Klik HIER voor een update

Yulia Barshak heeft ons een mail gestuurd van wel 6 kantjes.
Zo enthousiast is ze over haar naamgenote.

Zelf kreeg ze haar dierenliefde met de paplepel ingegoten. Ze is tussen de zwervertjes opgegroeid, haar moeder redde ze ook en nam van alles mee naar huis.

Voor haar was dat heel vanzelfsprekend en als schoolgaand kind kreeg ze pas in de gaten hoe verschillend (en bijzonder!) haar moeder was in vergelijking met andere moeders.

Hoe andere mensen niet alleen noodlijdende dieren straal voorbijliepen maar velen ook de hand hadden in het verergeren van hun leed.

Wat we nu schrijven zullen velen van jullie herkennen. Mensen met dezelfde interesses zoeken en vinden elkaar. Zo ook dierenvrienden.

Die hebben vaak een kring van gelijkgestemden om hen heen.

En zo leerde Yulia B. de andere Yulia kennen. Yulia Tkachenko. Zij en haar man hadden hun eigen huis omgetoverd in een opvanghuis voor dakloze, zieke en verlaten katten.

En natúúrlijk liep het weer danig uit de hand. Meer dan 100 volwassen katten, 34 kittens en over de 20 honden en pups, merendeels oud, ziek, gehandicapt of anderszins niet meer in staat om een leven buiten de opvang te leiden.

(plaatjes vergroten als je erop klikt)

Yulia B, die zelf geen mogelijkheid heeft om veel dieren in huis te nemen, werd vrijwilligster bij Yulia T. Want, zegt ze, de manier waarop Yulia T. haar dieren verzorgt en lief heeft doet me terugdenken aan vroeger.

Zij geeft alles op, heeft geen eigen leven of vrienden meer, geen enkele luxe of vrije tijd. Integendeel, zij moest vanwege de vele dieren haar werk opgeven en alle inkomsten moeten nu komen van haar man.

Je snapt dat elk dier daar een wissel op trekt. Iedere medicatie, vaccinatie, sterilisatie … het brengt onoverkomelijke problemen met zich mee.

Ook de vele dieren die er dit jaar weer bijgekomen zijn zorgen voor hoofdbrekens. De oorspronkelijke opvang is veel te klein geworden.

Wat de man van Yulia T. zo prachtig heeft opgebouwd is inmiddels niet alleen aan renovatie toe maar ook al veel te klein geworden.

Nieuwkomers, of het nu honden of katten zijn, brengen altijd een zeker risico met zich mee. Ze moeten echt een paar weken apart worden gehouden van de rest.

In andere landen krijgen honden en katten nooit de benodigde entingen. Alle – zeer – besmettelijke ziektes tieren daar welig.

Adopties in de Oekraïne zijn schaars. Als mensen geld hebben willen ze persé een rashond of kat.

Als mensen géén geld hebben … waarom dan een dier uit het asiel halen als de straten vol zijn met zwervende honden en katten? Ze lopen immers zo je tuin binnen.

Je zoekt de leukste uit en als er een nog leukere voorbij komt? Dan gooi je nummer 1 weer de straat op …

De levensstandaard van mensen in de Oekraïne ligt laag en mensen zijn meer bezig met zichzelf dan met een ander mens, laat staan een dier.

En als ze een dier van Yulia T. willen adopteren dan mag dat niets kosten en willen ze alleen een dier dat volkomen gezond is. En wie moet daar de kosten voor dragen? Juist ja.

Maar Yulia doet het toch maar, tenslotte is elk geadopteerd dier er één. Als er een plekje vrijkomt dan is er weer een plekje vrij voor een ander nooddruftig diertje.

En je kunt wel stellen dat vrijwel elk straatdiertje dringend hulp nodig heeft. Gezonde diertjes zijn met een lantaarntje te zoeken …

Eigenlijk zouden we voor Yulia Tkachenko een maandproject willen maken. Zoveel hulp heeft ze nodig.

Maar onze wachtlijsten zijn lang. We zagen de plannen voor de verbetering van de dierenverblijven. Ze gaan zoveel mogelijk zelf (ver)bouwen. Maar dan nog zijn de kosten zo’n 2200 euro.

En natuurlijk zouden we heel graag wat extra geld voor voer, medicijnen enz. sturen.

Bovendien is een kattencastratie/sterilisatie al mogelijk voor 12 tot 14,50. En dat scheelt heel veel ellende in de nabije toekomst.

Wat denken jullie ervan? Zullen wij helpen? Ja toch?

Met voer, medicijnen en verbetering van de verblijven kunnen zoveel dieren een beter leven krijgen. En met castratie/ sterilisatie wordt er gezorgd voor minder aanwas van nieuwe dieren die ook weer hulp nodig gaan hebben. Beide Yulia’s en vooral de dieren zullen je heel dankbaar zijn.

Je kunt ze helpen door een bedrag over te maken naar

NL16 INGB 0004 7841 60 t.n.v. Stichting Dierennood o.v.v. 'Klein project 84'

en wij zorgen dat je donatie echt alleen voor dit hulpproject besteed zal worden.
Bij ons is er geen aftrek voor salarissen, huisvesting of overbodige franje.

Of doneer via onderstaande knoppen:

Klik HIER voor een update

Wat een geweldig stel, het Duitse echtpaar Jens en Sandra Fissenebert, die tijdens hun reizen zijn ‘blijven steken’ in Tanzania.

Hun verhaal leest als een spannend jongensboek en zou zó in het populaire tv programma ‘Ik vertrek...’ kunnen.

Helaas hebben wij geen 200 bladzijden of een heel uur om hun avonturen te vertellen.

Jens, een logistiek medewerker en Sandra, een verpleegkundige, vertrokken bijna 20 jaar geleden met hun hond Luca in een oude landrover.

In het eerste land dat ze aandeden, Kroatië, redden ze al een straathond met een gebroken rug: Jadran. Ze lieten hem opereren en hielpen hem zelf weer op de poot met oefeningen en zwemmen in de zee. Na 3 maanden was Jadran zover dat ze verder konden reizen maar nu met z’n vieren.

Gedurende hun reizen stuitten ze menigmaal op dieren die hun hulp nodig hadden en niet één keer keken ze een andere kant op. Zo zijn ze zo’n beetje half Afrika doorgetrokken.

In Tanzania bestond hun roedel inmiddels uit 7 honden en waren ze tot de conclusie gekomen dat ze met hun ervaringen toe waren aan een vaster verblijf. Een echt dierenverblijf waar ze doorlopend konden helpen. Dieren genoeg in de omgeving die hen nodig hadden.

Mede doordat Sandra altijd verpleegkundige is geweest en door hun ervaringen onderweg zijn ze nu prima in staat om de meeste verwondingen en ziektes zelf te behandelen. Maar dat is niet altijd toereikend en dan is een doorgewinterde dierenarts hard nodig. Want natuurlijk zien ze de meest nare verwondingen voorbijkomen.

De mensen in de omgeving, vooral de kinderen, brengen nogal eens een slachtoffertje. Soms gevonden maar ook weleens met moedwillig (?) toegebrachte verwondingen. Vooral in het weekend, als de mensen vrij zijn en de kinderen geen school hebben, is het druk aan hun poort.

Huisdieren moeten verplicht een rabiës enting krijgen, parasieten bedreigen de dieren daar vele malen vaker en erger dan hier, vergiftiging komt heel veel voor en menigmaal vertonen de dieren slangenbeten.

Of nog erger. Want daar was Vivo. Wat betekent: ‘ik leef’. Van een naamloos hondje naar een hond met een naam die op zijn lijfje geschreven is.

Onfortuinlijke Vivo was met beide voorpoten in een valstrik van ijzerdraad beland. We kunnen alleen maar raden maar hoogstwaarschijnlijk heeft hij vrij lang vastgezeten en zich stilgehouden om de pijn niet erger te maken.

Toen moet hij op een gegeven moment toch zijn gaan sjorren en trekken om los te komen… Ongelooflijke pijn moet hij zichzelf hebben gedaan.

Eén poot was volledig afgesneden en de andere voor een deel en bovendien volkomen ontveld door de scherpe draad.

Hoe hij heeft overleefd en zelfs nog kruipend kon voortbewegen is een groot wonder.

En het allergrootste wonder is nog wel dat hij toch nog steeds een allerliefst, zachtaardig diertje is...

Er zijn altijd een stuk of 40 vaste bewoners, veelal ernstig gehandicapt, dieren die op tijd hun medicijnen moeten krijgen of speciaal dieetvoer. Pups zonder moeder die dag en nacht om de 3 uur een fles moeten krijgen…

Pas nog, een zwervertje had vlees gestolen dat mensen buiten hadden laten liggen. Tja, dan is de verleiding te groot natuurlijk. Met als gevolg dat er gif is gestrooid in de hele omgeving waardoor niet alleen de dader werd gestraft…

Ach, ook in Afrika zijn de zorgen net zo groot als bij ons in Europa. Dus ook de financiële zorgen. Vrijwel niemand kan daar een behandeling voor zijn dier betalen.

Maar juist omdat men gratis bij Jens terecht kan, als er iets aan de hand is met hun hond of kat, kunnen mensen zelf een huisdier nemen. Precies daarom worden er wel 80 dieren per jaar geadopteerd.

Op dit moment is de nieuwe kliniek zo goed als klaar. Een alles-in-een-gezondheidscentrum waar dieren worden gerehabiliteerd, behandeld en van waaruit een nieuw thuis kan worden gezocht.

Er komt een dierenarts die meteen aan de slag kan, er zijn meerdere kennels om dieren in quarantaine te plaatsen.

Weldra zullen er nog veel meer dieren van profiteren.

En heel erg belangrijk is ook de voorlichting die zij kunnen geven. Mede omtrent de vaccinaties tegen hondsdolheid. Een van de redenen waarom de bevolking de honden wil doden.

Angst voor vreemde honden zal dan afnemen en dat spaart dierenlevens.

Wat ontbreekt is het laatste zetje. Nou ja, een flinke zet. Voor de kliniek en de vaccinaties.

De mooie maar – voor ons – onuitsprekelijke naam Mbwa Wa Africa betekent ‘Honden van Afrika’.

Wij helpen dieren overal dus ook aan de voet van de berg Meru, aan de rivier met de tongbrekende naam Ngongongare in Tanzania.

Je kan deze dieren helpen door een bedrag over te maken naar

NL16 INGB 0004 7841 60 t.n.v. Stichting Dierennood o.v.v. 'Klein project 83'

en wij zorgen dat je donatie echt alleen voor dit hulpproject besteed zal worden.
Bij ons is er geen aftrek voor salarissen, huisvesting of overbodige franje.

Of doneer via onderstaande knoppen:

Klik HIER voor een update

Wij volgen heel veel dierenhelpers overal en heel vaak denken wij: die moet zeker een keer aan de beurt komen voor een project.

Maar ook die en die …

Helaas heeft een jaar nog steeds maar 12 maanden. Dus toen we dit verhaal lazen van de mama met maar liefst 11 pupjes tja, toen besloten we: dan maar een klein project.

Speciaal voor deze pupjes. Het verhaal is mooi maar de kosten zijn minder mooi. Want er waren al genoeg bekjes om te voeden

Het betekent ook 11 keer vaccinaties die om de 2 maanden herhaald moeten worden.

Plus 11x ontworming die nog vaker terugkomt. Reken daarnaast nog eens de kosten tegen vlooien en teken. En na een maand of 6 ook nog 11x sterilisaties. En dan maar hopen dat de diertjes gezond zijn en blijven.

Als, ja áls alle diertjes geadopteerd worden.

Maar meestal blijven er een paar achter. Voor de rest van hun leven in het asiel. Er zijn simpelweg te veel pupjes en te weinig mensen die een adoptie verkiezen boven de aankoop van een zogenaamd rashondje …

We hebben het over Nirina Shelter in Tuzla, Bosnië - Herzegovina.

Emina Divkovic is daar de beheerster van een groot asiel met 350 honden en één kat.

Als we alles over haar zouden vertellen, mét alle opofferingen door de jaren heen, we zouden 3 A-4tjes kunnen vullen.

Natuurlijk zou ik - persoonlijk - dat heel graag willen maar de webmaster zou me terugfluiten en zeggen: “heden ten dage hebben mensen niet zoveel tijd om jouw verhalen te lezen ...”

Ik heb Emina beloofd dat ze ooit nog eens een groot maandproject zal krijgen. Als jullie haar verhaal horen/lezen, zullen jullie het zeker begrijpen.

We gaan even naar het verhaal over de pupjes. Absoluut de moeite waard. We citeren nu Emina:

We hadden diverse telefoontjes gekregen over een mama met 11 pupjes. Ja, je leest het goed. Mama was met 11 pupjes gedumpt op een industrieterrein!

Een heel nare en gevaarlijke plek voor pupjes. Al die vrachtauto’s die daar dagelijks rondrijden. Echt lévensgevaarlijk!

Maar eerst moest er een opvangadres gevonden worden. Ons asiel zat al vol en de kans op een besmettelijke ziekte bij pups is altijd groot.

Toen er een opvangadres was gevonden gingen we zoeken en zoeken… Maar mama en haar kindertjes waren spoorloos.

En toen… werden we aangenaam verrast! In dit dieronvriendelijke land, waar wij gewend zijn aan onverschilligheid en zelfs bruut gedrag jegens dieren, werden wij nu geconfronteerd met vriendelijke arbeiders die ons vertelden dat ze de dieren juist veilig hadden ondergebracht in een ruimte van de opslagplaats. Zelfs in de ruimte van de cv-ketel. Waar de kleintjes warm zouden blijven. Het voorjaar was overal in het Oostblok koud en nat.

Toen we de deur opendeden werden we overspoeld met enthousiast springende pupjes. We telden er 10.. De werkers vertelden dat er al 1 door een ongeluk om het leven was gekomen.

Voor hen de aanleiding om de andere kleintjes voor hun bestwil op te sluiten.

Emina zegt daarover: “I lost my mind when I saw that beautiful scene”. “Ik was helemaal overdonderd toen ik dit prachtige tafereel zag”.

Nee, dat begrijpen we. Meestal is het allemaal niet zo vrolijk. Het loopt vaker juist slecht af. Voor deze mama en haar 10 kinders waren ze precies op tijd.

Nu was het zoeken naar mama. Dat was nog even een puntje. Mama was nog op zoek naar voedsel voor zichzelf zodat ze genoeg kracht en melk zou hebben voor haar pupjes.

Maar toen ze weer gevonden was en herenigd met haar pups bleef geen oog droog. Mama voelde direct dat zij en haar kroost in goede handen waren. Ze was werkelijk superlief en liet haar redders vol vertrouwen haar kinderen 1 voor 1 meenemen naar het opvangadres.

Daar werden ze allereerst allemaal ontdaan van de vele parasieten en teken. En toen… ja, naar de dierenarts met de hele bups.

Dus jullie begrijpen: de eerste schreden zijn gezet. De eerste vaccinaties, ontvlo- en ontworming. Maar er moeten er nog een aantal volgen.

Volgen jullie ons, de pupjes, de mama, Emina? 4 kleine reutjes en 6 schattige teefjes hopen van wel.

 

Maak ajb vandaag nog een donatie over naar:

NL16 INGB 0004 7841 60 t.n.v. Stichting Dierennood o.v.v. 'Klein project 79'

en wij zorgen dat je donatie echt alleen hiervoor besteed zal worden. Bij ons is er geen aftrek voor salarissen, huisvesting of overbodige franje.

Of doneer via onderstaande knoppen:

Klik HIER voor een update

Voor Selma Ersan Cakir geldt vooral het woord ‘hoop’.

Iedere morgen gaat ze al vroeg hoog de bergen in, waar honderden honden – en vergeet de katten niet – ongeduldig wachten op haar komst. Als ze even fluit komen er al een aantal kwispelend naar haar toe.

Maar veel honden zijn verwilderd door het totale gebrek aan menselijk contact en komen pas echt tevoorschijn als Selma straks weer wegrijdt en ook voor hen wat voer achterlaat.

Elke dag weer hoopt Selma dat ze genoeg eten heeft, geen zieke dieren bespeurt, geen gewonde of hinkende dieren. En liever niet wéér nieuwe pups en kittens. Ze hoopt zelfs dat het aantal vlooien en teken dit jaar meevalt.

Selma heeft haar jeugd doorgebracht in Rotterdam maar woont nu in Mersin, Turkije. Niet gewend om in Nederland zoveel dierenleed te zien begon ze al gauw met het verzorgen van al die arme zwerfdieren daar.

Ook op diverse plekken tussen armoedige flatgebouwen en in parkjes. Dit tot grote afschuw van de lokale bevolking, die Selma met de nek aankijkt.

Joyce ter Waskorf probeert hier in Nederland voor haar donaties te verwerven maar desondanks moeten de honden nog te vaak hun maag met brood vullen.

Wij van Dierennood weten maar al te goed hoezeer het wel en wee van een hulpverlener en zijn of haar dieren onder je huid kan kruipen. Vooral als je er dagelijks mee bezig bent. Hoe je meeleeft, samen blij, bezorgd of intens verdrietig kunt zijn.

Joyce kan niet voor adopties zorgen maar probeert slechts ter plekke te helpen met voer, sterilisaties en medische zorg. Selma heeft namelijk geen opvang en woont zelf in een appartement. Zo wordt het bijna onmogelijk om de dieren te socialiseren. Het gros van de dieren zou sowieso nooit aan een leven in huis kunnen wennen.

Hoop was er ook in de vorm van een hondje. Een wit, beeldschoon meisje met een pijnlijk gebroken poot. Het kon niet anders of Selma noemde haar ‘Hope’ (zie onderstaande foto).

Selma bracht haar naar haar dierenarts Memhet, waar het diertje geopereerd werd. Het leek allemaal zo goed te gaan. Hope bleef lief stilliggen, was geduldig en gehoorzaam. Maar na een paar dagen kreeg ze koorts en wilde niet meer eten of drinken. Selma bezocht haar dagelijks in de kliniek en droeg haar op een gegeven moment naar buiten om wat met haar te zitten, haar moed in te spreken en haar vast te houden. Het leek wel of Hope daarop had gewacht. Een zucht en een zacht kreuntje... Hope stierf in de armen van een huilende Selma.

De foto die op het moment van de redding gemaakt was staat nu symbool voor het bewonderenswaardige werk voor de zwerfdieren in de Turkse bergen. Een mooier monument van de hoop is er niet.

Goddank hebben ze een geweldige dierenarts. Die man is een unicum in Turkije. Memhet Tabur rijdt regelmatig mee de bergen in om dieren in te vangen voor sterilisaties en gewonden te helpen.

Een sterilisatie kost eigenlijk 40 euro, voor Turkse begrippen spotgoedkoop. Maar Memhet weet dat er geen geld is en heeft nu toegezegd dat hij er 2 voor de prijs van 1 wil doen. Hij ziet immers met eigen ogen het leed dat op zijn tafel belandt. Voor 20 euro dus wordt het dier ook nog gevaccineerd, ontvlooid en ontwormd. En krijgt een label in het oor.

Maar helaas zijn er nog maar enkele dieren geholpen. Door financieel gebrek komt men niet verder. Soms zit er nog geen 100 euro in kas maar hoopt Selma dat Memhet het ‘op de pof’ wil doen. Uitgestelde betaling voor zijn diensten dus.

En daar heb je het woord weer: HOOP. Maar nu hopen wij met haar mee!

Hoop dat wij Selma samen met jullie meer armslag kunnen gaan geven.

Hoop dat zij daadwerkelijk ons en jullie respect en liefde zal gaan voelen.

Hoop dat we zelfs ook vlooien- en tekenbanden kunnen gaan bekostigen.

Hoop dat we voldoende donaties binnen krijgen voor voedzame brokjes.

En zeker hoop op meer begrip voor deze en andere zwerfdieren, waar dan ook ter wereld.

Hoop moet worden gekoesterd.

Want HOOP is het laatste dat je verliest….

Maak ajb vandaag nog een donatie over naar:

NL16 INGB 0004 7841 60 t.n.v. Stichting Dierennood o.v.v. 'Klein project 78'

en wij zorgen dat je donatie echt alleen hiervoor besteed zal worden. Bij ons is er geen aftrek voor salarissen, huisvesting of overbodige franje.

Haar schoondochter Nadja heeft haar aangemeld. Al lang geleden dus. Die helpt haar zoveel mogelijk en zorgt o.a. voor bemiddelingen en aandacht op sociale media.

Niet dat het veel zoden aan de dijk zet maar elk dier dat geadopteerd wordt is er één. Want, zo zegt Nadja, in ons land zijn de gemeenteasielen ronduit misselijkmakend. De dieren zijn er slecht aan toe en worden na 2 weken gedood, als ze niet vóór die tijd al uit zichzelf bezweken zijn.

Ze zitten in veel te kleine kennels die dagenlang niet worden schoongemaakt en water en voer worden nogal eens ‘vergeten’.

Het is gewoonweg verschrikkelijk hoe er in ons land met dieren wordt omgegaan. Er zijn zelfs honden die uit pure wanhoop een gat in de betonnen vloer proberen te graven en hun poten tot bloedens toe pijn doen.

We hebben foto’s gezien dat een dier al centimeters diep was gevorderd…

Nu is ze een prachtige trotse hond die elke dag meer zelfvertrouwen krijgt.

Nadja geeft hoog op over haar schoonmoeder:

Maja probeert altijd zelf zoveel mogelijk te zorgen voor alle kosten. We hebben verschillende instanties om hulp gevraagd maar er zijn hier in Servië geen donaties of subsidies verkrijgbaar voor honden of katten.

De uitgaven worden met de dag hoger, de prijzen stijgen, het aantal dieren stijgt…

En ook hier de bekende klacht: we krijgen geen restjes meer van restaurants, particulieren of schoolmaaltijden.

We hebben nood aan alles.

Nadja beschrijft uitvoerig hoeveel geld ze aan de noodzakelijke parasietenbestrijding uit moeten geven en we zijn verbaasd als ze vervolgens vertelt dat een sterilisatie 30 euro kost maar dat de dierenarts heeft gezegd dat hij voor een zwanger teefje maar 15 euro rekent. Dus… als ze nu zorgt dat het dier zwanger raakt dan kan ze de helft besparen…

Soms is een teefje inderdaad al zwanger maar om daar nu expres voor te gaan zorgen…dat gaat wel erg ver. Vinden de dames gelukkig ook.

We krijgen ook een bankafschrift van vorig jaar te zien. Daarmee bewijst ze dat ze in het hele jaar precies 3 donaties heeft gekregen. 1x 25,51 euro, 1x 34 euro en 1x 50…

De lijst met uitgaven is vele malen langer. Met o.a. dure medicijnen tegen hartworm en parvo. Hondenziektes die heel veel voorkomen.

En de honden die ze redden hebben nooit eerder een vaccinatie gehad in hun leven.

Nadja besluit: “So here we are, trying to make a change…”

En eigenlijk is dat precies ook ons motto: ‘Hier zijn we, we proberen een verandering te bewerkstelligen…”

Het klinkt beter in het Engels…

Maak ajb vandaag nog een donatie over naar:

NL16 INGB 0004 7841 60 t.n.v. Stichting Dierennood o.v.v. 'Klein project 77'

en wij zorgen dat je donatie echt alleen hiervoor besteed zal worden. Bij ons is er geen aftrek voor salarissen, huisvesting of overbodige franje.

Jullie hebben het al gemerkt dat wij tussen de nieuwe aanvragen ook met wat eerdere hulpprojecten op herhaling gaan. Gewoon omdat er helden tussen zitten, die jullie en onze aandacht opnieuw erg verdienen en weer hard nodig hebben.

Een man die we al jaren bewonderen, niet alleen om zijn grote dierenliefde in het algemeen, maar mede om zijn moedige reddingen is Milan Stojanovic. Wij zien regelmatig zijn video’s voorbijkomen en houden soms de adem in.

Hij kruipt in riolen, laat zich zakken in smalle en diepe putten, wordt gebeten door doodsbange honden, maar altijd weer weet hij ze te pakken te krijgen. En natuurlijk in veiligheid te brengen waarna de dieren al snel door hebben dat hij helemaal geen enge man is, maar hun grote redder.

(plaatjes vergroten als je erop klikt)

Zijn naam is Milan Stojanovic, zijn asiel is Mladenovac Shelter in de gelijknamige plaats in Servië. Op dit moment (maart 2024) wonen er 330 volwassen honden, 20 pups en 15 katten.

Voor al die kleintjes is niet alleen speciaal (= duur) puppyvoer nodig, maar ze moeten ook regelmatig worden ontwormd en gevaccineerd. En als ze wat ouder worden ook gesteriliseerd natuurlijk.

Bovendien, jullie weten het zo langzamerhand, vrijwel alle honden komen in slechte toestand binnen dus de dierenartskosten rijzen de pan uit. De schulden worden nooit eens minder en de zorgen ook nooit.

Milan is altijd bereid om te helpen. Niet alleen zijn eigen dieren in zijn asiel en in de wijde omgeving, maar ook andere dierenhelpers.

Zo vroegen wij hem onlangs om advies hoe de oude Zeljko het beste geholpen kon worden met het repareren van het dak. Zie ons Kleine Project 116 hiernaast.

Direct gaf Milan aan, dat hij ging kijken hoe dat het beste kon gebeuren en op zoek zou gaan naar iemand die die reparatie voor Zeljko kan uitvoeren.

Terwijl andersom in Servië vrijwel niemand hem helpt... Hij krijgt dan ook bijna geen donaties binnen.

Bekijk in elk geval een van de video's hieronder om een idee te krijgen van Milan's werk
Professioneel geproduceerd met hoge kwaliteit beeld en geluid.

Hij is al bijna twintig jaar grandioos bezig voor al die dieren in nood. Dag en nacht gaan zijn zijn reddingen door en het vele, vele andere werk. Al sinds 2005!

Toentertijd werd elk dier dat van straat werd gehaald door de overheid dezelfde dag nog bruut vermoord. In die tijd is Milan begonnen met redden en al gauw had hij er 75.

Doden is sinds 2009 niet meer de gang van zaken, maar dat betekent helaas wel dat de gemeenteasielen overvol zitten en een regelrechte hel zijn voor ieder dier dat daar terecht komt.

Het enige wat Milan nog overeind houdt is de hoop. Hoop op een betere toekomst zowel voor het asiel als voor de dieren.

Hoop op een bijdrage van iemand.

En elke dag is er ook weer de hoop dat er iemand langs komt en een dier mee naar huis neemt. IJdele hoop in een land als Servië.

Of dat er iemand reageert op de berichten die op zijn Facebook zijn geplaatst. Iemand die een kleinigheid stort of – nog veel beter – een hond of kat adopteert.

Kijk eens op zijn Facebook en bewonder deze man zoals wij hem bewonderen. Zie zijn dagelijkse reddingen en je kunt niet anders dan het met ons eens zijn.

Maar de meeste dagen is hij al blij als hij aan het eind van een lange dag alle dieren een eenvoudige maaltijd kan geven en kijkt dan naar ze in het besef dat zijn vierpoters tenminste droog en veilig kunnen slapen.

Want in de ogen van de dieren is het geen asiel maar een veilige plek om in te wonen, voor vele de rest van hun leven...

Daarom zeggen wij vaak: 99% van de mensen komt nooit in een (buitenlands) asiel en eveneens 99% van de dieren komt daar nooit meer uit…

NL16 INGB 0004 7841 60 t.n.v. Stichting Dierennood o.v.v. 'Klein Project 118'

en wij zorgen dat je geld echt alleen voor dit goede doel besteed zal worden. Bij ons is er namelijk geen aftrek voor salarissen, huisvesting, leaseauto's of overbodige franje.

De Nederlandse Betty van der Burgt bezocht haar een aantal malen en werd zo betrokken bij de opvang dat ze 8 maanden geleden haar boeltje heeft gepakt en nu midden in het asiel woont.

Heel welkom omdat Svetlana ook nog een voltijdse baan heeft. (Hoe doen ze dat toch? Hardwerkende duizendpoten zijn het allemaal)

Maak ajb vandaag nog een donatie over naar:

NL16 INGB 0004 7841 60 t.n.v. Stichting Dierennood o.v.v. 'Klein project 76'

en wij zorgen dat je donatie echt alleen hiervoor besteed zal worden. Bij ons is er geen aftrek voor salarissen, huisvesting of overbodige franje.