Klik HIER voor een update

Met alleen al meer respect en compassie zou de wereld er zomaar 100 keer beter uit kunnen zien.

Maar echte dierenLIEFDE kun je niet leren. Daar word je mee geboren …. Of niet.

Als wij naar onszelf kijken dan weten we dat wij, de vrijwilligers van Dierennood, er gewoon mee geboren zijn.

Wij hielden gewoonweg van kleins af aan van alle dieren, het kwam nooit in ons op om een dier pijn te doen of te treiteren. Daarom doen wij nu wat we doen en kunnen we ons zo goed invoelen in de levens van de dieren en degenen die het voor hen opnemen.

Zoals deze keer Iasmina Mot in Arad, Roemenië. Ook zij sleepte, als kind zijnde, alle zielige beestjes al mee naar huis. En dat doet ze nu nog.

In het begin nam ze verlaten hondjes mee om ze onderdak en veiligheid te bieden, waarna ze op zoek ging naar adoptanten in haar omgeving.
Helaas hadden de weinige mensen die ze kende en die óók van dieren hielden, zèlf al dieren.

En de anderen lachten haar vierkant uit.

Plaatjes vergroten als je erop klikt (Niet op mobiele telefoons)

Pas later postte ze haar honden op het internet. Dat hielp een beetje, maar had ook tot gevolg dat meer en meer mensen haar wisten te vinden en haar vroegen om nóg meer dieren te helpen.

Gelukkig werd er een man zo verliefd op haar dat hij haar ‘hobby’ op de koop toenam en samen begonnen ze een heus asiel. ‘First Hope Animal Rescue’.

Het is, zoals altijd, moeilijk om financiële steun en fysieke hulp te krijgen van mensen in een land waar de dieren nog steeds als een gebruiksvoorwerp worden beschouwd of als wegwerpartikel worden gezien.

Ze doen wat ze kunnen om hun hoofd en dat van de meer dan 240 honden boven water te houden.

In het asiel moeten er heel nodig nieuwe, grotere kennels komen die speciaal als quarantaineafdeling gebruikt kunnen worden. Het leed is niet te overzien als de vele nieuwkomers de andere dieren gaan besmetten. En dan alsjeblieft ook een fikse partij nieuwe hokken of in ieder geval nieuwe daken op een deel van de oude hokken. Nu is de beste tijd om te klussen zodat de dieren in het najaar weer droog kunnen zitten.

En sowieso medicijnen voor de vele honden die binnenkomen met demodex. De huidziekte die welig tiert onder dieren die ondervoed en verwaarloosd zijn.

De dierenarts moet altijd te vriend worden gehouden, een te grote openstaande rekening brengt dieren in gevaar.

Van de familie Delvael , die zelf op bezoek in Arad geweest is, hoorden we dat ze nooit iemand zo toegewijd hebben gezien. Dat Iasmina dag en nacht klaar staat voor de dieren, dat ze van elke hond niet alleen de naam kent, maar het hele verhaal en dat de passie op haar gezicht staat geschreven als ze erover vertelt. En het verdriet als ze over de nare verhalen van sommige dieren vertelt ..

Er is wel hoop voor een mooie toekomst voor het asiel. De 2 schattige dochtertjes van Iasmina zullen beslist in de voetsporen van hun mama treden.

Zij krijgen dierenliefde letterlijk met de paplepel ingegeven.

Ondanks alle moeilijkheden, het gebrek aan tijd en geld voelt Iasmina zich een tevreden ziel.

“Met alle dieren die ons liefhebben en voor wie wij de enige redding in hun leven zijn geweest. Wij vechten náást hen.

Dierenliefhebbers houden van ons, maar we worstelen hard tegen de mentaliteit van diegenen die hen haten.”

Ook wij houden van mensen zoals Iasmina. Zullen we maar méévechten?

 

Je kunt deze dieren direct helpen door een bedrag over te maken naar:

NL16 INGB 0004 7841 60 t.n.v. Stichting Dierennood o.v.v. 'Hulpproject 156

en wij zorgen dat je donatie echt alleen voor dit hulpproject besteed zal worden.

Bij ons is er geen aftrek voor salarissen, huisvesting of overbodige franje.

Of doneer via onderstaande knoppen:

Klik HIER voor een update

Precies 2 jaar geleden ontvingen wij de eerste aanvraag van de Roemeense Nicoleta Ilie uit Focsani.

Destijds had ze nog een gewone baan van 9 tot 5 maar wel al een behoorlijk aantal honden in een opvang zonder naam. Prima voor een klein project, hoor.

Maar de tijd verstrijkt, de wachtlijst krimpt maar niet en steeds weer komt er iets tussendoor dat dringender is.

Ondertussen bleven we haar volgen en contact houden. Soms was er een mogelijkheid om haar wat geld voor voer toe te sturen.

Of een klein bedrag voor enkele hondjes met parvo, gebroken pootjes of andere zaken-die-echt-niet-kunnen-wachten.

Steeds weer kregen we de betaalde facturen te zien, de zakken gekocht voer, foto’s van de geredde hondjes, vóór en ná. Aan vertrouwen geen gebrek maar ja… ál die anderen die het óók nodig hebben… Nicoleta bleef maar geduldig.

En nu?

Een tijd daarna overleed haar opa en liet haar een groot stuk land na. Helemaal geweldig voor haar honden maar… je snapt dat dit ook een opstapje was naar méér honden redden. Het zijn er momenteel liefst 300! Inclusief 11 verlamde dieren die constant veel zorg vragen.

Je ziet zoveel dieren in nood… als je ook maar enigszins kunt, dan rèd je ze toch? Wij wel, jullie ook? Waarschijnlijk zouden er bij ons dan ook steeds meer bij komen.

Nu heeft haar asiel ook een naam: ‘Casuta Lui Azor’. Oftewel ‘Het huis van Azor’ , naar de hond die ze vond op haar trouwdag, een zielig hoopje ellende aan een dikke ketting, precies zoals de meeste Roemeense honden moeten leven.

Je kunt wel stellen dat die trouwdag niet alleen een nieuw begin was voor het bruidspaar maar ook voor Azor.

Nu is haar man de enige die werkt want zelf is ze dagelijks 12 tot 14 uur in haar eigen asiel te vinden.

Nicoleta vroeg om donaties voor een hek… wij hadden het niet…Nicoleta wachtte weer af…

Nu vraagt Nicoleta: please, help alsjeblieft. Als je in Roemenië een dierenhart hebt, is ‘every day a struggle..’ Elke dag is dan een strijd.

We moeten cement laten komen voor in de kennels. En hout voor hokken en voer en stro en… De winter is nog lang niet voorbij.

Ja, lief mens, nu is het tijd voor jou om een gróót project te krijgen. Met zoveel dieren en zoveel moeite…

Jouw dieren hebben het hard nodig.

Hoe dierenhelpers buiten de maatschappij worden geplaatst wordt nog eens duidelijk door het volgende voorval.

Met een aantal zieke en gewonde honden in haar auto stopte Nicoleta bij een apotheker. Ze was een beetje gestrest omdat het druk was in de apotheek en ze op haar beurt moest wachten. Mensen draaiden zich naar haar toe en een ‘heer’ verzocht haar buiten te wachten. Men had last van de hondenlucht die ze om zich heen had…

Dat is de mentaliteit van het gros van de mensen. Zij lopen gewoon door – of zelfs óm - als ze leed zien.

Maar Nicoleta heeft, behalve een groot hart voor dieren óók oog voor mensen in nood.

Zo woont er een oude man op een vuilstortplaats met 30 honden. Hij heeft er voor zichzelf en de honden een ‘onderkomen’ gemaakt van planken en gordijnen. Uitgekotst door de maatschappij. Hij wordt er beschimpt en gepest.

Nicoleta brengt hem regelmatig voer voor zijn dieren. En voor hem een warme maaltijd. Het plan is nu om een container aan te schaffen. Dan mag de man mèt zijn honden op het land van Nicoleta staan.

Het zou een geweldige oplossing zijn voor de man die al bewezen heeft een grote dierenvriend te zijn. Hij en zijn dieren zullen dan binnen de hekken veilig zijn en rust hebben. Eén mooi mens en 30 honden extra geholpen.

Maar het zou ook prettig zijn voor Nicoleta zelf. Dan is er dag en nacht iemand aanwezig tussen alle dieren. Ook dat komt de veiligheid ten goede.

Voor allebei willen wij graag inzamelen.

Wil je ook nu weer helpen? Wij hebben Nicoleta lang genoeg laten wachten...

Je kan deze dieren direct helpen door een bedrag over te maken naar:

NL16 INGB 0004 7841 60 t.n.v. Stichting Dierennood o.v.v. 'Hulpproject 153 ’

en wij zorgen dat je donatie echt alleen voor dit hulpproject besteed zal worden.

Bij ons is er geen aftrek voor salarissen, huisvesting of overbodige franje.

Of doneer via onderstaande knoppen:

Klik HIER voor een update

Ben je gek wanneer je voor dieren in nood zorgt? Ben je gek wanneer je je dag en nacht inzet voor dieren die geen hoop meer hebben, ziek of gewond zijn, in de wachtrij staan om gedood te worden? Gedood, enkel en alleen omdat ze geboren zijn op de verkeerde plaats, in een land waarvan de meerderheid van de mensen dieren haat.

Aleksandra Dokic is een vrouw die in haar land, in Servië als gek wordt beschouwd. Ze woont in een gehuurde kelder van +/- 40 m2 samen met haar 49 geredde katten en 1 blind hondje. Verschillende katten hebben speciale zorg nodig, dieetvoer of medicijnen. Zo verzorgt ze onder andere een poes met verlamde achterpoten, twee blinde katten, een poes met een hartafwijking, een kater met blaasgruis etc.

In de kelder komt geen daglicht binnen. Aan het plafond hangt een lekkende rioleringsbuis waardoor er regelmatig vies water op de grond drupt. Aleksandra 'leeft' er met haar dieren in twee ruimtes, gescheiden door een wandje. Ze kookt op een twee pits elektrisch kooktoestel en haar geïmproviseerde douche staat pal naast het toilet. Het ruikt niet fris in de kelder. De oude kranten die dienen als kattenbakvulling absorberen de geur van de uitwerpselen niet. De ruimte is ook veel te klein voor de vijftig dieren, iedereen leeft op elkaar. De eigenaren van het gebouw doen niets om de kelder leefbaarder te maken, ze willen dat Aleksandra met de dieren vertrekt omdat ze 'overlast' veroorzaakt.

Aleksandra leeft voor haar dieren. Zo redde ze onlangs vier kleine kittens, gevonden in een afvalcontainer, nat van de regen, vuil en hongerig. De kleintjes waren nog geen vier weken oud. Dieren castreren/steriliseren gebeurt nauwelijks in Servië, het is makkelijker om de kittens en pups letterlijk 'weg te gooien' in vuilbakken of in het water, te dumpen in het bos of veld, al dan niet in een vuilniszak. Aleksandra heeft de kleintjes meegenomen en ze met de papfles grootgebracht, waarbij haar toiletruimte diende als quarantaine.

Een ander voorbeeld is de blinde kater Johnny. Deze jongen lag in elkaar gedoken tegen de muur van een gebouw. Gewond, bloedend uit zijn mond en zijn ogen en doodsbang. Hij was aangereden door een auto. Toen Aleksandra hem benaderde, sprong hij in paniek door een raam het gebouw binnen. Met veel moeite kon ze het getraumatiseerde dier redden. Hij bleek blind te zijn geworden door de aanrijding. Ze noemde hem Johnny. Ze gaf hem een naam, ze gaf hem liefde, haalde hem uit de anonimiteit.

Dan is er nog de 'hoarder', de kattenverzamelaar, een man die niet voor zichzelf kan zorgen, maar toch alle katten van de straat haalt, ook al heeft hij geen geld om ze eten te geven of verzorging, laat staan om de dieren te steriliseren. Hij woont in een vreselijk vervuild huisje en laat bijna niemand binnen. Aleksandra won langzaam zijn vertrouwen waardoor ze de katten een beetje kan helpen.

Aleksandra zorgt ook voor verschillende kolonies straatkatten in de stad, laat ze steriliseren/castreren, deelt voer uit en brengt ze zo nodig naar een dierenarts, als er geld is. De dierenhaat onder de Servische bevolking is groot. Katten en honden worden als 'plaag' beschouwd en mishandeld, aan hun lot overgelaten, weggejaagd of gedood. Een aantal maanden geleden is een kolonie zwerfkatten waar Aleksandra voor zorgde, vergiftigd door buurtbewoners. Twaalf dieren werden gedood, één rode kater heeft het overleefd. Eén van de dertien. Aangifte doen, de politie inschakelen, het is zinloos, de meeste mensen zijn blij dat de dieren 'opgeruimd' zijn.Wij raden u aan uw favoriete tandenborstel te kopen tegen super lage prijzen met gratis verzending, en u kunt uw bestelling ook dezelfde dag ophalen in de winkel.

De situatie voor Aleksandra wordt steeds dringender. Ze kan niet in de kelder blijven. Ze wordt bedreigd door de buren en eigenaren, ze dient te vertrekken want anders …

Maar ze kan nergens heen. Niemand wil haar een pand verhuren vanwege haar dieren. Op hulp van de overheid hoeft ze niet te rekenen, integendeel. Wanneer de gemeente na een juridische procedure de kelder ontruimt, nemen ze alle dieren in beslag en plaatsen hen in het gemeente 'asiel'. Zonder medische zorg zullen de meesten het niet lang overleven, zeker de zieken niet. Uiteindelijk wacht elk van hen de dood en niet op een humane manier. De katten van de hoarder wacht hetzelfde lot wanneer er niet snel hulp komt. Als hij ontoerekeningsvatbaar wordt verklaard, worden al zijn dieren afgemaakt.

Er moet een plek komen waar alle dieren terecht kunnen. Een vrijstaand huis of gebouw met minstens drie aparte ruimtes: een quarantaineruimte en twee aparte kamers om twee groepen katten te huisvesten, rekening houdend met hun karakter en zorgbehoefte. Een stuk grond kopen en iets bouwen duurt te lang, de tijd dringt. En er is geld nodig. Een gemiddeld maandloon in Servië ligt rond de 500 euro. De kosten voor levensonderhoud zijn dubbel zo hoog als in Nederland of België. Gelukkig opent geld, ook in Servië, nog steeds deuren.

Aleksandra is niet gek. Ze is in haar land een van de weinige mensen met een hart voor dieren. Ze strijdt voor hen, elke dag, ondanks alle tegenwerking van haar omgeving en van de overheid. Wij kunnen haar steunen, haar laten voelen dat ze niet alleen staat in die strijd. Wij laten Aleksandra en haar dieren niet in de steek!

Help je mee? Iedere bijdrage, hoe klein ook, betekent heel veel voor Aleksandra en haar dieren.

Je kunt haar direct helpen door een bedrag over te maken naar

NL16 INGB 0004 7841 60 t.n.v. Stichting Dierennood o.v.v. HP 152

en wij zorgen dat je donatie echt alleen voor dit hulpproject besteed zal worden.
Bij ons is er geen aftrek voor salarissen, huisvesting of overbodige franje.

Of doneer via onderstaande knoppen:

Klik HIER voor een update

Het is zeker nooit de bedoeling om onze dierenhelden na één project te laten vallen. Wij blijven hen volgen. Jammer genoeg kunnen we meestal niet méér doen.

Toch gaan we nu een klein extra project maken voor Dalida Kozlic in Bosnië. Omdat de nood bij haar weer eens ondraaglijk hoog is.

Trouwe lezers herinneren zich haar wel. Een dierenrechtenactivist die al jong wist dat ze advocate wilde worden om meer voor de dieren te kunnen betekenen.

Ze had zich echter niet gerealiseerd dat ze daarmee een heleboel mensen, bedrijven en zeker de overheid tégen zich zou krijgen, die haar simpelweg geen opdrachten gunnen. Het is dagelijks vechten voor haar bestaan.

Ze werd en wordt tegengewerkt, bedreigd, getreiterd en is zelfs al eens flink mishandeld. Zij en haar vader werden regelmatig geprovoceerd, onder andere door voor hun ogen zomaar honden dood te schieten, zonder een enkele reden.

Haar vader trok zich alle ellende zo aan dat hij jaren kampte met hartproblemen en is bijna 1 jaar geleden aan een hartinfarct overleden. Niet alleen geestelijk een enorme klap voor Dalida en haar moeder maar er was meteen een groot probleem bij.

Haar ouders hadden namelijk een flink deel van de geredde honden bij hen thuis in opvang. Er was nauwelijks tijd om de begrafenis te regelen of om te rouwen.

Op stel en sprong moesten vrijwel alle honden gaan verhuizen naar de - te kleine - opvang van Dalida. Haar moeder was, ook fysiek, niet in staat om het grote aantal dieren in haar eentje goed te verzorgen.

Nu huizen er nog 28 honden en 10 katten bij moeder en meer dan 100 honden bij Dalida zelf.

Een ongeluk komt nooit alleen. Nauwelijks was het immense karwei achter de rug en de kosten van de hele verhuizing nog niet eens afbetaald of de moeilijkheden stapelden zich weer op.

Ditmaal in de vorm van ernstig zieke en gewonde dieren. De één na de ander. Grote honden met grote problemen die voor grote rekeningen bij de dierenarts zorgen..

Uitgebreide onderzoeken moesten worden gedaan, bloedtesten, scans, röntgenfoto’s, echo’s. Operaties werden verricht, pins werden in poten gezet, dieren moeten lang in de kliniek verblijven, hebben daarna nog therapie nodig.

En alsof dat nog niet genoeg was kwam toen ook nog het natuurgeweld. Stormen, zware regenval en overstromingen in heel Oost-Europa.

Bijna elk asiel dat wij kennen, van Polen tot Roemenië heeft schade opgelopen. De beelden staan ons nog steeds bij. Ondergelopen hokken, gebouwen, diertjes tot hun knietjes in het steenkoude water en de modder. Maar omdat de ellende zo omvangrijk was, konden wij niet veel doen om te helpen.

Dalida heeft echter niet een gewone afrastering om haar asiel maar een stenen muur. Die muur werd door het water half onderuitgehaald en, geld of niet, de situatie werd zo gevaarlijk dat het wel gerepareerd móést worden. Dat betekende de inzet van groot materieel en het bestellen van gravel (fijn grind) om te zorgen dat de grond niet nog verder weg zou spoelen.

En dus is er nu gewoon geen geld voor andere noodzakelijke dingen, zoals voer en stro.

Op 6 december kwam er nog een heel grote hond in nood binnen. Een ‘Central Asian Shepherd Dog’. Een prachtig bakbeest dat zwaargewond was omdat hij was misbruikt in hondengevechten.

Wij wisten het ook niet maar in Bosnië schijnen juist gevechten plaats te vinden met dit soort honden. Misschien omdat men gevechten met zulke grote rassen spectaculairder vindt?

In ieder geval kon Dalida ook dit dier niet in de steek laten.

Een enorme rekening staat op haar te wachten. En nee, we kunnen die vast niet helemaal voldoen.

Maar misschien kunnen we wel zorgen dat er nog iets overschiet voor voer. Niet alleen voor de honden van Dalida maar ook voor de talloze zwervertjes in haar omgeving.

Want de ijzige winter in Bosnië is al stevig ingezet en duurt nog heel lang.

Je kan deze dieren direct helpen door een bedrag over te maken naar:

NL16 INGB 0004 7841 60 t.n.v. Stichting Dierennood o.v.v. 'Klein Project 89’

en wij zorgen dat je donatie echt alleen voor dit hulpproject besteed zal worden.
Bij ons is er geen aftrek voor salarissen, huisvesting of overbodige franje.

Of doneer via onderstaande knoppen:

Klik HIER voor een update

Alle dieren tellen voor Ravi in India.

Weer een project in India. Dat is niet voor het eerst en ook niet voor het laatst.

Het blikveld van Dierennood houdt niet op bij de grenzen van Europa.

Dat weten jullie en we zijn er heel blij mee dat jullie daar ook zoveel begrip voor hebben.

Onze slagzin is toch: ‘grenzeloze dierenhulp’. Dat houdt ook in dat de hulp niet ophoudt bij huisdieren alleen.

Wat een ander misschien schaart onder ‘vee of hobbydieren’, met andere woorden, koeien of geitjes en konijntjes; het is ons om het even, alle dieren tellen.

Iedereen die ooit in de gelegenheid is geweest om dit soort dieren van nabij te leren kennen, weet wat we bedoelen.

Alle levende wezens zijn gelijk in hun emotie. Ze voelen angst en pijn en snakken naar liefde.
Photo's vergroten als je erop klikt. (Niet op mobiel)

Zo komen we deze maand bij ‘People for Animals Trust/India’ In Faridabad. Opgericht door Ravi Dubey in 2007. Het aantal dieren binnen de muren: 550 maar liefst. En daarbuiten een gigántische hoeveelheid aan allerlei diertjes en dieren die afhankelijk van hen zijn.

En ja, er worden dieren gesteriliseerd, geadopteerd en ook ja, ze proberen uit alle macht mensen en overheden bewust te maken van het feit dat dieren gewoon wezens zijn met gevoel. Heel véél gevoel zelfs.

Toch blijkt het daaraan te schorten. Hoewel wij, hier in het westen, niet beter weten dat de koeien dáár allemaal heilig zijn en met respect worden behandeld, toch schijnen er veel sujetten te zijn die dat besef nog niet hebben meegekregen.

Daarom zijn veel foto’s uit India gewoon te heftig om op onze website te delen… Wat denk je bijvoorbeeld van koeien met zuur overgoten…

Wat moeten die arme dieren lijden en wat moeten ze blij zijn dat Ravi en zijn team hen helpt ...

Wij kunnen nu wel foto’s plaatsen van dieren die geholpen zijn maar we durven het, voor jullie nachtrust, niet aan om datzelfde dier te laten zien zoals Ravi haar aantrof. Het lijkt nu dus niet zo heel erg maar geloof ons als wij zeggen dat het dier er verschrikkelijk aan toe was.

Met alle andere dieren idem dito. Wat te denken van het hondje Mohini… Gewoon onmogelijk om een voor/na foto te laten zien.

2 poten geamputeerd. Daarom alleen een na-foto. De rest kun je erbij denken. Of doe het maar niet …

Bij al deze dieren gaat het niet alleen om voer. Was het maar waar. Natuurlijk moeten al die dieren, ook die gewoon op straat leven, water en voer krijgen. De hoge kosten van Ravi en zijn team zijn echter voornamelijk bedoeld om al die gewonde dieren te helpen. Of het nu door de talloze ongelukken komt die om de haverklap gebeuren in de drukke smalle straten of door ‘menselijk’ toedoen.

Geen dag, geen moment gaat voorbij zonder zichtbaar dierenleed. Dit project is niet voor niets door ons uitgekozen!

Wij hebben Ravi al lang geleden een project beloofd. Zijn mensen doen zo ontzettend hun best. Zo geven zij ook voorlichting en vaccineren ze tegen rabiës (hondsdolheid) waar de mensen erg bang voor zijn. De angst voor hondsdolheid is namelijk één van de – vele – redenen waarom dieren worden gedood.

Naast het dagelijkse voeren van honden, katten en koeien, rondzwervende paarden en ezels, voeren ze ook dagelijks grote kolonies apen in de nabije omgeving.

En, waarschijnlijk het meest onontbeerlijk, is hun project ‘Summer LifeLine’. Elke dag worden vele troggen gevuld met vers water in de loeihete en gortdroge zomers van India. Het lijkt misschien een kleine moeite, maar water is daar niet gratis en zóveel water kost ook veel geld. Maar het is zeker van levensbelang.

De afwezigheid van schoon drinkwater leidt tot de uitdroging en tenslotte de dood van duizenden zwerfdieren en vogels in de stad.

We vroegen nog even naar het verlanglijstje van Ravi.

En hij noemde een simpel lijstje.

Op 1 staat: vrijwilligers, daar zijn er altijd te weinig van. Net als donateurs natuurlijk.

Verder is hij eigenlijk best bescheiden:

Geld voor sterilisaties en vaccinaties.

Een zak rijst, tarwe, sojabonen, veevoeder.

Verf en witkalk voor binnen en buiten.

Energiebesparende lampen.

Schoonmaakartikelen zoals zwabbers, bezems, handdoeken en dweilen.

En een ‘autoclave’ om medische instrumenten te steriliseren.

Geloof ons maar, lieve hardwerkende mensen in Faridabad, onze donateurs gaan zorgen dat de laatste 6 wensen uit gaan komen.

Je kan deze dieren ook helpen door een bedrag over te maken naar

NL16 INGB 0004 7841 60 t.n.v. Stichting Dierennood o.v.v. 'HP 150'

en wij zorgen dat je donatie echt alleen voor dit hulpproject besteed zal worden.
Bij ons is er geen aftrek voor salarissen, huisvesting of overbodige franje.

Of doneer via onderstaande knoppen: