Veganiste sinds haar 16de, nog veel jonger toen ze zich al om dieren ging bekommeren, compassie voelend in een wereld die niet of nauwelijks compassie kent.
Ze heeft die eigenschap zeker niet van een vreemde, ook haar moeder heeft zich altijd voor de dieren ingezet.
En als we vragen: “ welke redding heeft het meeste indruk op je gemaakt” zegt ze nadenkend: ”weet je, ik heb in de tussentijd zoveel dieren gered, eigenlijk is elke redding dramatisch.

Kinai, de hond die het zwaar te verduren heeft gehad maar nu toch nog een gelukkig leven leidt.

Er is er wel 1 die eruit springt. Dat is de redding van Kinai. Dat arme dier werd achter een auto gebonden en over de rijksweg gesleurd. Zijn halve lijf was helemaal ontveld. Zijn heup was gebroken, van zijn staart was nog maar de helft over… Wat heb ik gehuild…”

Die foto’s van Kinai toen laten we niet zien. Wij moesten zelf al huilen bij de beelden en het afschuwelijke idee wat het dier is aangedaan.
Laura, die een opleiding tot dierenartsassistente heeft gevolgd, verzorgde Kinai 9 lange maanden zelf. Met speciale honing en verband om de celgroei van de huid te stimuleren.
Nu, na al die tijd, is Kinai uiteindelijk een geweldige hond die zijn verleden niet met zich meedraagt, geen rancune voelt maar gewoon uit het leven haalt wat er inzit. “Nu heb ik het leuk, dus nu geniet ik”.

Prachtig om te zien. Ontroerend zelfs.

De dag begint voor Laura en haar moeder met hetzelfde ritueel zoals in elk goed asiel. Poep ruimen, eindeloos poetsen, voeren, water verversen…Dan is er al een groot deel van de dag om.

Daarna wordt er geprobeerd om elk dier een beetje persoonlijke aandacht te geven. Absoluut noodzakelijk om de dieren sociaal te maken en te houden anders kunnen ze niet ter adoptie worden aangeboden. Interactie is van levensbelang voor de gevoelens van een dier zelf. Te weten dat ze ‘gezien’ worden.

Kijk naar de filmpjes van honden die in kennels zitten. Ze verdringen zich voor de tralies en blaffen oorverdovend, smekend om aandacht. Vaak is de aandacht belangrijker dan eten op dat moment. Een hond waar totaal geen aandacht aan wordt besteed wordt niet veel later depressief en reageert helemaal niet meer op zijn omgeving. Dat is ook heel typerend voor slechte asielen, vaak van de overheid. Daarvan zie je filmpjes waarop dieren te zien zijn die helemaal niet meer reageren als er iemand langs loopt.

Die volkomen apathisch in een hoekje zitten, uitgeblust. Met ogen die alle hoop verloren hebben. Alle lust tot leven zijn ze kwijt.

Heus, de emoties van een dier verschillen in dat opzicht niet veel van die van een mens.

Het wordt moeilijk als de jongere en energiekere honden gefrustreerd raken door het chronische gebrek aan ruimte.

En dat is precies de reden voor ons project. Want het asiel moet hoognodig een stuk groter worden. De spanning tussen de honden kan soms hoog oplopen en gevechten kunnen dan heel snel ontstaan.

Ze zijn al langer bezig om uit te breiden maar kunnen alleen steeds een stapje verder bouwen als er wat donaties binnen komen.

Laura vertelt ook nog dat ze graag één keer op straat zou lopen zonder bij elke stap dieren in nood tegen te komen.

En dat ze één keer in slaap wil kunnen vallen zonder gepieker over hoge kosten en ziektes.

Misschien kunnen wij in ieder geval die laatste wens in vervulling laten gaan.

NL16 INGB 0004 7841 60 t.n.v. Stichting Dierennood o.v.v. 'Hulpproject 142'

en wij zorgen dat je geld echt alleen voor dit goede doel besteed zal worden. Bij ons is er namelijk geen aftrek voor salarissen, huisvesting, leaseauto's of overbodige franje.

Klik HIER voor een update

Haar naam is Mirela Marcu en het verhaal van deze jonge en zeker ook bijzondere vrouw begint in 2012 wanneer zij haar eerste hond redt. Op dat moment verandert haar leven.

De empathie die zij voelt voor deze hond en de andere zwerfhonden op straat maakt dat ze een volgende redt, en nóg een en nóg een. Haar appartement in Boekarest wordt al snel te klein en ze besluit te verhuizen naar het platteland van Calarasi waar haar oma haar een huis met een groot stuk grond heeft nagelaten.

Honden, katten, kippen en ezels vinden hun weg naar haar opvang. Maar ook een gewond schaapje of een verwaarloosd paard worden door haar liefdevol opgenomen en verzorgd.

Plaatjes op deze pagina vergroten als je je er op klikt

Behalve de honden die ze zelf overal vindt, worden dozen en (schrik niet) zakken met pups en kittens bij haar afgegeven of gewoon bij haar hek gezet. En aangezien het woord ‘nee’ niet in haar vocabulaire voorkomt groeit het aantal dieren gestaag.

Op dit moment leven er zo’n 400 a 450 honden in en om haar huis. De dieren kunnen overdag vrij rondlopen en in drie grote schuren gevuld met hooi de nachten doorbrengen. Bovendien staan er op hetzelfde terrein enkele kennels waar de dominante, maar ook de angstige of kleinere honden onderdak krijgen. Zieke dieren mogen bij haar in huis.

Voor de moeders met pupjes zijn er afgeschermde ruimtes waar de pupjes gewoon pup kunnen zijn en waar ze naar hartenlust veilig kunnen spelen.

Er is altijd iemand aanwezig om de grote roedel in het gareel te houden en mogelijke gevechten te voorkomen.

In heel Roemenië is er maar een gemeentelijk kattenasiel en dat staat toevallig in Calarasi. Net zoals de meeste gemeenteasielen is de toestand hier ronduit belabberd en de meeste tijd is het er overvol.

Mirela wil ook katten een goede en respectvolle opvang bieden. Dus behalve de katten en kittens die zijzelf op straat vindt of die bij haar gedumpt worden, haalt zij regelmatig katten en kittens uit dit staatsasiel. Soms wel met 10-tallen tegelijk. De meeste dieren zijn ernstig ondervoed, hebben oogkwalen of zitten onder de vlooien waardoor ze vaak bloedarmoede hebben.

Dit betekent wel dat er gemiddeld tussen de 200 en 250 katten een liefdevol thuis bij haar hebben gevonden. Vlak bij haar woning is een heerlijke kattenruimte en ook staan er op het stuk grond nog 3 houten huisjes voorzien van alle comfort waar de diertjes veilig kunnen verblijven.

Zij probeert doorlopend herplaatsingen voor haar dieren te regelen. In Roemenië zelf is dat niet gemakkelijk, maar zij heeft ook contacten in andere landen en doet daar alles aan. Maar nu met de corona-toestanden zijn adopties helaas niet mogelijk.

Wij hebben veel bewondering dat zo’n jonge vrouw haar hele leven wijdt aan de opvang en zorg van zoveel dieren. Waar ze letterlijk dag en nacht mee bezig is. Soms in een persoonlijk contact hoor ik hoe vermoeid haar stem klinkt, maar nog nooit heb ik haar horen klagen.

Jullie zullen begrijpen dat de kosten voor voer, ontworming- en vlooienmiddelen maar ook de doktersrekeningen voor al deze dieren de pan uit rijzen en de schulden zich blijven opstapelen. Ook al kan Mirela na jarenlange ervaring een heleboel kleine medische handelingen inmiddels zelf doen. Zoals injecties geven, wondverzorging en zelfs het aanleggen van een infuus.

Haar grote droom is dan ook een kleine kliniek bij haar huis om nog meer dieren eerste hulp te kunnen geven zonder een beroep te moeten doen op de dierenarts en daar de rekening voor gepresenteerd te krijgen. Ook zou ze dan meer kunnen betekenen voor de diervriendelijke Roemenen in haar omgeving die geen dierenarts kunnen betalen. De dichtstbijzijnde dierenarts wil in zijn kliniek bijv. geen dieren met Parvo behandelen, bang voor besmettingen in zijn praktijk. Deze dieren worden door Mirela dan ook zelf behandeld.

Ik hoop echt, met heel mijn hart , dat zij deze droom ooit kan kunnen verwezenlijken! Wat zou dat mooi zijn en wat zal dat veel dierenleed gaan schelen!

Sinds 2014 probeert zij bovendien regelmatig lokale sterilisatiecampagnes te organiseren, natuurlijk als er voldoende geld voorhanden is. Zij weet als geen ander dat het steriliseren de enige sleutel is als oplossing van het immens grote zwerfdierenprobleem in haar land.

Deze geweldige vrouw verdient echt ons aller hulp. Dit indrukwekkende privéasiel waar zoveel dieren niet alleen de beste verzorging krijgen maar ook een geweldig thuis hebben, moet kunnen blijven voortbestaan.

Aan Mirela’s inzet zal het niet liggen, maar ze heeft jullie hulp daar echt heel hard bij nodig…

Dit is een klein stukje tekst wat Mirela zelf schreef. Ik moest slikken om mijn tranen in te houden:

Als ik zieke pups heb, trilt elke ochtend mijn hart omdat ik niet weet wat ik kan verwachten en ik ben dan bang om de deur open te doen van hun verblijf. Het is echt moeilijk om hun lijden onder ogen te zien en als ik er één verlies, voelt dat alsof een deel van mij met hem of haar sterft.

Ik wil nergens anders zijn dan waar ik nu ben of iets anders doen in deze wereld, dan wat ik nu doe. Mijn hart kan niet zingen, ik kan niet gelukkig zijn omdat het onrecht van de wereld waarin we leven me verdrietig maakt. Maar ik leef toch met optimisme en elke dag biedt mij een kans om een andere ziel te redden…

NL16 INGB 0004 7841 60 t.n.v. Stichting Dierennood o.v.v. 'Hulpproject 141'

en wij zorgen dat je geld echt alleen voor dit goede doel besteed zal worden. Bij ons is er namelijk geen aftrek voor salarissen, huisvesting, leaseauto's of overbodige franje.

Ismail rijdt zeker 4 of 5 keer per week zo’n 50 km door de bergen met voer en water. In de heetste zomermaanden waarin het kwik overdag stijgt tot boven de 40 graden, rijdt hij 's nachts en in de wintermaanden ploegt hij zelfs door sneeuw en vrieskou.

Corona heeft helaas het afgelopen jaar zelfs voor nog meer slachtoffers gezorgd. Het zijn helaas ook gewone eigenaren van huisdieren, die bijv. wegens geldgebrek hun honden en katten naar de kale berghellingen hebben gebracht. Dieren die daar kansloos zijn! Hoeveel het er momenteel zijn? Hij heeft een keer voor ons de honden willen tellen maar is bij 300 de tel kwijt geraakt…

De corona-toestand is ook voor Ismail persoonlijk een ramp. Hij heeft een botenverhuur aan het strand van Özdere, waar trouwens ook dagelijks veel straatdieren door hem gevoed worden, die hiervoor vaak vele kilometers hebben moeten lopen. Maar huurders voor de boten zijn er helaas niet meer. Ook zijn er geen restaurants en hotels meer die eten over hebben voor de hongerige zwerfdieren.

Ieder jaar is het opnieuw raak: Mensen uit de steden, die hier in de bergen hun zomerhuis hebben, zijn weer vertrokken en hebben opnieuw een hoop speelkameraadjes van hun kinderen achtergelaten. Daarmee bedoelen wij de vele pupjes en kittens van de daar gedumpte dieren, waarmee hun kinderen in de zomermaanden hebben gespeeld. Die blijven dan hulpeloos achter...

Deze zwakke en nog niet volgroeide jonge dieren zijn niet gewend om zelf naar eten te zoeken en maken op de kale vlakten van de bergen geen enkele kans. Zij hebben de kinderen een zomer lang liefde en plezier gegeven, maar meenemen naar hun eigen huizen? Welnee!! Die dieren moeten het maar uitzoeken!

Ismail vertelde mij dat veel van deze arme dieren gewoon verhongeren. Bovendien worden ze door veel andere zwerfdieren niet geaccepteerd en zelfs doodgebeten.

Özdere is een kleine badplaats in de buurt van Izmir. Hier worden de zwerfdieren en de niet meer gewenste huisdieren niet alleen door de bewoners ver in de bergen gedumpt, de hondenvangers van de omliggende dorpen en steden doen daar nog eens een grote schep bovenop. Onderbrengen in asielen zou namelijk geld kosten en zelfs euthanaseren vinden ze het geld niet waard.

Dus wat is er makkelijker en goedkoper dan de dieren op hardhandige wijze te vangen en dan letterlijk met vrachtwagens vol hoog in de bergen te dumpen.

Zonder eten of water…  Gewoon de dieren achterlaten om hen een ellendige dood te laten sterven…

Per dag heeft Ismail 80 kilo droogvoer en 70 dozen nat voer nodig dat hij eerst gaat vermengen. Vroeger gaf hij al 25% van zijn salaris daaraan uit. Dat was welgeteld 100 euro... Maar nu zijn inkomsten vrijwel tot 0 gereduceerd zijn, zit hij met zijn handen in het haar...

Voor de dieren is het ook heel belangrijk dat hij zoveel mogelijk water meeneemt, vooral in de droge hete maanden. Dat zeulen met de grote waterblikken maakt zijn werk extreem zwaar.

Hijzelf woont met zijn familie aan de rand van het plaatsje en gelukkig helpen zij hem. Vaak rijdt er iemand mee om te helpen met voeren. Zelf hebben ze ook een aantal honden en katten die Ismail niet aan hun lot kon en wilde overlaten.

Het wrange is, dat deze man verder geen enkele andere hulp krijgt, noch van de gemeente, noch van buurtgenoten. Want mensen die zich voor zwerfdieren inzetten zijn niet graag gezien in Turkije... Gelukkig trekt Ismail zich hiervan niks aan en verzorgt zelfs ook nog eens 30-40 honden en katten op het nu lege strand... Maar zijn portemonnee is nu wel akelig leeg...

Niet makkelijk voor de familie met al die negatieve reacties uit de buurt. Toch geeft Ismail niet op en wil zo graag blijven zorgen voor de zwakste zielen op deze aarde. Hoog tijd dat hij van ons en dus van jullie allemaal hulp gaat krijgen!

Tot zover het verhaal van Gaby en ze besluit:

Wat daar in de bergen van Özdere gebeurt is een echt heel groot drama. Ik vraag u dan ook uit het diepst van mijn hart om hulp en steun zodat Ismail deze arme, hongerige gedumpte dieren toch nog verder zal kunnen helpen.

NL16 INGB 0004 7841 60 t.n.v. Stichting Dierennood o.v.v. 'Hulpproject 139'

en wij zorgen dat je geld echt alleen voor dit goede doel besteed zal worden. Bij ons is er namelijk geen aftrek voor salarissen, huisvesting, leaseauto's of overbodige franje.

Maar al snel zag ze dat de nood bij de vele zwerfdieren in haar omgeving heel hoog was. Gewond na een aanrijding, geslagen of mishandeld. Veel meer dieren hadden haar hulp hard nodig.

Met ongelooflijke energie en doorzettingsvermogen, begon zij echt wat te betekenen voor al die honderden zwerfdieren. En nadat ze met Facebook begon, heeft ze ook voor 40 honden een gouden mand gevonden!

Mede door het geld van die adopties, heeft zij zelfs een bescheiden asiel kunnen opzetten: Dumpster Doggies. Daar worden de allerzwaksten ondergebracht en kunnen dieren die gesteriliseerd zijn rustig herstellen voordat ze weer op straat worden teruggezet.

Wekelijks rijdt ze ook nog eens honderden kilometers om op 7 verschillende locaties meer dan 500 (!) honden en katten te voeren! Ze maakt het eten klaar in een enorme ketel op een open vuur… Onvoorstelbaar, wat Sebahat dagelijks doorstaat om deze dieren te kunnen helpen.

Op twee van deze locaties heeft ze ook primitieve schuilplaatsen gemaakt zodat er enige beschutting is. Ze zorgt zelfs voor extra vitamines en medicijnen zodat de dieren een betere kans hebben op overleving! Dieren die te verzwakt of gewond zijn brengt ze naar de dierenarts.

De mensen die haar helpen zijn helaas op één hand te tellen. Er is eigenlijk maar één dierenvriend, Cigdem, die vaak met haar de voederronde doet. Verder is er niemand…

Om het dierenleed in de kern aan te pakken probeert ze nog steeds zoveel mogelijk honden te laten steriliseren. Want zonder sterilisaties komen er meer en meer pups bij en wordt het aantal dieren dat een afschuwelijk leven krijgt alleen maar groter…

Alles wordt zorgvuldig vastgelegd en de honden krijgen een label in hun oor zodat gemakkelijk te zien is of ze al gesteriliseerd zijn. Afgelopen jaar kon ze 129 honden laten steriliseren, dit jaar wil ze supergraag 250 honden laten steriliseren. Wat een mooi streven! Laten wij er samen voor zorgen dat dit gaat lukken voordat de strenge winter begint!

Geef Sebahat hoop en steun dit belangrijke sterilisatieproject!

In het gebied waar zij woont, in het onherbergzame noorden van Turkije, zijn er maar weinig dierenartsen die willen helpen met het steriliseren van zwerfdieren. Gelukkig is er één, die na flink onderhandelen, haar voor een zeer schappelijke prijs uiteindelijk toch wil helpen!

Haar eigen middelen zijn helemaal uitgeput. Dus is het aantal uit te voeren sterilisaties geheel afhankelijk van de donaties die deze maand voor dit hulpproject binnen gaan komen!

Help ajb Sebahat haar doel te behalen, zodat deze onschuldige en pure wezens op onze aarde daar echt goed geholpen gaan worden en de wereld een stukje mooier wordt!

Kijk op https://www.facebook.com/dumpsterdoggies/ om meer te ontdekken!

Hieronder nog wat aandoenlijke voorbeelden van  'voor' en 'na' situaties van dieren die Sebahat in korte tijd heeft weten 'op te knappen'. Geweldige resultaten toch!

NL16 INGB 0004 7841 60 t.n.v. Stichting Dierennood o.v.v. 'Hulpproject 132'

en wij zorgen dat je donatie echt alleen voor dit goede doel besteed zal worden. Bij ons is er geen aftrek voor salarissen, huisvesting of overbodige franje.

Zanzibar voor de oostkust van Afrika.

Prachtige stranden maar veel armoede. Geen verharde wegen maar zandweggetjes die veranderen in modderstromen gedurende het regenseizoen.

Vele drukke marktjes waar ontelbare zwerfdieren rondlopen tussen de kramen. Een bevolking van overwegend moslims. Die vanwege hun cultuur niet met dieren omgaan zoals wij dat graag zouden zien.

En dan is daar de Nederlandse Anna van den Berg die al sinds 2003 in Zanzibar woont.

Daar naar toe verhuisd met haar asielhond Simon. Voor haar de mooiste en de liefste hond van de wereld.

Jammer genoeg vonden ze dat in Zanzibar niet en Simon werd luttele maanden later vergiftigd…

Een tijdje later rijdt Anna in haar auto en ziet een ezel lopen met een kar die zo zwaar beladen is dat het arme dier bezwijkt.

Ze snelt er naartoe en roept links en rechts mensen op om samen het dier te helpen.

De politie verschijnt ook en tot Anna’s afgrijzen wordt de ezel weer gewoon rechtop gezet en gedwongen verder te lopen…

Anna kan die nacht de slaap niet vatten en de volgende dag gaat ze de ezel halen en neemt hem mee naar huis.

Maar daar blijft het – natuurlijk – niet bij. En al gauw krijgt ze de bijnaam ‘Mama Ezel’.

Klik op de fotootjes voor vergroting

Binnen korte tijd had ze 45 ezels en nog eens 22 honden die allemaal met een touw aan bomen waren gebonden.

De meeste dieren waren niet eens benaderbaar. Gewond, geslagen, bang en dus vaak agressief.

Maar Anna is een doorzetter en vast besloten om écht wat voor de vele dieren daar te willen betekenen.

En nu is daar sinds 2009 de officiële opvang en dierenkliniek ZAAZO.

Uit pure noodzaak ontstaan. Maar wat werken ze daar hard en wat doen ze ongelooflijk veel goeds.

Alle soorten dieren komen er en gelukkig ook veel vrijwilligers van over de hele wereld.

Als je iets goeds wil doen en meteen ook veel wil leren is dit een geweldige plek.

Elke zaterdag mag de locale bevolking komen met hun dieren naar die kliniek. Dan kun je wel 200 dieren verwachten op één dag.

Koeien, geiten, ezels, poezen en honden. Zelfs apen. Een bont gezelschap.

Anna vertelt aandoenlijke verhalen.

Over ezels die haar schopten en beten maar na 2 weken als hondjes achter haar aan liepen.

Over een oudere vrouw die zonder schoenen met haar enige bezit, een zieke koe, op een zaterdag 20 km naar de kliniek komt lopen.

En dan uit haar schort 200 schilling haalt als betaling. Omgerekend 10 cent. Natuurlijk hoefde ze niet te betalen. Integendeel, ze kreeg een paar slippers cadeau.

Over een straathond die ze pas na 6 jaar mocht aanraken. En die daarna nooit meer van haar zijde week.

Verhalen die ons hart diep raken.

Vorig jaar is er een record aan dieren geholpen. Aan allerlei verwondingen en ziektes maar daarbij zijn er ook duizenden sterilisaties verricht.

Je gelooft het haast niet hoeveel dieren daar in één jaar naar toe werden gebracht:

- 1.440 koeien
- 560 geiten
- 23 apen
- 3.193 honden (ongeveer 3.000 sterilisaties)
- 4.320 katten (ongeveer 4.000 sterilisaties)
- 1.680 ezels
- 3 schapen.

Op dit moment dat we het project schrijven staat het hele terrein echter onder water door de vele regen en moet er in alle haast dieren elders worden ondergebracht.

Er staat een oproep voor vrachtwagentjes en zelfs bootjes om te komen helpen.

De oude kliniek is beschadigd. En ZAAZO heeft dringend een nieuwe nodig. Zoveel duizenden dieren rekenen op hulp, telkens weer.

Je hebt de aantallen gezien… Zoveel dieren… we kunnen ze toch niet in de steek laten?

Doneer daarom vandaag nog naar:

NL16 INGB 0004 7841 60 t.n.v. Stichting Dierennood o.v.v. 'Hulproject 130'

en wij zorgen dat je donatie echt alleen voor dit goede doel besteed zal worden. Bij ons is er geen aftrek voor salarissen, huisvesting of overbodige franje.