Klik HIER voor een update

Wij volgen heel veel dierenhelpers overal en heel vaak denken wij: die moet zeker een keer aan de beurt komen voor een project.

Maar ook die en die …

Helaas heeft een jaar nog steeds maar 12 maanden. Dus toen we dit verhaal lazen van de mama met maar liefst 11 pupjes tja, toen besloten we: dan maar een klein project.

Speciaal voor deze pupjes. Het verhaal is mooi maar de kosten zijn minder mooi. Want er waren al genoeg bekjes om te voeden

Het betekent ook 11 keer vaccinaties die om de 2 maanden herhaald moeten worden.

Plus 11x ontworming die nog vaker terugkomt. Reken daarnaast nog eens de kosten tegen vlooien en teken. En na een maand of 6 ook nog 11x sterilisaties. En dan maar hopen dat de diertjes gezond zijn en blijven.

Als, ja áls alle diertjes geadopteerd worden.

Maar meestal blijven er een paar achter. Voor de rest van hun leven in het asiel. Er zijn simpelweg te veel pupjes en te weinig mensen die een adoptie verkiezen boven de aankoop van een zogenaamd rashondje …

We hebben het over Nirina Shelter in Tuzla, Bosnië - Herzegovina.

Emina Divkovic is daar de beheerster van een groot asiel met 350 honden en één kat.

Als we alles over haar zouden vertellen, mét alle opofferingen door de jaren heen, we zouden 3 A-4tjes kunnen vullen.

Natuurlijk zou ik - persoonlijk - dat heel graag willen maar de webmaster zou me terugfluiten en zeggen: “heden ten dage hebben mensen niet zoveel tijd om jouw verhalen te lezen ...”

Ik heb Emina beloofd dat ze ooit nog eens een groot maandproject zal krijgen. Als jullie haar verhaal horen/lezen, zullen jullie het zeker begrijpen.

We gaan even naar het verhaal over de pupjes. Absoluut de moeite waard. We citeren nu Emina:

We hadden diverse telefoontjes gekregen over een mama met 11 pupjes. Ja, je leest het goed. Mama was met 11 pupjes gedumpt op een industrieterrein!

Een heel nare en gevaarlijke plek voor pupjes. Al die vrachtauto’s die daar dagelijks rondrijden. Echt lévensgevaarlijk!

Maar eerst moest er een opvangadres gevonden worden. Ons asiel zat al vol en de kans op een besmettelijke ziekte bij pups is altijd groot.

Toen er een opvangadres was gevonden gingen we zoeken en zoeken… Maar mama en haar kindertjes waren spoorloos.

En toen… werden we aangenaam verrast! In dit dieronvriendelijke land, waar wij gewend zijn aan onverschilligheid en zelfs bruut gedrag jegens dieren, werden wij nu geconfronteerd met vriendelijke arbeiders die ons vertelden dat ze de dieren juist veilig hadden ondergebracht in een ruimte van de opslagplaats. Zelfs in de ruimte van de cv-ketel. Waar de kleintjes warm zouden blijven. Het voorjaar was overal in het Oostblok koud en nat.

Toen we de deur opendeden werden we overspoeld met enthousiast springende pupjes. We telden er 10.. De werkers vertelden dat er al 1 door een ongeluk om het leven was gekomen.

Voor hen de aanleiding om de andere kleintjes voor hun bestwil op te sluiten.

Emina zegt daarover: “I lost my mind when I saw that beautiful scene”. “Ik was helemaal overdonderd toen ik dit prachtige tafereel zag”.

Nee, dat begrijpen we. Meestal is het allemaal niet zo vrolijk. Het loopt vaker juist slecht af. Voor deze mama en haar 10 kinders waren ze precies op tijd.

Nu was het zoeken naar mama. Dat was nog even een puntje. Mama was nog op zoek naar voedsel voor zichzelf zodat ze genoeg kracht en melk zou hebben voor haar pupjes.

Maar toen ze weer gevonden was en herenigd met haar pups bleef geen oog droog. Mama voelde direct dat zij en haar kroost in goede handen waren. Ze was werkelijk superlief en liet haar redders vol vertrouwen haar kinderen 1 voor 1 meenemen naar het opvangadres.

Daar werden ze allereerst allemaal ontdaan van de vele parasieten en teken. En toen… ja, naar de dierenarts met de hele bups.

Dus jullie begrijpen: de eerste schreden zijn gezet. De eerste vaccinaties, ontvlo- en ontworming. Maar er moeten er nog een aantal volgen.

Volgen jullie ons, de pupjes, de mama, Emina? 4 kleine reutjes en 6 schattige teefjes hopen van wel.

 

Maak ajb vandaag nog een donatie over naar:

NL16 INGB 0004 7841 60 t.n.v. Stichting Dierennood o.v.v. 'Klein project 79'

en wij zorgen dat je donatie echt alleen hiervoor besteed zal worden. Bij ons is er geen aftrek voor salarissen, huisvesting of overbodige franje.

Of doneer via onderstaande knoppen:

Klik HIER voor een update

Voor Selma Ersan Cakir geldt vooral het woord ‘hoop’.

Iedere morgen gaat ze al vroeg hoog de bergen in, waar honderden honden – en vergeet de katten niet – ongeduldig wachten op haar komst. Als ze even fluit komen er al een aantal kwispelend naar haar toe.

Maar veel honden zijn verwilderd door het totale gebrek aan menselijk contact en komen pas echt tevoorschijn als Selma straks weer wegrijdt en ook voor hen wat voer achterlaat.

Elke dag weer hoopt Selma dat ze genoeg eten heeft, geen zieke dieren bespeurt, geen gewonde of hinkende dieren. En liever niet wéér nieuwe pups en kittens. Ze hoopt zelfs dat het aantal vlooien en teken dit jaar meevalt.

Selma heeft haar jeugd doorgebracht in Rotterdam maar woont nu in Mersin, Turkije. Niet gewend om in Nederland zoveel dierenleed te zien begon ze al gauw met het verzorgen van al die arme zwerfdieren daar.

Ook op diverse plekken tussen armoedige flatgebouwen en in parkjes. Dit tot grote afschuw van de lokale bevolking, die Selma met de nek aankijkt.

Joyce ter Waskorf probeert hier in Nederland voor haar donaties te verwerven maar desondanks moeten de honden nog te vaak hun maag met brood vullen.

Wij van Dierennood weten maar al te goed hoezeer het wel en wee van een hulpverlener en zijn of haar dieren onder je huid kan kruipen. Vooral als je er dagelijks mee bezig bent. Hoe je meeleeft, samen blij, bezorgd of intens verdrietig kunt zijn.

Joyce kan niet voor adopties zorgen maar probeert slechts ter plekke te helpen met voer, sterilisaties en medische zorg. Selma heeft namelijk geen opvang en woont zelf in een appartement. Zo wordt het bijna onmogelijk om de dieren te socialiseren. Het gros van de dieren zou sowieso nooit aan een leven in huis kunnen wennen.

Hoop was er ook in de vorm van een hondje. Een wit, beeldschoon meisje met een pijnlijk gebroken poot. Het kon niet anders of Selma noemde haar ‘Hope’ (zie onderstaande foto).

Selma bracht haar naar haar dierenarts Memhet, waar het diertje geopereerd werd. Het leek allemaal zo goed te gaan. Hope bleef lief stilliggen, was geduldig en gehoorzaam. Maar na een paar dagen kreeg ze koorts en wilde niet meer eten of drinken. Selma bezocht haar dagelijks in de kliniek en droeg haar op een gegeven moment naar buiten om wat met haar te zitten, haar moed in te spreken en haar vast te houden. Het leek wel of Hope daarop had gewacht. Een zucht en een zacht kreuntje... Hope stierf in de armen van een huilende Selma.

De foto die op het moment van de redding gemaakt was staat nu symbool voor het bewonderenswaardige werk voor de zwerfdieren in de Turkse bergen. Een mooier monument van de hoop is er niet.

Goddank hebben ze een geweldige dierenarts. Die man is een unicum in Turkije. Memhet Tabur rijdt regelmatig mee de bergen in om dieren in te vangen voor sterilisaties en gewonden te helpen.

Een sterilisatie kost eigenlijk 40 euro, voor Turkse begrippen spotgoedkoop. Maar Memhet weet dat er geen geld is en heeft nu toegezegd dat hij er 2 voor de prijs van 1 wil doen. Hij ziet immers met eigen ogen het leed dat op zijn tafel belandt. Voor 20 euro dus wordt het dier ook nog gevaccineerd, ontvlooid en ontwormd. En krijgt een label in het oor.

Maar helaas zijn er nog maar enkele dieren geholpen. Door financieel gebrek komt men niet verder. Soms zit er nog geen 100 euro in kas maar hoopt Selma dat Memhet het ‘op de pof’ wil doen. Uitgestelde betaling voor zijn diensten dus.

En daar heb je het woord weer: HOOP. Maar nu hopen wij met haar mee!

Hoop dat wij Selma samen met jullie meer armslag kunnen gaan geven.

Hoop dat zij daadwerkelijk ons en jullie respect en liefde zal gaan voelen.

Hoop dat we zelfs ook vlooien- en tekenbanden kunnen gaan bekostigen.

Hoop dat we voldoende donaties binnen krijgen voor voedzame brokjes.

En zeker hoop op meer begrip voor deze en andere zwerfdieren, waar dan ook ter wereld.

Hoop moet worden gekoesterd.

Want HOOP is het laatste dat je verliest….

Maak ajb vandaag nog een donatie over naar:

NL16 INGB 0004 7841 60 t.n.v. Stichting Dierennood o.v.v. 'Klein project 78'

en wij zorgen dat je donatie echt alleen hiervoor besteed zal worden. Bij ons is er geen aftrek voor salarissen, huisvesting of overbodige franje.

Haar schoondochter Nadja heeft haar aangemeld. Al lang geleden dus. Die helpt haar zoveel mogelijk en zorgt o.a. voor bemiddelingen en aandacht op sociale media.

Niet dat het veel zoden aan de dijk zet maar elk dier dat geadopteerd wordt is er één. Want, zo zegt Nadja, in ons land zijn de gemeenteasielen ronduit misselijkmakend. De dieren zijn er slecht aan toe en worden na 2 weken gedood, als ze niet vóór die tijd al uit zichzelf bezweken zijn.

Ze zitten in veel te kleine kennels die dagenlang niet worden schoongemaakt en water en voer worden nogal eens ‘vergeten’.

Het is gewoonweg verschrikkelijk hoe er in ons land met dieren wordt omgegaan. Er zijn zelfs honden die uit pure wanhoop een gat in de betonnen vloer proberen te graven en hun poten tot bloedens toe pijn doen.

We hebben foto’s gezien dat een dier al centimeters diep was gevorderd…

Nu is ze een prachtige trotse hond die elke dag meer zelfvertrouwen krijgt.

Nadja geeft hoog op over haar schoonmoeder:

Maja probeert altijd zelf zoveel mogelijk te zorgen voor alle kosten. We hebben verschillende instanties om hulp gevraagd maar er zijn hier in Servië geen donaties of subsidies verkrijgbaar voor honden of katten.

De uitgaven worden met de dag hoger, de prijzen stijgen, het aantal dieren stijgt…

En ook hier de bekende klacht: we krijgen geen restjes meer van restaurants, particulieren of schoolmaaltijden.

We hebben nood aan alles.

Nadja beschrijft uitvoerig hoeveel geld ze aan de noodzakelijke parasietenbestrijding uit moeten geven en we zijn verbaasd als ze vervolgens vertelt dat een sterilisatie 30 euro kost maar dat de dierenarts heeft gezegd dat hij voor een zwanger teefje maar 15 euro rekent. Dus… als ze nu zorgt dat het dier zwanger raakt dan kan ze de helft besparen…

Soms is een teefje inderdaad al zwanger maar om daar nu expres voor te gaan zorgen…dat gaat wel erg ver. Vinden de dames gelukkig ook.

We krijgen ook een bankafschrift van vorig jaar te zien. Daarmee bewijst ze dat ze in het hele jaar precies 3 donaties heeft gekregen. 1x 25,51 euro, 1x 34 euro en 1x 50…

De lijst met uitgaven is vele malen langer. Met o.a. dure medicijnen tegen hartworm en parvo. Hondenziektes die heel veel voorkomen.

En de honden die ze redden hebben nooit eerder een vaccinatie gehad in hun leven.

Nadja besluit: “So here we are, trying to make a change…”

En eigenlijk is dat precies ook ons motto: ‘Hier zijn we, we proberen een verandering te bewerkstelligen…”

Het klinkt beter in het Engels…

Maak ajb vandaag nog een donatie over naar:

NL16 INGB 0004 7841 60 t.n.v. Stichting Dierennood o.v.v. 'Klein project 77'

en wij zorgen dat je donatie echt alleen hiervoor besteed zal worden. Bij ons is er geen aftrek voor salarissen, huisvesting of overbodige franje.

Jullie hebben het al gemerkt dat wij tussen de nieuwe aanvragen ook met wat eerdere hulpprojecten op herhaling gaan. Gewoon omdat er helden tussen zitten, die jullie en onze aandacht opnieuw erg verdienen en weer hard nodig hebben.

Een man die we al jaren bewonderen, niet alleen om zijn grote dierenliefde in het algemeen, maar mede om zijn moedige reddingen is Milan Stojanovic. Wij zien regelmatig zijn video’s voorbijkomen en houden soms de adem in.

Hij kruipt in riolen, laat zich zakken in smalle en diepe putten, wordt gebeten door doodsbange honden, maar altijd weer weet hij ze te pakken te krijgen. En natuurlijk in veiligheid te brengen waarna de dieren al snel door hebben dat hij helemaal geen enge man is, maar hun grote redder.

(plaatjes vergroten als je erop klikt)

Zijn naam is Milan Stojanovic, zijn asiel is Mladenovac Shelter in de gelijknamige plaats in Servië. Op dit moment (maart 2024) wonen er 330 volwassen honden, 20 pups en 15 katten.

Voor al die kleintjes is niet alleen speciaal (= duur) puppyvoer nodig, maar ze moeten ook regelmatig worden ontwormd en gevaccineerd. En als ze wat ouder worden ook gesteriliseerd natuurlijk.

Bovendien, jullie weten het zo langzamerhand, vrijwel alle honden komen in slechte toestand binnen dus de dierenartskosten rijzen de pan uit. De schulden worden nooit eens minder en de zorgen ook nooit.

Milan is altijd bereid om te helpen. Niet alleen zijn eigen dieren in zijn asiel en in de wijde omgeving, maar ook andere dierenhelpers.

Zo vroegen wij hem onlangs om advies hoe de oude Zeljko het beste geholpen kon worden met het repareren van het dak. Zie ons Kleine Project 116 hiernaast.

Direct gaf Milan aan, dat hij ging kijken hoe dat het beste kon gebeuren en op zoek zou gaan naar iemand die die reparatie voor Zeljko kan uitvoeren.

Terwijl andersom in Servië vrijwel niemand hem helpt... Hij krijgt dan ook bijna geen donaties binnen.

Bekijk in elk geval een van de video's hieronder om een idee te krijgen van Milan's werk
Professioneel geproduceerd met hoge kwaliteit beeld en geluid.

Hij is al bijna twintig jaar grandioos bezig voor al die dieren in nood. Dag en nacht gaan zijn zijn reddingen door en het vele, vele andere werk. Al sinds 2005!

Toentertijd werd elk dier dat van straat werd gehaald door de overheid dezelfde dag nog bruut vermoord. In die tijd is Milan begonnen met redden en al gauw had hij er 75.

Doden is sinds 2009 niet meer de gang van zaken, maar dat betekent helaas wel dat de gemeenteasielen overvol zitten en een regelrechte hel zijn voor ieder dier dat daar terecht komt.

Het enige wat Milan nog overeind houdt is de hoop. Hoop op een betere toekomst zowel voor het asiel als voor de dieren.

Hoop op een bijdrage van iemand.

En elke dag is er ook weer de hoop dat er iemand langs komt en een dier mee naar huis neemt. IJdele hoop in een land als Servië.

Of dat er iemand reageert op de berichten die op zijn Facebook zijn geplaatst. Iemand die een kleinigheid stort of – nog veel beter – een hond of kat adopteert.

Kijk eens op zijn Facebook en bewonder deze man zoals wij hem bewonderen. Zie zijn dagelijkse reddingen en je kunt niet anders dan het met ons eens zijn.

Maar de meeste dagen is hij al blij als hij aan het eind van een lange dag alle dieren een eenvoudige maaltijd kan geven en kijkt dan naar ze in het besef dat zijn vierpoters tenminste droog en veilig kunnen slapen.

Want in de ogen van de dieren is het geen asiel maar een veilige plek om in te wonen, voor vele de rest van hun leven...

Daarom zeggen wij vaak: 99% van de mensen komt nooit in een (buitenlands) asiel en eveneens 99% van de dieren komt daar nooit meer uit…

NL16 INGB 0004 7841 60 t.n.v. Stichting Dierennood o.v.v. 'Klein Project 118'

en wij zorgen dat je geld echt alleen voor dit goede doel besteed zal worden. Bij ons is er namelijk geen aftrek voor salarissen, huisvesting, leaseauto's of overbodige franje.

De Nederlandse Betty van der Burgt bezocht haar een aantal malen en werd zo betrokken bij de opvang dat ze 8 maanden geleden haar boeltje heeft gepakt en nu midden in het asiel woont.

Heel welkom omdat Svetlana ook nog een voltijdse baan heeft. (Hoe doen ze dat toch? Hardwerkende duizendpoten zijn het allemaal)

Maak ajb vandaag nog een donatie over naar:

NL16 INGB 0004 7841 60 t.n.v. Stichting Dierennood o.v.v. 'Klein project 76'

en wij zorgen dat je donatie echt alleen hiervoor besteed zal worden. Bij ons is er geen aftrek voor salarissen, huisvesting of overbodige franje.