Klik HIER voor een update

In Roemenië woont Alina Condorachi met haar 158 honden midden in de bergen, 3 kilometer van de stad Uricani.

Idyllisch? Nou nee. Je zou er niet willen wonen want haar naaste buurman is het gemeenteasiel van Uricani.

Eén van de vele beruchte dodingsasielen in Roemenië. Alle honden, ook jonge gezonde dieren, worden na 14 dagen meedogenloos vermoord.

Mooier kunnen we het niet benoemen.

Zeer regelmatig komen we op Alina’s facebookpagina zulke berichten tegen: “Deze twaalf honden hebben nog tot eind volgende week …”

Daarbij staan dan twaalf foto’s of video’s met de liefste snuiten die, tegen de tralies gedrukt, sméken om aandacht of misschien smeken ze wel voor hun leven omdat ze vóélen dat hun eind nabij is.

Steeds weer voelen we dan een steek in ons hart.

Foto's vergroten als je erop klikt. (niet op mobiel)

Wat moet Alina dan wel niet voelen, iedere keer dat zij het asiel bezoekt.

Met eten voor de stakkertjes die niet aan eten toekomen omdat de bewakers maar mondjesmaat voeren zodat de grote en sterke honden alles voor de kleine, bangere hondjes wegkapen.

Vrijwel dagelijks worden er nieuwe honden binnengebracht en Alina weet dan: jouw tijd gaat nú in …

Als het ook maar enigszins mogelijk is haalt ze wat dieren eruit. Maar dan moet er èn geld zijn èn plek in haar eigen asiel.

Dat laatste is net zo schaars als het eerste.

Het zou geweldig zijn als er meer kennels konden komen en meer hokken. Want op dit moment zijn adopties een megagroot probleem.

Sinds de oorlog, eind februari, zijn niet alleen alle prijzen verdubbeld, de grenzen van Engeland zijn ook al maanden gesloten. Buitenlandse dieren mogen niet naar binnen. Op het moment dat wij dit schrijven heeft Engeland al 2 keer beloofd dat de grenzen weer open zouden gaan.

Maar steeds werd die belofte weer ingetrokken. Nu is de datum verschoven naar eind oktober. We vrezen het ergste voor dit hele jaar …

Niemand schijnt de honden te willen helpen. En als er geen doorstroom is, kan Alina geen honden meer redden.

Een ware verschrikking, elke dag geconfronteerd te worden met zoveel dieren waar je niets voor kunt betekenen.

Al die onschuldige ogen die je in je dromen blijven achtervolgen. Nou ja, in je nachtmerries.

Wat kunnen we doen voor deze dieren? Allereerst geld voor voer. Voer voor haar eigen asiel en voor de dieren in de doding.

Geld voor uitbreiding van de kennels met daarin goede schuilhokken. De winters in de bergen zijn zeer streng. Regelmatig is Alina dan een tijd lang afgesloten van de bewoonde wereld door hevige sneeuwval.

Vaak reageert iemand bij het zien van een hond achter de tralies op haar Facebook : “haal deze er maar uit, ik betaal de dertig euro die de hond kost.”

Helaas blijft het natuurlijk niet bij een dier uit een doding halen. Dan moet het dier nog gevaccineerd, gesteriliseerd en vaak is er nog meer medische zorg nodig.

En weer voer, misschien nog wel jarenlang omdat er geen adoptant voor hem of haar komt. En al die kosten komen alleen op Alina neer. Degene die het dier heeft vrijgekocht meldt zich niet meer …

En heeft – ten onrechte – het goede gevoel overgehouden: ‘ik heb een leven gered’.

Op dit moment ziet Alina als een berg op tegen de naderende herfst en winter. Ze heeft geen idee of ze stro zal kunnen kopen. Niet eens voor haar eigen dieren om een beetje warm te blijven, laat staan voor de getraumatiseerde stakkers in de doding. De hokken die daar staan verdienen niet eens de naam ‘hok’. Het geheel is ronduit tragisch om te zien. Hoe kan de wereld zo wreed zijn?

Ze voelt zich zo machteloos en wordt zo moedeloos.

Dit is weer één van die projecten waarbij we kunnen beloven: je helpt niet alleen een dier aan voer of warmte. Je redt lètterlijk een kostbaar leven!

We scrolden door haar foto’s en video’s en zagen – veel te vaak – bij de foto’s staan: ‘died …’  –  overleden – echt ongelooflijk triest.

Help mee alsjeblieft (!) om ietsjes vaker ‘saved’  –  gered – bij de foto’s te kunnen zetten.

Je kunt deze dieren direct helpen door een bedrag over te maken naar:

NL16 INGB 0004 7841 60 t.n.v. Stichting Dierennood o.v.v. 'Hulpproject 160’

En wij zorgen dat je donatie echt alleen voor dit hulpproject besteed zal worden.

Bij ons is er geen aftrek voor salarissen, huisvesting of overbodige franje.

Of doneer via onderstaande knoppen:

Wij staan al bijna 10 jaar in nauw contact met de Nederlandse Fionna, die samen met haar man een bedrijf runt in Goa / India. Naast de zakelijke beslommeringen is zij ook heel actief met het helpen van gewonde zwerfdieren en vooral ook veel dieren laten steriliseren.

Daarvoor hebben zij het project Stray Assist opgezet, welke zij managen en financieren (met de opbrengsten van hun bedrijfje) naar aanleiding van het gebrek aan oplossingen voor straatdieren. Er is zelfs een kleine privékliniek in hun eigen huis gemaakt, waar zij lokale dierenartsen voor vragen om te komen helpen. Ook ondersteunen zij een grotere lokale dierenkliniek.

Één van de beste manieren om het prachtige werk van Fionna te steunen is het financieren van sterilisaties. Iedere sterilisatie voorkomt onnodig lijden en verbetert het leven van de hond of kat.

Fionna werkt samen met haar andere vrijwilliger echt keihard. Zelfs in de vakantie periode, toen zij officieel dicht waren, zijn ze iedere dag in touw geweest. Iets wat Fionna altijd weer opbeurt en gaande houdt, is het zien van hoeveel beter het gaat met de gewonde en gesteriliseerde dieren.

Wij zijn blij en trots dat wij al zoveel prima contact hebben met deze energieke vrouw in de hectische provincie Goa aan de westkust van India. Zij verdient het echt om wat hulp te krijgen bij het zeer moeilijke werk voor honderden, ja zelfs duizenden zwerfdieren die zij constant medische hulp bieden!

Help je ajb mee om zoveel mogelijk dieren in India te steriliseren? Daar kan dat al onder € 12,50 per dier!

Maak ajb vandaag nog een donatie over naar:
NL16 INGB 0004 7841 60 t.n.v. Stichting Dierennood o.v.v. 'Stray Assist India'

en wij zorgen dat je donatie echt alleen voor dit hulpproject besteed zal worden.
Bij ons is er geen aftrek voor salarissen, huisvesting of overbodige franje.

Of doneer via onderstaande knoppen:

Klik HIER voor een update

Jaren geleden schreven we al over Hanan Atef Zaki. Van Forever Rescue Foster.

Een regelrechte engel in de gloeiende hitte van het wrede Egypte.

Stel, je bent vel over been, hebt honger, bent ziek en schurftig, soms heb je zelfs gebroken botjes of pijnlijke wonden. Daarbij komt de gekmakende dorst, een gevoel dat nog boven dat alles overheerst. Als je niet snel iets te drinken vindt, kun je alleen maar gaan liggen en wachten op het einde …

Je hebt eigenlijk héél dringend hulp nodig maar als er een mens langskomt dan schuil je snel weg. Soms met een snoekduik in het riool.

Want mensen zijn heel gevaarlijke wezens, die alleen maar slecht zijn en er juist voor gezorgd hebben dat je er nu zo ellendig aan toe bent.

Let wel, de grootste bedreiging voor de zwervertjes schuilt niet alleen in het gebrek aan eten en drinken maar voornamelijk in de ‘mens’.

De hoogste dierenartskosten, de meeste frustraties en de grootste kopzorgen die de hulpverleners hebben … allemaal door toedoen van diezelfde ‘mens’.

De meeste foto’s van dieren in de straten van Egypte willen we je niet laten zien. Het is ten hemel schreiend wat daar rond schuifelt en zichzelf voortsleurt. Over het zand of asfalt van 50 graden.

Zelfs de collega’s van Dierennood kunnen er niet naar kijken… We hebben heel wat moeten wikken en wegen want vrijwel elk beeld was te heftig.

Het was al niet makkelijk voor Hanan maar nu de tijden nog slechter worden, de prijzen hoger en het aantal noodgevallen veelvuldiger moet ze ook nog vrezen voor het voortbestaan van haar asiel. Haar dieren zijn ein-de-lijk veilig na een leven vol ellende. Het mág gewoonweg niet gebeuren dat zij haar deuren moet sluiten! We hebben het over maar liefst 550 honden! Allemaal dieren die zwaar mishandeld zijn geweest, vastgebonden aan kettingen in de gloeiende zon, die er kortom afschuwelijk aan toe waren. En die helaas dus méér nodig hebben dan alleen dagelijks iets te eten.

Soms kan het moeilijk zijn om je een voorstelling te maken als het om zulke aantallen dieren gaat. Dan zie je alleen nog het grote geheel.

Maar ook dán telt een enkeling. Ook dan, júíst dan, moet je oog hebben voor ieder individu. Precies zoals de dierenhelpers zèlf het ervaren.

We draaien het nu eens om, geen verhaal óver Hanan maar door de ogen van Hanan.

Eén hond slechts, één van de vele …

Haar naam? MIRACLE.

Het was gewoon een wónder dat ze überhaupt gevonden werd, letterlijk gedumpt midden in de woestijn. Dus ‘Wonder’ zou ze heten. Om te voorkomen dat ze ooit terug zou lopen of zelfs maar overleven, had een zieke geest haar voorpoten en haar achterpoten aan elkaar gebonden ... we hebben er geen woorden voor, in ieder geval geen woorden die de webmaster zou goedkeuren.

Zelfs het reddingsteam was diep geschokt: haar beide achtervoetjes waren er helemaal af. Rond de voorpoten zaten diepe snijwonden. Waarschijnlijk had ze met haar tanden die touwen door geknabbeld en zich daarna voortgesleept.

Wat een ontzaglijke pijn moet ze hebben geleden …

Miracle was broodmager, uitgedroogd, had bloedarmoede en zat onder de parasieten, maar… het tweede wonder gebeurde: ze was zo blij toen ze haar redders zag dat het leek alsof ze glimlachte. Maar ach, misschien was ze zo murw van al haar lijden dat het haar allemaal niet eens meer kon schelen. Erger kon het niet worden. Ze schonk hen haar vertrouwen en liet het maar over zich heenkomen. Of misschien begreep ze dat ze werkelijk goede mensen was tegengekomen.

Allereerst kreeg ze veel vocht toegediend, pijnstilling en een bloedtransfusie. Want ze was te zwak om meteen een operatie te ondergaan om haar gehavende achtervoetjes netjes te amputeren. Het infuus bleef langer nodig, het arme meisje was zo verzwakt en, ook al was de wil om te leven sterk, haar gemartelde lijf en haar organen hadden een flinke opdonder gehad. Hanan kon het echter niet over haar hart verkrijgen om haar te laten inslapen. De hoop in haar ogen … iedereen zag het. Was het de wil misschien om haar verzorgers te belonen door dóór te blijven vechten.. Wie zal het zeggen?

Na 2 weken was Miracle langzaamaan wat sterker geworden, de hoop groeide: zou ze het redden? Toen opeens begonnen de ademhalingsproblemen. Ze kreeg het erg benauwd en moest dringend aan de zuurstof. Na alles wat het arme ding al doorstaan had wilde Hanan haar niet alsnog verliezen. Helaas was er geen beademing mogelijk in de kleine kliniek van het asiel. En er was ook geen mogelijkheid om haar te vervoeren naar een echte dierenkliniek. Geen auto, geen chauffeur. Er was geen geld voor ...

Hanan besluit haar droevige verhaal met een simpel: “we lost her…” Een moment van tranen voor iedereen, ook voor ons …

550 honden. In omstandigheden die verre van ideaal zijn maar de dieren zijn tenminste veilig, wèg van de brandende zon, ijzeren kettingen en de in- en ingemene bevolking.

En elk van die 550 honden heeft een eigen verhaal. Zonder uitzondering intriest, vol angst en on-voor-stel-ba-re pijn.

Miracle staat symbool voor het leven van al deze dieren die dankzij Hanan een kans hebben gekregen.

Dit kleine meisje heeft het niet gered, maar laat haar leven niet voor niets geweest zijn.

Zo’n dapper dier mag niet in de vergetelheid raken. Geen enkel dier mag in zo’n grote groep verdwijnen. Ieder verhaal is belangrijk, elk leven de moeite waard.

Help Hanan alsjeblieft om al die andere slachtoffers een kans te geven.

 

Je kunt deze dieren direct helpen door een bedrag over te maken naar:

NL16 INGB 0004 7841 60 t.n.v. Stichting Dierennood o.v.v. 'Hulpproject 157’

en wij zorgen dat je donatie echt alleen voor dit hulpproject besteed zal worden.

Bij ons is er geen aftrek voor salarissen, huisvesting of overbodige franje.

Of doneer via onderstaande knoppen:

Klik HIER voor een update

Met alleen al meer respect en compassie zou de wereld er zomaar 100 keer beter uit kunnen zien.

Maar echte dierenLIEFDE kun je niet leren. Daar word je mee geboren …. Of niet.

Als wij naar onszelf kijken dan weten we dat wij, de vrijwilligers van Dierennood, er gewoon mee geboren zijn.

Wij hielden gewoonweg van kleins af aan van alle dieren, het kwam nooit in ons op om een dier pijn te doen of te treiteren. Daarom doen wij nu wat we doen en kunnen we ons zo goed invoelen in de levens van de dieren en degenen die het voor hen opnemen.

Zoals deze keer Iasmina Mot in Arad, Roemenië. Ook zij sleepte, als kind zijnde, alle zielige beestjes al mee naar huis. En dat doet ze nu nog.

In het begin nam ze verlaten hondjes mee om ze onderdak en veiligheid te bieden, waarna ze op zoek ging naar adoptanten in haar omgeving.
Helaas hadden de weinige mensen die ze kende en die óók van dieren hielden, zèlf al dieren.

En de anderen lachten haar vierkant uit.

Plaatjes vergroten als je erop klikt (Niet op mobiele telefoons)

Pas later postte ze haar honden op het internet. Dat hielp een beetje, maar had ook tot gevolg dat meer en meer mensen haar wisten te vinden en haar vroegen om nóg meer dieren te helpen.

Gelukkig werd er een man zo verliefd op haar dat hij haar ‘hobby’ op de koop toenam en samen begonnen ze een heus asiel. ‘First Hope Animal Rescue’.

Het is, zoals altijd, moeilijk om financiële steun en fysieke hulp te krijgen van mensen in een land waar de dieren nog steeds als een gebruiksvoorwerp worden beschouwd of als wegwerpartikel worden gezien.

Ze doen wat ze kunnen om hun hoofd en dat van de meer dan 240 honden boven water te houden.

In het asiel moeten er heel nodig nieuwe, grotere kennels komen die speciaal als quarantaineafdeling gebruikt kunnen worden. Het leed is niet te overzien als de vele nieuwkomers de andere dieren gaan besmetten. En dan alsjeblieft ook een fikse partij nieuwe hokken of in ieder geval nieuwe daken op een deel van de oude hokken. Nu is de beste tijd om te klussen zodat de dieren in het najaar weer droog kunnen zitten.

En sowieso medicijnen voor de vele honden die binnenkomen met demodex. De huidziekte die welig tiert onder dieren die ondervoed en verwaarloosd zijn.

De dierenarts moet altijd te vriend worden gehouden, een te grote openstaande rekening brengt dieren in gevaar.

Van de familie Delvael , die zelf op bezoek in Arad geweest is, hoorden we dat ze nooit iemand zo toegewijd hebben gezien. Dat Iasmina dag en nacht klaar staat voor de dieren, dat ze van elke hond niet alleen de naam kent, maar het hele verhaal en dat de passie op haar gezicht staat geschreven als ze erover vertelt. En het verdriet als ze over de nare verhalen van sommige dieren vertelt ..

Er is wel hoop voor een mooie toekomst voor het asiel. De 2 schattige dochtertjes van Iasmina zullen beslist in de voetsporen van hun mama treden.

Zij krijgen dierenliefde letterlijk met de paplepel ingegeven.

Ondanks alle moeilijkheden, het gebrek aan tijd en geld voelt Iasmina zich een tevreden ziel.

“Met alle dieren die ons liefhebben en voor wie wij de enige redding in hun leven zijn geweest. Wij vechten náást hen.

Dierenliefhebbers houden van ons, maar we worstelen hard tegen de mentaliteit van diegenen die hen haten.”

Ook wij houden van mensen zoals Iasmina. Zullen we maar méévechten?

 

Je kunt deze dieren direct helpen door een bedrag over te maken naar:

NL16 INGB 0004 7841 60 t.n.v. Stichting Dierennood o.v.v. 'Hulpproject 156

en wij zorgen dat je donatie echt alleen voor dit hulpproject besteed zal worden.

Bij ons is er geen aftrek voor salarissen, huisvesting of overbodige franje.

Of doneer via onderstaande knoppen:

Klik HIER voor een update

Er was eens - lang geleden - in een land ver van hier …

Wat zou het heerlijk zijn als wij onze schrijfkunsten zouden kunnen gebruiken voor mooie sprookjes met een goede afloop.

Misschien dat er in de verre, verre toekomst nog eens meer mooie en lieve prinsessen zullen zijn en minder slechte toverkollen?

Dit mooie lieve prinsesje zit inderdaad al sinds 2011 in ons hoofd in een ver land: Bosnië. Zij heet Sanela Kotoric Etterle.

Zo lang vecht ze al tegen ongehoorde fraude, corruptie, onmenselijkheid.

Het gemeenteasiel Gladno Polje was berucht, een regelrechte hel, waar Sanela toentertijd alle moeite deed om de ‘bewakers’ te overreden om toegang te verkrijgen.

Dan liep ze huilend langs de donkere hokken waar de dieren zelfs háár niet durfden aankijken. Ze gaf eten, stro, maakte schoon omdat níémand dat deed.

Als er net weer veel honden waren omgebracht mocht ze er niet in. Dan moest ze wachten tot de muren waren schoongespoten om te verhullen op wat voor misselijkmakende manier de dieren waren gedood.

Want hé, een humaan spuitje was te duur. Dat geld staken de bewaarders liever in hun eigen zak.

Denk alsjeblieft niet dat wij overdrijven. Wij, van Dierennood, konden weinig tot niets doen om de dieren te helpen.

Maar we zagen de beelden. Broodmagere, doodsbange dieren en stapels lege drankflessen van de bewaarders…

Gemaakt door de vrijwilligers die ’s nachts inbraken in het asiel, dieren eten gaven en sommige eruit haalden.

De euvele moed van die drankorgels om daarna ook nog aangifte te doen bij de politie wegens inbraak…

Eind 2015 lukte het ein-de-lijk om de gemeente onder druk te zetten, de dronken ‘werkers’ te ontslaan, de corrupte administratie aan de kaak te stellen en toen … tja, toen zei de gemeente letterlijk: ”je zoekt het maar uit, je wou toch zo graag …

Wij trekken onze handen ervan af”. En zo kreeg Sanela met enkele dierenvrienden van de ene op de andere dag 200 ondervoede, zieke en getraumatiseerde dieren te verzorgen. Zonder enige financiële hulp of medewerking van wie dan ook.

En er zit ook nu nog steeds niets anders op dan pappen en nathouden, roeien met de riemen die je hebt.

Op dat moment heeft Sanela gekozen voor een nieuwe naam: ‘DREAMS Gladno Polje.’

Soms, als er weer verkiezingen in zicht zijn, groeit de hoop. Maar beloftes worden nooit nagekomen. Integendeel, het blijft maar een open vraag hoe lang de dierenhelpers überhaupt nog gedoogd zullen worden.

Er zitten altijd meer dan 100 honden. Als er 1 weggaat komen er 2 voor terug. Zo gaat het ook met de schulden bij de dierenarts. Betaal er één en er komen er twéé voor in de plaats.

Voer is een dagelijks probleem en in de winter het water. Het bevriest al in een uur. Niemand weet hoe het te voorkomen, het vriest in de kennels even hard als buiten.

Op dit moment is het hele gebouw zwaar verwaarloosd. De gemeente laat het lekker waaien en Sanela en haar vrijwilligers hebben absoluut geen geld om ook maar iets te verbeteren.

Elke cent is hard nodig voor voer, sterilisaties, vaccinaties en medicijnen. Iedereen werkt er hard voor maar donaties zijn er amper.

Op de video en foto’s is te zien hoe het plafond eraan toe is. De vrees dat de dieren geraakt worden door vallende balken is reëel. Dat is iets wat in ieder geval voorkomen moet worden.

Het water loopt bij elke regenbui de – toch al koude en vochtige – kennels in.

Geld is er niet voorhanden, hoe kan het ook anders? Maar eigenlijk hoopt Sanela meer containers te kunnen kopen. Er staan er nu 2. Een van 12 meter en 1 van 6 meter. De investering meer dan waard want niet alleen zitten de honden dan droger en warmer maar ook veiliger.

Bovendien kunnen ze deze containers eventueel meenemen als het dak helemaal instort.

En dat is niet overdreven. Een dik pak sneeuw op het dak zou daar zomaar voor kunnen zorgen.

Sanela’s mooie dromen zijn intussen vervlogen. Of misschien toch niet helemaal?

Misschien kunnen wij, samen met onze donateurs zorgen voor, nee niet voor een: ‘ze leven nog lang en gelukkig.’

Maar wellicht wel voor een voorlopige ‘happy ending’?

Help alsjeblieft mee om méér honden uit de gevarenzone te halen en over te brengen naar een warme, veilige container.

Je kan deze dieren direct helpen door een bedrag over te maken naar:

NL16 INGB 0004 7841 60 t.n.v. Stichting Dierennood o.v.v. 'Hulpproject 155 ’

en wij zorgen dat je donatie echt alleen voor dit hulpproject besteed zal worden.

Bij ons is er geen aftrek voor salarissen, huisvesting of overbodige franje.

Of doneer via onderstaande knoppen:

 

Maria Simons is een grote dierenvriend en wil de Vierdaagse van Nijmegen in juli 2022 graag gaan lopen voor een Goed Dierendoel.

Zij heeft voor onze stichting Dierennood gekozen en gaf ons aan, dat het grote leed voor de dieren in Oekraine haar momenteel het meeste aan het hart gaat.

Daarvoor is dan ons Hulpproject 154 voor het grote asiel in Lviv de beste keuze. Een donatie daarvoor komt direct de nu veel grotere aantallen dieren in dat asiel ten goede!

Doneren kan via deze link en kies dan 'Via IDEAL' voor 'Ondersteuning Maria Simons t.b.v. HP154'
of via bankrekeningnummer NL16 INGB 0004 7841 60 t.b.v. Stichting Dierennood met als omschrijving 'Maria loopt voor Oekraine'.
Maar met onderstaande donatieknoppen kan het ook gewoon.

GEDONEERD MET VEEL DANK DAARVOOR:

In de week t/m 26 juni: 45 euro
In de week t/m 17 juli: 135 euro
In de week t/m 31 juli: 65 euro

Klik HIER voor een update

Zomaar een asiel in Oekraïne: Dim Sirka. Oekraïne is nu volop in het nieuws. Toch stond dit project al gepland vóór de oorlog begon.

We hebben het alleen een paar maanden naar voren gehaald.

Het gaat om 400 honden en ongeveer 50 katten in Kalush, 200 kilometer van de grote stad Lviv. Een stad die opeens iedereen kent en kan aanwijzen op de kaart.

Vlakbij de Poolse grens.

Twee vrouwen beheren het asiel, Natalia Kogut en Lesja Mishka. Ze spreken zelf geen Engels. Maar wij kunnen, behalve met Google translate, ook heel goed met hen communiceren via een Oekraïense vrijwilligster. Zelfs gewoon in het Nederlands. Santa Buka is haar naam, ze komt er zelf regelmatig en doneert soms wat als er weer eens ergens een groot tekort aan is.

Want de honden hebben echt niets daar, geen goede bakjes, te weinig eten, tekort aan vitamines, een groot tekort aan medicijnen...

Eigenlijk is er een tekort aan álles. De bodems van de hokken moeten dringend gerepareerd worden. Als het nog kan want de meeste zijn door-en door verrot. Niet zo vreemd, ze staan regelmatig diep in het water.

De meeste zijn dringend helemaal aan vervanging toe.

Er staan veel openstaande posten bij de dierenarts. Kosten van sterilisaties en voor medicatie voor zieke en gewonde dieren.

Elke maand is het al een groot probleem om stookhout te kunnen inkopen. Van voedzame brokjes eten kan natuurlijk geen sprake zijn. De maaltijden, een soort stoofpot van brood, rijst en slachtafval moet worden gekookt in grote potten boven houtvuur.

Santa Buka vertelt ons:

Soms, bij zware regenval in de herfst of het voorjaar staat het water zo hoog dat alle dieren naar buiten moeten. De meeste staan dan uren, dagen bovenop de hokken.. De arme beestjes leven in grote armoede. Als je daar aankomt met wat hondensnoep of brokjes en je hoort het geblaf en geblaf …

Dan staat je hart even stil.

Ja, ze zitten daar in zeer slechte omstandigheden maar zij krijgen in ieder geval één keer per dag eten. Ze zijn altijd beter af dan degene die op straat moeten wonen. Gelukkig worden de vrouwen regelmatig bijgestaan door vrijwilligers die ook van hun eigen karige loontjes nog eten voor de dieren kopen.

Let wel: dit was allemaal al vóór de oorlog begon….

Wij vonden het toen al genoeg reden om hen een project aan te bieden.

Maar nu, nauwelijks enkele weken nadat de oorlog is begonnen, is de situatie nog honderd keer schrijnender.

Ja, de televisie laat beelden zien van vluchtelingen met hun hond of kat onder de arm.

Helaas is dat maar een halve werkelijkheid.

De schatting is dat maar liefst 75 procent van de mensen zijn weggetrokken met achterlating van hun dier(en). Al die wanhopige honden en katten lopen nu hongerig – en soms gewond – door de straten.

In blinde paniek door het gekrijs van de sirenes en het oorverdovende geweld van de bombardementen.

Meerdere malen per dag, als Natalia en Lesja bezig zijn om de dieren te verzorgen, gaat de sirene weer en moeten ze alles laten vallen waar ze mee bezig zijn en de schuilkelder induiken.

Met steeds de angst dat het asiel getroffen zal worden…

We denken dat het nú de tijd is om deze dieren te helpen. Niet over enkele maanden. Dan kunnen de meeste dieren al verhongerd zijn…

Denken jullie er ook zo over? Steun dan alsjeblieft de dieren in en om Dim Sirka.

Je kan deze dieren direct helpen door een bedrag over te maken naar:

NL16 INGB 0004 7841 60 t.n.v. Stichting Dierennood o.v.v. 'Hulpproject 154 ’

en wij zorgen dat je donatie echt alleen voor dit hulpproject besteed zal worden.

Bij ons is er geen aftrek voor salarissen, huisvesting of overbodige franje.

Of doneer via onderstaande knoppen:

Klik HIER voor een update

Precies 2 jaar geleden ontvingen wij de eerste aanvraag van de Roemeense Nicoleta Ilie uit Focsani.

Destijds had ze nog een gewone baan van 9 tot 5 maar wel al een behoorlijk aantal honden in een opvang zonder naam. Prima voor een klein project, hoor.

Maar de tijd verstrijkt, de wachtlijst krimpt maar niet en steeds weer komt er iets tussendoor dat dringender is.

Ondertussen bleven we haar volgen en contact houden. Soms was er een mogelijkheid om haar wat geld voor voer toe te sturen.

Of een klein bedrag voor enkele hondjes met parvo, gebroken pootjes of andere zaken-die-echt-niet-kunnen-wachten.

Steeds weer kregen we de betaalde facturen te zien, de zakken gekocht voer, foto’s van de geredde hondjes, vóór en ná. Aan vertrouwen geen gebrek maar ja… ál die anderen die het óók nodig hebben… Nicoleta bleef maar geduldig.

En nu?

Een tijd daarna overleed haar opa en liet haar een groot stuk land na. Helemaal geweldig voor haar honden maar… je snapt dat dit ook een opstapje was naar méér honden redden. Het zijn er momenteel liefst 300! Inclusief 11 verlamde dieren die constant veel zorg vragen.

Je ziet zoveel dieren in nood… als je ook maar enigszins kunt, dan rèd je ze toch? Wij wel, jullie ook? Waarschijnlijk zouden er bij ons dan ook steeds meer bij komen.

Nu heeft haar asiel ook een naam: ‘Casuta Lui Azor’. Oftewel ‘Het huis van Azor’ , naar de hond die ze vond op haar trouwdag, een zielig hoopje ellende aan een dikke ketting, precies zoals de meeste Roemeense honden moeten leven.

Je kunt wel stellen dat die trouwdag niet alleen een nieuw begin was voor het bruidspaar maar ook voor Azor.

Nu is haar man de enige die werkt want zelf is ze dagelijks 12 tot 14 uur in haar eigen asiel te vinden.

Nicoleta vroeg om donaties voor een hek… wij hadden het niet…Nicoleta wachtte weer af…

Nu vraagt Nicoleta: please, help alsjeblieft. Als je in Roemenië een dierenhart hebt, is ‘every day a struggle..’ Elke dag is dan een strijd.

We moeten cement laten komen voor in de kennels. En hout voor hokken en voer en stro en… De winter is nog lang niet voorbij.

Ja, lief mens, nu is het tijd voor jou om een gróót project te krijgen. Met zoveel dieren en zoveel moeite…

Jouw dieren hebben het hard nodig.

Hoe dierenhelpers buiten de maatschappij worden geplaatst wordt nog eens duidelijk door het volgende voorval.

Met een aantal zieke en gewonde honden in haar auto stopte Nicoleta bij een apotheker. Ze was een beetje gestrest omdat het druk was in de apotheek en ze op haar beurt moest wachten. Mensen draaiden zich naar haar toe en een ‘heer’ verzocht haar buiten te wachten. Men had last van de hondenlucht die ze om zich heen had…

Dat is de mentaliteit van het gros van de mensen. Zij lopen gewoon door – of zelfs óm - als ze leed zien.

Maar Nicoleta heeft, behalve een groot hart voor dieren óók oog voor mensen in nood.

Zo woont er een oude man op een vuilstortplaats met 30 honden. Hij heeft er voor zichzelf en de honden een ‘onderkomen’ gemaakt van planken en gordijnen. Uitgekotst door de maatschappij. Hij wordt er beschimpt en gepest.

Nicoleta brengt hem regelmatig voer voor zijn dieren. En voor hem een warme maaltijd. Het plan is nu om een container aan te schaffen. Dan mag de man mèt zijn honden op het land van Nicoleta staan.

Het zou een geweldige oplossing zijn voor de man die al bewezen heeft een grote dierenvriend te zijn. Hij en zijn dieren zullen dan binnen de hekken veilig zijn en rust hebben. Eén mooi mens en 30 honden extra geholpen.

Maar het zou ook prettig zijn voor Nicoleta zelf. Dan is er dag en nacht iemand aanwezig tussen alle dieren. Ook dat komt de veiligheid ten goede.

Voor allebei willen wij graag inzamelen.

Wil je ook nu weer helpen? Wij hebben Nicoleta lang genoeg laten wachten...

Je kan deze dieren direct helpen door een bedrag over te maken naar:

NL16 INGB 0004 7841 60 t.n.v. Stichting Dierennood o.v.v. 'Hulpproject 153 ’

en wij zorgen dat je donatie echt alleen voor dit hulpproject besteed zal worden.

Bij ons is er geen aftrek voor salarissen, huisvesting of overbodige franje.

Of doneer via onderstaande knoppen:

Klik HIER voor een update

Ben je gek wanneer je voor dieren in nood zorgt? Ben je gek wanneer je je dag en nacht inzet voor dieren die geen hoop meer hebben, ziek of gewond zijn, in de wachtrij staan om gedood te worden? Gedood, enkel en alleen omdat ze geboren zijn op de verkeerde plaats, in een land waarvan de meerderheid van de mensen dieren haat.

Aleksandra Dokic is een vrouw die in haar land, in Servië als gek wordt beschouwd. Ze woont in een gehuurde kelder van +/- 40 m2 samen met haar 49 geredde katten en 1 blind hondje. Verschillende katten hebben speciale zorg nodig, dieetvoer of medicijnen. Zo verzorgt ze onder andere een poes met verlamde achterpoten, twee blinde katten, een poes met een hartafwijking, een kater met blaasgruis etc.

In de kelder komt geen daglicht binnen. Aan het plafond hangt een lekkende rioleringsbuis waardoor er regelmatig vies water op de grond drupt. Aleksandra 'leeft' er met haar dieren in twee ruimtes, gescheiden door een wandje. Ze kookt op een twee pits elektrisch kooktoestel en haar geïmproviseerde douche staat pal naast het toilet. Het ruikt niet fris in de kelder. De oude kranten die dienen als kattenbakvulling absorberen de geur van de uitwerpselen niet. De ruimte is ook veel te klein voor de vijftig dieren, iedereen leeft op elkaar. De eigenaren van het gebouw doen niets om de kelder leefbaarder te maken, ze willen dat Aleksandra met de dieren vertrekt omdat ze 'overlast' veroorzaakt.

Aleksandra leeft voor haar dieren. Zo redde ze onlangs vier kleine kittens, gevonden in een afvalcontainer, nat van de regen, vuil en hongerig. De kleintjes waren nog geen vier weken oud. Dieren castreren/steriliseren gebeurt nauwelijks in Servië, het is makkelijker om de kittens en pups letterlijk 'weg te gooien' in vuilbakken of in het water, te dumpen in het bos of veld, al dan niet in een vuilniszak. Aleksandra heeft de kleintjes meegenomen en ze met de papfles grootgebracht, waarbij haar toiletruimte diende als quarantaine.

Een ander voorbeeld is de blinde kater Johnny. Deze jongen lag in elkaar gedoken tegen de muur van een gebouw. Gewond, bloedend uit zijn mond en zijn ogen en doodsbang. Hij was aangereden door een auto. Toen Aleksandra hem benaderde, sprong hij in paniek door een raam het gebouw binnen. Met veel moeite kon ze het getraumatiseerde dier redden. Hij bleek blind te zijn geworden door de aanrijding. Ze noemde hem Johnny. Ze gaf hem een naam, ze gaf hem liefde, haalde hem uit de anonimiteit.

Dan is er nog de 'hoarder', de kattenverzamelaar, een man die niet voor zichzelf kan zorgen, maar toch alle katten van de straat haalt, ook al heeft hij geen geld om ze eten te geven of verzorging, laat staan om de dieren te steriliseren. Hij woont in een vreselijk vervuild huisje en laat bijna niemand binnen. Aleksandra won langzaam zijn vertrouwen waardoor ze de katten een beetje kan helpen.

Aleksandra zorgt ook voor verschillende kolonies straatkatten in de stad, laat ze steriliseren/castreren, deelt voer uit en brengt ze zo nodig naar een dierenarts, als er geld is. De dierenhaat onder de Servische bevolking is groot. Katten en honden worden als 'plaag' beschouwd en mishandeld, aan hun lot overgelaten, weggejaagd of gedood. Een aantal maanden geleden is een kolonie zwerfkatten waar Aleksandra voor zorgde, vergiftigd door buurtbewoners. Twaalf dieren werden gedood, één rode kater heeft het overleefd. Eén van de dertien. Aangifte doen, de politie inschakelen, het is zinloos, de meeste mensen zijn blij dat de dieren 'opgeruimd' zijn.Wij raden u aan uw favoriete tandenborstel te kopen tegen super lage prijzen met gratis verzending, en u kunt uw bestelling ook dezelfde dag ophalen in de winkel.

De situatie voor Aleksandra wordt steeds dringender. Ze kan niet in de kelder blijven. Ze wordt bedreigd door de buren en eigenaren, ze dient te vertrekken want anders …

Maar ze kan nergens heen. Niemand wil haar een pand verhuren vanwege haar dieren. Op hulp van de overheid hoeft ze niet te rekenen, integendeel. Wanneer de gemeente na een juridische procedure de kelder ontruimt, nemen ze alle dieren in beslag en plaatsen hen in het gemeente 'asiel'. Zonder medische zorg zullen de meesten het niet lang overleven, zeker de zieken niet. Uiteindelijk wacht elk van hen de dood en niet op een humane manier. De katten van de hoarder wacht hetzelfde lot wanneer er niet snel hulp komt. Als hij ontoerekeningsvatbaar wordt verklaard, worden al zijn dieren afgemaakt.

Er moet een plek komen waar alle dieren terecht kunnen. Een vrijstaand huis of gebouw met minstens drie aparte ruimtes: een quarantaineruimte en twee aparte kamers om twee groepen katten te huisvesten, rekening houdend met hun karakter en zorgbehoefte. Een stuk grond kopen en iets bouwen duurt te lang, de tijd dringt. En er is geld nodig. Een gemiddeld maandloon in Servië ligt rond de 500 euro. De kosten voor levensonderhoud zijn dubbel zo hoog als in Nederland of België. Gelukkig opent geld, ook in Servië, nog steeds deuren.

Aleksandra is niet gek. Ze is in haar land een van de weinige mensen met een hart voor dieren. Ze strijdt voor hen, elke dag, ondanks alle tegenwerking van haar omgeving en van de overheid. Wij kunnen haar steunen, haar laten voelen dat ze niet alleen staat in die strijd. Wij laten Aleksandra en haar dieren niet in de steek!

Help je mee? Iedere bijdrage, hoe klein ook, betekent heel veel voor Aleksandra en haar dieren.

Je kunt haar direct helpen door een bedrag over te maken naar

NL16 INGB 0004 7841 60 t.n.v. Stichting Dierennood o.v.v. HP 152

en wij zorgen dat je donatie echt alleen voor dit hulpproject besteed zal worden.
Bij ons is er geen aftrek voor salarissen, huisvesting of overbodige franje.

Of doneer via onderstaande knoppen: