Klik HIER voor een update

De Katten in de Hoek zijn de katten die iedereen maar over het hoofd ziet, niemand wil ze omdat ze geen kleine kittentjes meer zijn. Vergeten schuilen ze weg in de verste hoek …

Ondanks dat Spanje de laatste 10 jaar een enorme sprong voorwaarts heeft gemaakt als het gaat om diervriendelijkheid, toch schort het er soms nog aan.

Met name voor de katten, die worden door de meeste mensen nog steeds aan hun lot overgelaten, wat vele met de dood moeten bekopen.

Plaatjes vergroten als je er op klikt (niet op mobieltjes)

Zolang we Loes de Vries kennen van ‘Little Tigers’, zo lang kennen we Kerrie, een gepokt en gemazelde vrijwilligster in Spanje.

In Los Barrios is ze gelukkig niet de enige kattenvriendin. Veel verlaten of mishandelde katten worden daar geholpen door een paar toegewijde (en vermoeide!) vrienden.

Ze stoppen nooit met het helpen van de dieren die ze vinden in erbarmelijke omstandigheden. Vaak zijn het gedumpte huiskatten die niet weten hoe ze moeten overleven op straat en wanhopig op zoek gaan naar een beetje eten of hulp van mensen. Maar ook vinden ze vaak moederloze kittens en aangereden katten.

Kerrie is al jaren actief bezig met het steriliseren van katten om de enorme kattenpopulatie terug te dringen. Maar er blijven ieder jaar weer veel kansloze kittens geboren worden.

In Spanje is het ook nu nog mogelijk om katten te steriliseren. Het is niet te koud. Daarmee wordt voorkomen dat er volgende lente weer een groot aantal kittens bij komen.

Want, hoewel veel mensen kittens schattig vinden, weten jij en ik ook dat een groot aantal van die schattige kittens in het beste geval in – spoedig overbevolkte – asielen zullen belanden en in het slechtste geval gedood of zelfs verdronken zullen worden …

Laten we niet vergeten: bij katten geldt 1+1=6, soms zelfs meer dan twee keer per jaar. ‘De natuur zijn gang laten gaan’ betekent 36 katten die geboren worden in alleen maar 16 maanden tijd... Elk jaar is het telkens opnieuw dezelfde situatie: onschuldige katjes komen ter wereld en leiden een kort en miserabel leven. Omdat de meeste mensen hun katten niet laten steriliseren of castreren.

En steriliseren is ook nog eens belangrijk voor hun gezondheid, om te voorkomen dat poezen baarmoederontstekingen en kwaadaardige tumoren ontwikkelen.

We hoorden het laatste nieuws over Kerrie. Door heel veel tegenwerking en doordat ze jarenlang letterlijk 24/7 voor noodgevallen gebeld werd, maar geen ènkele medewerking van het asiel kreeg, hield ze het niet meer vol. Ze heeft na 12 jaar met ziel en zaligheid in het grote asiel te hebben gewerkt, met heel veel moeite álle katten uit het asiel ergens anders veilig onder weten te brengen en is er vertrokken.

Ze runt nu een kleine opvang voor katten waar echt niemand naar omkijkt. De “Kitties in the Corner”, noemt ze ze. De echte wegwerpkatten dus. Helaas zijn dat ook vaak katten die een ziekte of handicap hebben of een lange weg naar herstel na een aanrijding of mishandeling door mensen. Maar Kerrie laat ze niet stikken, ze zorgt voor ze. Ze haalt de diertjes uit de hoek …

De dierenartsrekening is nu meer dan 4000 euro. En er is nu zelfs een punt bereikt waarop ze geen behandeling meer kan krijgen voor een dier dat ernstig ziek of gewond is. 2021 was het ergste jaar ooit voor hen, met veel nare gevallen en onvoorstelbare kosten.

We willen nu graag de openstaande rekeningen betalen voor deze arme katten, waarvan vele nog aan het herstellen zijn en verdere zorg nodig hebben totdat ze sterk genoeg zijn om naar een liefdevol thuis te gaan.

Onze Loes schrijft over de Spaanse vrijwilligers: ze willen niets liever dan blijven helpen. Ze kunnen toch niet een kat pijn laten lijden, puur omdat ze de kosten niet kunnen dekken? En ook de sterilisaties moeten toch vooral dóór kunnen gaan?
Zij en ik – maar ook wij van Dierennood- zouden èlke bijdrage aan het kattenfonds, hoe klein ook, zeer op prijs stellen.
Alleen kunnen we weinig, maar samen kunnen we zovéél.

Natuurlijk zijn we inderdaad blij met je bijdrage, maar als je eventueel in de gelegenheid bent om een kat mee terug te nemen van je vakantieadres, neem dan alsjeblieft contact op met Little Tigers.
Meld je aan als vluchtbegeleider. Het kost je geen moeite, alles wordt voor je geregeld en je helpt letterlijk een dier naar een mooie toekomst.
https://littletigers.eu/

Je kunt deze dieren direct helpen door een bedrag over te maken naar:

NL16 INGB 0004 7841 60 t.n.v. Stichting Dierennood o.v.v. 'Klein project 101’

en wij zorgen dat je donatie echt alleen voor dit hulpproject besteed zal worden.

Bij ons is er geen aftrek voor salarissen, huisvesting of overbodige franje.

Of doneer via onderstaande knoppen:

Klik HIER voor een update

Echte helden zijn geen denkers maar doeners. Ze springen in waar ze nodig zijn, zonder eerst te verzinnen of het wel handig, verstandig of zelfs veilig is.

Slechts enkele dagen na het uitbreken van de oorlog in Oekraïne besloten Tom, oprichter van Breaking the Chains, en zijn vriend Steve met een bus vol dierenvoer naar Oekraïne te reizen. En ze zijn daar nooit mee gestopt.

Breaking the Chains … een naam die veelvuldig rondzong in het begin van de oorlog. Vrijwel zeker hebben jullie erover gehoord, hen bewonderd en hun avonturen gevolgd.

Tom had op dat moment al 17 jaar in het Britse leger gediend en met zijn vriend Steve, ook een ex-militair, twijfelde hij geen moment en vertrok …

Zij waren op dat moment niet de enigen die richting Oekraïne vertrokken, maar door hun militaire vaardigheden en kennis durfden zij zich te begeven naar regio’s die voor vele andere hulpverleners toen onbereikbaar waren.

Wellicht hebben jullie het verslag gelezen van ‘ons’ asiel ‘Shelter Friend’ In de stad Dnepropetrovsk, in de media kortweg ‘Dnipro’ genoemd. Tom en Steve waren degenen die zelfs zó diep het oorlogsgebied in gingen om ook bij Marina een voorraad voer te brengen.

Daarna vonden ze in centraal Oekraïne een plek die ze als uitvalsbasis en opslagplaats konden gebruiken, een redelijk veilige plek waar vrijwilligers voer en medische benodigdheden heen konden brengen en van waaruit Tom en Steve de spullen naar verdere en onveilige gebieden konden vervoeren. Vele duizenden kilometers en vele lange dagen volgden.

Al snel werden ze bekend en kregen ze de ene melding na de andere. Ze stuitten op asielen die door de eigenaren waren verlaten en waar niemand meer voor de dieren zorgde, ze kwamen ten hemel schreiende toestanden tegen van dieren die gewoon nog aan de ketting waren achtergelaten door de mensen die vluchtten, ze kwamen dieren op straat tegen die ernstig gewond waren door de bombardementen en als ze niet fysiek gewond waren dan waren ze wel ernstig getraumatiseerd door alle herrie van de raketinslagen, de chaos in de ruïnes van de steden en dorpen, de paniek overal.

Misschien ook wel mooi om te vermelden dat Marina, van het asiel ‘Shelter Friend’, ondanks alle oorlogsdreiging en het feit dat ze zelf honderden honden en katten in haar asiel opvangt, nog een stap verder ging om ook een dodingsstation in Oekraïne leeg te halen … Tja, een dodingsstation … bemand door mensen die geen zier om dieren geven … ze lieten ze gewoon verhongeren …

Marina, en later Tom, heeft er een aantal gered. En wij, van Dierennood, moeten nu bekennen dat we nog nooit zoiets gezien hebben. We waren helemaal verbijsterd toen we zagen hoe die arme, arme dieren werden mis(be)handeld. Elk dier in het dodingsstation bleek een grote afschuwelijke, mensonterende tattoo op de gevoelige buik te hebben gekregen. Ik moet zeggen, het benam ons de adem …

Maar goed, de gewonde en getraumatiseerde dieren werden door Tom en Steve meegenomen naar de ‘veilig plek’ en verder door dierenartsen en vrijwilligers geholpen.

Het aantal volgers op Social Media bleef groeien en verzoeken voor hulp vanuit heel Oekraïne bleven binnenkomen, soms honderden per dag! Elke dag weer moest er worden afgewogen aan wie er die dag hulp geboden kon worden en aan wie niet..

Die keuze iedere dag weer te moeten maken is verschrikkelijk en al snel was het team het er over eens dat ze moesten uitbreiden. In Roemenië werd een nieuwe veilige plek gecreëerd om zowel de dieren als de vrijwilligers te kunnen huisvesten. De exacte locatie van ‘de compound’ en het asiel geven we om veiligheidsredenen niet vrij.

Deze mensen wagen dag in dag uit hun leven en opereren soms op maar enkele honderden meters van het front. Elke missie wordt nauwkeurig gepland en bij Tom staat de veiligheid van zijn team voorop. Om diezelfde reden is er ook geen aparte Facebookpagina van de shelter. Daarvoor vragen zij – en wij – begrip.

Tussen alle geredde honden en katten waren er nog meer bijzondere dieren die hulp nodig hadden. Bijvoorbeeld 9 leeuwen uit een dierentuin in Odessa of het bijzondere verhaal van Bolik, de grizzlybeer en Elsa, de wolf. Beide zaten ergens in het oosten van het land in gevangenschap. Bedreigd door de oorlog en beide in een veel te klein verblijf, zogenaamd voor het vermaak.

Gewapend met een slijptol werden de dieren uit hun vreselijke hok bevrijd en na een lange rit met veel bekijks onderweg (wie rijdt er nu immers met een beer en een wolf rond in oorlogstijd?) werden Bolik en Elsa naar een reservaat gebracht in Roemenië. TJ, de chauffeur van dienst, beleefde op dat moment, naar eigen zeggen, één van de mooiste momenten in zijn leven!

Bovenstaande klinkt allemaal geweldig en dat is het ook, maar het heeft echt letterlijk bloed, zweet en tranen gekost en boven alles een hoop doorzettingsvermogen van alle betrokkenen. De teams in het veld hebben tienduizenden kilometers afgelegd en zijn bijna continue zowel fysiek als mentaal tot het uiterste gegaan.

Hun voertuigen gaan door de slechte wegen in Oekraïne bijna wekelijks kapot. De vrijwilligers ter plaatse werken ook van ‘s morgens vroeg tot ‘s avonds laat. De dieren onder hun hoede zijn vaak dieren die onmiddellijk hulp nodig hebben doordat ze bijvoorbeeld verlamd zijn geraakt door beschietingen of het instorten van hun huis, zwaar ondervoed, gewond of ernstig ziek.

Regelmatig zijn amputaties nodig en worden kogels verwijderd en dus is er heel veel zorg nodig. Goede hygiëne, maar ook quarantaine van de dieren die nieuw binnenkomen, is noodzakelijk. De vrijwilligers, waaronder inmiddels ook een aantal lokale Oekraïners, doen echt fantastisch werk.

De meeste dieren komen getraumatiseerd binnen, maar door de onvoorwaardelijke liefde die ze van de vrijwilligers krijgen en doordat zij dag en nacht met de honden en katten samenleven, veranderen ze bijna allemaal na enkele weken in de meest liefdevolle en aanhankelijke dieren.

Het is echt fenomenaal om te zien wat het team, de dierenartsen en de vrijwilligers samen bereiken. Regelmatig staat iedereen te janken door de verbluffende resultaten van al dit harde werk.

Och, er is zoveel meer te vertellen. Over de chimpansee Johnny die, ondanks zijn eigen honger, Tom de helft van zijn banaan gaf…

Van een andere Johnny, de door kogels verlamde Stafford, die al kruipend door niemandsland de Oekraïnse soldaten wist te bereiken. 9 uur duurde de rit voor het team om Johnny op te halen maar die liet zich ook van zijn dapperste kant zien. Hij kreeg een rolstoel aangemeten en gaf meteen gas. Als een malle rent hij nu dagelijks zijn rondjes.

En laten we Phoenix niet vergeten. Een hinkende husky-achtige hond met 3 bebloede poten, zijn vacht vol modder, aan het front van de stad Mykolaiv. De beschietingen gingen dag en nacht door terwijl de beelden van Phoenix rond gingen op Facebook. Toch besloot het team Phoenix en nog een aantal andere dieren te gaan halen. Helaas moet Phoenix door zijn verwondingen beide achterpoten missen en een gedeelte van zijn voorpoot. Maar kijk hem nu eens: met rolstoel en een prothese. Hij was vies, verwaarloosd, ernstig gewond, verlaten, getraumatiseerd… En nu is Phoenix onze held!

Dit is waar zij het voor doen. Naast de verschrikkelijke dingen die ze helaas te vaak meemaken, zien zij dat zoveel dieren die kansloos achterbleven, getraumatiseerd ronddwaalden of ernstig gewond en voor dood werden achtergelaten, weer helemaal opbloeien doordat ze de verzorging, liefde en respect krijgen die ze verdienen.

Er zijn nog dagelijks uitdagingen voor het team. Nu de berichtgeving over de oorlog in Oekraïne is afgenomen, neemt ook het aantal donaties af. Met de winter voor de deur is de grootste uitdaging om zoveel mogelijk diervoeding af te leveren op plaatsen in Oekraïne waar dit het hardst nodig is.

Voeding wordt met de dag duurder in Oekraïne en is op veel plaatsen schaars. Er zal dus vanuit Europa zoveel mogelijk voeding moeten worden ingezameld om dit, voordat de barre winter invalt, te verdelen en zoveel mogelijk dieren te voorzien van een voorraad waarmee men de winter doorkomt.

Wanneer er bijvoorbeeld sneeuw komt te liggen op de veelal kapotgeschoten wegen is het levensgevaarlijk om de weg op te gaan. En hoe mooi een winterlandschap ook kan zijn, wanneer de hele wereld wit is, worden bewegingen van een transport veel makkelijker waargenomen waardoor de veiligheid afneemt.

Ook zijn landmijnen niet zichtbaar en bestaat de kans dat grote delen van het land afgesloten worden van de buitenwereld. Voer en het transport daarvan zijn dus op dit moment erg belangrijk en hebben prioriteit. Daarnaast gaan alle kosten voor voertuigen, transport, medicatie, dierenartskosten en de verzorging van de dieren gewoon door.

Buiten kijf staat dat zonder de geweldige financiële hulp van donateurs uit alle delen van de wereld, het team bovenstaande nooit had kunnen bereiken. Elke dag weer zijn zij dankbaar voor de steun en support die ze mogen ontvangen. Zonder die hulp zouden vele honderden dieren door honger of verwondingen inmiddels waarschijnlijk niet meer bij ons zijn.

Helaas gaat de oorlog nog steeds door, het eind is nog niet in zicht. Maar de belangstelling voor Oekraïne ebt langzaam weg. De kranten en het journaal brengen weer ander nieuws.

Voor Breaking the Chains is stoppen geen optie. Er zijn nog ontelbare dieren in grote nood en er komen er elke oorlogsdag méér bij.

Blijf deze grote helden alsjeblieft steunen zolang het nodig is.

Iedere donatie, ook een kleine, helpt.

Je kunt deze dieren direct helpen door een bedrag over te maken naar:

NL16 INGB 0004 7841 60 t.n.v. Stichting Dierennood o.v.v. 'Hulpproject 162’

en wij zorgen dat je donatie echt alleen voor dit hulpproject besteed zal worden.

Bij ons is er geen aftrek voor salarissen, huisvesting of overbodige franje.

Of doneer via onderstaande knoppen:

Klik HIER voor een update

Jullie weten allang wat wij, de vrijwilligers van Dierennood dagelijks doen, toch?

Jazeker, elke dag zien we dramatische gevallen en krijgen we schrijnende hulpaanvragen en noodkreten binnen.

Zo ook voor rescuer Snezana Jankovic in Valjevo, Servië, waarbij we gelijk zoiets hadden van: deze geweldige vrouw MOET gewoon hulp krijgen!

Daarom dit project.

Snezana doet alles voor de diertjes die ze op straat vindt maar ook zij kan het niet alleen: schulden hopen zich enorm op.
Ze ergert zich verschrikkelijk aan het feit dat andere mensen simpelweg wegkijken en voorbij een gewond dier lopen.

Of haar verwijten maken, als ze eten geeft aan straatdieren: "zoveel hongerige kinderen en jij geeft eten aan een hónd?". Of haar harde werk zelfs vernietigen.

Huisjes, die speciaal gemaakt zijn voor in de winter, zodat ze kunnen schuilen tegen de vrieskou, worden kapotgemaakt; etensbakjes die omver worden geschopt; dekens die in de containers belanden omdat ze niet willen dat de hond in de buurt van een flatgebouw ligt en noem maar op.

Zwerfdieren in Servië zijn voor de meeste mensen daar niets waard en slechts een zeer kleine minderheid houdt zich met (zwerf)dieren bezig.

Een goed bewijs daarvan is Dingo: Hij miste een stuk van zijn neus en bek (de foto's van toen Snezana hem vond gaan we hier niet tonen, die zijn echt te heftig) Maar die pijn, dat leed, steeds moeten bedelen voor eten in zo'n toestand! De vraag is of hij überhaupt normaal kon eten… Wie weet hoe lang hij zo op straat leefde terwijl mensen hem gewoon voorbij liepen.

Erger nog, daar waar hij lag, bevindt zich een supermarkt waar frequent mensen naartoe gaan en dan nog was er niemand die medelijden had met Dingo die er echt verschrikkelijk aan toe was. Niemand die hem te hulp schoot…

Maar Snezana uiteindelijk wel; ze heeft hem linea recta naar de dierenarts gebracht. Deze dacht dat hij beschoten moest zijn. Waarschijnlijk had iemand hem door zijn kopje willen schieten, wat maar half gelukt was.

Dingo is inmiddels geopereerd en hersteld, maar dat heeft heel veel geld gekost. Een rekening die nog steeds niet voldaan is…

Door dit soort urgente, maar o zo dure, gevallen waar niemand naar omkijkt zit Snezana in steeds verder oplopende schulden. Zij kan echter geen hond, die dringend hulp nodig heeft, op straat achterlaten.

Zoals het blinde hondje Gari: neergeschoten met een luchtbuks. Er zijn sporen van de kogels in zijn oog teruggevonden. Eén oog moest meteen verwijderd worden en met het andere oog is hij blind.

Voor dit ventje is geen enkele donatie binnengekomen hoe vaak ze er ook om gesmeekt heeft.

Gari is een hond die bijzondere hulp nodig heeft. Om de zo veel tijd moet hij terug naar de dierenarts, net zoals diverse andere honden van Snezana. Zijn rekening loopt dus ook nog steeds door.

Of het uiterst aangrijpende verhaal van de zwaar verwaarloosde Nadja. Filmpjes van haar redding zijn hartverscheurend.

Na enkele meldingen over een gehavende hond is Snezana zelf gaan zoeken in het dorp. De eigenaar van die arme Nadja wilde het diertje niet eens afgeven. Toen Snezana de hond zag, helemaal bedekt met wonden, was ze compleet gechoqueerd.

Het arme beestje was vastgebonden met een touw aan een hek – dat was haar 'leven'. Haar arme lichaampje zag er verschrikkelijk uit. Heel dapper en tekenend voor Snezana : ze heeft het touw gewoon doorgesneden en Nadja meegenomen. Na een lange behandeling is Nadja is nu gelukkig helemaal hersteld.

En zo kunnen we nog wel even doorgaan – ze heeft inmiddels zoveel diertjes gered en dat zal ze blijven doen.

Kortgeleden heeft ze zelfs een hele roedel honden gered van een crimineel, genaamd Emir. Hij viel op omdat hij heel snel allerlei honden ‘geadopteerd’ kreeg, zogenaamd naar het buitenland. Maar een hond kan Servië nooit verlaten zonder de benodigde vaccins en tests. Hiervoor is minimaal 3 maanden nodig.

Overduidelijk werden de dieren illegaal verkocht aan zieke geesten en bijv. gebruikt om vechthonden te trainen.

Weer enkele extra monden te voeden erbij voor Snezana.

Een dierenredder in Servië krijgt nooit eens een schouderklopje. Behalve natuurlijk van ons en van jullie.

Volg haar ook op haar facebook. https://www.facebook.com/snezana.jankovic.5811 Snezana heeft genoeg honden die op zoek zijn naar een echt lief baasje.

Wie weet, misschien zit hun potentiële forever home tussen onze volgers!

Je kunt deze dieren direct helpen door een bedrag over te maken naar:

NL16 INGB 0004 7841 60 t.n.v. Stichting Dierennood o.v.v. 'Klein Project 99’

en wij zorgen dat je donatie echt alleen voor dit hulpproject besteed zal worden.

Bij ons is er geen aftrek voor salarissen, huisvesting of overbodige franje.

Of doneer via onderstaande knoppen:

Klik HIER voor een update

In Roemenië woont Alina Condorachi met haar 158 honden midden in de bergen, 3 kilometer van de stad Uricani.

Idyllisch? Nou nee. Je zou er niet willen wonen want haar naaste buurman is het gemeenteasiel van Uricani.

Eén van de vele beruchte dodingsasielen in Roemenië. Alle honden, ook jonge gezonde dieren, worden na 14 dagen meedogenloos vermoord.

Mooier kunnen we het niet benoemen.

Zeer regelmatig komen we op Alina’s facebookpagina zulke berichten tegen: “Deze twaalf honden hebben nog tot eind volgende week …”

Daarbij staan dan twaalf foto’s of video’s met de liefste snuiten die, tegen de tralies gedrukt, sméken om aandacht of misschien smeken ze wel voor hun leven omdat ze vóélen dat hun eind nabij is.

Steeds weer voelen we dan een steek in ons hart.

Foto's vergroten als je erop klikt. (niet op mobiel)

Wat moet Alina dan wel niet voelen, iedere keer dat zij het asiel bezoekt.

Met eten voor de stakkertjes die niet aan eten toekomen omdat de bewakers maar mondjesmaat voeren zodat de grote en sterke honden alles voor de kleine, bangere hondjes wegkapen.

Vrijwel dagelijks worden er nieuwe honden binnengebracht en Alina weet dan: jouw tijd gaat nú in …

Als het ook maar enigszins mogelijk is haalt ze wat dieren eruit. Maar dan moet er èn geld zijn èn plek in haar eigen asiel.

Dat laatste is net zo schaars als het eerste.

Het zou geweldig zijn als er meer kennels konden komen en meer hokken. Want op dit moment zijn adopties een megagroot probleem.

Sinds de oorlog, eind februari, zijn niet alleen alle prijzen verdubbeld, de grenzen van Engeland zijn ook al maanden gesloten. Buitenlandse dieren mogen niet naar binnen. Op het moment dat wij dit schrijven heeft Engeland al 2 keer beloofd dat de grenzen weer open zouden gaan.

Maar steeds werd die belofte weer ingetrokken. Nu is de datum verschoven naar eind oktober. We vrezen het ergste voor dit hele jaar …

Niemand schijnt de honden te willen helpen. En als er geen doorstroom is, kan Alina geen honden meer redden.

Een ware verschrikking, elke dag geconfronteerd te worden met zoveel dieren waar je niets voor kunt betekenen.

Al die onschuldige ogen die je in je dromen blijven achtervolgen. Nou ja, in je nachtmerries.

Wat kunnen we doen voor deze dieren? Allereerst geld voor voer. Voer voor haar eigen asiel en voor de dieren in de doding.

Geld voor uitbreiding van de kennels met daarin goede schuilhokken. De winters in de bergen zijn zeer streng. Regelmatig is Alina dan een tijd lang afgesloten van de bewoonde wereld door hevige sneeuwval.

Vaak reageert iemand bij het zien van een hond achter de tralies op haar Facebook : “haal deze er maar uit, ik betaal de dertig euro die de hond kost.”

Helaas blijft het natuurlijk niet bij een dier uit een doding halen. Dan moet het dier nog gevaccineerd, gesteriliseerd en vaak is er nog meer medische zorg nodig.

En weer voer, misschien nog wel jarenlang omdat er geen adoptant voor hem of haar komt. En al die kosten komen alleen op Alina neer. Degene die het dier heeft vrijgekocht meldt zich niet meer …

En heeft – ten onrechte – het goede gevoel overgehouden: ‘ik heb een leven gered’.

Op dit moment ziet Alina als een berg op tegen de naderende herfst en winter. Ze heeft geen idee of ze stro zal kunnen kopen. Niet eens voor haar eigen dieren om een beetje warm te blijven, laat staan voor de getraumatiseerde stakkers in de doding. De hokken die daar staan verdienen niet eens de naam ‘hok’. Het geheel is ronduit tragisch om te zien. Hoe kan de wereld zo wreed zijn?

Ze voelt zich zo machteloos en wordt zo moedeloos.

Dit is weer één van die projecten waarbij we kunnen beloven: je helpt niet alleen een dier aan voer of warmte. Je redt lètterlijk een kostbaar leven!

We scrolden door haar foto’s en video’s en zagen – veel te vaak – bij de foto’s staan: ‘died …’  –  overleden – echt ongelooflijk triest.

Help mee alsjeblieft (!) om ietsjes vaker ‘saved’  –  gered – bij de foto’s te kunnen zetten.

Je kunt deze dieren direct helpen door een bedrag over te maken naar:

NL16 INGB 0004 7841 60 t.n.v. Stichting Dierennood o.v.v. 'Hulpproject 160’

En wij zorgen dat je donatie echt alleen voor dit hulpproject besteed zal worden.

Bij ons is er geen aftrek voor salarissen, huisvesting of overbodige franje.

Of doneer via onderstaande knoppen:

Wij staan al bijna 10 jaar in nauw contact met de Nederlandse Fionna, die samen met haar man een bedrijf runt in Goa / India. Naast de zakelijke beslommeringen is zij ook heel actief met het helpen van gewonde zwerfdieren en vooral ook veel dieren laten steriliseren.

Daarvoor hebben zij het project Stray Assist opgezet, welke zij managen en financieren (met de opbrengsten van hun bedrijfje) naar aanleiding van het gebrek aan oplossingen voor straatdieren. Er is zelfs een kleine privékliniek in hun eigen huis gemaakt, waar zij lokale dierenartsen voor vragen om te komen helpen. Ook ondersteunen zij een grotere lokale dierenkliniek.

Één van de beste manieren om het prachtige werk van Fionna te steunen is het financieren van sterilisaties. Iedere sterilisatie voorkomt onnodig lijden en verbetert het leven van de hond of kat.

Fionna werkt samen met haar andere vrijwilliger echt keihard. Zelfs in de vakantie periode, toen zij officieel dicht waren, zijn ze iedere dag in touw geweest. Iets wat Fionna altijd weer opbeurt en gaande houdt, is het zien van hoeveel beter het gaat met de gewonde en gesteriliseerde dieren.

Wij zijn blij en trots dat wij al zoveel prima contact hebben met deze energieke vrouw in de hectische provincie Goa aan de westkust van India. Zij verdient het echt om wat hulp te krijgen bij het zeer moeilijke werk voor honderden, ja zelfs duizenden zwerfdieren die zij constant medische hulp bieden!

Help je ajb mee om zoveel mogelijk dieren in India te steriliseren? Daar kan dat al onder € 12,50 per dier!

Maak ajb vandaag nog een donatie over naar:
NL16 INGB 0004 7841 60 t.n.v. Stichting Dierennood o.v.v. 'Stray Assist India'

en wij zorgen dat je donatie echt alleen voor dit hulpproject besteed zal worden.
Bij ons is er geen aftrek voor salarissen, huisvesting of overbodige franje.

Of doneer via onderstaande knoppen:

Klik HIER voor een update

Jaren geleden schreven we al over Hanan Atef Zaki. Van Forever Rescue Foster.

Een regelrechte engel in de gloeiende hitte van het wrede Egypte.

Stel, je bent vel over been, hebt honger, bent ziek en schurftig, soms heb je zelfs gebroken botjes of pijnlijke wonden. Daarbij komt de gekmakende dorst, een gevoel dat nog boven dat alles overheerst. Als je niet snel iets te drinken vindt, kun je alleen maar gaan liggen en wachten op het einde …

Je hebt eigenlijk héél dringend hulp nodig maar als er een mens langskomt dan schuil je snel weg. Soms met een snoekduik in het riool.

Want mensen zijn heel gevaarlijke wezens, die alleen maar slecht zijn en er juist voor gezorgd hebben dat je er nu zo ellendig aan toe bent.

Let wel, de grootste bedreiging voor de zwervertjes schuilt niet alleen in het gebrek aan eten en drinken maar voornamelijk in de ‘mens’.

De hoogste dierenartskosten, de meeste frustraties en de grootste kopzorgen die de hulpverleners hebben … allemaal door toedoen van diezelfde ‘mens’.

De meeste foto’s van dieren in de straten van Egypte willen we je niet laten zien. Het is ten hemel schreiend wat daar rond schuifelt en zichzelf voortsleurt. Over het zand of asfalt van 50 graden.

Zelfs de collega’s van Dierennood kunnen er niet naar kijken… We hebben heel wat moeten wikken en wegen want vrijwel elk beeld was te heftig.

Het was al niet makkelijk voor Hanan maar nu de tijden nog slechter worden, de prijzen hoger en het aantal noodgevallen veelvuldiger moet ze ook nog vrezen voor het voortbestaan van haar asiel. Haar dieren zijn ein-de-lijk veilig na een leven vol ellende. Het mág gewoonweg niet gebeuren dat zij haar deuren moet sluiten! We hebben het over maar liefst 550 honden! Allemaal dieren die zwaar mishandeld zijn geweest, vastgebonden aan kettingen in de gloeiende zon, die er kortom afschuwelijk aan toe waren. En die helaas dus méér nodig hebben dan alleen dagelijks iets te eten.

Soms kan het moeilijk zijn om je een voorstelling te maken als het om zulke aantallen dieren gaat. Dan zie je alleen nog het grote geheel.

Maar ook dán telt een enkeling. Ook dan, júíst dan, moet je oog hebben voor ieder individu. Precies zoals de dierenhelpers zèlf het ervaren.

We draaien het nu eens om, geen verhaal óver Hanan maar door de ogen van Hanan.

Eén hond slechts, één van de vele …

Haar naam? MIRACLE.

Het was gewoon een wónder dat ze überhaupt gevonden werd, letterlijk gedumpt midden in de woestijn. Dus ‘Wonder’ zou ze heten. Om te voorkomen dat ze ooit terug zou lopen of zelfs maar overleven, had een zieke geest haar voorpoten en haar achterpoten aan elkaar gebonden ... we hebben er geen woorden voor, in ieder geval geen woorden die de webmaster zou goedkeuren.

Zelfs het reddingsteam was diep geschokt: haar beide achtervoetjes waren er helemaal af. Rond de voorpoten zaten diepe snijwonden. Waarschijnlijk had ze met haar tanden die touwen door geknabbeld en zich daarna voortgesleept.

Wat een ontzaglijke pijn moet ze hebben geleden …

Miracle was broodmager, uitgedroogd, had bloedarmoede en zat onder de parasieten, maar… het tweede wonder gebeurde: ze was zo blij toen ze haar redders zag dat het leek alsof ze glimlachte. Maar ach, misschien was ze zo murw van al haar lijden dat het haar allemaal niet eens meer kon schelen. Erger kon het niet worden. Ze schonk hen haar vertrouwen en liet het maar over zich heenkomen. Of misschien begreep ze dat ze werkelijk goede mensen was tegengekomen.

Allereerst kreeg ze veel vocht toegediend, pijnstilling en een bloedtransfusie. Want ze was te zwak om meteen een operatie te ondergaan om haar gehavende achtervoetjes netjes te amputeren. Het infuus bleef langer nodig, het arme meisje was zo verzwakt en, ook al was de wil om te leven sterk, haar gemartelde lijf en haar organen hadden een flinke opdonder gehad. Hanan kon het echter niet over haar hart verkrijgen om haar te laten inslapen. De hoop in haar ogen … iedereen zag het. Was het de wil misschien om haar verzorgers te belonen door dóór te blijven vechten.. Wie zal het zeggen?

Na 2 weken was Miracle langzaamaan wat sterker geworden, de hoop groeide: zou ze het redden? Toen opeens begonnen de ademhalingsproblemen. Ze kreeg het erg benauwd en moest dringend aan de zuurstof. Na alles wat het arme ding al doorstaan had wilde Hanan haar niet alsnog verliezen. Helaas was er geen beademing mogelijk in de kleine kliniek van het asiel. En er was ook geen mogelijkheid om haar te vervoeren naar een echte dierenkliniek. Geen auto, geen chauffeur. Er was geen geld voor ...

Hanan besluit haar droevige verhaal met een simpel: “we lost her…” Een moment van tranen voor iedereen, ook voor ons …

550 honden. In omstandigheden die verre van ideaal zijn maar de dieren zijn tenminste veilig, wèg van de brandende zon, ijzeren kettingen en de in- en ingemene bevolking.

En elk van die 550 honden heeft een eigen verhaal. Zonder uitzondering intriest, vol angst en on-voor-stel-ba-re pijn.

Miracle staat symbool voor het leven van al deze dieren die dankzij Hanan een kans hebben gekregen.

Dit kleine meisje heeft het niet gered, maar laat haar leven niet voor niets geweest zijn.

Zo’n dapper dier mag niet in de vergetelheid raken. Geen enkel dier mag in zo’n grote groep verdwijnen. Ieder verhaal is belangrijk, elk leven de moeite waard.

Help Hanan alsjeblieft om al die andere slachtoffers een kans te geven.

 

Je kunt deze dieren direct helpen door een bedrag over te maken naar:

NL16 INGB 0004 7841 60 t.n.v. Stichting Dierennood o.v.v. 'Hulpproject 157’

en wij zorgen dat je donatie echt alleen voor dit hulpproject besteed zal worden.

Bij ons is er geen aftrek voor salarissen, huisvesting of overbodige franje.

Of doneer via onderstaande knoppen:

Klik HIER voor een update

Met alleen al meer respect en compassie zou de wereld er zomaar 100 keer beter uit kunnen zien.

Maar echte dierenLIEFDE kun je niet leren. Daar word je mee geboren …. Of niet.

Als wij naar onszelf kijken dan weten we dat wij, de vrijwilligers van Dierennood, er gewoon mee geboren zijn.

Wij hielden gewoonweg van kleins af aan van alle dieren, het kwam nooit in ons op om een dier pijn te doen of te treiteren. Daarom doen wij nu wat we doen en kunnen we ons zo goed invoelen in de levens van de dieren en degenen die het voor hen opnemen.

Zoals deze keer Iasmina Mot in Arad, Roemenië. Ook zij sleepte, als kind zijnde, alle zielige beestjes al mee naar huis. En dat doet ze nu nog.

In het begin nam ze verlaten hondjes mee om ze onderdak en veiligheid te bieden, waarna ze op zoek ging naar adoptanten in haar omgeving.
Helaas hadden de weinige mensen die ze kende en die óók van dieren hielden, zèlf al dieren.

En de anderen lachten haar vierkant uit.

Plaatjes vergroten als je erop klikt (Niet op mobiele telefoons)

Pas later postte ze haar honden op het internet. Dat hielp een beetje, maar had ook tot gevolg dat meer en meer mensen haar wisten te vinden en haar vroegen om nóg meer dieren te helpen.

Gelukkig werd er een man zo verliefd op haar dat hij haar ‘hobby’ op de koop toenam en samen begonnen ze een heus asiel. ‘First Hope Animal Rescue’.

Het is, zoals altijd, moeilijk om financiële steun en fysieke hulp te krijgen van mensen in een land waar de dieren nog steeds als een gebruiksvoorwerp worden beschouwd of als wegwerpartikel worden gezien.

Ze doen wat ze kunnen om hun hoofd en dat van de meer dan 240 honden boven water te houden.

In het asiel moeten er heel nodig nieuwe, grotere kennels komen die speciaal als quarantaineafdeling gebruikt kunnen worden. Het leed is niet te overzien als de vele nieuwkomers de andere dieren gaan besmetten. En dan alsjeblieft ook een fikse partij nieuwe hokken of in ieder geval nieuwe daken op een deel van de oude hokken. Nu is de beste tijd om te klussen zodat de dieren in het najaar weer droog kunnen zitten.

En sowieso medicijnen voor de vele honden die binnenkomen met demodex. De huidziekte die welig tiert onder dieren die ondervoed en verwaarloosd zijn.

De dierenarts moet altijd te vriend worden gehouden, een te grote openstaande rekening brengt dieren in gevaar.

Van de familie Delvael , die zelf op bezoek in Arad geweest is, hoorden we dat ze nooit iemand zo toegewijd hebben gezien. Dat Iasmina dag en nacht klaar staat voor de dieren, dat ze van elke hond niet alleen de naam kent, maar het hele verhaal en dat de passie op haar gezicht staat geschreven als ze erover vertelt. En het verdriet als ze over de nare verhalen van sommige dieren vertelt ..

Er is wel hoop voor een mooie toekomst voor het asiel. De 2 schattige dochtertjes van Iasmina zullen beslist in de voetsporen van hun mama treden.

Zij krijgen dierenliefde letterlijk met de paplepel ingegeven.

Ondanks alle moeilijkheden, het gebrek aan tijd en geld voelt Iasmina zich een tevreden ziel.

“Met alle dieren die ons liefhebben en voor wie wij de enige redding in hun leven zijn geweest. Wij vechten náást hen.

Dierenliefhebbers houden van ons, maar we worstelen hard tegen de mentaliteit van diegenen die hen haten.”

Ook wij houden van mensen zoals Iasmina. Zullen we maar méévechten?

 

Je kunt deze dieren direct helpen door een bedrag over te maken naar:

NL16 INGB 0004 7841 60 t.n.v. Stichting Dierennood o.v.v. 'Hulpproject 156

en wij zorgen dat je donatie echt alleen voor dit hulpproject besteed zal worden.

Bij ons is er geen aftrek voor salarissen, huisvesting of overbodige franje.

Of doneer via onderstaande knoppen: