Zoveel volgers op Facebook, zoveel zelfverklaarde èchte dierenvrienden … Ik zie hen voorbij komen, maar het lijkt wel of ik voor hen onzichtbaar ben. Ik met mijn bijna 400 honden, wij worden geen van allen gezien.

Zo beziet Laura Calugaru de wereld vanuit haar shelter in Roemenië. Misschien dat de mensen buiten de shelter háár wereld mooier wanen dan het is?

Maar Laura werkt 24/7 met maar 2 vrijwilligers die wèl op tijd klaar willen zijn. Laura heeft die keuze niet.

Veel groter nog zijn de zorgen of ze alle dieren vandaag wel eten kan geven. En morgen … en overmorgen … Het gebrek aan donaties bezorgt haar en eigenlijk elke dierenhelper constant nachtmerries.

Plaatjes vergroten als je erop klikt. (Niet op mobiel)

En op sommige momenten voelt Laura zich letterlijk ziek. Zoals pas, toen er ‘mensen’ 9 pupjes over haar 2 meter (!) hoge hek smeten. Zonder genade of schaamte. Dat frustreert haar enorm:

“is een sterilisatie te duur voor je? Over een half jaar is je hond weer zwanger en gooi je haar kindertjes weer achteloos weg. Gooi ze dan niet over het hek maar kom naar de poort en geef ze netjes aan mij.

Of nog beter: kom met je hond en ik zal haar steriliseren want het is ook in míjn voordeel als ik dat doe. Nu heb ik 9 pups die elk 3 keer gevaccineerd moeten worden. Ik heb de kosten van ontwormen, microchips, eten en -als ze niet geadopteerd worden - ook weer sterilisaties en nog meer eten …”

Voor eenieder die nu denkt: ‘dan moet je niet zoveel dieren nemen’ het volgende. Recuers – de naam zegt het al: redders - ‘nemen’ geen dieren, ze rèdden ze.

Want ook al worden er geen dieren over het hek gesmeten dan redt Laura, als ze ook maar éventjes kan, dieren uit het openbare gemeenteasiel.

Als je nog nooit in zo’n gemeenteasiel bent geweest, heb je geen idee wat zich daar afspeelt. Daar kun je vandaag heen gaan (als je een sterke maag hebt) en dan over 2 of 3 weken nóg een keer om te kijken of je er nog één dezelfde vindt. Tientallen honden per week verdwijnen. Ze worden allemaal geëuthanaseerd.

Ze worden door de bewakers uit de kennels gehaald en lopen braaf mee. Hoopvol zwaaiend met hun staart lopen ze hun dood tegemoet.

En nee, vertel het de arme dieren alsjeblieft niet van tevoren maar een spuitje vindt men daar zonde van het geld …

De zwerfhonden rond Hunedoara hebben 3 opties. Het asiel van Laura, de straat of het gemeenteasiel. Dat laatste asiel biedt het dier 2 weken de kans op adoptie, anders wacht de dood. De straat biedt een dier slechts pijn en lijden. En de shelter van Laura is verre van perfect, maar biedt in elk geval een redelijk leven. Voor meer dan 1000 geluksvogels in de afgelopen jaren. Helaas kunnen de dieren niet zelf kiezen …

Het uitzoeken in het dodingsstation wie er mee mag, is elke keer weer een kwelling. Welke kies je, HOE kies je? Alle hondenogen zijn gericht op jóú! Ze blaffen om het hardst: “neem mij … neem mij …”

Welke je ook kiest, het voelt zo oneerlijk tegenover de anderen. Je loopt dus niet met een tevreden gevoel de poort uit, omdat je er een paar hebt kunnen redden. Nee, je loopt de poort uit met een steen in je maag en een enorm schuldgevoel. Je hebt er zoveel NIET kunnen redden en al die koppies blijven je bij. Dagen, weken, sommige jarenlang …

Alle honden zijn voor Laura gelijk, ze kiest ze dan ook niet voor het uiterlijk.

Want geen dier verdient het om te sterven zonder ook maar de geringste kans op geluk.

Zonder hulp en donaties kon Laura dit maal slechts 5 honden redden ☹

Met onze hulp kunnen het er méér worden.

Helaas zal het niet voor allemaal een happy end geven, maar hé, jij zal nèt één van die gelukkigen zijn

En dan is het project geschreven. Rest ons nog om leuke, lieve of emotionele foto’s erbij te zoeken. En dan … gebeurt er midden juli dit: zware stormen en hoosbuien rukken de daken van de kennels. De honden zijn doodsbang, Laura misschien nog het meest. Nu het noodweer voorbij is zitten de dieren zonder enige beschutting in temperaturen van boven de 40 graden. In september komen de slagregens van de herfst er weer aan. Laura probeert zich te herpakken. Het dak is onherstelbaar beschadigd. Bekijk de ravage op haarFacebook: https://www.facebook.com/laura.calugaru.5

Er móét een nieuw dak komen, liefst zo snel mogelijk. Maar … geld is er niet. Zelfs het weinige voer dat er nog was is vernietigd. Hoeveel ellende en tegenslag kan een mens aan? Help alsjeblieft weer mee.

Je kunt deze dieren direct helpen door een bedrag over te maken naar:

NL16 INGB 0004 7841 60 t.n.v. Stichting Dierennood o.v.v. 'Hulpproject 170’

En wij zorgen dat je donatie echt alleen voor dit hulpproject besteed zal worden.

Bij ons is er geen aftrek voor salarissen, huisvesting of overbodige franje.

Of doneer via onderstaande knoppen:

Skopelos is niet het bekendste eiland van Griekenland, het wordt ook niet zo massaal bezocht door toeristen in de zomer.

Maar degenen die er komen willen nogal eens de vele katten voeren. Maar ’s winters, als alle hotels en restaurants gesloten zijn, blijven er alleen wat oude mensen achter.

Sommige van die dametjes (tja, het merendeel zijn vrouwen) proberen de katten te helpen van hun eigen karige uitkering. Helaas zijn er véél zwerfkatten en weinig dametjes …

Toen Natasa Lambrogianni in 2011 naar het eiland kwam was ze helemaal onthutst. Zoveel zwervers, honden en katten, groot en klein maar allemaal in nood. Ze waren mishandeld, half verhongerd, ziek, gewond …

Plaatjes vergroten als je erop klikt. (Niet op mobiel)

Volgens de Griekse wet is de overheid verantwoordelijk voor de zorg voor zwerfdieren, maar het verbaast jou en mij niet: ze deden nul komma nul. Dat doen ze trouwens nog steeds niet.

Sterker nog, er was toentertijd niet eens een dierenarts op het eiland. Als Natasa een arts nodig had voor een behandeling of sterilisatie moest ze helemaal naar Athene reizen.

Er is heel wat veranderd sinds we Natasa voor het eerst spraken. Vooral in het aantal dieren waar Natasa dagelijks langs gaat.

Ze zorgt, vrijwel in haar eentje, voor – schrik niet – 500 tot 600 katten en 60 honden. Een duizelingwekkend aantal.

En nee, ze zitten niet allemaal in een groot asiel, dat heeft Natasa niet. Bovendien zijn deze katten simpelweg gelukkiger als ze vrij zijn.

Zo zijn ze geboren en zo willen ze graag blijven. En dat kan prima áls er iemand dagelijks rondrijdt, voor eten zorgt en met een geoefend oog de dieren observeert.

In haar eigen huis bivakkeren nu 32 heel oude honden en vele katten. Die laatste zijn, zonder uitzondering, katten met een gebrek of ziekte die zich niet meer in de vrije natuur staande kunnen houden.

De rest van het enorme aantal loopt door de straatjes en in de wijde omgeving. Skopelos heeft ook veel bergachtige gebieden waar nooit iemand komt.

Natasa gelukkig wel. Elke dag rijdt ze minstens 40 km om al die groepen te voeren en te monitoren. En vooral water te geven. Zonder water zou geen kat het 3 dagen uithouden in de zomer.

60 (!) voederplaatsen heeft ze onderweg. En overal krioelt het van de katten die op haar wachten.

Het valt dan niet mee om een dier te spotten dat er slechter uitziet dan een paar dagen geleden en nu dus hulp nodig heeft.

Sommige dieren zijn al met haar vertrouwd en laten haar ook toe om wat medicijnen te geven of antibiotica als ze gewond zijn door stekelige struiken of door onderlinge gevechten. Maar de meeste katten zijn onbenaderbaar, nooit gewend aan een mensenhand.

Het is dan ook moeilijk om die dieren toch te vangen om ze te laten steriliseren. Toch zal het moeten: er zijn er al veel te veel …

Op haar route stopt Natasa ook bij de kettinghonden. Het zijn altijd dezelfde honden die hun hele leven hulpeloos vast liggen, vaak zónder beschutting maar mèt een eigenaar die niet naar hen omkijkt en zelfs vergeet om ze voer en water te geven.

Wat is een vrouw als Natasa ont-zet-tend belangrijk op Skopelos. Er hebben zich in het verleden 2 vrijwilligers aangemeld om een deel van de route van haar over te nemen. Maar als zo vaak, ze gaven er snel weer de brui aan …

Terwijl jij en ik denken: ‘hoe kun je? Je ziet toch met eigen ogen hoe hard de dieren jou nodig hebben? Dan kun je ze toch niet zomaar in de steek laten?’ Maar toch, blijkbaar denkt niet iedereen hetzelfde …

Er moet dringend meer gesteriliseerd worden en er moet, hoe dan ook, meer voer komen.

En dus hoopt Natasa – en wij ook natuurlijk – dat de lieve donateurs van stichting Dierennood haar te hulp willen schieten.

https://www.facebook.com/anastasia.lamprogianni

Heel even nog: net vóór we dit project naar de webmaster wilden sturen, wilden we nog één vraag stellen. En kregen we een huilende Natasa aan de telefoon.

Ze was in-verdrietig, één van haar oude honden was net overleden. Dat vinden we zó tekenend voor een echte dierenvriendin.

Ze heeft zóveel dieren en toch treurt ze om die ene …

Je kunt deze dieren direct helpen door een bedrag over te maken naar:

NL16 INGB 0004 7841 60 t.n.v. Stichting Dierennood o.v.v. 'Hulpproject 169’

En wij zorgen dat je donatie echt alleen voor dit hulpproject besteed zal worden.

Bij ons is er geen aftrek voor salarissen, huisvesting of overbodige franje.

Of doneer via onderstaande knoppen:

Marlie Timmermans is de oprichtster van stichting Project Street Dogs Thailand. Misschien kennen jullie haar foto van onze boekjes en websites waarop ze het snoetje van een klein Thais hondje verzorgt.

De Thaise cultuur is helemaal anders dan de westerse cultuur. Voor onze begrippen is het een totaal andere wereld. En wat wij - denken te - weten van het Boeddhisme heeft voornamelijk te maken met liefde. Liefde in volle overtuiging voor alle levende wezens op aarde, mensen èn dieren.

Maar ook in Thailand wordt nog weleens op een verkeerde manier met dieren omgegaan. Zo wisten de medewerkers van Project Street Dogs wel dat er bij een bepaalde tempel een kattenkolonie was gehuisvest.

Dat die katten en katjes werden verzorgd door de nonnen aldaar. Onlangs ging men er eens kijken en tot grote schrik bleken de dieren helemaal niet zo goed verzorgd te worden als werd verondersteld.

Plaatjes vergroten als je erop klikt. (Niet op mobiel)

Ruim 64 katjes leven bij deze tempel onder zeer barre omstandigheden. Ze zitten in kleine en vieze kooitjes en hebben nauwelijks enige beschutting tegen de brandende zon, de regen en de wind.

Bij nader onderzoek bleken er veel zieke en zelfs stervende katjes in die nare kooitjes opgesloten te zitten.

En nooit waren ze medisch onderzocht, zelfs niet gesteriliseerd! Geen leuk bericht en geen leuk gezicht …

Het viel de vrijwilligers niet mee om meteen medewerking van de nonnen te krijgen. Zij hebben echt moeten soebatten om de dieren te mogen helpen.

Maar uiteindelijk konden ze beginnen met eerst alle beestjes te laten onderzoeken.

14 van hen blijken het FELV-virus te hebben en er werden ook verschillende andere aandoeningen geconstateerd. Momenteel krijgen ze hulp op locatie, de medicijnen die ze nodig hebben maar ook een infuus bijvoorbeeld.

Gelukkig was een flink deel wel gezond. Die moeten binnenkort nog wel allemaal gesteriliseerd of gecastreerd worden. Dan hoeven ze niet meer apart in kooien opgesloten te worden. Dat moet voor die katjes ronduit afschuwelijk zijn.

Marlie wil graag voor de diertjes een deugdelijke grote ren maken. Met diverse gedeeltes voor quarantaine en een stuk speciaal voor de FELV-patiëntjes.

Inmiddels wordt er al flink aan gewerkt. De bedoeling is dat de katten zo snel mogelijk ‘vrij’ kunnen zijn. Een lieve Thaise dierenvriend heeft beloofd het dak te schenken!

De vraag van Marlie is natuurlijk: kan Dierennood ons helpen?

Voor het bouwen van de ren is ‘maar’ 1500 euro nodig.

De medische kant, inclusief alle sterilisaties, kost nog beduidend meer.

Wij hebben al ‘ja’ gezegd, overtuigd als we zijn dat jullie de katjes een beter leven gunnen.

De vrijwilligers van Project Street Dogs zullen vanaf nu elke maand of vaker deze katten gaan bezoeken om te kijken of alles goed gaat. Ook weten de nonnen nu dat ze een vrijwilliger op locatie kunnen bellen als er een katje ziek is en dat het diertje dan direct opgehaald zal worden.

Volg de ontwikkelingen op: https://www.facebook.com/ProjectStreetDogsThailand
 

Je kunt deze dieren direct helpen door een bedrag over te maken naar:

NL16 INGB 0004 7841 60 t.n.v. Stichting Dierennood o.v.v. 'Klein Project 108’

en wij zorgen dat je donatie echt alleen voor dit hulpproject besteed zal worden.

Bij ons is er geen aftrek voor salarissen, huisvesting of overbodige franje.

Of doneer via onderstaande knoppen:

Werkpaarden en -ezeltjes zijn de meest mishandelde en misbruikte dieren in de wereld …

Deze dieren hebben een heel hard bestaan. In hun dagelijkse leven is er weinig mededogen. De dieren worden al jong ingezet voor – veel te – zwaar werk. Er worden lasten op hun rug gelegd waardoor ze haast door de poten zakken of ze moeten karren voorttrekken die overbeladen zijn.

Voeg daarbij de hoge werkdruk zonder rustmomenten, de zweepslagen en de uren in de brandende zon zonder voldoende eten of drinken en je kunt je voorstellen dat de dieren er regelmatig letterlijk bij neervallen. Er is weinig empathie voor de harde werkers, ze worden slechts gezien als werktuig.

Plaatjes vergroten als je erop klikt. (Niet op mobiel)

Als dat werken dan niet meer lukt worden ze aan hun lot overgelaten om te sterven op de vuilnisbelt, in een greppel langs de weg of gewoon op straat. En dan kun je gerust spreken van zwerfpaarden en zwerfezeltjes …

Het Australische echtpaar Jill en Warren Barton zijn fervente paardenliefhebbers en wilden meer dan 10 jaar geleden graag iets goeds gaan doen voor paarden in nood. Zo kwamen zij terecht in Egypte waar ze vrijwilligerswerk gingen verrichten in een paardenopvang aldaar.

Alles wat ze dachten te weten over dierenleed werd volkomen teniet gedaan door het zien van het onbeschrijfelijke leed met eigen ogen.

Terug in Australië kregen ze de verschrikkelijke omstandigheden maar niet uit hun hoofd. En zodoende verruilden ze hun, destijds luxe, bestaan om zich volledig te gaan wijden aan het helpen van paarden en ezels.

Zij hebben in Giza, vanuit het niets, een zelfstandig opererende dierenkliniek en -opvang opgericht die zich richt op de lokale werkdieren in Cairo en omgeving. Ze werken met vrijwilligers en zijn dat eigenlijk zelf ook.

Ze ontfermen zich over zieke en gewonde, mishandelde en zwáár verwaarloosde paarden en ezels. Ze behandelen hen en geven voorlichting aan de eigenaren zodat de dieren hopelijk een betere toekomst tegemoet gaan.

Tenslotte is de bevolking arm en hebben ze zelf de dieren hard nodig om wat inkomsten te garanderen. Het is in hun eigen belang om de dieren meer te ontzien en langer gezond te houden.

Egypt Equine Aid (EEA) werkt samen met dierenartsen uit meer ontwikkelde landen die ook tot taak hebben om Egyptische dierenartsen op te leiden en bij te scholen, de kennis van Egyptische dierenartsen is doorgaans niet zo best. Vaak werken ze bijvoorbeeld met vuile naalden waardoor de dieren tetanus oplopen.

In Egypte alleen al zijn naar schatting 3 miljoen (!) paarden en ezels die worden gebruikt voor transport, (land)bouw en toerisme. Ja, zelfs in de toeristensector moet er nog een hoop verbeteren. Zolang toeristen gebruik blijven maken van paarden en ezelritjes in en om de piramides zal het werk van EEA hard nodig blijven. Onder het kleurige zadel is de rug vaak helemaal rauw en onder die vrolijke neusband is de huid vaak diep ingekerfd.

De meeste mensen in Egypte geloven dat dieren geen pijn lijden. Onvoorstelbaar toch? Zolang het dier nog enigszins kan staan en lopen moeten ze doorgaan. Desnoods met slaag en afstraffing.

Nog een ander en even hardnekkig probleem waar het team vaak mee te maken krijgt, is het bijgeloof en de culturele tradities in de samenleving. Zo wordt bijvoorbeeld om het kwaad te weren een roestige spijker in de huid gestoken of stukken touw door de huid heen getrokken. Wonden, opzettelijk toegebracht door brandmerken of sneden in de huid worden geacht ziektes te genezen … Je zou toch zeggen dat ze in de loop der tijd hebben geleerd dat de wonden alleen maar gaan ontsteken en dat er nog nooit een dier beter van is geworden … maar nee, er wordt niet van geleerd blijkbaar.

Educatie en voorlichting over hun werkdieren is dan ook hard nodig om de band tussen mens en dier te verbeteren. De onvermoeibare vrijwilligers van EEA doen al het mogelijke om enige verbetering te bewerkstelligen.

In al die jaren hebben ze inmiddels duizenden paarden en ezels kunnen helpen.

Gemiddeld zo’n 75 (!) dieren per dag. De lokale bevolking weet hen steeds beter te vinden en komen soms na dagenlang lopen met een gewond dier, vaak staand of liggend op een kar, naar de kliniek. De meest voorkomende problemen die de artsen en vrijwilligers tegenkomen zijn: ondervoeding, uitdroging, maag-darm problemen door slechte voeding, uitputting, tetanus infecties, open wonden, huidaandoeningen, hoefaandoeningen en gebroken ledematen. Een lange lijst … We hadden moeite om foto’s bij het project te vinden die niet al te erg zouden shockeren. Er moeten dagelijks dieren worden ingeslapen die in zo’n slechte toestand binnenkomen dat ze niet meer te redden zijn, euthanasie is dan nog de enige optie nadat ze, indien mogelijk, nog hebben kunnen genieten van een lekkere maaltijd en rust en liefde.

Naast de kliniek bevindt zich ook nog een opvang. Voor sommige paarden en ezels betekent dat nog een fijne, rustige oude dag. Het is ze zó gegund!

Verder deelt de EEA benodigdheden voor de verzorging uit, zoals goed passende halsters, zachte neusbanden, vliegenmaskers, paardendekens en zadeldekens om de kans op verwonding te voorkomen. En geven ze extra trainingen aan Egyptische dierenartsen en studenten diergeneeskunde en verzorgers.

Is het nog nodig om te vermelden dat de kliniek kampt met geldtekort en alleen drijft op donaties?

Het is hemeltergend wat daar gaande is maar men verricht fantastisch werk onder zeer moeilijke omstandigheden en ze hebben al zóveel kunnen bereiken in de laatste jaren.

Heel erg knap in een land als Egypte.

Het echtpaar wordt dan ook omschreven als zeer bekwaam, zeer liefdevol en zeer gemotiveerd.

Maar het is een lange weg naar betere leefomstandigheden voor de dieren en iedere dag is de hulp broodnodig.

Er kan nog maar een beperkt aantal dieren worden geholpen maar zoveel meer werkpaarden en -ezeltjes hebben hulp nodig. Van ons!

Egypt Equine Aid betrekt via sociale media donateurs en volgers dagelijks bij hun werk en de ontwikkelingen. Zo kun je hun fantastische werk zelf zien via hun Facebook en Website

Je kunt deze dieren direct helpen door een bedrag over te maken naar:

NL16 INGB 0004 7841 60 t.n.v. Stichting Dierennood o.v.v. 'Hulpproject 168’

En wij zorgen dat je donatie echt alleen voor dit hulpproject besteed zal worden.

Bij ons is er geen aftrek voor salarissen, huisvesting of overbodige franje.

Of doneer via onderstaande knoppen:

Opnieuw een rescuer in grote nood in Roemenië.

Met enige regelmaat laten dierenhelpers in de Oostbloklanden ons weten dat ze zich schamen voor de mentaliteit in hun land. Aan de ene kant is het wrang als mensen zo over hun vaderland praten maar aan de andere kant weten wij maar al te goed hoe moeilijk het de mensen wordt gemaakt die wel een hart voor dieren hebben.

Neem nou Elena Surubariu. In Barbosi, Vaslui. Ze heeft een maandsalaris van 600 euro en 270 honden, waarvan 170 pups!!! Die dus nu óók allemaal groter worden, drie keer moeten worden gevaccineerd en ontwormd, dan allemaal moeten worden gesteriliseerd.. en uiteindelijk is er weinig kans dat ze worden geadopteerd omdat ‘ze al te oud zijn geworden …’

En dan lezen we op haar Facebook de noodkreet: Help ons met eten voor de pups met Parvo, er is over 2 dagen niets meer, geen wasmiddelen, geen voedsel voor zieken, ouderen, help ons, alsjeblieft, het is koud en het sneeuwt, ze hebben vuur en voedsel nodig, alsjeblieft … Het snijdt je door de ziel … toch?

Wat zouden wij graag ter afwisseling eens een vrolijk project kunnen schrijven. Zo één die jullie en ons een blij gevoel geeft.

Maar nee, een groot deel van de huisdiereigenaren in Roemenië ziet het nut van sterilisatie niet in of men geeft hun geld liever aan iets anders uit. En dus groeit de populatie zwerfdieren almaar verder, vooral in het voorjaar.

Elena staat er helemaal alleen voor. Haar enige geluk is de hulp van een bevriende dierenarts, Dr. Catalin Gramada. Die vaak voor een klein prijsje haar dieren behandelt.

Die heeft haar pas nog geholpen toen er heel veel pups met de gevaarlijke ziekte Parvo bij haar binnenkwamen. In totaal bijna 100 zieke diertjes! Een bizar aantal! Een groot deel van de kleintjes kon worden gered dankzij die dr. Catalin maar de rekening van 870 euro staat nog open...

Overigens, er zit geen dierenarts in haar eigen kleine dorp. Steeds weer moet Elena een heel eind reizen.

En stel je eens voor, Parvo is een besmettelijke ziekte. Al die zieke pups hebben in haar huis gebivakkeerd om te voorkomen dat er nog meer dieren besmet zouden raken.

Daarnaast heeft ze het hele jaar door ook diegene die nooit voor adoptie in aanmerking zullen komen in en rond haar huis. Degene met een chronische ziekte, bv. lever- of nierfalen. Adoptanten schrikken van de prijs van het benodigde dieetvoer. Ook al weet men dat een hond met aangepast voer toch ‘gezond’ oud kan worden. En dat duurdere voer zal Elena óók moeten aanschaffen. Ze heeft geen keus. Dan zijn er nog de blinde of juist dove honden, de gehandicapte … En natuurlijk de grotere honden en de zogenaamde ‘minder mooie’. Kom nou mensen, elk dier heeft iets leuks als je maar goed kijkt. Leuke oortjes, lieve ogen, een grappig loopje … Kijk eens verder dan je neus lang is!

Maar toch, het zou al een feestje voor Elena zijn als er een paar van de schattige – inmiddels kerngezonde – pupjes een thuis zouden vinden. Er staan er een aantal op haar Facebook met het bijschrift: ‘I need love and a home. Please adopt me’.

Elena doet ontzettend haar best, dat horen wij evengoed van de mensen die haar goed kennen. Ze klaagt nooit (hoe zou ze daar tijd voor moeten vinden?) en is het gelukkigst als de verblijven een grote beurt hebben gehad en de dieren van eten en hun medicijnen zijn voorzien.

Dan probeert ze voor heel even te vergeten dat het nog onzeker is of ze vólgende week nog wel voer heeft. Donaties zijn schaars en zelden genoeg. Ze heeft een tijdlang alle hondendekjes en dekens op de hand moeten wassen. Op haar knieën met koud water. Pas onlangs heeft ze met geleend(!) geld een kleine wasmachine gekocht.

Elena leeft echt onder primitieve omstandigheden en haar eigen lichaam laat het helaas regelmatig afweten. We maken ons werkelijk zorgen om haar …

De kwaliteit van de foto’s is niet optimaal. Elena’s huisje is oud en donker en zo is het ook gesteld met haar mobieltje …

Zelf vertelt ze dat ze gewoon niet anders kan; de dieren kunnen vaak niet voor zichzelf zorgen, ze kunnen ons ook niets vragen. “Ik hou ontzettend van ze om hun trouw, loyaliteit, zuiverheid en integriteit. Dat is ook wat ik van hen terug ontvang. Al die dieren die in zakken over het hek zijn gesmeten, die ik bebloed, overreden of ziek gevonden heb, de oude blinde en dove hond die aan het eind van zijn leven op straat werd gezet, de kleine pup die met een vork gemarteld werd en die 8 hechtingen bij de dierenarts nodig had … al die dieren … tot mijn laatste snik zal ik van ze houden.”

Wat zouden wij graag zo’n mooi mens een hart onder de riem steken. Eénmalig, we weten het. Maar éénmalig een met liefde gegeven donatie van ons zal haar misschien voldoende kracht geven om weer een tijdlang voort te kunnen…
Ten bate van al die dieren die wij vanuit Nederland maar op één manier kunnen helpen. Door hen een donatie te gunnen.

Je kunt deze dieren direct helpen door een bedrag over te maken naar:

NL16 INGB 0004 7841 60 t.n.v. Stichting Dierennood o.v.v. 'Hulpproject 167’

En wij zorgen dat je donatie echt alleen voor dit hulpproject besteed zal worden.

Bij ons is er geen aftrek voor salarissen, huisvesting of overbodige franje.

Of doneer via onderstaande knoppen:

Door er 20 (!) te castreren waardoor er duizenden niet geboren hoeven te worden in een, voor hen, vijandige omgeving.

Jullie weten dat wij, Dierennood, heel erg achter sterilisaties staan. En gelukkig begrijpen steeds meer mensen de noodzaak daarvan.

Jazeker, wij helpen zoveel mogelijk de dieren die het NU hard nodig hebben. Maar het zou zo fijn zijn als er in de nabije toekomst minder dieren zouden zijn die onze hulp nodig hebben, toch?

Daarom steunen wij dit keer Dutch Animal Care met de sterilisatie van zwerfdieren in Roemenië.

Hun motto is: ‘dweilen heeft alleen zin als de kraan dicht is …’ En ja, groot gelijk. Sterilisatie van zwerfhonden en zwerfkatten is uiteindelijk de enige manier om het aantal zwerfdieren op termijn naar beneden te brengen.

Het Nederlandse Dutch Animal Care organiseert al jaren speciale sterilisatie-marathons in Roemenië. Zo worden elke maand ongeveer 35 honden gesteriliseerd in Sascut/Adjut. En ook elke maand 45 honden en 20 katten in Bacau.

100 dieren dus, elke maand, die niet meer bijdragen aan het zwerfdierenprobleem in Roemenië. Gesponsord door Dutch Animal Care! Maar nu hebben ze in mei grootse plannen. Waaraan Dierennood graag wil meewerken.

Een sterilisatiemarathon waarin in 4 dagen tijd hónderden honden steriel zullen worden gemaakt door een heel team aan dierenartsen. Dat betekent dat duizenden pups een ellendig leven bespaard zal blijven.

Denk je eens in: elke gesteriliseerde teef is weer een doos of zak minder gedumpte pups langs de kant van de weg, in het bos, bij een vuilcontainer …

De marathon zal gehouden worden in de Roemeense plaats Comanesti. De lokale politie is daar van deur tot deur gegaan om mensen 3 maanden de tijd te geven om hun honden te laten helpen. Doen ze dit niet dan lopen ze het risico op een boete.

Daarom willen de dierenartsen van Green Vetcare uit Boekarest deze mensen de gelegenheid geven om hun dieren te brengen. En natuurlijk om daarmee het massaal dumpen van de pups te voorkomen. En wellicht kan zo’n bijzonder evenement een startsein zijn om mensen te doordringen van de noodzaak van sterilisatie en om meer dierenwelzijn te stimuleren.

Het team dierenartsen past de zogenaamde ‘key-hole-techniek’ toe. Het woord zegt het al: ‘sleutelgattechniek’. Keyhole sterilisatie is laparoscopisch steriliseren. Hierbij gaan een camera en instrumenten via kleine snedes de buikholte in. Het is dus te vergelijken met een kijkoperatie waarbij de wondjes veel kleiner zijn en de dierenarts niet met de handen in de buik hoeft. Hierdoor is de ingreep minder pijnlijk, is de kans op complicaties kleiner en zal de hond sneller genezen.

Eigenlijk hoopt Dutch Animal Care op een totaal van 10.000 euro om alle grote plannen te verwezenlijken.

Dat gaan we niet halen, als Dierennood zijnde … Maar misschien kunnen we wel een kwart inzamelen? Denk je eens in: hoeveel leed zal dat gaan schelen?

Wij staan he-le-maal achter de sterilisatie-marathon. En jullie???

Tja … en toen moesten we foto’s kiezen. Er staan er honderden op de Facebook van Dutch Animal Care. Honderden bewijzen van hun geweldige werk.

We laten er twéé zien. En verder kiezen we voor ‘gezelliger’ plaatjes.

Maar kijk gerust op hun FACEBOOK wat de mensen achter de stichting voor geweldige resultaten boeken.

Wij zijn fan vanaf het eerste uur!!

Je kunt deze dieren direct helpen door een bedrag over te maken naar:

NL16 INGB 0004 7841 60 t.n.v. Stichting Dierennood o.v.v. 'Klein Project 106’

en wij zorgen dat je donatie echt alleen voor dit hulpproject besteed zal worden.

Bij ons is er geen aftrek voor salarissen, huisvesting of overbodige franje.

Of doneer via onderstaande knoppen:

Klik HIER voor een update

Trouwe lezers weten dat een asiel in een land als Noord-Macedonië niet te vergelijken is met de asielen die we kennen in Nederland of zelfs in Spanje.

Niets geen structuur, geen vaste tijden, geen lunchpauzes of om 5 uur klaar. Het is letterlijk buffelen, 24/7.

Er zijn geen vrijwilligers die verder gaan met schoonmaken als jij met een dier lang onderweg bent naar een dierenarts.

Alles blijft dan liggen en je loopt constant achter de feiten aan. En als je dan laat op de avond moe, vies en koud naar huis wilt gaan, krijg je een dringend telefoontje:

“Er ligt een hond of kat gewond langs de weg.” En dan ga je maar weer …

Het gebeurt vaker dan je denkt dat we horen dat trouwe helpers aangeven dat ze het eigenlijk niet meer aankunnen. “Ik ben zo moe van alle zorgen, financiële problemen, het zware werk en de oneindige stroom nieuwe dieren in nood.

Ik slaap nauwelijks, weet niet hoe ik verder moet, ik trèk het niet meer. Maar wat moet ik? Ik kan de dieren niet zomaar aan hun lot overlaten?”

En soms… is een bekende en voorheen betrouwbare rescuer al over het randje heen… Dat was helaas het geval met een asiel in Noord-Macedonië. Tien jaar heeft de asielhouder gevochten voor de dieren in een belabberd land als Noord-Macedonië en ècht alles gegeven. Toen raakte ze opgebrand en lukte het haar gewoon niet meer om haar 100 honden goed te verzorgen. Uiteindelijk heeft het haar geestelijk geknakt.

De Nederlandse stichting Happy Together for Dogs heeft geschrokken hulp gezocht en gevonden. Het asiel van Kemal Neziri bij Skopje was bereid de zorg over de honden over te nemen. Hulde aan deze man!

Eind januari heeft Kemal samen met een dierenarts dat asiel wat in grote problemen was bezocht. Wat zij daar aantroffen was te verdrietig voor woorden. Overduidelijk waren de dieren al lang niet meer behoorlijk gevoed of verzorgd. Buren vertelden dat ze de asielhouder soms dagenlang niet zagen.

20 honden waren inmiddels overleden … En zeker 30 tot 40 honden zagen er verschrikkelijk uit met zeer ernstige huidproblemen, alle dieren waren duidelijk ondervoed en hadden dringend medische zorg nodig.

Van de eerste beelden die we te zien kregen sprongen ons de tranen in de ogen. De dieren bleken al langer op enkel brood te hebben geleefd. Zodoende was er geen enkele weerstand tegen allerlei ziektes. Veel dieren waren bijna kaal en enkele hadden de winterkou niet overleefd. Pure horror.

Kemal en zijn vrijwilligersteam staan nu voor de grootste uitdaging van hun leven. Hij zorgde zèlf al voor 130 honden en daar komen nu zomaar 70 bij … En helaas geen gezonde dieren die hij probleemloos in zijn eigen roedel kan plaatsen. Om alle honden goed te onderzoeken moeten ze 1 voor 1 getest worden op ziektes en/of problemen.

Van sommige is al bekend dat ze geopereerd moeten worden, een groot deel heeft medicatie nodig en alle honden moeten aansterken door andere, goede voeding. En véél honden moesten meteen een jasje aan om te voorkomen dat ze alsnog zouden bezwijken door de kou.

Vanwege plaatsgebrek kunnen niet alle honden in één keer naar hun nieuwe onderkomen. Ze komen mondjesmaat in quarantaine, doorlopen alle onderzoeken en kunnen dan pas voorzichtig in hun nieuwe roedel geïntroduceerd worden.

Sommige dieren zijn lief en redelijk sociaal. Die waren als eerste aan de beurt. Een handvol brokjes in de achterbak van het busje en de hongerige honden springen er vanzelf wel in. Uiteraard worden de achterblijvers nu wel gevoed en zo goed en zo kwaad als het kan van zorg voorzien.

Langzamerhand wordt het moeilijker en moeilijker om ook de bangste en agressiefste dieren te vangen. Het terrein is groot en dieren in paniek zijn razendsnel. Vaak zit Maca, de vrouw van Kemal, een uur lang een hond naderbij te lokken maar de allerlaatste dieren zaten er tot midden maart nog. Pas enkele dagen voor het verschijnen van dit project was de laatste hond ook overgebracht en is het terrein leeg.

De Nederlandse Mark van Zuiden van Happy Together for Dogs is er gaan helpen en hij houdt ons op de hoogte van het wel en wee van de vorderingen.

Natuurlijk gaat Kemal dit financieel niet alleen redden! Daarom besloten wij om hem en de deerniswekkende wezentjes even voorrang te geven. Zij hebben jullie en ons dringend nodig.

De foto’s spreken voor zich … Help als-je-blieft om deze stakkertjes hun traumatische ervaringen te doen vergeten.

Geef ze een kans op een gezond lijf en een nieuw - hoopvol - begin.

Je kunt deze dieren direct helpen door een bedrag over te maken naar:

NL16 INGB 0004 7841 60 t.n.v. Stichting Dierennood o.v.v. 'Hulpproject 166’

En wij zorgen dat je donatie echt alleen voor dit hulpproject besteed zal worden.

Bij ons is er geen aftrek voor salarissen, huisvesting of overbodige franje.

Of doneer via onderstaande knoppen:

Klik HIER voor een update

Nee, ze heeft geen eigen asiel vol met katten, maar de stumpertjes die door haar mee naar huis worden genomen hebben haar zorg en liefde zeker zo hard nodig.

Charo Ramos Blanquer. Ze woont in Algeciras, een havenstad in het zuidelijkste deel van Spanje. Een jonge vrouw met een prachtige naam en een hart van goud. Toen we haar vertelden dat we een project voor haar zouden maken was ze niet alleen superblij, maar ook verbaasd: ”Zolang ik dieren red, heeft nog nooit iemand me hulp aangeboden.”

Ze was nog jong toen ze begon met het helpen van de vele zwerfkatten in haar stad. Gevonden op straat, (achtergelaten of geboren) in vuilcontainers en op afgelegen plekken. Uitgehongerd, ziek, mishandeld of gewond door een aanrijding.

Sinds enkele jaren heeft Charo samen met twee vriendinnen een eigen stichting. Gatos Campo de Gibraltar. Ze krijgen geen enkele steun en kunnen daarom ook geen opvang betalen. Alle katten die zij op straat vinden gaan mee naar huis en worden daar liefdevol opgenomen en verzorgd. Bij Charo krijgen deze dieren een tweede kans. Katten met kanker, verlamd, mishandeld, met één oogje, allemaal zijn ze Charo even lief en allemaal zijn ze even welkom bij haar.

De dierenarts kosten zijn torenhoog en regelmatig krijgt ze te horen dat nieuwe dieren niet meer behandeld worden als er niet eerst wat afbetaald wordt. De enige hulp die ze krijgt, is van de vriendin die op haar facebookaccount loterijen houdt en spulletjes probeert te verkopen. Zowel online als op kleine lokale markten. De opbrengst hiervan gaat naar de stichting. Dat dit nauwelijks de kosten dekt mag duidelijk zijn.

Adoptanten voor haar dieren vinden is natuurlijk haar grootste wens. Maar ook doordat Charo nog onbekend is bij de meeste dierenliefhebbers in het buitenland gaat dit erg moeizaam. Voor veel van de katten blijven Charo en haar vrienden de enige veilige haven die ze kennen.

Zoals het verhaal van Alfi en Vida. Twee en een halve maand was Alfi pas. Aangereden en achtergelaten met een meervoudige dijbeenbreuk. Na drie operaties in vier maanden tijd blijft hij achter met een te kort pootje. Kreupel, maar verder speels en gezond.

Ook Vida werd door Charo gevonden op straat, slepend met haar kleine lijfje. Waarschijnlijk heeft iemand haar geschopt of in de lucht gegooid. Volgens de arts heeft ze dagen op straat gelegen voordat Charo haar vond en meenam, verlamd en incontinent. Maar dat deert Vida nu niet meer. Ze is levendig en speels en is de allerbeste vriendjes met Alfi.

Soms blijkt alle moeite, liefde en zorg toch niet voldoende en moet Charo met pijn in haar hart afscheid nemen van haar geliefde patiëntje, maar nooit zonder er alles voor gedaan te hebben.

Zoals Pirata ( op video), een poesje gered uit een gemeenteasiel in de buurt. Ze miste een pootje en een oogje. Ze was lief, maar erg angstig. Ze bleef bij Charo in eeuwige opvang, het was wachten op het wonder van een eigen huis dat nooit kwam. Na zes jaar werd ze ziek en de arts ontdekte een tumor in de buik met uitzaaiingen. Een operatie was niet meer mogelijk. Uiteindelijk stierf Pirata in de armen van Charo.

Dit is maar een kleine greep uit het aantal dieren die het geluk hebben (gehad) om door Charo gevonden te worden. En de velen die nog zullen volgen.

Hoeveel respect en hulp verdient deze vrouw voor wie het leven van de verschoppelingen van haar stad even waardevol is als het leven van ieder ander wezen. Een vrouw die onze steun en hulp meer dan nodig heeft en verdient.

Na het publiceren van dit project kregen we van Charo bericht dat zij het gemeentelijke asiel, waar katten uit zeven(!) steden gebracht worden, ook onder haar hoede gaat nemen.

Het eerste bericht wat we hierover ontvingen is dat er een virus heerst en er al meerdere katten erg ziek zijn. Maar Charo gaat vol goede moed aan de slag met deze nieuwe uitdaging!

Hoe goed kan ze nu alle hulp gebruiken die ze kan krijgen! Zullen we haar die geven?

Haar Facebook: https://www.facebook.com/profile.php?id=100079031692580

Je kunt deze dieren direct helpen door een bedrag over te maken naar:

NL16 INGB 0004 7841 60 t.n.v. Stichting Dierennood o.v.v. 'Klein Project 105’

en wij zorgen dat je donatie echt alleen voor dit hulpproject besteed zal worden.

Bij ons is er geen aftrek voor salarissen, huisvesting of overbodige franje.

Of doneer via onderstaande knoppen:

Klik HIER voor de update

Er was een tijd dat Cristina Barsateanu, uit een klein stadje in Teleorman Country, Roemenië, op onze ‘kleine-projecten-lijst’ stond.

Maar het gaat vaker zo: tijdens de lange wachttijd is Cristina’s roedel gegroeid van 51 honden en 39 katten naar – schrik niet – 176 honden en 64 katten …

Meer dieren betekent een grotere verantwoordelijkheid, meer werk, meer stress en véél meer problemen.

“En eigenlijk”, bekent Cristina, “zijn de zorgen zo hoog opgelopen dat ik het haast niet aankan. Er is nog zoveel te doen, nog zoveel nodig. De winter is nu op z’n hevigst voor de dieren en ik kan ze niet voldoende warmte geven en niet voldoende voer om weerstand te bieden tegen de ijzige kou.”

Hoog tijd voor een project dus, een gróót project.

Haar verhaal begint als zoveel andere. 8 jaar geleden verhuisde ze van de stad naar het platteland en de schok was enorm.

Het was (en is nog) schrikbarend om te zien hoe de mensen hier met dieren omgaan en hoe de overheid steeds de andere kant opkijkt.

Alle dieren die er rondliepen waren zonder uitzondering uitgemergeld en stuk voor stuk als de dood voor mensen.

Daar begon het mee, Cristina keek als enige niet een andere kant op en hielp de één na de ander. En ja hoor, al snel werd het een gewoonte voor iedereen om hun ongewenste dieren maar naar Cristina te brengen. Plus natuurlijk al die pups en kittens waar, maar geen eind aan leek te komen.

In eerste instantie was ze allang blij dat de dieren bij haar werden afgeleverd en niet ergens ‘in the middle of nowhere’ werden gedumpt.

Maar het aantal groeide wel èrg hard. Daarom begon ze de mensen te vertellen over gratis sterilisaties in andere stadjes. Een aantal mensen wilden hun dier wel laten helpen maar om daar nou zelf moeite voor te doen? En omdat Cristina zelf geen auto had, moest ze iemand betalen om haar te rijden. Ze had natuurlijk ook geen benches of kooien, maar stapelde de dieren in simpele kratjes op elkaar in de auto. 15 stuks in 1 keer. Thuis werden alle geholpen dieren nog enkele dagen bij haar verzorgd tot ze veilig naar hun eigenaar konden of genoeg waren aangesterkt om weer de straat op te gaan.

Let wel: Cristina heeft geen personeel en sowieso weinig medestanders … Haar enige medestander is haar eigen moeder.

Cristina’s inspanningen om méér dieren te kunnen steriliseren werden uiteindelijk beloond. Regelmatig komt er tegenwoordig een veterinaire rijdende kliniek op bezoek, betaald door een Duitse stichting. Over de kosten hoeft ze zich dus geen zorgen te maken, maar al het voorwerk en alle nazorg zijn en blijven voor Cristina.

Ook nu is er geen hulp van de autoriteiten of zelfs maar vrijwilligers om haar te helpen. Ze heeft er een dagtaak aan om de mensen op de hoogte te brengen van de binnenkort te houden gratis sterilisatiemogelijkheid, alle dieren in te plannen en vooral te zorgen dat de dieren ook daadwerkelijk op het goede moment aanwezig zijn.

Wat vaak betekent dat ze de dieren zelf op moet halen. Steeds een stresssituatie. En natuurlijk houdt ze de dieren een paar dagen lang bij zich na de operatie. Ook dieren met een eigenaar kan ze vaak niet vertrouwen dat ze hun hond of kat goede nazorg gaan geven. Sommigen zouden de honden dezelfde dag weer aan de ketting leggen …

Een keurig aangelegd asiel heeft ze ook niet. Alle dieren zitten in haar huis en tuin, die nu letterlijk óverbevolkt is. Het ontbreekt haar – en dus de dieren – aan alles.

We hebben gevraagd wat het meest belangrijk was. En dat was niet één ding maar drie.

Allereerst zijn er in het oude huis 2 kamers die gerenoveerd zouden kunnen worden met onze donaties. Daar zouden de pups, de oude en kwetsbare honden en de dieren die extra verpleging nodig hebben, droog en warm(er) kunnen verblijven.

Ten tweede alsjeblieft nieuwe degelijke wind- en waterdichte hondenhokken. Er zijn er veel te weinig en de hokken die er zijn bieden weinig tot geen bescherming.

En ten derde zou ze graag een groot buitenverblijf voor de katten bouwen. Al haar katten zitten alleen maar binnen. Dat is niet leuk en niet gezond voor ze. Buiten los rondlopen kunnen ze niet, dan worden ze doodgereden of vallen ze ten prooi aan de kwaadwillenden.

O ja… dan is er nog een vierde wens maar Cristina durft echt niet zó ver te dromen. Een strookje land dat aan haar tuin grenst en te koop is. Wat zou het fantastisch zijn als de honden daar op gezette tijden zouden kunnen rennen en spelen in plaats van hun leven te slijten in kennels. Er worden wel dieren geadopteerd, maar vele zullen hun hele leven daar blijven zitten.

En toch zijn de honden haar al zo dankbaar, vertelt ze. Zo is het hartverwarmend om te zien hoe ze opleven en veranderen van bang naar vriendelijk kwispelend als ze me zien. Van alleen een lijf van huid en botten naar een gezond lijf met vlees op de botten, van een kale huid vol zweren naar een glanzende vacht.

Een moment van echte liefde en aandacht en de dieren zijn ‘happy’. Wie zou ze dat misgunnen?

Wie helpt er mee om de dieren ‘happy’ te kunnen maken?

Je kunt deze dieren direct helpen door een bedrag over te maken naar:

NL16 INGB 0004 7841 60 t.n.v. Stichting Dierennood o.v.v. 'Hulpproject 165’

En wij zorgen dat je donatie echt alleen voor dit hulpproject besteed zal worden.

Bij ons is er geen aftrek voor salarissen, huisvesting of overbodige franje.

Of doneer via onderstaande knoppen: