That exact second when you stop the car and take the most fragile, sick, malnourished and scared little puppy, and you know that from that moment on he will never feel like that again. For me.....that moment is worth living for.

Precies dat éne moment dat je de auto stopt en de meest kwetsbare, zieke, ondervoede en angstige kleine pup oppakt en je weet dat hij zich vanaf dat moment nooit meer zo zal hoeven voelen.
Voor mij..... is dat moment waard om voor te leven.

Plaatjes vergroten als je erop klikt. (Niet op mobiel)

Dat zijn de woorden van Elena Vicol, uit Bacau, Roemenië, waarmee ze haar verhaal begint als we haar om informatie vragen. Ze is een van de vele rescuers in Roemenië en om haar te omschrijven zou ik superlatieven moeten gebruiken. Zij onderscheidt zich ook van de andere rescuers die wij kennen. Want nooit, maar dan ook nooit, doen wij of wie dan ook tevergeefs een beroep op haar! Het maakt niet uit van welk dodingsstation of uit welk deel van Roemenië de vraag komt, elk dier in nood is bij haar welkom. Altijd zal zij alles doen om weer een plekje te creëren in haar bomvolle shelter.

Sinds 2016 staat haar hele leven in het teken van dieren. En de weg die zij sindsdien heeft afgelegd om te komen tot waar zij nu is, was lang en moeilijk. Dit is haar verhaal.....

Ze werkte destijds in een bejaardenhuis in een dorp ver weg van de stad. Ze redt een, twee, drie honden en al snel wordt dit bekend in het hele dorp. Mensen brengen haar pups, afgedankte en gewonde honden, katten en kittens. De eerste paar dieren brengt ze onder in haar kantoor en neemt ze mee als therapie voor de oudjes die hier zichtbaar van genieten. Maar na een jaar heeft ze een tuin vol dieren en hier bouwt ze dan ook haar eerste opvang.

Maar dan gebeurt er iets ongelofelijks. Diezelfde mensen die haar eerst honden en katten brachten, keren zich opeens tégen haar. Elena en haar dieren worden nu gehaat. Ze worden het slachtoffer van vergiftigingen en allerlei pesterijen die uiteindelijk leiden tot het vertrek van Elena met alle beestjes. De dorpelingen hebben gewonnen en hebben haar verdreven! Elena moet helemaal opnieuw beginnen.

Op eigen kracht, met hulp van haar moeder, bankleningen en vooral heel hard werken bouwt ze uiteindelijk een nieuwe opvang op de plaats waar ooit haar grootouders woonden. Dat dorp is tientallen jaren geleden door iedereen verlaten vanwege het grote aantal aardverschuivingen die daar hebben plaatsgevonden. Rust en ruimte voor haar en haar steeds maar groeiende groep dieren.

Nu zorgt zij hier in een groene oase voor inmiddels 400 dieren. Moeders met pups, achtergelaten kittens, schapen en geiten, konijntjes, gehandicapte dieren, angstige en aanhankelijke, misbruikte en ongewenste. Van de straat, uit verschillende dodingsasielen, op aanvraag van mensen of zelfs van de politie. Allemaal vinden ze hier een plek. Altijd antwoordt ze met dezelfde woorden en zonder er over na te hoeven denken: “he/she is welcome dear”!

Zo vind ook Kido bij haar een plaats. Kido is het slachtoffer van een misselijkmakende weddenschap tussen twee dronken mannen waarbij zijn beide voorpoten gedeeltelijk worden afgesneden. Omstanders waarschuwen de politie en deze brengt Kido naar de dichtstbijzijnde dierenarts. Deze vraagt de mannen om contact op te nemen met Elena Vicol, in de wetenschap dat zij alles zal doen om deze gruwelijk mishandelde hond te helpen. Natuurlijk, Kido is welkom!! Na een paar nachten in de kliniek verhuist hij naar de opvang van Elena en Bogdan – intussen haar man - waar hij verder verzorgd zal worden door de moeder van Elena.

Elena’s liefde voor dieren is grenzeloos. En haar strijd tegen het onrecht wat deze dieren in haar land wordt aangedaan gaat onverminderd door. Maar de grootste strijd die zij voert vindt plaats in haarzelf. Haar innerlijk gevecht tussen wat zij wíl doen en wat zij kán doen.

Wat zou het fantastisch zijn om die strijd te kunnen verzachten. Al is het maar tijdelijk. Het zou haar even rust geven in deze vreselijk moeilijke tijd, waarin het aantal noodlijdende dieren explosief groeit en de donaties steeds minder worden. Samen kunnen we er voor zorgen dat al deze dieren krijgen waar ze recht op hebben en wat ze verdienen. Heel gewoon een leven zonder angst en pijn, toch?

Zoals Elena haar verhaal afsluit met de volgende ontroerende woorden : “Dogs in Romania deserve more .....not only crumbs of happiness but the entire pie. I know many years will pass until their rights will be respected, but I’m here to fight for them until then!

Honden in Roemenië verdienen zoveel meer....niet alleen de kruimels van geluk maar de hele taart!

Ik weet dat er vele jaren voorbij zullen gaan voordat hun rechten gerespecteerd worden. Tot die tijd ben ik hier om voor hen te vechten!

Dank daarvoor, lieve Elena.

https://www.facebook.com/vicol.elena.5

Je kunt deze dieren direct helpen door een bedrag over te maken naar:

NL16 INGB 0004 7841 60 t.n.v. Stichting Dierennood o.v.v. 'Hulpproject 171’

En wij zorgen dat je donatie echt alleen voor dit hulpproject besteed zal worden.

Bij ons is er geen aftrek voor salarissen, huisvesting of overbodige franje.

Of doneer via onderstaande knoppen: