Klik HIER voor een update

Nee, ze heeft geen eigen asiel vol met katten, maar de stumpertjes die door haar mee naar huis worden genomen hebben haar zorg en liefde zeker zo hard nodig.

Charo Ramos Blanquer. Ze woont in Algeciras, een havenstad in het zuidelijkste deel van Spanje. Een jonge vrouw met een prachtige naam en een hart van goud. Toen we haar vertelden dat we een project voor haar zouden maken was ze niet alleen superblij, maar ook verbaasd: ”Zolang ik dieren red, heeft nog nooit iemand me hulp aangeboden.”

Ze was nog jong toen ze begon met het helpen van de vele zwerfkatten in haar stad. Gevonden op straat, (achtergelaten of geboren) in vuilcontainers en op afgelegen plekken. Uitgehongerd, ziek, mishandeld of gewond door een aanrijding.

Sinds enkele jaren heeft Charo samen met twee vriendinnen een eigen stichting. Gatos Campo de Gibraltar. Ze krijgen geen enkele steun en kunnen daarom ook geen opvang betalen. Alle katten die zij op straat vinden gaan mee naar huis en worden daar liefdevol opgenomen en verzorgd. Bij Charo krijgen deze dieren een tweede kans. Katten met kanker, verlamd, mishandeld, met één oogje, allemaal zijn ze Charo even lief en allemaal zijn ze even welkom bij haar.

De dierenarts kosten zijn torenhoog en regelmatig krijgt ze te horen dat nieuwe dieren niet meer behandeld worden als er niet eerst wat afbetaald wordt. De enige hulp die ze krijgt, is van de vriendin die op haar facebookaccount loterijen houdt en spulletjes probeert te verkopen. Zowel online als op kleine lokale markten. De opbrengst hiervan gaat naar de stichting. Dat dit nauwelijks de kosten dekt mag duidelijk zijn.

Adoptanten voor haar dieren vinden is natuurlijk haar grootste wens. Maar ook doordat Charo nog onbekend is bij de meeste dierenliefhebbers in het buitenland gaat dit erg moeizaam. Voor veel van de katten blijven Charo en haar vrienden de enige veilige haven die ze kennen.

Zoals het verhaal van Alfi en Vida. Twee en een halve maand was Alfi pas. Aangereden en achtergelaten met een meervoudige dijbeenbreuk. Na drie operaties in vier maanden tijd blijft hij achter met een te kort pootje. Kreupel, maar verder speels en gezond.

Ook Vida werd door Charo gevonden op straat, slepend met haar kleine lijfje. Waarschijnlijk heeft iemand haar geschopt of in de lucht gegooid. Volgens de arts heeft ze dagen op straat gelegen voordat Charo haar vond en meenam, verlamd en incontinent. Maar dat deert Vida nu niet meer. Ze is levendig en speels en is de allerbeste vriendjes met Alfi.

Soms blijkt alle moeite, liefde en zorg toch niet voldoende en moet Charo met pijn in haar hart afscheid nemen van haar geliefde patiëntje, maar nooit zonder er alles voor gedaan te hebben.

Zoals Pirata ( op video), een poesje gered uit een gemeenteasiel in de buurt. Ze miste een pootje en een oogje. Ze was lief, maar erg angstig. Ze bleef bij Charo in eeuwige opvang, het was wachten op het wonder van een eigen huis dat nooit kwam. Na zes jaar werd ze ziek en de arts ontdekte een tumor in de buik met uitzaaiingen. Een operatie was niet meer mogelijk. Uiteindelijk stierf Pirata in de armen van Charo.

Dit is maar een kleine greep uit het aantal dieren die het geluk hebben (gehad) om door Charo gevonden te worden. En de velen die nog zullen volgen.

Hoeveel respect en hulp verdient deze vrouw voor wie het leven van de verschoppelingen van haar stad even waardevol is als het leven van ieder ander wezen. Een vrouw die onze steun en hulp meer dan nodig heeft en verdient.

Na het publiceren van dit project kregen we van Charo bericht dat zij het gemeentelijke asiel, waar katten uit zeven(!) steden gebracht worden, ook onder haar hoede gaat nemen.

Het eerste bericht wat we hierover ontvingen is dat er een virus heerst en er al meerdere katten erg ziek zijn. Maar Charo gaat vol goede moed aan de slag met deze nieuwe uitdaging!

Hoe goed kan ze nu alle hulp gebruiken die ze kan krijgen! Zullen we haar die geven?

Haar Facebook: https://www.facebook.com/profile.php?id=100079031692580

Je kunt deze dieren direct helpen door een bedrag over te maken naar:

NL16 INGB 0004 7841 60 t.n.v. Stichting Dierennood o.v.v. 'Klein Project 105’

en wij zorgen dat je donatie echt alleen voor dit hulpproject besteed zal worden.

Bij ons is er geen aftrek voor salarissen, huisvesting of overbodige franje.

Of doneer via onderstaande knoppen:

Klik HIER voor de update

Er was een tijd dat Cristina Barsateanu, uit een klein stadje in Teleorman Country, Roemenië, op onze ‘kleine-projecten-lijst’ stond.

Maar het gaat vaker zo: tijdens de lange wachttijd is Cristina’s roedel gegroeid van 51 honden en 39 katten naar – schrik niet – 176 honden en 64 katten …

Meer dieren betekent een grotere verantwoordelijkheid, meer werk, meer stress en véél meer problemen.

“En eigenlijk”, bekent Cristina, “zijn de zorgen zo hoog opgelopen dat ik het haast niet aankan. Er is nog zoveel te doen, nog zoveel nodig. De winter is nu op z’n hevigst voor de dieren en ik kan ze niet voldoende warmte geven en niet voldoende voer om weerstand te bieden tegen de ijzige kou.”

Hoog tijd voor een project dus, een gróót project.

Haar verhaal begint als zoveel andere. 8 jaar geleden verhuisde ze van de stad naar het platteland en de schok was enorm.

Het was (en is nog) schrikbarend om te zien hoe de mensen hier met dieren omgaan en hoe de overheid steeds de andere kant opkijkt.

Alle dieren die er rondliepen waren zonder uitzondering uitgemergeld en stuk voor stuk als de dood voor mensen.

Daar begon het mee, Cristina keek als enige niet een andere kant op en hielp de één na de ander. En ja hoor, al snel werd het een gewoonte voor iedereen om hun ongewenste dieren maar naar Cristina te brengen. Plus natuurlijk al die pups en kittens waar, maar geen eind aan leek te komen.

In eerste instantie was ze allang blij dat de dieren bij haar werden afgeleverd en niet ergens ‘in the middle of nowhere’ werden gedumpt.

Maar het aantal groeide wel èrg hard. Daarom begon ze de mensen te vertellen over gratis sterilisaties in andere stadjes. Een aantal mensen wilden hun dier wel laten helpen maar om daar nou zelf moeite voor te doen? En omdat Cristina zelf geen auto had, moest ze iemand betalen om haar te rijden. Ze had natuurlijk ook geen benches of kooien, maar stapelde de dieren in simpele kratjes op elkaar in de auto. 15 stuks in 1 keer. Thuis werden alle geholpen dieren nog enkele dagen bij haar verzorgd tot ze veilig naar hun eigenaar konden of genoeg waren aangesterkt om weer de straat op te gaan.

Let wel: Cristina heeft geen personeel en sowieso weinig medestanders … Haar enige medestander is haar eigen moeder.

Cristina’s inspanningen om méér dieren te kunnen steriliseren werden uiteindelijk beloond. Regelmatig komt er tegenwoordig een veterinaire rijdende kliniek op bezoek, betaald door een Duitse stichting. Over de kosten hoeft ze zich dus geen zorgen te maken, maar al het voorwerk en alle nazorg zijn en blijven voor Cristina.

Ook nu is er geen hulp van de autoriteiten of zelfs maar vrijwilligers om haar te helpen. Ze heeft er een dagtaak aan om de mensen op de hoogte te brengen van de binnenkort te houden gratis sterilisatiemogelijkheid, alle dieren in te plannen en vooral te zorgen dat de dieren ook daadwerkelijk op het goede moment aanwezig zijn.

Wat vaak betekent dat ze de dieren zelf op moet halen. Steeds een stresssituatie. En natuurlijk houdt ze de dieren een paar dagen lang bij zich na de operatie. Ook dieren met een eigenaar kan ze vaak niet vertrouwen dat ze hun hond of kat goede nazorg gaan geven. Sommigen zouden de honden dezelfde dag weer aan de ketting leggen …

Een keurig aangelegd asiel heeft ze ook niet. Alle dieren zitten in haar huis en tuin, die nu letterlijk óverbevolkt is. Het ontbreekt haar – en dus de dieren – aan alles.

We hebben gevraagd wat het meest belangrijk was. En dat was niet één ding maar drie.

Allereerst zijn er in het oude huis 2 kamers die gerenoveerd zouden kunnen worden met onze donaties. Daar zouden de pups, de oude en kwetsbare honden en de dieren die extra verpleging nodig hebben, droog en warm(er) kunnen verblijven.

Ten tweede alsjeblieft nieuwe degelijke wind- en waterdichte hondenhokken. Er zijn er veel te weinig en de hokken die er zijn bieden weinig tot geen bescherming.

En ten derde zou ze graag een groot buitenverblijf voor de katten bouwen. Al haar katten zitten alleen maar binnen. Dat is niet leuk en niet gezond voor ze. Buiten los rondlopen kunnen ze niet, dan worden ze doodgereden of vallen ze ten prooi aan de kwaadwillenden.

O ja… dan is er nog een vierde wens maar Cristina durft echt niet zó ver te dromen. Een strookje land dat aan haar tuin grenst en te koop is. Wat zou het fantastisch zijn als de honden daar op gezette tijden zouden kunnen rennen en spelen in plaats van hun leven te slijten in kennels. Er worden wel dieren geadopteerd, maar vele zullen hun hele leven daar blijven zitten.

En toch zijn de honden haar al zo dankbaar, vertelt ze. Zo is het hartverwarmend om te zien hoe ze opleven en veranderen van bang naar vriendelijk kwispelend als ze me zien. Van alleen een lijf van huid en botten naar een gezond lijf met vlees op de botten, van een kale huid vol zweren naar een glanzende vacht.

Een moment van echte liefde en aandacht en de dieren zijn ‘happy’. Wie zou ze dat misgunnen?

Wie helpt er mee om de dieren ‘happy’ te kunnen maken?

Je kunt deze dieren direct helpen door een bedrag over te maken naar:

NL16 INGB 0004 7841 60 t.n.v. Stichting Dierennood o.v.v. 'Hulpproject 165’

En wij zorgen dat je donatie echt alleen voor dit hulpproject besteed zal worden.

Bij ons is er geen aftrek voor salarissen, huisvesting of overbodige franje.

Of doneer via onderstaande knoppen:

Klik HIER voor een update

Daniela Popovici woont met al haar dieren in Desa, Roemenië.

Al in haar kindertijd was ze dagelijks omringd door de talrijke dieren in het huishouden van haar, eveneens dieren liefhebbende, ouders. Toen kon zij nog niet vermoeden dat zij in de toekomst zelf de redder en hoop zou worden van vele honderden verlaten, zwervende, mishandelde en zieke zielen.

De zomer van 2015 was de start van Daniela’s jeugddroom: zoveel mogelijk dieren redden. Het begon klein, heel klein. Op een kerkhof werd zij in haar hart getroffen door de smekende oogjes van een hulpeloos schepseltje. Het was hooguit enkele weken oud. Naderbij gekomen zag Daniela waarom het meisje haar zo vol verwachting aankeek: haar achterpootjes waren verlamd, ze kon niets meer dan liggen en schuifelen op de grafsteen.

Natuurlijk liet Daniela haar daar niet liggen, ze tilde de pup op, knuffelde haar en gaf haar de mooie naam Mariuta. Dierenartsbezoeken, voedsel en onvoorwaardelijke liefde, dit alles heeft het voor de kleine Mariuța Popovici mogelijk gemaakt om nu een gelukkig leven te leiden.

Haar achterpootjes is ze jammer genoeg kwijt, maar inmiddels is ze uitgegroeid tot de mascotte van het asiel.

En daarna ging het vlot, heel vlot. Momenteel zijn er maar liefst 700 honden, 160 (!) paarden, natuurlijk heel veel katten en enkele koeien, geiten, ezels, schapen en pluimvee. En het aantal neemt alleen maar toe.

Het is hartje winter en het runnen van zo’n megagroot asiel in de winter vergt nog meer energie van mens en dier dan in de warmere maanden. Alle dieren hebben extra voer nodig. Dat hebben wij al vaker uitgelegd.

Alle lichamen, ook die van ons, hebben dagelijks meer calorieën nodig om warm te blijven bij lage temperaturen. En láág zijn ze. 15 graden vorst is heel normaal.

Maar och jee, de honden binnen de hekken van haar asiel moeten nu al op rantsoen. Dat betekent dat ze magerder worden, hun weerstand verliezen en vatbaarder worden voor ziektes zoals longontsteking en kennelhoest. Dure medicijnen zijn dan het gevolg. Geld wat beter besteed had kunnen worden om goed eten te kopen.

Daniela smeekt ons op haar knieën: “please, help. Otherwise they all end up where they are found …”

“Help alstublieft, anders eindigen ze allemaal waar ze ooit zijn gevonden …”

Er zijn al zoveel zwerfdieren die wanhopig de straten afstruinen op zoek naar ‘iets’, wat dan ook. Maar al te vaak eten ze van ellende afval wat absoluut niet eetbaar is, soms zelfs kiezeltjes om maar een vol gevoel te hebben. Maar natuurlijk bezorgen die steentjes of dat verrotte afval hen nog veel meer buikpijn ☹ Regelmatig horen we van mensen die denken dat de dieren in vrijheid een beter leven hebben dan degene die in een kennel zitten.

Dat zou zeker het geval zijn als er meer dierenvrienden waren en minder gevaar van dierenhaters. Meer dierenvrienden die de dieren wat zouden voeren en minder dierenhaters die er alles aan doen om ze het leven zuur te maken. Extra gas geven om het dier aan te rijden, zelfs als het nog in de berm loopt, gif strooien, een luchtbuks op ze richten …

Het asiel Mariuta is de enige opvang in een wijde omgeving. 80% van de dieren die hier zitten zouden al lang geleden een nare en pijnlijke dood zijn gestorven.

Datzelfde geldt voor alle andere dieren die er nu veilig zitten. 160 paarden, ga er maar aan staan. Ook paarden worden gevonden langs de kant van de weg. Ook zij waren ooit aangereden, verwaarloosd, zwaar mishandeld, gedumpt. Het opknappen van zulke grote dieren brengt enorme kosten met zich mee, dat laat zich raden.

En op dit ogenblik zijn de weilanden waarop ze ’s zomers verblijven óf stijf bevroren óf er ligt een dik pak sneeuw.

Hooi, stro, snijmaïs, biks, voedzame pellets, ze zijn niet aan te slépen. En de winter duurt nog zo lang, in Roemenië zeker tot april.

Daniela heeft zo’n duizend monden en bekken te voeren, elke dag is het maar de vraag of het een beetje wil lukken.

Indrukwekkend … dat is het woord dat ons te binnen schiet bij het asiel Mariuta.

Tip van haar en van ons:

Elke dag dat jij aan een gedekte tafel zit … denk dan even aan de vele dieren van Mariuta.

Save. Love. Respect.

Dat is het credo van Mariuta.
Bewonder vooral de prachtige website https://mariuta.ro/

En volg hen op hun Facebook: https://www.facebook.com/asociatia.mariuta/

Je kunt deze dieren direct helpen door een bedrag over te maken naar:

NL16 INGB 0004 7841 60 t.n.v. Stichting Dierennood o.v.v. 'Hulpproject 164’

En wij zorgen dat je donatie echt alleen voor dit hulpproject besteed zal worden.

Bij ons is er geen aftrek voor salarissen, huisvesting of overbodige franje.

Of doneer via onderstaande knoppen:

Klik HIER voor een update

Vorige winter hadden we al een project voor Andreea willen maken, maar het kwam er niet van. Zoveel aanvragen, zo weinig maanden in een jaar.

We konden alleen maar een bericht plaatsen op onze Facebook om te laten zien hoe de honden in sneeuw en ijs moesten zien te overleven.

Daar zijn toen heel wat reacties op gekomen van mensen die – misschien voor het eerst – geconfronteerd werden met de omstandigheden in een Roemeens asiel.

Die het met eigen ogen konden zien en begrijpen waarom een deel van de dieren het eind van de winter niet haalt …

En dat terwijl Andreea al zoveel vooruitgang heeft geboekt.

Jaren geleden kon ze -eindelijk- de gemeente overtuigen van het belang om de zwervers van de straten van de stad te halen. En de gemeente stemde -eindelijk- toe, gaf een stuk land, hek eromheen en er werd beton gestort. In ‘the middle of nowhere’ een open vlakte waar noordenwind, oosterstorm en striemende hagelbuien vrij spel hebben.

Geen water, geen elektra en ook geen dak! Binnen 2 dagen waren er al zeventig honden binnengebracht die op het steenkoude, natte beton moesten liggen. Afschuwelijk toch?

Andreea sleepte met grote flessen drinkwater, maar als de sneeuw te hoog lag en ze met de auto het asiel niet kon bereiken, zat er niets anders op dan de laatste 500 meter te voet af te leggen. Sjouwend met eten en drinken.

Onvoorstelbaar wat Andreea zelf en de honden voor ontberingen moesten doorstaan. Ze bedelde om pallets opdat de dieren in ieder geval niet vastvroren aan het beton.

Dat laatste is letterlijk! Een natte vacht vriest vast en als een dier opstaat … trekt-ie de haren uit zijn lijf ☹

Er werd zeildoek gedoneerd vanuit het buitenland, maar na al het moeilijke werk om de zeilen als dak en aan de zijkanten aan te brengen, vlogen ze bij de eerste sneeuwstorm de lucht in …

Ondertussen brachten de hondenvangers de één na de andere hond binnen met als gevolg dat de dieren begonnen te vechten. Er was te weinig ruimte èn te weinig eten.

Zo kreeg Andreea er nog grotere problemen bij: de zorg voor gewonde honden. Er was zelfs geen dierenarts die haar ergens mee helpen kon. De binnengebrachte honden waren niet gesteriliseerd en ook zwangere teefjes werden bij haar gedropt. Die bevielen in de open lucht op het koude beton... Ze overleefden bijna geen van alle.

Onbekend maakt onbemind. Niemand had oog voor een eenzame vrouw en haar worsteling om de honden in leven te houden.

Uiteindelijk adopteerde de Nederlandse Irene een klein straathondje en ‘ontdekte’ zo het asiel van Targu Frumos. Zij heeft, samen met de Nederlandse stichting Newlife4Straydogs, langzamerhand voor wat verbetering gezorgd.

Er kwamen in de loop der tijd kennels met plastic platen aan de zijkant om de gure wind wat tegen te houden en enkele binnenhokken gingen al zorgen voor meer veiligheid en beschutting. In 2018 kwam er zowaar een DAK!

De situatie bij Andreea nu is dat het asiel bomvol zit. Haar ergste zorg is nu: waar haal ik eten vandaan? De gemeente zorgt voor drie zakken voer per dag. twintig kilo per zak. Adult-voer, voor volwassen honden. Drie héle zakken voor 200 honden?

Dan zitten er ook nog veertig jonge honden en zo’n zestig pups. Deze dieren hebben nog geen tijd gehad om een dikke vacht te kweken en zijn erg kwetsbaar. Daarvoor zouden ze eigenlijk speciaal voer moeten krijgen wat iets duurder is. Maar wat Andreea niet kan bekostigen.

Een paar maanden geleden hoopte Andreea op puppyvoer via Animal Webaction. Als je op hun website klikt, kun je een dierenhelper gratis voer schenken. In dit geval voor maar liefst 81 pupjes. Helaas werd er niet genoeg geklikt en de pupjes van Andreea kregen geen sikkepit.  (Daarnaast willen we die site van harte aanbevelen. Ook wij van Dierennood klikken er dagelijks op. We delen het altijd op onze Facebook-pagina.)

Dat was niet de eerste en enige keer dat Andreea heeft gehuild. Ze heeft het zwaar om alle buikjes te kunnen vullen.

Ook voor de zwakkere en oudere honden moet er snel meer voedzaam voer komen. De dood staat op de loer.

En er is zéker dringend behoefte aan meer warme en stevige hokken. Niet alle honden hebben het geluk om in zo’n lekvrij en tochtvrij exemplaar te kunnen slapen.

Kijk wat er nog voor lekkende, in elkaar zakkende krotjes staan. Het doet toch pijn om te weten dat ook hierin sommige honden de winter moeten doorkomen. Denk aan hen als je morgen diep weggedoken in je kraag buiten loopt … deze dieren kunnen zelfs niet in de luwte schuilen ☹

Andreea zelf zegt:

In my town, I am seen like the crazy lady with the dogs! I have absolutely no support from anyone but I keep going, I am used to it by now. Sometimes I feel sad, sometimes hopeless, sometimes I truly believe that what I am doing is making a change, it varies. It's definitely a lot of ups and downs!

In mijn stad kent men me als de gekke hondenvrouw. Ik krijg geen enkele steun, maar ik ben het zo langzamerhand gewend. Ik ga dóór. Soms voel ik me verdrietig, soms hulpeloos en hopeloos, soms geloof ik echt dat ik verschil maak. Het is een leven van ups en downs.

Daarom deze winter ab-so-luut een project voor Andreea met haar inmiddels 200 honden!

Help je weer mee?

Je kunt deze dieren direct helpen door een bedrag over te maken naar:

NL16 INGB 0004 7841 60 t.n.v. Stichting Dierennood o.v.v. 'Hulpproject 163’

En wij zorgen dat je donatie echt alleen voor dit hulpproject besteed zal worden.

Bij ons is er geen aftrek voor salarissen, huisvesting of overbodige franje.

Of doneer via onderstaande knoppen:

Klik HIER voor een update

De Katten in de Hoek zijn de katten die iedereen maar over het hoofd ziet, niemand wil ze omdat ze geen kleine kittentjes meer zijn. Vergeten schuilen ze weg in de verste hoek …

Ondanks dat Spanje de laatste 10 jaar een enorme sprong voorwaarts heeft gemaakt als het gaat om diervriendelijkheid, toch schort het er soms nog aan.

Met name voor de katten, die worden door de meeste mensen nog steeds aan hun lot overgelaten, wat vele met de dood moeten bekopen.

Plaatjes vergroten als je er op klikt (niet op mobieltjes)

Zolang we Loes de Vries kennen van ‘Little Tigers’, zo lang kennen we Kerrie, een gepokt en gemazelde vrijwilligster in Spanje.

In Los Barrios is ze gelukkig niet de enige kattenvriendin. Veel verlaten of mishandelde katten worden daar geholpen door een paar toegewijde (en vermoeide!) vrienden.

Ze stoppen nooit met het helpen van de dieren die ze vinden in erbarmelijke omstandigheden. Vaak zijn het gedumpte huiskatten die niet weten hoe ze moeten overleven op straat en wanhopig op zoek gaan naar een beetje eten of hulp van mensen. Maar ook vinden ze vaak moederloze kittens en aangereden katten.

Kerrie is al jaren actief bezig met het steriliseren van katten om de enorme kattenpopulatie terug te dringen. Maar er blijven ieder jaar weer veel kansloze kittens geboren worden.

In Spanje is het ook nu nog mogelijk om katten te steriliseren. Het is niet te koud. Daarmee wordt voorkomen dat er volgende lente weer een groot aantal kittens bij komen.

Want, hoewel veel mensen kittens schattig vinden, weten jij en ik ook dat een groot aantal van die schattige kittens in het beste geval in – spoedig overbevolkte – asielen zullen belanden en in het slechtste geval gedood of zelfs verdronken zullen worden …

Laten we niet vergeten: bij katten geldt 1+1=6, soms zelfs meer dan twee keer per jaar. ‘De natuur zijn gang laten gaan’ betekent 36 katten die geboren worden in alleen maar 16 maanden tijd... Elk jaar is het telkens opnieuw dezelfde situatie: onschuldige katjes komen ter wereld en leiden een kort en miserabel leven. Omdat de meeste mensen hun katten niet laten steriliseren of castreren.

En steriliseren is ook nog eens belangrijk voor hun gezondheid, om te voorkomen dat poezen baarmoederontstekingen en kwaadaardige tumoren ontwikkelen.

We hoorden het laatste nieuws over Kerrie. Door heel veel tegenwerking en doordat ze jarenlang letterlijk 24/7 voor noodgevallen gebeld werd, maar geen ènkele medewerking van het asiel kreeg, hield ze het niet meer vol. Ze heeft na 12 jaar met ziel en zaligheid in het grote asiel te hebben gewerkt, met heel veel moeite álle katten uit het asiel ergens anders veilig onder weten te brengen en is er vertrokken.

Ze runt nu een kleine opvang voor katten waar echt niemand naar omkijkt. De “Kitties in the Corner”, noemt ze ze. De echte wegwerpkatten dus. Helaas zijn dat ook vaak katten die een ziekte of handicap hebben of een lange weg naar herstel na een aanrijding of mishandeling door mensen. Maar Kerrie laat ze niet stikken, ze zorgt voor ze. Ze haalt de diertjes uit de hoek …

De dierenartsrekening is nu meer dan 4000 euro. En er is nu zelfs een punt bereikt waarop ze geen behandeling meer kan krijgen voor een dier dat ernstig ziek of gewond is. 2021 was het ergste jaar ooit voor hen, met veel nare gevallen en onvoorstelbare kosten.

We willen nu graag de openstaande rekeningen betalen voor deze arme katten, waarvan vele nog aan het herstellen zijn en verdere zorg nodig hebben totdat ze sterk genoeg zijn om naar een liefdevol thuis te gaan.

Onze Loes schrijft over de Spaanse vrijwilligers: ze willen niets liever dan blijven helpen. Ze kunnen toch niet een kat pijn laten lijden, puur omdat ze de kosten niet kunnen dekken? En ook de sterilisaties moeten toch vooral dóór kunnen gaan?
Zij en ik – maar ook wij van Dierennood- zouden èlke bijdrage aan het kattenfonds, hoe klein ook, zeer op prijs stellen.
Alleen kunnen we weinig, maar samen kunnen we zovéél.

Natuurlijk zijn we inderdaad blij met je bijdrage, maar als je eventueel in de gelegenheid bent om een kat mee terug te nemen van je vakantieadres, neem dan alsjeblieft contact op met Little Tigers.
Meld je aan als vluchtbegeleider. Het kost je geen moeite, alles wordt voor je geregeld en je helpt letterlijk een dier naar een mooie toekomst.
https://littletigers.eu/

Je kunt deze dieren direct helpen door een bedrag over te maken naar:

NL16 INGB 0004 7841 60 t.n.v. Stichting Dierennood o.v.v. 'Klein project 101’

en wij zorgen dat je donatie echt alleen voor dit hulpproject besteed zal worden.

Bij ons is er geen aftrek voor salarissen, huisvesting of overbodige franje.

Of doneer via onderstaande knoppen:

Klik HIER voor een update

Echte helden zijn geen denkers maar doeners. Ze springen in waar ze nodig zijn, zonder eerst te verzinnen of het wel handig, verstandig of zelfs veilig is.

Slechts enkele dagen na het uitbreken van de oorlog in Oekraïne besloten Tom, oprichter van Breaking the Chains, en zijn vriend Steve met een bus vol dierenvoer naar Oekraïne te reizen. En ze zijn daar nooit mee gestopt.

Breaking the Chains … een naam die veelvuldig rondzong in het begin van de oorlog. Vrijwel zeker hebben jullie erover gehoord, hen bewonderd en hun avonturen gevolgd.

Tom had op dat moment al 17 jaar in het Britse leger gediend en met zijn vriend Steve, ook een ex-militair, twijfelde hij geen moment en vertrok …

Zij waren op dat moment niet de enigen die richting Oekraïne vertrokken, maar door hun militaire vaardigheden en kennis durfden zij zich te begeven naar regio’s die voor vele andere hulpverleners toen onbereikbaar waren.

Wellicht hebben jullie het verslag gelezen van ‘ons’ asiel ‘Shelter Friend’ In de stad Dnepropetrovsk, in de media kortweg ‘Dnipro’ genoemd. Tom en Steve waren degenen die zelfs zó diep het oorlogsgebied in gingen om ook bij Marina een voorraad voer te brengen.

Daarna vonden ze in centraal Oekraïne een plek die ze als uitvalsbasis en opslagplaats konden gebruiken, een redelijk veilige plek waar vrijwilligers voer en medische benodigdheden heen konden brengen en van waaruit Tom en Steve de spullen naar verdere en onveilige gebieden konden vervoeren. Vele duizenden kilometers en vele lange dagen volgden.

Al snel werden ze bekend en kregen ze de ene melding na de andere. Ze stuitten op asielen die door de eigenaren waren verlaten en waar niemand meer voor de dieren zorgde, ze kwamen ten hemel schreiende toestanden tegen van dieren die gewoon nog aan de ketting waren achtergelaten door de mensen die vluchtten, ze kwamen dieren op straat tegen die ernstig gewond waren door de bombardementen en als ze niet fysiek gewond waren dan waren ze wel ernstig getraumatiseerd door alle herrie van de raketinslagen, de chaos in de ruïnes van de steden en dorpen, de paniek overal.

Misschien ook wel mooi om te vermelden dat Marina, van het asiel ‘Shelter Friend’, ondanks alle oorlogsdreiging en het feit dat ze zelf honderden honden en katten in haar asiel opvangt, nog een stap verder ging om ook een dodingsstation in Oekraïne leeg te halen … Tja, een dodingsstation … bemand door mensen die geen zier om dieren geven … ze lieten ze gewoon verhongeren …

Marina, en later Tom, heeft er een aantal gered. En wij, van Dierennood, moeten nu bekennen dat we nog nooit zoiets gezien hebben. We waren helemaal verbijsterd toen we zagen hoe die arme, arme dieren werden mis(be)handeld. Elk dier in het dodingsstation bleek een grote afschuwelijke, mensonterende tattoo op de gevoelige buik te hebben gekregen. Ik moet zeggen, het benam ons de adem …

Maar goed, de gewonde en getraumatiseerde dieren werden door Tom en Steve meegenomen naar de ‘veilig plek’ en verder door dierenartsen en vrijwilligers geholpen.

Het aantal volgers op Social Media bleef groeien en verzoeken voor hulp vanuit heel Oekraïne bleven binnenkomen, soms honderden per dag! Elke dag weer moest er worden afgewogen aan wie er die dag hulp geboden kon worden en aan wie niet..

Die keuze iedere dag weer te moeten maken is verschrikkelijk en al snel was het team het er over eens dat ze moesten uitbreiden. In Roemenië werd een nieuwe veilige plek gecreëerd om zowel de dieren als de vrijwilligers te kunnen huisvesten. De exacte locatie van ‘de compound’ en het asiel geven we om veiligheidsredenen niet vrij.

Deze mensen wagen dag in dag uit hun leven en opereren soms op maar enkele honderden meters van het front. Elke missie wordt nauwkeurig gepland en bij Tom staat de veiligheid van zijn team voorop. Om diezelfde reden is er ook geen aparte Facebookpagina van de shelter. Daarvoor vragen zij – en wij – begrip.

Tussen alle geredde honden en katten waren er nog meer bijzondere dieren die hulp nodig hadden. Bijvoorbeeld 9 leeuwen uit een dierentuin in Odessa of het bijzondere verhaal van Bolik, de grizzlybeer en Elsa, de wolf. Beide zaten ergens in het oosten van het land in gevangenschap. Bedreigd door de oorlog en beide in een veel te klein verblijf, zogenaamd voor het vermaak.

Gewapend met een slijptol werden de dieren uit hun vreselijke hok bevrijd en na een lange rit met veel bekijks onderweg (wie rijdt er nu immers met een beer en een wolf rond in oorlogstijd?) werden Bolik en Elsa naar een reservaat gebracht in Roemenië. TJ, de chauffeur van dienst, beleefde op dat moment, naar eigen zeggen, één van de mooiste momenten in zijn leven!

Bovenstaande klinkt allemaal geweldig en dat is het ook, maar het heeft echt letterlijk bloed, zweet en tranen gekost en boven alles een hoop doorzettingsvermogen van alle betrokkenen. De teams in het veld hebben tienduizenden kilometers afgelegd en zijn bijna continue zowel fysiek als mentaal tot het uiterste gegaan.

Hun voertuigen gaan door de slechte wegen in Oekraïne bijna wekelijks kapot. De vrijwilligers ter plaatse werken ook van ‘s morgens vroeg tot ‘s avonds laat. De dieren onder hun hoede zijn vaak dieren die onmiddellijk hulp nodig hebben doordat ze bijvoorbeeld verlamd zijn geraakt door beschietingen of het instorten van hun huis, zwaar ondervoed, gewond of ernstig ziek.

Regelmatig zijn amputaties nodig en worden kogels verwijderd en dus is er heel veel zorg nodig. Goede hygiëne, maar ook quarantaine van de dieren die nieuw binnenkomen, is noodzakelijk. De vrijwilligers, waaronder inmiddels ook een aantal lokale Oekraïners, doen echt fantastisch werk.

De meeste dieren komen getraumatiseerd binnen, maar door de onvoorwaardelijke liefde die ze van de vrijwilligers krijgen en doordat zij dag en nacht met de honden en katten samenleven, veranderen ze bijna allemaal na enkele weken in de meest liefdevolle en aanhankelijke dieren.

Het is echt fenomenaal om te zien wat het team, de dierenartsen en de vrijwilligers samen bereiken. Regelmatig staat iedereen te janken door de verbluffende resultaten van al dit harde werk.

Och, er is zoveel meer te vertellen. Over de chimpansee Johnny die, ondanks zijn eigen honger, Tom de helft van zijn banaan gaf…

Van een andere Johnny, de door kogels verlamde Stafford, die al kruipend door niemandsland de Oekraïnse soldaten wist te bereiken. 9 uur duurde de rit voor het team om Johnny op te halen maar die liet zich ook van zijn dapperste kant zien. Hij kreeg een rolstoel aangemeten en gaf meteen gas. Als een malle rent hij nu dagelijks zijn rondjes.

En laten we Phoenix niet vergeten. Een hinkende husky-achtige hond met 3 bebloede poten, zijn vacht vol modder, aan het front van de stad Mykolaiv. De beschietingen gingen dag en nacht door terwijl de beelden van Phoenix rond gingen op Facebook. Toch besloot het team Phoenix en nog een aantal andere dieren te gaan halen. Helaas moet Phoenix door zijn verwondingen beide achterpoten missen en een gedeelte van zijn voorpoot. Maar kijk hem nu eens: met rolstoel en een prothese. Hij was vies, verwaarloosd, ernstig gewond, verlaten, getraumatiseerd… En nu is Phoenix onze held!

Dit is waar zij het voor doen. Naast de verschrikkelijke dingen die ze helaas te vaak meemaken, zien zij dat zoveel dieren die kansloos achterbleven, getraumatiseerd ronddwaalden of ernstig gewond en voor dood werden achtergelaten, weer helemaal opbloeien doordat ze de verzorging, liefde en respect krijgen die ze verdienen.

Er zijn nog dagelijks uitdagingen voor het team. Nu de berichtgeving over de oorlog in Oekraïne is afgenomen, neemt ook het aantal donaties af. Met de winter voor de deur is de grootste uitdaging om zoveel mogelijk diervoeding af te leveren op plaatsen in Oekraïne waar dit het hardst nodig is.

Voeding wordt met de dag duurder in Oekraïne en is op veel plaatsen schaars. Er zal dus vanuit Europa zoveel mogelijk voeding moeten worden ingezameld om dit, voordat de barre winter invalt, te verdelen en zoveel mogelijk dieren te voorzien van een voorraad waarmee men de winter doorkomt.

Wanneer er bijvoorbeeld sneeuw komt te liggen op de veelal kapotgeschoten wegen is het levensgevaarlijk om de weg op te gaan. En hoe mooi een winterlandschap ook kan zijn, wanneer de hele wereld wit is, worden bewegingen van een transport veel makkelijker waargenomen waardoor de veiligheid afneemt.

Ook zijn landmijnen niet zichtbaar en bestaat de kans dat grote delen van het land afgesloten worden van de buitenwereld. Voer en het transport daarvan zijn dus op dit moment erg belangrijk en hebben prioriteit. Daarnaast gaan alle kosten voor voertuigen, transport, medicatie, dierenartskosten en de verzorging van de dieren gewoon door.

Buiten kijf staat dat zonder de geweldige financiële hulp van donateurs uit alle delen van de wereld, het team bovenstaande nooit had kunnen bereiken. Elke dag weer zijn zij dankbaar voor de steun en support die ze mogen ontvangen. Zonder die hulp zouden vele honderden dieren door honger of verwondingen inmiddels waarschijnlijk niet meer bij ons zijn.

Helaas gaat de oorlog nog steeds door, het eind is nog niet in zicht. Maar de belangstelling voor Oekraïne ebt langzaam weg. De kranten en het journaal brengen weer ander nieuws.

Voor Breaking the Chains is stoppen geen optie. Er zijn nog ontelbare dieren in grote nood en er komen er elke oorlogsdag méér bij.

Blijf deze grote helden alsjeblieft steunen zolang het nodig is.

Iedere donatie, ook een kleine, helpt.

Je kunt deze dieren direct helpen door een bedrag over te maken naar:

NL16 INGB 0004 7841 60 t.n.v. Stichting Dierennood o.v.v. 'Hulpproject 162’

en wij zorgen dat je donatie echt alleen voor dit hulpproject besteed zal worden.

Bij ons is er geen aftrek voor salarissen, huisvesting of overbodige franje.

Of doneer via onderstaande knoppen:

Klik HIER voor een update

Jullie weten allang wat wij, de vrijwilligers van Dierennood dagelijks doen, toch?

Jazeker, elke dag zien we dramatische gevallen en krijgen we schrijnende hulpaanvragen en noodkreten binnen.

Zo ook voor rescuer Snezana Jankovic in Valjevo, Servië, waarbij we gelijk zoiets hadden van: deze geweldige vrouw MOET gewoon hulp krijgen!

Daarom dit project.

Snezana doet alles voor de diertjes die ze op straat vindt maar ook zij kan het niet alleen: schulden hopen zich enorm op.
Ze ergert zich verschrikkelijk aan het feit dat andere mensen simpelweg wegkijken en voorbij een gewond dier lopen.

Of haar verwijten maken, als ze eten geeft aan straatdieren: "zoveel hongerige kinderen en jij geeft eten aan een hónd?". Of haar harde werk zelfs vernietigen.

Huisjes, die speciaal gemaakt zijn voor in de winter, zodat ze kunnen schuilen tegen de vrieskou, worden kapotgemaakt; etensbakjes die omver worden geschopt; dekens die in de containers belanden omdat ze niet willen dat de hond in de buurt van een flatgebouw ligt en noem maar op.

Zwerfdieren in Servië zijn voor de meeste mensen daar niets waard en slechts een zeer kleine minderheid houdt zich met (zwerf)dieren bezig.

Een goed bewijs daarvan is Dingo: Hij miste een stuk van zijn neus en bek (de foto's van toen Snezana hem vond gaan we hier niet tonen, die zijn echt te heftig) Maar die pijn, dat leed, steeds moeten bedelen voor eten in zo'n toestand! De vraag is of hij überhaupt normaal kon eten… Wie weet hoe lang hij zo op straat leefde terwijl mensen hem gewoon voorbij liepen.

Erger nog, daar waar hij lag, bevindt zich een supermarkt waar frequent mensen naartoe gaan en dan nog was er niemand die medelijden had met Dingo die er echt verschrikkelijk aan toe was. Niemand die hem te hulp schoot…

Maar Snezana uiteindelijk wel; ze heeft hem linea recta naar de dierenarts gebracht. Deze dacht dat hij beschoten moest zijn. Waarschijnlijk had iemand hem door zijn kopje willen schieten, wat maar half gelukt was.

Dingo is inmiddels geopereerd en hersteld, maar dat heeft heel veel geld gekost. Een rekening die nog steeds niet voldaan is…

Door dit soort urgente, maar o zo dure, gevallen waar niemand naar omkijkt zit Snezana in steeds verder oplopende schulden. Zij kan echter geen hond, die dringend hulp nodig heeft, op straat achterlaten.

Zoals het blinde hondje Gari: neergeschoten met een luchtbuks. Er zijn sporen van de kogels in zijn oog teruggevonden. Eén oog moest meteen verwijderd worden en met het andere oog is hij blind.

Voor dit ventje is geen enkele donatie binnengekomen hoe vaak ze er ook om gesmeekt heeft.

Gari is een hond die bijzondere hulp nodig heeft. Om de zo veel tijd moet hij terug naar de dierenarts, net zoals diverse andere honden van Snezana. Zijn rekening loopt dus ook nog steeds door.

Of het uiterst aangrijpende verhaal van de zwaar verwaarloosde Nadja. Filmpjes van haar redding zijn hartverscheurend.

Na enkele meldingen over een gehavende hond is Snezana zelf gaan zoeken in het dorp. De eigenaar van die arme Nadja wilde het diertje niet eens afgeven. Toen Snezana de hond zag, helemaal bedekt met wonden, was ze compleet gechoqueerd.

Het arme beestje was vastgebonden met een touw aan een hek – dat was haar 'leven'. Haar arme lichaampje zag er verschrikkelijk uit. Heel dapper en tekenend voor Snezana : ze heeft het touw gewoon doorgesneden en Nadja meegenomen. Na een lange behandeling is Nadja is nu gelukkig helemaal hersteld.

En zo kunnen we nog wel even doorgaan – ze heeft inmiddels zoveel diertjes gered en dat zal ze blijven doen.

Kortgeleden heeft ze zelfs een hele roedel honden gered van een crimineel, genaamd Emir. Hij viel op omdat hij heel snel allerlei honden ‘geadopteerd’ kreeg, zogenaamd naar het buitenland. Maar een hond kan Servië nooit verlaten zonder de benodigde vaccins en tests. Hiervoor is minimaal 3 maanden nodig.

Overduidelijk werden de dieren illegaal verkocht aan zieke geesten en bijv. gebruikt om vechthonden te trainen.

Weer enkele extra monden te voeden erbij voor Snezana.

Een dierenredder in Servië krijgt nooit eens een schouderklopje. Behalve natuurlijk van ons en van jullie.

Volg haar ook op haar facebook. https://www.facebook.com/snezana.jankovic.5811 Snezana heeft genoeg honden die op zoek zijn naar een echt lief baasje.

Wie weet, misschien zit hun potentiële forever home tussen onze volgers!

Je kunt deze dieren direct helpen door een bedrag over te maken naar:

NL16 INGB 0004 7841 60 t.n.v. Stichting Dierennood o.v.v. 'Klein Project 99’

en wij zorgen dat je donatie echt alleen voor dit hulpproject besteed zal worden.

Bij ons is er geen aftrek voor salarissen, huisvesting of overbodige franje.

Of doneer via onderstaande knoppen:

Klik HIER voor een update

In Roemenië woont Alina Condorachi met haar 158 honden midden in de bergen, 3 kilometer van de stad Uricani.

Idyllisch? Nou nee. Je zou er niet willen wonen want haar naaste buurman is het gemeenteasiel van Uricani.

Eén van de vele beruchte dodingsasielen in Roemenië. Alle honden, ook jonge gezonde dieren, worden na 14 dagen meedogenloos vermoord.

Mooier kunnen we het niet benoemen.

Zeer regelmatig komen we op Alina’s facebookpagina zulke berichten tegen: “Deze twaalf honden hebben nog tot eind volgende week …”

Daarbij staan dan twaalf foto’s of video’s met de liefste snuiten die, tegen de tralies gedrukt, sméken om aandacht of misschien smeken ze wel voor hun leven omdat ze vóélen dat hun eind nabij is.

Steeds weer voelen we dan een steek in ons hart.

Foto's vergroten als je erop klikt. (niet op mobiel)

Wat moet Alina dan wel niet voelen, iedere keer dat zij het asiel bezoekt.

Met eten voor de stakkertjes die niet aan eten toekomen omdat de bewakers maar mondjesmaat voeren zodat de grote en sterke honden alles voor de kleine, bangere hondjes wegkapen.

Vrijwel dagelijks worden er nieuwe honden binnengebracht en Alina weet dan: jouw tijd gaat nú in …

Als het ook maar enigszins mogelijk is haalt ze wat dieren eruit. Maar dan moet er èn geld zijn èn plek in haar eigen asiel.

Dat laatste is net zo schaars als het eerste.

Het zou geweldig zijn als er meer kennels konden komen en meer hokken. Want op dit moment zijn adopties een megagroot probleem.

Sinds de oorlog, eind februari, zijn niet alleen alle prijzen verdubbeld, de grenzen van Engeland zijn ook al maanden gesloten. Buitenlandse dieren mogen niet naar binnen. Op het moment dat wij dit schrijven heeft Engeland al 2 keer beloofd dat de grenzen weer open zouden gaan.

Maar steeds werd die belofte weer ingetrokken. Nu is de datum verschoven naar eind oktober. We vrezen het ergste voor dit hele jaar …

Niemand schijnt de honden te willen helpen. En als er geen doorstroom is, kan Alina geen honden meer redden.

Een ware verschrikking, elke dag geconfronteerd te worden met zoveel dieren waar je niets voor kunt betekenen.

Al die onschuldige ogen die je in je dromen blijven achtervolgen. Nou ja, in je nachtmerries.

Wat kunnen we doen voor deze dieren? Allereerst geld voor voer. Voer voor haar eigen asiel en voor de dieren in de doding.

Geld voor uitbreiding van de kennels met daarin goede schuilhokken. De winters in de bergen zijn zeer streng. Regelmatig is Alina dan een tijd lang afgesloten van de bewoonde wereld door hevige sneeuwval.

Vaak reageert iemand bij het zien van een hond achter de tralies op haar Facebook : “haal deze er maar uit, ik betaal de dertig euro die de hond kost.”

Helaas blijft het natuurlijk niet bij een dier uit een doding halen. Dan moet het dier nog gevaccineerd, gesteriliseerd en vaak is er nog meer medische zorg nodig.

En weer voer, misschien nog wel jarenlang omdat er geen adoptant voor hem of haar komt. En al die kosten komen alleen op Alina neer. Degene die het dier heeft vrijgekocht meldt zich niet meer …

En heeft – ten onrechte – het goede gevoel overgehouden: ‘ik heb een leven gered’.

Op dit moment ziet Alina als een berg op tegen de naderende herfst en winter. Ze heeft geen idee of ze stro zal kunnen kopen. Niet eens voor haar eigen dieren om een beetje warm te blijven, laat staan voor de getraumatiseerde stakkers in de doding. De hokken die daar staan verdienen niet eens de naam ‘hok’. Het geheel is ronduit tragisch om te zien. Hoe kan de wereld zo wreed zijn?

Ze voelt zich zo machteloos en wordt zo moedeloos.

Dit is weer één van die projecten waarbij we kunnen beloven: je helpt niet alleen een dier aan voer of warmte. Je redt lètterlijk een kostbaar leven!

We scrolden door haar foto’s en video’s en zagen – veel te vaak – bij de foto’s staan: ‘died …’  –  overleden – echt ongelooflijk triest.

Help mee alsjeblieft (!) om ietsjes vaker ‘saved’  –  gered – bij de foto’s te kunnen zetten.

Je kunt deze dieren direct helpen door een bedrag over te maken naar:

NL16 INGB 0004 7841 60 t.n.v. Stichting Dierennood o.v.v. 'Hulpproject 160’

En wij zorgen dat je donatie echt alleen voor dit hulpproject besteed zal worden.

Bij ons is er geen aftrek voor salarissen, huisvesting of overbodige franje.

Of doneer via onderstaande knoppen: