huisvesting of overbodige franje.

Klik HIER voor een update

Libanon, een land waar je weinig over hoort maar waar de situatie al een paar jaar heel erg moeilijk is. Er heerst een economische crisis, er is grote werkeloosheid en zelfs een hongersnood dreigt. De regering laat het volledig afweten.

Maar het is ook het land waar net buiten de hoofdstad Beiroet een jonge man, Moe Diab genaamd, met de hulp van zijn jongere broer Ravik, een veilige plek voor de zwerfdieren van zijn stad probeert te creëren.

Het is slechts een kaal stuk woestijnland waar beiden keihard werken om er een thuis van te maken. Er is een omheining geplaatst, watercontainers aangebracht, er zijn bomen geplant en er zijn hokken om de dieren te beschermen tegen de hete zon in de zomer en de barre kou in de winter. Een plek waar de dieren veilig zijn voor de wreedheden waar ze in Beiroet aan blootgesteld worden. Zoals mishandeling, verwonding en verwaarlozing.

Het kost veel moeite om dit allemaal voor elkaar te krijgen. Alles moet geïmporteerd worden, voedsel, medicijnen, bouwmaterialen en desinfecterende middelen. Het Libanese geld is niets meer waard en alles moet betaald worden in dollars.

De oorlog in de Oekraïne heeft de situatie alleen nog maar verslechterd. Droogvoer voor de honden is nauwelijks nog te verkrijgen en de prijzen zijn zo hoog dat het nagenoeg onmogelijk is om dit in grote hoeveelheden te kopen.

Kip en slachtafval zijn nog wel enigszins te betalen. Maar hiervoor moet Moe dagelijks naar de stad rijden. Ook dit wordt steeds moeilijker door de hoge benzineprijs. In een paar weken tijd heeft Moe het aantal honden van 70 naar 104 zien stijgen.

Dit is wat hij er zelf over zegt:

In het begin waren alle honden die ik op straat tegenkwam van onbestemd ras. Maar de laatste tijd worden er steeds meer rashonden en pups gedumpt, en vind ik vrijwel dagelijks katten en kittens bij de poort van mijn asiel.

Ondanks dat ik eigenlijk geen plaats meer heb, kan ik het niet over mijn hart verkrijgen om ze in de steek te laten.

Maar zonder jullie support kan ik niets. Het delen van mijn berichten en jullie bemoedigende woorden en donaties houden mij op de been als mijn dagen weer eens gevuld zijn met verdriet en ellende.

Toch doet Moe er alles aan zijn dieren de allerbeste zorg te geven. Zoals het pupje Baby, gebeten door een grote hond en verlamd gevonden. Met dagelijks 2x therapie door Moe, medicijnen en proteïnen door zijn eten is het weer een gezonde vrolijke pup geworden die speelt en door het asiel rent.

Door zijn enorme inzet en verantwoordelijkheidsgevoel heeft Moe zijn opvang gemaakt tot wat het nu is.

Adopties naar het buitenland zijn nauwelijks aan de orde. Alleen al de vereiste kratten om de dieren per vliegtuig in te vervoeren moeten geïmporteerd worden en zijn niet te betalen. Om maar te zwijgen over de tickets. Een enkele keer heeft Moe een adoptie in Canada of the UK, maar dit is zeldzaam, en het zal nu, met het eind van de oorlog nog lang niet in zicht, helemaal stoppen.

Zijn opvang barst uit zijn voegen. Eigenlijk moet hij dringend uitbreiden, de honden raken gestrest door te weinig ruimte en er zijn vaker kleine schermutselingen onderling. Er is gebrek aan van alles.

Er moeten nog een aantal honden gesteriliseerd worden en pups moeten worden gevaccineerd. Een Parvo-uitbraak heeft hij dit keer weten te voorkomen door de pups steeds apart te houden en de hokken dagelijks schoon te maken en te desinfecteren. Maar door het groeiend aantal dieren wordt ook dit steeds moeilijker.

Het is elke dag wikken en wegen en prioriteiten stellen. Waarbij de dagelijkse maaltijd voor de honden hoog op de agenda staat.

Hebben wij het al eerder over helden gehad? Voor ons is Moe een van deze helden. Een jonge man met een missie... de zorg voor de zwerfdieren. In een land waar de toestand schrijnend is op alle fronten, de prijzen de pan uitrijzen en een hele bevolking het onnoemelijk zwaar heeft.

Zijn enorme liefde voor dieren en jullie support geven Moe de kracht om door te gaan!

Samen kunnen wij er misschien voor zorgen dat zijn wensenlijst wat korter wordt en hij de zorg voor zijn dieren voort kan zetten. Moe, zijn broertje Ravik en alle dieren verdienen dit zeer zeker!

Je kan deze dieren direct helpen door een bedrag over te maken naar:

NL16 INGB 0004 7841 60 t.n.v. Stichting Dierennood o.v.v. 'Klein project 95'

en wij zorgen dat je donatie echt alleen voor dit hulpproject besteed zal worden.

Bij ons is er geen aftrek voor salarissen, huisvesting of overbodige franje.

Of doneer via onderstaande knoppen:

Klik HIER voor een update

Een Roemeense droom van de stichting Care 4 Shelter Dogs.

En zij zijn niet de eersten met die droom.

Een eigen plek voor 100 honden en véél katten. Ze zullen ook niet de laatsten zijn.

Wij horen het steeds weer en jullie lezen het steeds maar weer.

Ja, misschien worden de verhalen eentonig maar ze zijn ook stuk voor stuk wáár en schrijnend.

In het huidige gemeenteasiel van Vatra Dornei moeten onze vrienden al jarenlang bijspringen.

De gemeentelijke werknemers zijn niet zo blij met hun baantje, ze hóúden ook helemaal niet van dieren dus ze doen alleen het hoognodige. Puur omdat het moet. Punt.

Oftewel: halfslachtig poep scheppen, onverschillig een schep voer neergooien en het water bijvullen zonder het oude water weg te gooien of ooit de bak af te wassen.

Een grondige beurt? Verdere verzorging? Dat is er niet bij dus worden de dieren sneller ziek.

Foto’s maken doen ze niet. Socialiseren zodat de dieren voor adoptie in aanmerking kunnen komen? Daar zijn ze niet voor aangenomen …

Vrijwilligster Mirela staat daar vaak voor een dichte poort en mag zonder toestemming niet zomaar een dier meenemen naar de dierenarts, ook al is het nog zo nodig.

Kortom, de vrijwilligers van Care 4 Shelter Dogs doen het werk dat de werknemers laten zitten en hebben na al die jaren nog geen greintje vooruitgang geboekt of welwillendheid gezien.

Wij kennen Care 4 Shelter Dogs al jaren als een betrouwbare Nederlandse stichting. Zij redden Roemeense dieren van de straat, bieden medische hulp, organiseren sterilisatiecampagnes.

Alles om nóg meer dierenleed te voorkomen. Ook kun je prima bij ze aankloppen als je zelf een hond of kat zou willen adopteren. Een vertrouwd adres dus.

Wat zouden zij nu heel graag willen? En waarbij zouden wij hen graag helpen?

Een stel Nederlandse vrijwilligers gaan binnenkort naar Roemenië om eigenhandig een ‘rusthuis’ te bouwen.

Stel je voor, een liefdevoller plek voor de ernstig getraumatiseerde hondjes en katjes. En die zijn er zovéél in een land als Roemenië. Dieren die zo beschadigd zijn dat ze alle vertrouwen in de mens verloren zijn.

Die ene hand die hen wil aaien alleen nog zien als een hand die hen wil sláán …

Een veilige plek waar niemand iets van hen eist. Waar ze in alle rust zichzelf kunnen zijn. De gedachte alleen al ontroert ons.

Overigens zal het ook een prima tijdelijke opvangplek gaan worden voor de socialere dieren voordat ze naar een beter leven in Nederland of België gaan.

Naar jou of naar mij.

Droom je mee? Help dan alsjeblieft mee.

Je kan deze dieren direct helpen door een bedrag over te maken naar:

NL16 INGB 0004 7841 60 t.n.v. Stichting Dierennood o.v.v. Klein project 94

en wij zorgen dat je donatie echt alleen voor dit hulpproject besteed zal worden.

Bij ons is er geen aftrek voor salarissen, dikke auto's, huisvesting of overbodige franje.

Of doneer via onderstaande knoppen:

Klik HIER voor een update

Onbaatzuchtigheid. In deze tijden soms vèr te zoeken. Maar wat een prachtig woord is het eigenlijk. En wat een heerlijk nieuws: het bestaat!

Misschien boffen wij bij stichting Dierennood want wij komen het vaker tegen dan menig ander.

En dan willen wij maar één ding: jullie deelgenoot maken. In deze donkere tijden is immers elk zonnestraaltje er één.

Graaf even in jullie herinnering. De Nederlandse familie Haller met 2 tieners. Uit hun Spaanse huurhuis gezet vanwege de – inderdaad - grote hoeveelheid dieren.

Ze waren totaal ontredderd: “Ze willen dat we de hèlft van onze dieren laten euthanaseren!” Dat idee was niet te verkroppen.

De familie heeft gezocht en gezocht naar een oplossing. Geld was het probleem. Wij volgden hun zoektocht.

Plaatjes vergroten als je erop klikt. (niet op mobieltjes)

En uiteindelijk bleek de enige oplossing te bestaan uit een berghuisje. Nou, klinkt dat véél idyllischer dan het is.

De berg bestaat uit steile wanden met grote rotsen. Met hier en daar klein vlak stukje, precies groot genoeg voor één flinke kennel of houten hut.

En dan is het klimmen geblazen naar de volgende kennel. Alles met eigen handen gebouwd. Als we het vergelijken met enkele jaren geleden zijn er wonderen verricht.

En met een ‘huis’ wordt bedoeld een piepkleine stenen constructie zónder gas, water, elektriciteit. Zelfs zonder keuken, wc, douche, of wat-dan-ook. Niet eens geschikt als vakantieverblijf voor twee weken.

Buiten afwassen. Sjouwen met emmers water uit een bron. Niet goed kunnen schoonmaken en hun eigen kleding, evenals de stapels dekens en handdoeken voor de 130 (!) dieren wassen is een dagtaak. Op deze hoogte is het al snel koud, valt er zelfs sneeuw en regent het veel en vaak.

Alles ligt ver weg van de bewoonde wereld. Er leidt zelfs een hele smalle tunnel naar hun huis. Onmogelijk om doorheen te rijden met een beetje normale gezinsauto. Die past er gewoonweg niet dóór.

Wat ons het meest opviel en aansprak? Twéé tieners die het volmondig met hun ouders eens waren, die hun sociale leven opgaven voor hun gezamenlijke liefde voor dieren.

Dat is de overtreffende trap van onbaatzuchtigheid…

Waarom willen we ontzettend graag deze mensen een 2de keer aan jullie voorstellen?

Ten eerste omdat het werk van deze familie volkomen uniek is want ALLE dieren die zij verzorgen mogen daar voor de rest van hun leven blijven. De dieren die ze opvangen zijn namelijk kansloos...
We hebben het dan over zwaar getraumatiseerde en zwaar mishandelde, hele oude of chronisch zieke honden en katten.

Zelfs de politie brengt nogal eens een dier langs. Alle dieren zijn óf lichamelijk óf psychisch verminkt. En soms zelfs beide. De meeste hebben levenslange verzorging nodig of hebben een ‘gebruiksaanwijzing’. Kortom, ze zijn nergens anders meer welkom.

Deze hospice is hun laatste strohalm. Hier mogen ze voelen dat ze er toe doen, dat er van ze gehouden wordt. Hoe lang - of kort - het ook mag duren. Al is het maar voor enkele weken, maanden en - heel soms - jaren. Niet één mens of dier zou mogen sterven zonder ooit liefde te hebben gekend. Dat is wat zij daar krijgen.

Liefdevolle verzorging en aandacht, vaak voor de allereerste keer in hun miserabele leventjes. Niet eenzaam te hoeven doodgaan met angst en pijn.

Gelukkig zijn de meeste dieren nog in staat van hun leven te genieten dankzij een aangepast dieet of medicijnen. Deze dieren mogen overdag heerlijk vrij rondstruinen in de natuur. Prachtig en dankbaar werk dus.

Alleen … de donaties zijn sinds covid met 70% afgenomen. De hulpaanvragen zijn met ongeveer evenveel procenten gestegen.

En op het hoogtepunt van de narigheid heeft de auto het begeven. De enige die door de – schrik niet – 1.60 m brede tunnel paste. Zie de foto. De Fiat panda is maar liefst 33 jaar oud! Er is nog een Suzuki Sjimmie van 19 jaar. Staat meer stil dan hij rijdt..

Hoe moeten ze met hun dieren naar de arts? Ze kregen een fijne donatie, maar moesten daarbij een lening afsluiten. Daardoor zijn de schulden van dierenarts en voerleverancier niet meer te overzien.

Tel daarbij op: het dak van het zieke-katten-verblijf dat in elkaar aan het zakken is. Plus een schoorsteenbrand waardoor verwarming in het kleine huis helemaal onmogelijk is geworden.

En dan de brief aan ons: “het enige wat we konden bedenken was jou vragen, Ria.
Jij met die geweldige donateurs om je heen…”

Lieve Jantine, Helco en kinderen. Mijn bewondering hebben jullie.

En tja… natuurlijk heb niet ík, maar stichting Dierennood die geweldige donateurs! En die gaan wij nu vragen:

Alsjeblieft, help deze familie en hun vele onfortuinlijke diertjes. Het zou toch triest zijn als dieren hun laatste kans op wat warmte en geluk ontnomen zou worden?

Volg hen op:  https://www.facebook.com/asraspain

Je kan deze dieren direct helpen door een bedrag over te maken naar:

NL16 INGB 0004 7841 60 t.n.v. Stichting Dierennood o.v.v. 'Klein Project 92’

en wij zorgen dat je donatie echt alleen voor dit hulpproject besteed zal worden.
Bij ons is er geen aftrek voor salarissen, huisvesting of overbodige franje.

Of doneer via onderstaande knoppen:

Klik HIER voor een update

Yulia Barshak heeft ons een mail gestuurd van wel 6 kantjes.
Zo enthousiast is ze over haar naamgenote.

Zelf kreeg ze haar dierenliefde met de paplepel ingegoten. Ze is tussen de zwervertjes opgegroeid, haar moeder redde ze ook en nam van alles mee naar huis.

Voor haar was dat heel vanzelfsprekend en als schoolgaand kind kreeg ze pas in de gaten hoe verschillend (en bijzonder!) haar moeder was in vergelijking met andere moeders.

Hoe andere mensen niet alleen noodlijdende dieren straal voorbijliepen maar velen ook de hand hadden in het verergeren van hun leed.

Wat we nu schrijven zullen velen van jullie herkennen. Mensen met dezelfde interesses zoeken en vinden elkaar. Zo ook dierenvrienden.

Die hebben vaak een kring van gelijkgestemden om hen heen.

En zo leerde Yulia B. de andere Yulia kennen. Yulia Tkachenko. Zij en haar man hadden hun eigen huis omgetoverd in een opvanghuis voor dakloze, zieke en verlaten katten.

En natúúrlijk liep het weer danig uit de hand. Meer dan 100 volwassen katten, 34 kittens en over de 20 honden en pups, merendeels oud, ziek, gehandicapt of anderszins niet meer in staat om een leven buiten de opvang te leiden.

(plaatjes vergroten als je erop klikt)

Yulia B, die zelf geen mogelijkheid heeft om veel dieren in huis te nemen, werd vrijwilligster bij Yulia T. Want, zegt ze, de manier waarop Yulia T. haar dieren verzorgt en lief heeft doet me terugdenken aan vroeger.

Zij geeft alles op, heeft geen eigen leven of vrienden meer, geen enkele luxe of vrije tijd. Integendeel, zij moest vanwege de vele dieren haar werk opgeven en alle inkomsten moeten nu komen van haar man.

Je snapt dat elk dier daar een wissel op trekt. Iedere medicatie, vaccinatie, sterilisatie … het brengt onoverkomelijke problemen met zich mee.

Ook de vele dieren die er dit jaar weer bijgekomen zijn zorgen voor hoofdbrekens. De oorspronkelijke opvang is veel te klein geworden.

Wat de man van Yulia T. zo prachtig heeft opgebouwd is inmiddels niet alleen aan renovatie toe maar ook al veel te klein geworden.

Nieuwkomers, of het nu honden of katten zijn, brengen altijd een zeker risico met zich mee. Ze moeten echt een paar weken apart worden gehouden van de rest.

In andere landen krijgen honden en katten nooit de benodigde entingen. Alle – zeer – besmettelijke ziektes tieren daar welig.

Adopties in de Oekraïne zijn schaars. Als mensen geld hebben willen ze persé een rashond of kat.

Als mensen géén geld hebben … waarom dan een dier uit het asiel halen als de straten vol zijn met zwervende honden en katten? Ze lopen immers zo je tuin binnen.

Je zoekt de leukste uit en als er een nog leukere voorbij komt? Dan gooi je nummer 1 weer de straat op …

De levensstandaard van mensen in de Oekraïne ligt laag en mensen zijn meer bezig met zichzelf dan met een ander mens, laat staan een dier.

En als ze een dier van Yulia T. willen adopteren dan mag dat niets kosten en willen ze alleen een dier dat volkomen gezond is. En wie moet daar de kosten voor dragen? Juist ja.

Maar Yulia doet het toch maar, tenslotte is elk geadopteerd dier er één. Als er een plekje vrijkomt dan is er weer een plekje vrij voor een ander nooddruftig diertje.

En je kunt wel stellen dat vrijwel elk straatdiertje dringend hulp nodig heeft. Gezonde diertjes zijn met een lantaarntje te zoeken …

Eigenlijk zouden we voor Yulia Tkachenko een maandproject willen maken. Zoveel hulp heeft ze nodig.

Maar onze wachtlijsten zijn lang. We zagen de plannen voor de verbetering van de dierenverblijven. Ze gaan zoveel mogelijk zelf (ver)bouwen. Maar dan nog zijn de kosten zo’n 2200 euro.

En natuurlijk zouden we heel graag wat extra geld voor voer, medicijnen enz. sturen.

Bovendien is een kattencastratie/sterilisatie al mogelijk voor 12 tot 14,50. En dat scheelt heel veel ellende in de nabije toekomst.

Wat denken jullie ervan? Zullen wij helpen? Ja toch?

Met voer, medicijnen en verbetering van de verblijven kunnen zoveel dieren een beter leven krijgen. En met castratie/ sterilisatie wordt er gezorgd voor minder aanwas van nieuwe dieren die ook weer hulp nodig gaan hebben. Beide Yulia’s en vooral de dieren zullen je heel dankbaar zijn.

Je kunt ze helpen door een bedrag over te maken naar

NL16 INGB 0004 7841 60 t.n.v. Stichting Dierennood o.v.v. 'Klein project 84'

en wij zorgen dat je donatie echt alleen voor dit hulpproject besteed zal worden.
Bij ons is er geen aftrek voor salarissen, huisvesting of overbodige franje.

Of doneer via onderstaande knoppen:

Klik HIER voor een update

Wat een geweldig stel, het Duitse echtpaar Jens en Sandra Fissenebert, die tijdens hun reizen zijn ‘blijven steken’ in Tanzania.

Hun verhaal leest als een spannend jongensboek en zou zó in het populaire tv programma ‘Ik vertrek...’ kunnen.

Helaas hebben wij geen 200 bladzijden of een heel uur om hun avonturen te vertellen.

Jens, een logistiek medewerker en Sandra, een verpleegkundige, vertrokken bijna 20 jaar geleden met hun hond Luca in een oude landrover.

In het eerste land dat ze aandeden, Kroatië, redden ze al een straathond met een gebroken rug: Jadran. Ze lieten hem opereren en hielpen hem zelf weer op de poot met oefeningen en zwemmen in de zee. Na 3 maanden was Jadran zover dat ze verder konden reizen maar nu met z’n vieren.

Gedurende hun reizen stuitten ze menigmaal op dieren die hun hulp nodig hadden en niet één keer keken ze een andere kant op. Zo zijn ze zo’n beetje half Afrika doorgetrokken.

In Tanzania bestond hun roedel inmiddels uit 7 honden en waren ze tot de conclusie gekomen dat ze met hun ervaringen toe waren aan een vaster verblijf. Een echt dierenverblijf waar ze doorlopend konden helpen. Dieren genoeg in de omgeving die hen nodig hadden.

Mede doordat Sandra altijd verpleegkundige is geweest en door hun ervaringen onderweg zijn ze nu prima in staat om de meeste verwondingen en ziektes zelf te behandelen. Maar dat is niet altijd toereikend en dan is een doorgewinterde dierenarts hard nodig. Want natuurlijk zien ze de meest nare verwondingen voorbijkomen.

De mensen in de omgeving, vooral de kinderen, brengen nogal eens een slachtoffertje. Soms gevonden maar ook weleens met moedwillig (?) toegebrachte verwondingen. Vooral in het weekend, als de mensen vrij zijn en de kinderen geen school hebben, is het druk aan hun poort.

Huisdieren moeten verplicht een rabiës enting krijgen, parasieten bedreigen de dieren daar vele malen vaker en erger dan hier, vergiftiging komt heel veel voor en menigmaal vertonen de dieren slangenbeten.

Of nog erger. Want daar was Vivo. Wat betekent: ‘ik leef’. Van een naamloos hondje naar een hond met een naam die op zijn lijfje geschreven is.

Onfortuinlijke Vivo was met beide voorpoten in een valstrik van ijzerdraad beland. We kunnen alleen maar raden maar hoogstwaarschijnlijk heeft hij vrij lang vastgezeten en zich stilgehouden om de pijn niet erger te maken.

Toen moet hij op een gegeven moment toch zijn gaan sjorren en trekken om los te komen… Ongelooflijke pijn moet hij zichzelf hebben gedaan.

Eén poot was volledig afgesneden en de andere voor een deel en bovendien volkomen ontveld door de scherpe draad.

Hoe hij heeft overleefd en zelfs nog kruipend kon voortbewegen is een groot wonder.

En het allergrootste wonder is nog wel dat hij toch nog steeds een allerliefst, zachtaardig diertje is...

Er zijn altijd een stuk of 40 vaste bewoners, veelal ernstig gehandicapt, dieren die op tijd hun medicijnen moeten krijgen of speciaal dieetvoer. Pups zonder moeder die dag en nacht om de 3 uur een fles moeten krijgen…

Pas nog, een zwervertje had vlees gestolen dat mensen buiten hadden laten liggen. Tja, dan is de verleiding te groot natuurlijk. Met als gevolg dat er gif is gestrooid in de hele omgeving waardoor niet alleen de dader werd gestraft…

Ach, ook in Afrika zijn de zorgen net zo groot als bij ons in Europa. Dus ook de financiële zorgen. Vrijwel niemand kan daar een behandeling voor zijn dier betalen.

Maar juist omdat men gratis bij Jens terecht kan, als er iets aan de hand is met hun hond of kat, kunnen mensen zelf een huisdier nemen. Precies daarom worden er wel 80 dieren per jaar geadopteerd.

Op dit moment is de nieuwe kliniek zo goed als klaar. Een alles-in-een-gezondheidscentrum waar dieren worden gerehabiliteerd, behandeld en van waaruit een nieuw thuis kan worden gezocht.

Er komt een dierenarts die meteen aan de slag kan, er zijn meerdere kennels om dieren in quarantaine te plaatsen.

Weldra zullen er nog veel meer dieren van profiteren.

En heel erg belangrijk is ook de voorlichting die zij kunnen geven. Mede omtrent de vaccinaties tegen hondsdolheid. Een van de redenen waarom de bevolking de honden wil doden.

Angst voor vreemde honden zal dan afnemen en dat spaart dierenlevens.

Wat ontbreekt is het laatste zetje. Nou ja, een flinke zet. Voor de kliniek en de vaccinaties.

De mooie maar – voor ons – onuitsprekelijke naam Mbwa Wa Africa betekent ‘Honden van Afrika’.

Wij helpen dieren overal dus ook aan de voet van de berg Meru, aan de rivier met de tongbrekende naam Ngongongare in Tanzania.

Je kan deze dieren helpen door een bedrag over te maken naar

NL16 INGB 0004 7841 60 t.n.v. Stichting Dierennood o.v.v. 'Klein project 83'

en wij zorgen dat je donatie echt alleen voor dit hulpproject besteed zal worden.
Bij ons is er geen aftrek voor salarissen, huisvesting of overbodige franje.

Of doneer via onderstaande knoppen: