De meeste trouwe donateurs van onze stichting weten hoe ongelooflijk moeilijk de situatie voor zwerfdieren in Egypte is. Dierenmishandeling, vergiftigingen, doodschieten van dieren, etc. zijn helaas aan de orde van de dag.

Veel dieren die op straat leven hebben ernstige wonden en ziektes, zijn blind en/of verlamd. Niemand die naar hen omkijkt. Een grote uitzondering is Heidi, die haar gemakkelijke leven in Nederland jaren geleden heeft omgeruild voor het zeer moeizame land Egypte waar ze oorspronkelijk vandaan komt.

Persoonlijk heb ik al vele jaren regelmatig contact met haar. Heidi heeft al sinds 2008 een opvang voor honden en katten in Cairo (momenteel heeft ze er in totaal 430) en zet zich met hart en ziel samen met een paar andere vrijwilligers in voor deze dieren.

Sinds kort is haar opvang ook officieel erkend door de overheid, maar Heidi ontvangt helaas geen subsidies. Wel komt de politie regelmatig met een gewonde hond naar haar toe …

Alles begon voor haar met het opvangen van zwerfdieren in Cairo in 2008, na haar terugkeer vanuit Nederland. Samen met haar dochter was ze toen getuige van het feit dat kinderen op wrede wijze met kittens speelden.

Haar 8-jarige dochter Fatma kon het niet aanzien en begon te huilen. Vanaf dat moment besloot Heidi de kittens uit handen van de wrede kinderen te redden en mee naar huis te nemen.

Heidi zag in de loop van de tijd hoe er meer en meer wreedheden ten aanzien van zwerfdieren plaatsvonden en besloot om meer gewonde en zieke dieren op te vangen.

Eerst in haar beneden flatje met tuin, later vond ze een stuk land voor de geredde dieren. Ze begon met het opvangen van katten, maar al gauw werden voor haar opvang ook honden gedumpt.

Die besloot ze toen ook op te nemen. Inmiddels is hun aantal opgelopen tot 190 honden en 240 katten!

Ondanks dat Heidi’s gezondheid erg broos is – ze heeft een hersentumor gehad en reumatische artritis – zet zij zich meer dan 16 uur per dag in voor haar dieren.

Daarnaast geeft ze Engelse les aan kinderen om een beetje bij te verdienen, want de prijzen van dierenvoeding en andere zaken zijn ook in Egypte door inflatie gigantisch gestegen.

Elke dag koopt Heidi dierenvoer in (mits ze genoeg geld daarvoor heeft, want dat is een permanent probleem) en checkt ze wekelijks samen met een dierenarts alle dieren, met name op hun gezondheid.

Daarnaast zorgt ze ervoor dat de opvang schoon wordt gehouden. Een hele klus met honden en 240 katten! De vrijwilligers helpen haar gelukkig daarbij.

Naast dit vele werk zorgt Heidi er voor dat de meeste katten en honden in haar opvang worden gesteriliseerd of gecastreerd. In mei vorig jaar werd dit gedaan voor 30 van haar katten. Maar dit kan alleen als Heidi hier geld voor heeft.

Nog meer katten en honden steriliseren en castreren is haar grote wens. Ook worden alle katten en honden gevaccineerd.

Daarnaast zorgen Heidi en haar vriendin Susan Davis uit het Verenigd Koninkrijk ervoor, dat sommige katten en honden door adoptie een goed permanent thuis krijgen in landen als Nederland, Duitsland of Engeland.

Hoe dit in de asielen gaat, daar kunnen jullie je wel een voorstelling van maken.

Maar hoe zou het de enorme aantallen zwerfdieren buiten de asielen vergaan?

Hoe moeilijk en zwaar moet het voor hen zijn om doorlopend honger te hebben en door die vele sneeuw en bittere kou helemaal geen eten te kunnen vinden ...

Hoe vreselijk is het om te verhongeren zonder enige hoop op een maaltijd?

Dat is hoe zwerfdieren elke dag in deze zware wintermaanden moeten zien te overleven.

Niet alleen dat ze geen onderdak, geen liefde, geen verzorging – oftewel NIETS hebben, maar ze brengen de meeste dagen ook nog door met een knagende honger.

Eten daarom vaak zelfs afval, houtjes of kleine steentjes om maar iets binnen te krijgen om het hongergevoel wat te stillen.

Als er wel iemand is die ze wat voert komen ze uit alle hoeken, uit alle struiken, uit alle stegen en volgen die persoon wanhopig in de hoop ook wat eten te krijgen.

Zij hebben zo weinig om zich te beschermen. En dan ook nog helemaal niets in de hongerige maagjes. Terwijl ze juist extra energie nodig hebben om zich warm te houden tijdens de koude wintermaanden.

Wij weten van veel lieve dierenvrienden in die diverse landen dat ze alle mogelijke moeite doen om toch íéts voor de dieren op straat of voor de kettinghonden te betekenen. Vooral met voer.

Donaties die binnenkomen voor dit hulpproject gaan we dan ook verdelen onder meerdere dierenhelpers waarvan we al weten dat ze dit met alle liefde doen!

Zonder jouw hulp kunnen vele zwerfdieren de bittere ijsnachten niet doorstaan. Laten we samen extra voer mogelijk maken en wat stro of zelfs een hok/beschutting plaatsen zodat ze toch wat warm kunnen blijven.

Doneer daarom alsjeblieft vandaag nog voor deze hulpactie naar onze bankrekening:

NL16 INGB 0004 7841 60 t.n.v. Stichting Dierennood o.v.v. "Winter voeractie".

Bij ons wordt je donatie goed besteed. Wij kennen geen aftrek voor kosten zoals salarissen, huisvesting, autovergoeding of andere overbodige franje.

Prnjavor, een onbekende stad in een onbekende Bosnische provincie met een onbekend gemeenteasiel.
En als het aan de beheerders en de autoriteiten ligt moet dat vooral zo blijven.

Hondenvangers gooien al jarenlang zonder pardon de doodsbange dieren in de vieze donkere kerkers van het lokale asiel. Een definitief eindstation.

Niemand die hen daarna nog zag, ze bestonden gewoon niet meer. Geen enkele zorg, zelfs geen voer of water tot ze vanzelf aan de ellende bezweken.

De enkeling die na een paar weken nog bewoog, werd alsnog bruut doodgeslagen.

Het gemeentebestuur en ook de bevolking was tevreden met de gang van zaken. Er liepen steeds minder zwerfhonden op straat.

De gruwelijkheden die plaatsvonden achter de gesloten deuren vond de ene helft niet belangrijk en de andere helft had er geen idee van. Uit het oog, uit het hart.

Maar 10 jaar geleden wilde één man wel weten wat zich achter die hoge muren afspeelde.

Bojan Veselica is zijn naam. Een dierenvriend pur sang!

Het immense leed wat hij daar aantrof was te gruwelijk voor woorden en sloeg letterlijk een gat in zijn hart. Hij ging naar de verantwoordelijke autoriteit en kreeg het voor elkaar om in het asiel te kunnen komen.

Nog dezelfde dag besloot hij geheel vrijwillig de zorg van de Prnjavor-honden op zijn jonge schouders te nemen. Zijn leven zou nooit meer hetzelfde zijn...

Na het harde werken in zijn normale job overdag, moet hij snel verschillende winkels langs om te vragen om oud brood en slachtafval. Dan door naar het asiel, waar hij alles vermengd in grote bakken. De honden hebben dan al de hele dag reikhalzend naar hem uitkeken...

Ze zijn inmiddels ongelooflijk aan hem gehecht en totaal van hem afhankelijk. Ze wachten niet alleen op eten maar ook op de aandacht die Bojan hen geeft.

Dat warme gevoel van gezien worden en ertoe doen heeft elk levend wezen net zo hard nodig als voer en water.

Hoe vermoeid Bojan elke avond ook is, hij verzorgt zijn dieren met alles wat hij heeft en hun dankbaarheid en aanhankelijkheid geven hem iedere dag weer opnieuw de energie en de motivatie om door te gaan.

Zijn karige loon voor zijn normale werk overdag, gaat voor het grootste deel naar de verzorging van de arme dieren.

Tot nu toe heeft Bojan de meeste dieren nog van een wisse dood kunnen redden. Maar het asiel is overvol.

Niet lang geleden waren er 700, maar nog dagelijks brengen de hondenvangers nieuwe honden binnen. Soms wel 10 per dag!

Het heeft geen zin om opgeknapte dieren weer los te laten, want de hondenvangers krijgen een paar euro per gevangen dier.

Ze worden dan weer linea recta teruggebracht, vaak in een slechtere conditie dan daarvoor, met vaak een kogel, of andere verwondingen door de klappen en brute werkwijze van de vangers.

Hoe kunnen we deze grote dierenheld laten zien dat we in Nederland en België begrijpen hoe moeilijk zijn leven is?

Hij is zo geweldig goed bezig! Behalve met het uitdelen van voer en zelfs eenvoudige medicijnen voor gewonde dieren.

Maar hij kan soms zelfs een hond bij een lokale dierenarts laten steriliseren. Om maar te voorkomen dat er pups in deze afschuwelijke dierengevangenis worden geboren.

Op dit moment is er ook nog steeds een schrijnend tekort aan hondenhokken.

Met als gevolg dat veel dieren gewoon in de ijskoude winternacht moeten verblijven. Dat kan ook niet anders met zo’n instroom van nieuwe dieren.

Bojan is een uniek persoon, met een groot dierenhart, maar hij lijdt onbeschrijflijk onder het enorme dierenleed dat hij iedere dag weer met eigen ogen moet aanzien....

Het moet verschrikkelijk deprimerend voor hem zijn om iedere maand tegen dezelfde problemen aan te lopen, wetende dat het nooit anders zal zijn, maar met ons allen kunnen we hem in ieder geval ondersteunen en zijn lasten wat verlichten.

Want als Bojan wil blijven vechten voor zijn dierbare honden, dan moeten we wel met hem meevechten!

Opgeven is gewoon geen optie!

In 2018 vroegen wij al eerder jullie aandacht voor dit hulpproject. Het is nu 5 jaar later en nog steeds is deze geweldige dierenheld dagelijks voor die dieren in dat vreselijke asiel zo goed mogelijk bezig.

Hoogste tijd voor weer een hart onder zijn riem! Niet alleen belangrijk om zijn grote rekeningen voor o.a. voer en dierenarts te kunnen betalen, maar ook moreel heel goed voor hemzelf dat hij weet dat er in Nederland en België vele dierenvrienden hem graag blijven ondersteunen. Hij verdient dat zó enorm!

Je kan doneren via een rechtstreekse bankoverschrijving:

NL16 INGB 0004 7841 60 t.n.v. Stichting Dierennood o.v.v. '172e Hulpactie-van-de-Maand'

en wij zorgen dat de donatie voor 100% en heel snel voor dit goede doel besteed zal worden.

Of doneer via onderstaande knoppen:

Mede namens Bojan en zijn de dieren, alvast hartelijk dank!

That exact second when you stop the car and take the most fragile, sick, malnourished and scared little puppy, and you know that from that moment on he will never feel like that again. For me.....that moment is worth living for.

Precies dat éne moment dat je de auto stopt en de meest kwetsbare, zieke, ondervoede en angstige kleine pup oppakt en je weet dat hij zich vanaf dat moment nooit meer zo zal hoeven voelen.
Voor mij..... is dat moment waard om voor te leven.

Plaatjes vergroten als je erop klikt. (Niet op mobiel)

Dat zijn de woorden van Elena Vicol, uit Bacau, Roemenië, waarmee ze haar verhaal begint als we haar om informatie vragen. Ze is een van de vele rescuers in Roemenië en om haar te omschrijven zou ik superlatieven moeten gebruiken. Zij onderscheidt zich ook van de andere rescuers die wij kennen. Want nooit, maar dan ook nooit, doen wij of wie dan ook tevergeefs een beroep op haar! Het maakt niet uit van welk dodingsstation of uit welk deel van Roemenië de vraag komt, elk dier in nood is bij haar welkom. Altijd zal zij alles doen om weer een plekje te creëren in haar bomvolle shelter.

Sinds 2016 staat haar hele leven in het teken van dieren. En de weg die zij sindsdien heeft afgelegd om te komen tot waar zij nu is, was lang en moeilijk. Dit is haar verhaal.....

Ze werkte destijds in een bejaardenhuis in een dorp ver weg van de stad. Ze redt een, twee, drie honden en al snel wordt dit bekend in het hele dorp. Mensen brengen haar pups, afgedankte en gewonde honden, katten en kittens. De eerste paar dieren brengt ze onder in haar kantoor en neemt ze mee als therapie voor de oudjes die hier zichtbaar van genieten. Maar na een jaar heeft ze een tuin vol dieren en hier bouwt ze dan ook haar eerste opvang.

Maar dan gebeurt er iets ongelofelijks. Diezelfde mensen die haar eerst honden en katten brachten, keren zich opeens tégen haar. Elena en haar dieren worden nu gehaat. Ze worden het slachtoffer van vergiftigingen en allerlei pesterijen die uiteindelijk leiden tot het vertrek van Elena met alle beestjes. De dorpelingen hebben gewonnen en hebben haar verdreven! Elena moet helemaal opnieuw beginnen.

Op eigen kracht, met hulp van haar moeder, bankleningen en vooral heel hard werken bouwt ze uiteindelijk een nieuwe opvang op de plaats waar ooit haar grootouders woonden. Dat dorp is tientallen jaren geleden door iedereen verlaten vanwege het grote aantal aardverschuivingen die daar hebben plaatsgevonden. Rust en ruimte voor haar en haar steeds maar groeiende groep dieren.

Nu zorgt zij hier in een groene oase voor inmiddels 400 dieren. Moeders met pups, achtergelaten kittens, schapen en geiten, konijntjes, gehandicapte dieren, angstige en aanhankelijke, misbruikte en ongewenste. Van de straat, uit verschillende dodingsasielen, op aanvraag van mensen of zelfs van de politie. Allemaal vinden ze hier een plek. Altijd antwoordt ze met dezelfde woorden en zonder er over na te hoeven denken: “he/she is welcome dear”!

Zo vind ook Kido bij haar een plaats. Kido is het slachtoffer van een misselijkmakende weddenschap tussen twee dronken mannen waarbij zijn beide voorpoten gedeeltelijk worden afgesneden. Omstanders waarschuwen de politie en deze brengt Kido naar de dichtstbijzijnde dierenarts. Deze vraagt de mannen om contact op te nemen met Elena Vicol, in de wetenschap dat zij alles zal doen om deze gruwelijk mishandelde hond te helpen. Natuurlijk, Kido is welkom!! Na een paar nachten in de kliniek verhuist hij naar de opvang van Elena en Bogdan – intussen haar man - waar hij verder verzorgd zal worden door de moeder van Elena.

Elena’s liefde voor dieren is grenzeloos. En haar strijd tegen het onrecht wat deze dieren in haar land wordt aangedaan gaat onverminderd door. Maar de grootste strijd die zij voert vindt plaats in haarzelf. Haar innerlijk gevecht tussen wat zij wíl doen en wat zij kán doen.

Wat zou het fantastisch zijn om die strijd te kunnen verzachten. Al is het maar tijdelijk. Het zou haar even rust geven in deze vreselijk moeilijke tijd, waarin het aantal noodlijdende dieren explosief groeit en de donaties steeds minder worden. Samen kunnen we er voor zorgen dat al deze dieren krijgen waar ze recht op hebben en wat ze verdienen. Heel gewoon een leven zonder angst en pijn, toch?

Zoals Elena haar verhaal afsluit met de volgende ontroerende woorden : “Dogs in Romania deserve more .....not only crumbs of happiness but the entire pie. I know many years will pass until their rights will be respected, but I’m here to fight for them until then!

Honden in Roemenië verdienen zoveel meer....niet alleen de kruimels van geluk maar de hele taart!

Ik weet dat er vele jaren voorbij zullen gaan voordat hun rechten gerespecteerd worden. Tot die tijd ben ik hier om voor hen te vechten!

Dank daarvoor, lieve Elena.

https://www.facebook.com/vicol.elena.5

Je kunt deze dieren direct helpen door een bedrag over te maken naar:

NL16 INGB 0004 7841 60 t.n.v. Stichting Dierennood o.v.v. 'Hulpproject 171’

En wij zorgen dat je donatie echt alleen voor dit hulpproject besteed zal worden.

Bij ons is er geen aftrek voor salarissen, huisvesting of overbodige franje.

Of doneer via onderstaande knoppen:

Jullie, wij en nog veel meer mensen weten het, maar toch kunnen we het niet genoeg zeggen en benadrukken. Sterilisatie is de beste en de enige humane oplossing voor het zwerfdierenprobleem. Wereldwijd!

Dr. Patricia Paraschiv, dierenarts en vicepresident van het educatie- en sterilisatieteam van Asociatia Pro Animals in Roemenië, is diezelfde mening toegedaan. Niet alleen de dieren op straat of in de publieke asielen, maar júíst de dieren met een eigenaar. Op het platteland gaat men nooit naar een dierenarts – die zijn dan ook met een lantaarntje te zoeken - en er worden daarom ook zelden of nooit huisdieren gesteriliseerd. Dat is waarom een mobiele kliniek zo belangrijk is. Daarmee trekken ze door de provincie Gorj en alle andere provincies waar ze welkom zijn. In elk dorp wordt er een sterilisatiecampagne georganiseerd… Elke dag, elke week, elke maand zijn ze onderweg ...sinds 2012.

Plaatjes vergroten als je erop klikt. (Niet op mobiel)

Gorj was één van de eerste provincies die deze campagnes toestond in verschillende gebieden en één van de weinige provincies in Roemenië waar het rijdende ziekenhuisje in bijna alle steden en plattelandsdorpen mag werken.

Het kost ontzettend veel tijd om een sterilisatiecampagne voor te bereiden. Burgemeesters moeten worden overgehaald deze campagnes te accepteren en er hun medewerking aan te verlenen in plaats van de honden te laten doden.

Informatie over de komende campagnes moeten worden voorbereid, aanplakbiljetten moeten worden gedrukt en opgehangen en er moet natuurlijk gezorgd worden voor de broodnodige financiële ondersteuning!

Dit laatste is altijd de grootste en moeilijkste opgave. Maar ook het overhalen van de burgemeesters valt niet altijd mee, sterilisatiecampagnes hebben tijd nodig voordat je daar de resultaten van ziet. Helaas hebben veel burgemeesters dat geduld niet en willen het probleem liefst morgen al opgelost hebben. Vaak kiezen ze daarom liever voor de dood dan voor het leven. ☹

Maar als je de uiteindelijke resultaten ziet, is het alle moeite waard!!

Zolang het weer het toelaat, blijft de mobiele kliniek actief en rijdt van dorp tot dorp. Zodra de echte kou begint kan er alleen nog maar gesteriliseerd worden in de dierenkliniek in Targu Jiu.

Vóór die tijd wil Patricia nog graag vele sterilisaties uitvoeren, maar hiervoor heeft ze onze en jullie hulp hard nodig. Hoe meer mensen er op de gratis sterilisatie dagen afkomen, hoe meer geld er nodig is. Maar ook; hoe succesvoller de campagnes zijn.

En de mensen komen, steeds meer en meer ... Op alle mogelijke manieren, in de meest uiteenlopende vervoersmiddelen en de dieren ”verpakt” op uiteenlopende manieren, zie de foto’s.

Steeds vaker begrijpen ook deze mensen dat sterilisatie de beste oplossing is.

Kunnen wij er samen voor zorgen dat dr. Patricia en haar team de overige maanden van dit jaar, tot de kou invalt, dóór kan gaan met alle geplande campagnes? Zodat niet alleen de zwerfhonden- en katten op straat, maar ook de dieren mèt een eigenaar en de dieren in de shelters geholpen kunnen worden.

Hoe mooi zou het zijn als mede door jullie hulp er duizenden puppy’s en kittens minder geboren gaan worden! Puppy's en kittens die anders een ellendig leven of een wisse dood tegemoet gaan ...

Facebook pagina

Wij sluiten ons aan bij de woorden van Patricia :

I strongly believe that spay, microchipping, education and information campaigns are the most important weapons to fight animal abandons and killing. It is the best way to solve the stray problem!

Ik ben ervan overtuigd dat sterilisaties, chippen, educatie en informatiecampagnes de belangrijkste wapens zijn om het achterlaten en doden van dieren tegen te gaan. Het is de beste manier om het zwerfdierenprobleem op te lossen.

Zullen we ervoor gaan??

Je kunt deze dieren direct helpen door een bedrag over te maken naar:

NL16 INGB 0004 7841 60 t.n.v. Stichting Dierennood o.v.v. 'Klein Project 111’

en wij zorgen dat je donatie echt alleen voor dit hulpproject besteed zal worden.

Bij ons is er geen aftrek voor salarissen, huisvesting of overbodige franje.

Of doneer via onderstaande knoppen:

Zoveel volgers op Facebook, zoveel zelfverklaarde èchte dierenvrienden … Ik zie hen voorbij komen, maar het lijkt wel of ik voor hen onzichtbaar ben. Ik met mijn bijna 400 honden, wij worden geen van allen gezien.

Zo beziet Laura Calugaru de wereld vanuit haar shelter in Roemenië. Misschien dat de mensen buiten de shelter háár wereld mooier wanen dan het is?

Maar Laura werkt 24/7 met maar 2 vrijwilligers die wèl op tijd klaar willen zijn. Laura heeft die keuze niet.

Veel groter nog zijn de zorgen of ze alle dieren vandaag wel eten kan geven. En morgen … en overmorgen … Het gebrek aan donaties bezorgt haar en eigenlijk elke dierenhelper constant nachtmerries.

Plaatjes vergroten als je erop klikt. (Niet op mobiel)

En op sommige momenten voelt Laura zich letterlijk ziek. Zoals pas, toen er ‘mensen’ 9 pupjes over haar 2 meter (!) hoge hek smeten. Zonder genade of schaamte. Dat frustreert haar enorm:

“is een sterilisatie te duur voor je? Over een half jaar is je hond weer zwanger en gooi je haar kindertjes weer achteloos weg. Gooi ze dan niet over het hek maar kom naar de poort en geef ze netjes aan mij.

Of nog beter: kom met je hond en ik zal haar steriliseren want het is ook in míjn voordeel als ik dat doe. Nu heb ik 9 pups die elk 3 keer gevaccineerd moeten worden. Ik heb de kosten van ontwormen, microchips, eten en -als ze niet geadopteerd worden - ook weer sterilisaties en nog meer eten …”

Voor eenieder die nu denkt: ‘dan moet je niet zoveel dieren nemen’ het volgende. Recuers – de naam zegt het al: redders - ‘nemen’ geen dieren, ze rèdden ze.

Want ook al worden er geen dieren over het hek gesmeten dan redt Laura, als ze ook maar éventjes kan, dieren uit het openbare gemeenteasiel.

Als je nog nooit in zo’n gemeenteasiel bent geweest, heb je geen idee wat zich daar afspeelt. Daar kun je vandaag heen gaan (als je een sterke maag hebt) en dan over 2 of 3 weken nóg een keer om te kijken of je er nog één dezelfde vindt. Tientallen honden per week verdwijnen. Ze worden allemaal geëuthanaseerd.

Ze worden door de bewakers uit de kennels gehaald en lopen braaf mee. Hoopvol zwaaiend met hun staart lopen ze hun dood tegemoet.

En nee, vertel het de arme dieren alsjeblieft niet van tevoren maar een spuitje vindt men daar zonde van het geld …

De zwerfhonden rond Hunedoara hebben 3 opties. Het asiel van Laura, de straat of het gemeenteasiel. Dat laatste asiel biedt het dier 2 weken de kans op adoptie, anders wacht de dood. De straat biedt een dier slechts pijn en lijden. En de shelter van Laura is verre van perfect, maar biedt in elk geval een redelijk leven. Voor meer dan 1000 geluksvogels in de afgelopen jaren. Helaas kunnen de dieren niet zelf kiezen …

Het uitzoeken in het dodingsstation wie er mee mag, is elke keer weer een kwelling. Welke kies je, HOE kies je? Alle hondenogen zijn gericht op jóú! Ze blaffen om het hardst: “neem mij … neem mij …”

Welke je ook kiest, het voelt zo oneerlijk tegenover de anderen. Je loopt dus niet met een tevreden gevoel de poort uit, omdat je er een paar hebt kunnen redden. Nee, je loopt de poort uit met een steen in je maag en een enorm schuldgevoel. Je hebt er zoveel NIET kunnen redden en al die koppies blijven je bij. Dagen, weken, sommige jarenlang …

Alle honden zijn voor Laura gelijk, ze kiest ze dan ook niet voor het uiterlijk.

Want geen dier verdient het om te sterven zonder ook maar de geringste kans op geluk.

Zonder hulp en donaties kon Laura dit maal slechts 5 honden redden ☹

Met onze hulp kunnen het er méér worden.

Helaas zal het niet voor allemaal een happy end geven, maar hé, jij zal nèt één van die gelukkigen zijn

En dan is het project geschreven. Rest ons nog om leuke, lieve of emotionele foto’s erbij te zoeken. En dan … gebeurt er midden juli dit: zware stormen en hoosbuien rukken de daken van de kennels. De honden zijn doodsbang, Laura misschien nog het meest. Nu het noodweer voorbij is zitten de dieren zonder enige beschutting in temperaturen van boven de 40 graden. In september komen de slagregens van de herfst er weer aan. Laura probeert zich te herpakken. Het dak is onherstelbaar beschadigd. Bekijk de ravage op haarFacebook: https://www.facebook.com/laura.calugaru.5

Er móét een nieuw dak komen, liefst zo snel mogelijk. Maar … geld is er niet. Zelfs het weinige voer dat er nog was is vernietigd. Hoeveel ellende en tegenslag kan een mens aan? Help alsjeblieft weer mee.

Je kunt deze dieren direct helpen door een bedrag over te maken naar:

NL16 INGB 0004 7841 60 t.n.v. Stichting Dierennood o.v.v. 'Hulpproject 170’

En wij zorgen dat je donatie echt alleen voor dit hulpproject besteed zal worden.

Bij ons is er geen aftrek voor salarissen, huisvesting of overbodige franje.

Of doneer via onderstaande knoppen: