Klik HIER voor een update

Ditmaal een noodkreet uit Bulgarije! Tsvetelina Vrancheva heeft dringend onze hulp nodig!

In Plovdiv, een kleine plaats in Bulgarije staat het kleine asiel van Tsvetelina.

Zij is al vanaf 2010 actief bezig om de zwerfhonden en -katten in en rond Plovdiv een beter leven te bieden. Wat uiteraard niet meevalt in een land als Bulgarije.

Het asieltje is jaren geleden ontstaan toen Tsvetelina een zwaar ondervoed pupje vond. Onder het bloed en met een vreselijk huidprobleem. Niemand die haar wilde helpen om het pupje veilig te stellen. De dierenartsen wilden het pupje niet opnemen om de juiste behandeling te bieden tenzij er een groot bedrag tegenover stond.

Jullie zijn gewend dat wij altijd in de ‘wij-vorm’ schrijven. Natuurlijk want ‘wij’ bij Dierennood zijn één.

Maar nu ga ik, Ria Alonso, bij hoge uitzondering eventjes over in de ‘ik-vorm’.

Want ik heb vele jaren geleden pas begrepen hoe onmetelijk het leed was in de landen buiten Nederland. Vóór wij allemaal op social media zaten, met name op Facebook, wist maar een enkeling van de verschrikkingen buiten onze landsgrenzen.

De foto van het boven beschreven pupje hakte er bij mij dan ook danig in. Haar foto zoals afgebeeld maakte dat ik haar móést helpen. Ik heb haar naar de dierenarts laten brengen en ingestaan voor haar behandelingen. Als dank mocht ik haar een naam geven. Emma. Haar behandeling heeft maanden en maanden geduurd. Beeldschoon is ze geworden. Ik krijg nog een warm gevoel als ik aan haar terugdenk. En uiteindelijk is ze gezond en wel in Nederland geadopteerd. Emma was absoluut één van de redenen waarom ik al zoveel jaar vrijwilligster ben bij Dierennood.

We gaan even verder met het verhaal. Bij toeval ontmoette Tsvety, zoals iedereen haar noemt, een oudere dame die ook erg begaan was met dierenleed. Samen hebben ze op een plekje net buiten de stad een stukje land met wat beschutting voor de honden opgebouwd. Denk daarbij aan een hok dat bestaat uit drie pallets. 1 Op de grond en 2 schuin gezet als dak tegen elkaar. Stuk plastic eroverheen. Voor en achter open. Dat was alles…

Maar het was veel beter dan hoe andere honden aan een ketting erbij zaten bij mensen in de tuin of op een erf. Die dieren hadden en hebben heden ten dage nóg helemaal niets boven hun kop. Zitten letterlijk aan een ketting onder de blote hemel.

In die tijd verzorgde Tsvety ook al de straathonden en katten. Te voet ging ze dagelijks op pad om deze stumperds te voeren. Haar asieltje groeide uit tot een veilige haven voor 17 honden.

Ook aan dat kleine beetje vreugde kwam al snel een einde. Mensen uit de omgeving begonnen te klagen en dreigden zelfs haar honden te doden. Tsvety moest, noodgedwongen, opnieuw op zoek naar een andere plek. Dat het haar uiteindelijk is gelukt, dankt zij aan haar enorme wilskracht en doorzettingsvermogen.

Maar wéér moest alles van begin af aan opgebouwd worden. Voor ons klinkt dat misschien simpel, maar als je helemaal niets hebt is dat toch een behoorlijke prestatie!

Dit is het ontstaan geweest van S.O.S PAWS Bulgaria.

Tsvetelina verzorgt momenteel 30 honden en 2 katten. De meeste dieren hebben net zo’n hartverscheurend verleden als Emma. Op dit moment zit ze in zware financiële problemen. Het voer is op en de dierenartsrekeningen lopen achter vanaf maart 2020 (!) Dit betekent dat ze geen medische zorg en medicatie kan krijgen totdat de achterstallige schulden zijn afgelost. De honden lijden honger en ze kan haar voederrondes voor de straathonden en katten niet meer lopen.

Wij zijn ontzettend trots op wat ze in al die jaren heeft weten op te bouwen. En we weten dat ze zelden om hulp vraagt, maar deze fantastische vrouw heeft het echt hard nodig.

Dit is een situatie die ons aan het hart gaat. Iemand die zoveel jaar vecht om de honden en katten in een moeilijk land als Bulgarije een beter leven te geven verdient het zeer zeker.

We gunnen haar zo zeer wat extra steun! Laten we onze handen ineenslaan zodat zij haar jarenlange strijd tegen het dierenleed voort kan zetten.

Zodat de achterstallige rekeningen betaald kunnen worden, waardoor zij weer medische zorg kan krijgen voor de door haar gevonden gewonde dieren. Zij en al haar dieren verdienen het!

Maak ajb vandaag nog een donatie over naar:

NL16 INGB 0004 7841 60 t.n.v. Stichting Dierennood o.v.v. 'Klein project 75'

en wij zorgen dat je donatie echt alleen hiervoor besteed zal worden. Bij ons is er geen aftrek voor salarissen, huisvesting of overbodige franje.

Veganiste sinds haar 16de, nog veel jonger toen ze zich al om dieren ging bekommeren, compassie voelend in een wereld die niet of nauwelijks compassie kent.
Ze heeft die eigenschap zeker niet van een vreemde, ook haar moeder heeft zich altijd voor de dieren ingezet.
En als we vragen: “ welke redding heeft het meeste indruk op je gemaakt” zegt ze nadenkend: ”weet je, ik heb in de tussentijd zoveel dieren gered, eigenlijk is elke redding dramatisch.

Kinai, de hond die het zwaar te verduren heeft gehad maar nu toch nog een gelukkig leven leidt.

Er is er wel 1 die eruit springt. Dat is de redding van Kinai. Dat arme dier werd achter een auto gebonden en over de rijksweg gesleurd. Zijn halve lijf was helemaal ontveld. Zijn heup was gebroken, van zijn staart was nog maar de helft over… Wat heb ik gehuild…”

Die foto’s van Kinai toen laten we niet zien. Wij moesten zelf al huilen bij de beelden en het afschuwelijke idee wat het dier is aangedaan.
Laura, die een opleiding tot dierenartsassistente heeft gevolgd, verzorgde Kinai 9 lange maanden zelf. Met speciale honing en verband om de celgroei van de huid te stimuleren.
Nu, na al die tijd, is Kinai uiteindelijk een geweldige hond die zijn verleden niet met zich meedraagt, geen rancune voelt maar gewoon uit het leven haalt wat er inzit. “Nu heb ik het leuk, dus nu geniet ik”.

Prachtig om te zien. Ontroerend zelfs.

De dag begint voor Laura en haar moeder met hetzelfde ritueel zoals in elk goed asiel. Poep ruimen, eindeloos poetsen, voeren, water verversen…Dan is er al een groot deel van de dag om.

Daarna wordt er geprobeerd om elk dier een beetje persoonlijke aandacht te geven. Absoluut noodzakelijk om de dieren sociaal te maken en te houden anders kunnen ze niet ter adoptie worden aangeboden. Interactie is van levensbelang voor de gevoelens van een dier zelf. Te weten dat ze ‘gezien’ worden.

Kijk naar de filmpjes van honden die in kennels zitten. Ze verdringen zich voor de tralies en blaffen oorverdovend, smekend om aandacht. Vaak is de aandacht belangrijker dan eten op dat moment. Een hond waar totaal geen aandacht aan wordt besteed wordt niet veel later depressief en reageert helemaal niet meer op zijn omgeving. Dat is ook heel typerend voor slechte asielen, vaak van de overheid. Daarvan zie je filmpjes waarop dieren te zien zijn die helemaal niet meer reageren als er iemand langs loopt.

Die volkomen apathisch in een hoekje zitten, uitgeblust. Met ogen die alle hoop verloren hebben. Alle lust tot leven zijn ze kwijt.

Heus, de emoties van een dier verschillen in dat opzicht niet veel van die van een mens.

Het wordt moeilijk als de jongere en energiekere honden gefrustreerd raken door het chronische gebrek aan ruimte.

En dat is precies de reden voor ons project. Want het asiel moet hoognodig een stuk groter worden. De spanning tussen de honden kan soms hoog oplopen en gevechten kunnen dan heel snel ontstaan.

Ze zijn al langer bezig om uit te breiden maar kunnen alleen steeds een stapje verder bouwen als er wat donaties binnen komen.

Laura vertelt ook nog dat ze graag één keer op straat zou lopen zonder bij elke stap dieren in nood tegen te komen.

En dat ze één keer in slaap wil kunnen vallen zonder gepieker over hoge kosten en ziektes.

Misschien kunnen wij in ieder geval die laatste wens in vervulling laten gaan.

NL16 INGB 0004 7841 60 t.n.v. Stichting Dierennood o.v.v. 'Hulpproject 142'

en wij zorgen dat je geld echt alleen voor dit goede doel besteed zal worden. Bij ons is er namelijk geen aftrek voor salarissen, huisvesting, leaseauto's of overbodige franje.

Klik HIER voor een update

Haar naam is Mirela Marcu en het verhaal van deze jonge en zeker ook bijzondere vrouw begint in 2012 wanneer zij haar eerste hond redt. Op dat moment verandert haar leven.

De empathie die zij voelt voor deze hond en de andere zwerfhonden op straat maakt dat ze een volgende redt, en nóg een en nóg een. Haar appartement in Boekarest wordt al snel te klein en ze besluit te verhuizen naar het platteland van Calarasi waar haar oma haar een huis met een groot stuk grond heeft nagelaten.

Honden, katten, kippen en ezels vinden hun weg naar haar opvang. Maar ook een gewond schaapje of een verwaarloosd paard worden door haar liefdevol opgenomen en verzorgd.

Plaatjes op deze pagina vergroten als je je er op klikt

Behalve de honden die ze zelf overal vindt, worden dozen en (schrik niet) zakken met pups en kittens bij haar afgegeven of gewoon bij haar hek gezet. En aangezien het woord ‘nee’ niet in haar vocabulaire voorkomt groeit het aantal dieren gestaag.

Op dit moment leven er zo’n 400 a 450 honden in en om haar huis. De dieren kunnen overdag vrij rondlopen en in drie grote schuren gevuld met hooi de nachten doorbrengen. Bovendien staan er op hetzelfde terrein enkele kennels waar de dominante, maar ook de angstige of kleinere honden onderdak krijgen. Zieke dieren mogen bij haar in huis.

Voor de moeders met pupjes zijn er afgeschermde ruimtes waar de pupjes gewoon pup kunnen zijn en waar ze naar hartenlust veilig kunnen spelen.

Er is altijd iemand aanwezig om de grote roedel in het gareel te houden en mogelijke gevechten te voorkomen.

In heel Roemenië is er maar een gemeentelijk kattenasiel en dat staat toevallig in Calarasi. Net zoals de meeste gemeenteasielen is de toestand hier ronduit belabberd en de meeste tijd is het er overvol.

Mirela wil ook katten een goede en respectvolle opvang bieden. Dus behalve de katten en kittens die zijzelf op straat vindt of die bij haar gedumpt worden, haalt zij regelmatig katten en kittens uit dit staatsasiel. Soms wel met 10-tallen tegelijk. De meeste dieren zijn ernstig ondervoed, hebben oogkwalen of zitten onder de vlooien waardoor ze vaak bloedarmoede hebben.

Dit betekent wel dat er gemiddeld tussen de 200 en 250 katten een liefdevol thuis bij haar hebben gevonden. Vlak bij haar woning is een heerlijke kattenruimte en ook staan er op het stuk grond nog 3 houten huisjes voorzien van alle comfort waar de diertjes veilig kunnen verblijven.

Zij probeert doorlopend herplaatsingen voor haar dieren te regelen. In Roemenië zelf is dat niet gemakkelijk, maar zij heeft ook contacten in andere landen en doet daar alles aan. Maar nu met de corona-toestanden zijn adopties helaas niet mogelijk.

Wij hebben veel bewondering dat zo’n jonge vrouw haar hele leven wijdt aan de opvang en zorg van zoveel dieren. Waar ze letterlijk dag en nacht mee bezig is. Soms in een persoonlijk contact hoor ik hoe vermoeid haar stem klinkt, maar nog nooit heb ik haar horen klagen.

Jullie zullen begrijpen dat de kosten voor voer, ontworming- en vlooienmiddelen maar ook de doktersrekeningen voor al deze dieren de pan uit rijzen en de schulden zich blijven opstapelen. Ook al kan Mirela na jarenlange ervaring een heleboel kleine medische handelingen inmiddels zelf doen. Zoals injecties geven, wondverzorging en zelfs het aanleggen van een infuus.

Haar grote droom is dan ook een kleine kliniek bij haar huis om nog meer dieren eerste hulp te kunnen geven zonder een beroep te moeten doen op de dierenarts en daar de rekening voor gepresenteerd te krijgen. Ook zou ze dan meer kunnen betekenen voor de diervriendelijke Roemenen in haar omgeving die geen dierenarts kunnen betalen. De dichtstbijzijnde dierenarts wil in zijn kliniek bijv. geen dieren met Parvo behandelen, bang voor besmettingen in zijn praktijk. Deze dieren worden door Mirela dan ook zelf behandeld.

Ik hoop echt, met heel mijn hart , dat zij deze droom ooit kan kunnen verwezenlijken! Wat zou dat mooi zijn en wat zal dat veel dierenleed gaan schelen!

Sinds 2014 probeert zij bovendien regelmatig lokale sterilisatiecampagnes te organiseren, natuurlijk als er voldoende geld voorhanden is. Zij weet als geen ander dat het steriliseren de enige sleutel is als oplossing van het immens grote zwerfdierenprobleem in haar land.

Deze geweldige vrouw verdient echt ons aller hulp. Dit indrukwekkende privéasiel waar zoveel dieren niet alleen de beste verzorging krijgen maar ook een geweldig thuis hebben, moet kunnen blijven voortbestaan.

Aan Mirela’s inzet zal het niet liggen, maar ze heeft jullie hulp daar echt heel hard bij nodig…

Dit is een klein stukje tekst wat Mirela zelf schreef. Ik moest slikken om mijn tranen in te houden:

Als ik zieke pups heb, trilt elke ochtend mijn hart omdat ik niet weet wat ik kan verwachten en ik ben dan bang om de deur open te doen van hun verblijf. Het is echt moeilijk om hun lijden onder ogen te zien en als ik er één verlies, voelt dat alsof een deel van mij met hem of haar sterft.

Ik wil nergens anders zijn dan waar ik nu ben of iets anders doen in deze wereld, dan wat ik nu doe. Mijn hart kan niet zingen, ik kan niet gelukkig zijn omdat het onrecht van de wereld waarin we leven me verdrietig maakt. Maar ik leef toch met optimisme en elke dag biedt mij een kans om een andere ziel te redden…

NL16 INGB 0004 7841 60 t.n.v. Stichting Dierennood o.v.v. 'Hulpproject 141'

en wij zorgen dat je geld echt alleen voor dit goede doel besteed zal worden. Bij ons is er namelijk geen aftrek voor salarissen, huisvesting, leaseauto's of overbodige franje.

Ismail rijdt zeker 4 of 5 keer per week zo’n 50 km door de bergen met voer en water. In de heetste zomermaanden waarin het kwik overdag stijgt tot boven de 40 graden, rijdt hij 's nachts en in de wintermaanden ploegt hij zelfs door sneeuw en vrieskou.

Corona heeft helaas het afgelopen jaar zelfs voor nog meer slachtoffers gezorgd. Het zijn helaas ook gewone eigenaren van huisdieren, die bijv. wegens geldgebrek hun honden en katten naar de kale berghellingen hebben gebracht. Dieren die daar kansloos zijn! Hoeveel het er momenteel zijn? Hij heeft een keer voor ons de honden willen tellen maar is bij 300 de tel kwijt geraakt…

De corona-toestand is ook voor Ismail persoonlijk een ramp. Hij heeft een botenverhuur aan het strand van Özdere, waar trouwens ook dagelijks veel straatdieren door hem gevoed worden, die hiervoor vaak vele kilometers hebben moeten lopen. Maar huurders voor de boten zijn er helaas niet meer. Ook zijn er geen restaurants en hotels meer die eten over hebben voor de hongerige zwerfdieren.

Ieder jaar is het opnieuw raak: Mensen uit de steden, die hier in de bergen hun zomerhuis hebben, zijn weer vertrokken en hebben opnieuw een hoop speelkameraadjes van hun kinderen achtergelaten. Daarmee bedoelen wij de vele pupjes en kittens van de daar gedumpte dieren, waarmee hun kinderen in de zomermaanden hebben gespeeld. Die blijven dan hulpeloos achter...

Deze zwakke en nog niet volgroeide jonge dieren zijn niet gewend om zelf naar eten te zoeken en maken op de kale vlakten van de bergen geen enkele kans. Zij hebben de kinderen een zomer lang liefde en plezier gegeven, maar meenemen naar hun eigen huizen? Welnee!! Die dieren moeten het maar uitzoeken!

Ismail vertelde mij dat veel van deze arme dieren gewoon verhongeren. Bovendien worden ze door veel andere zwerfdieren niet geaccepteerd en zelfs doodgebeten.

Özdere is een kleine badplaats in de buurt van Izmir. Hier worden de zwerfdieren en de niet meer gewenste huisdieren niet alleen door de bewoners ver in de bergen gedumpt, de hondenvangers van de omliggende dorpen en steden doen daar nog eens een grote schep bovenop. Onderbrengen in asielen zou namelijk geld kosten en zelfs euthanaseren vinden ze het geld niet waard.

Dus wat is er makkelijker en goedkoper dan de dieren op hardhandige wijze te vangen en dan letterlijk met vrachtwagens vol hoog in de bergen te dumpen.

Zonder eten of water…  Gewoon de dieren achterlaten om hen een ellendige dood te laten sterven…

Per dag heeft Ismail 80 kilo droogvoer en 70 dozen nat voer nodig dat hij eerst gaat vermengen. Vroeger gaf hij al 25% van zijn salaris daaraan uit. Dat was welgeteld 100 euro... Maar nu zijn inkomsten vrijwel tot 0 gereduceerd zijn, zit hij met zijn handen in het haar...

Voor de dieren is het ook heel belangrijk dat hij zoveel mogelijk water meeneemt, vooral in de droge hete maanden. Dat zeulen met de grote waterblikken maakt zijn werk extreem zwaar.

Hijzelf woont met zijn familie aan de rand van het plaatsje en gelukkig helpen zij hem. Vaak rijdt er iemand mee om te helpen met voeren. Zelf hebben ze ook een aantal honden en katten die Ismail niet aan hun lot kon en wilde overlaten.

Het wrange is, dat deze man verder geen enkele andere hulp krijgt, noch van de gemeente, noch van buurtgenoten. Want mensen die zich voor zwerfdieren inzetten zijn niet graag gezien in Turkije... Gelukkig trekt Ismail zich hiervan niks aan en verzorgt zelfs ook nog eens 30-40 honden en katten op het nu lege strand... Maar zijn portemonnee is nu wel akelig leeg...

Niet makkelijk voor de familie met al die negatieve reacties uit de buurt. Toch geeft Ismail niet op en wil zo graag blijven zorgen voor de zwakste zielen op deze aarde. Hoog tijd dat hij van ons en dus van jullie allemaal hulp gaat krijgen!

Tot zover het verhaal van Gaby en ze besluit:

Wat daar in de bergen van Özdere gebeurt is een echt heel groot drama. Ik vraag u dan ook uit het diepst van mijn hart om hulp en steun zodat Ismail deze arme, hongerige gedumpte dieren toch nog verder zal kunnen helpen.

NL16 INGB 0004 7841 60 t.n.v. Stichting Dierennood o.v.v. 'Hulpproject 139'

en wij zorgen dat je geld echt alleen voor dit goede doel besteed zal worden. Bij ons is er namelijk geen aftrek voor salarissen, huisvesting, leaseauto's of overbodige franje.